tag:blogger.com,1999:blog-18242233656141993892024-03-05T11:07:45.314+02:00a mother's diary...μια μητέρα αφηγείται την καθημερινότηταΞωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.comBlogger97125tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-30778708049301302832018-09-05T17:47:00.003+03:002018-09-05T17:56:38.209+03:00...όλα λάθος!<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Ολοι, όλες μας 'θέλουμε το καλύτερο' για τα παιδιά μας, με και χωρίς εισαγωγικά, με κάθε τρόπο, σε κάθε πεδίο. Το καλύτερο που <i>ξέρουμε</i>, τουλάχιστον. Το καλύτερο που ξέρουμε στην παρούσα στιγμή μας, με τις διαθέσιμες γνώσεις, συνειδητότητα, και εμπειρίες μας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θέλουμε τα παιδιά μας να έχουν μια καλύτερη ζωή από μας, θέλουμε να τους δώσουμε τα εφόδια που είχαμε εμείς και χίλια ακόμα παραπάνω, σε κάθε μα κάθε πεδίο: Αν είχαμε στερηθεί υλικά αγαθά, κάνουμε το πάν για να τους τα προσφέρουμε με αφθονία. Αν είχαμε στερηθεί σπουδές, τους τις προσφέρουμε με όσες θυσίες χρειαστούν. Αν είχαμε στερηθεί την Τέχνη, τους προσφέρουμε χώρο και χρόνο και ευκαιρία για να τη βρούν. Αν είχαμε στερηθεί την ελευθερία (όποιου είδους, σε όποιο πεδίο), τους την προσφέρουμε. Αν είχαμε στερηθεί την έκφραση συναισθημάτων φροντίζουμε να τους εκφράζουμε σε κάθε ευκαιρία τα συναισθήματά μας, και να τους αφήνουμε χώρο να εκφράσουν τα δικά τους... Ξέρουμε τι μας έλειψε και τι μας πόνεσε ως παιδιά, και κοιτάζουμε να γίνουμε 'καλύτεροι' από τους γονείς μας. Και πάλι, εάν κάτι μας άρεσε πολύ όταν μεγαλώναμε (τα παγωτά, οι ποδηλατάδες στην εξοχή, η μουσική, τα κατασκευαστικά παιχνίδια) φροντίζουμε να το δίνουμε κι αυτό σε αφθονία. Εάν τα παραμύθια (τύπου κοκκινοσκουφίτσα) που μας έλεγαν σαν παιδιά μας τρόμαζαν, φροντιζουμε να βρούμε άλλα, ευχάριστα, με "όμορφα διδάγματα" και θυμώνουμε όταν κάποιος αφηγείται τα 3 γουρουνάκια στα βλαστάρια μας... Ολα, όλα για τα παιδιά μας. Γιατί τα λατρεύουμε, γιατί μας τα εμπιστεύτηκε ο Ουρανός, η Πολιτεία, ο Θεός, η Φύση, η Κοινωνία, το Σύμπαν (όλοι αυτοί μαζί και χώρια, ανάλογα τα πιστεύω μας), και θέλουμε να κάνουμε το καλύτερο...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αλλά είμαστε άνθρωποι, άνθρωποι ατελείς. Συχνότατα αυτό που θεωρούμε σωστό ή σοφό σήμερα, αύριο αποδεικνύεται λάθος, βλακώδες, μπορεί και εγκληματικό. Η γιαγιά μου ήταν πεπεισμένη οτι τα παιδιά πρέπει να έχουν πιπίλα, κι επειδή τα παιδιά της δεν την ήθελαν, τη βούταγε στη ζάχαρη ή το μέλι. Σήμερα γνωρίζουμε οτι αυτή είναι η καλύτερη συνταγή για να χαλάσει η μελλοντική οδοντοφυία των παιδιών. Και πράγματι ο θείος και η μητέρα μου (τα πιο μεγάλα της παιδιά) είχαν όλη τους τη ζωή σοβαρά προβλήματα με τα δόντια τους (τα μικρότερα κάπως τη γλίτωσαν καλύτερα, τουλάχιστον κράτησαν τα φυσικά τους δόντια, γιατί πλέον δεν είχε το χρόνο να ασχολείται τόσο πολύ με τις πιπίλες!) Ολα αυτά μου τα έλεγε με την αθωότητα του ανθρώπου που ειλικρινά αγαπά και κάνει ότι ξέρει καλύτερα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Γινόμαστε γονείς σε μια στιγμή της προσωπικής μας ιστορίας που θεωρούμε οτι είμαστε ώριμοι για αυτό - ή, τουλάχιστον, η κοινωνία θεωρεί οτι είμαστε ώριμοι για αυτό. Τα παλιότερα χρόνια μητέρα γινόσουν από τα 13 ή τα 14. Σήμερα, στη δυτική κοινωνία, καμιά μας δεν διανοείται να γίνει μητέρα πριν τα 30. Στις μέρες μας τα 40 είναι πολύ πιο σύνηθες, αν και πάντα υπάρχουν γιατροί που θα γράψουν στο φάκελλό σου "παρήλιξ"! Πότε άραγε είμαστε ώριμοι να γίνουμε γονείς;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στη μορφωμένη Δύση, διαβάζουμε, ενημερωνόμαστε, συμβουλευόμαστε ειδικούς - και είτε παραγκωνίζουμε τη φυσική μας σοφία είτε την εμπλουτίζουμε με τα τελευταία ευρήματα και συμπεράσματα της ψυχολογίας και της επιστήμης. Που κι αυτή, ως ανθρώπινο κατασκεύασμα, δεν σταματά να εξελίσσεται.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας "να είναι ανεξάρτητα" γιατί εμείς μεγαλώσαμε με γονεϊκή εξάρτηση και θέλαμε ελευθερία από τότε που θυμόμαστε τον εαυτό μας, και καταφέρνουμε να κάνουμε παιδιά φοβισμένα και ανασφαλή. Σπουδάζουμε τα παιδιά μας στα καλύτερα κολλέγια της αλλοδαπής "για να φτιάξουν έναν καλύτερο κόσμο" και τελικά οι σπουδές τους συντηρούν ένα κατεστημένο καταστροφικό για την ανθρωπότητα και τον πλανήτη. Προστατεύουμε τα παιδιά μας από τη φρίκη και τη δυστυχία του έξω κόσμου, και κάνουμε ανθρώπους χωρίς αληθινή ενσυναίσθηση, χωρίς επίγνωση των προνομίων τους. Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας να έχουν ενσυναίσθηση, εκθέτοντάς τα (λίγο ή πολύ) στην ανθρώπινη δυστυχία, και κάνουμε ανθρώπους ενοχικούς ή δονκιχώτες. Μεγαλώνουμε τα αδέλφια με δικαιοσύνη, αλλά είναι η δική μας εκδοχή της δικαιοσύνης, και όχι η δική τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ολα αυτά δεν είναι θεωρητικά, συμβαίνουν. Σε όλους μας συμβαίνουν. Και στις καλύτερες οικογένειες, που λένε. Και πιο συχνά από όσο θέλουμε να πιστεύουμε.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είμαστε γενικά περήφανοι για τον τρόπο που μεγαλώνουμε τα παιδιά μας (αφού κάνουμε το καλύτερο). Είμαστε συγχρόνως και ενοχικοί. Ποτέ δεν είμαστε αρκετά καλοί γονείς, όσο θα θέλαμε τουλάχιστον. Συγκρίνουμε τα παιδιά μας με τα άλλα, και τους εαυτούς μας με τους άλλους γονείς. Συχνά αυτό δεν μας αφήνει να κοιμηθούμε τα βράδια. Ενδόμυχα τα λάθη μας τα ξέρουμε, άσχετο αν τα αποδεχόμαστε ή όχι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οταν ήμουνα μικρότερη, αναρωτιόμουν ειλικρινά για ποιό λόγο ανησυχούσαν για μένα οι γονείς μου. Το θεωρούσα παράλογο. Σκεφτόμουν οτι οι αρχές και οι αξίες με τις οποίες με είχαν μεγαλώσει, η νοημοσύνη που είχα αναπτύξει χάρη στην παιδεία που μου πρόσφεραν, ήταν η καλύτερη προστασία που θα μπορούσα να έχω: γιατί λοιπόν να ανησυχούν; Κάποια στιγμή άκουσα μια κουβέντα όπου έλεγαν πως οι <i>γονείς ξέρουν πολύ καλά τα λάθη που έχουν κάνει</i> με τα παιδιά τους, και γι αυτό δεν έχουν και μεγάλη εμπιστοσύνη στην ανατροφή που τους έδωσαν. Σπάνιο να το παραδεχτεί αυτό γονέας της προηγούμενης γενιάς, αλλά ο ομιλητής θεωρούσε δεδομένο οτι έτσι ήταν. Αλλά είπαμε, οτι κανένας γονιός δεν κάνει συνειδητά λάθη όσον αφορά το παιδί του, κανένας. Κάνουμε το καλύτερο που ξέρουμε κάθε στιγμή, με τη γνώση τη σοφία την εμπειρία της στιγμής που το κάνουμε. Αν μετά (ένα λεπτό, ένα μήνα ή ένα χρόνο) το μετανιώσουμε είναι επειδή κάποια <i>νέα</i> σκέψη, <i>νέα</i> πληροφορία, <i>νέα</i> εμπειρία ήρθε να μας αλλάξει, να διευρύνει τη συνειδητότητά μας, και να δούμε το λάθος μας. Δεν γεννιόμαστε μαθημένοι! </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και τα παιδιά τα ίδια, τι έχουν να πούν;</div>
<div style="text-align: justify;">
Μετά από 3 παιδιά, αρκετούς μαθητές, μελέτη, και περισσότερη αυτοπαρατήρηση, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα οτι κανείς δεν γεννιέται tabula rasa, λευκό χαρτί. Ερχόμαστε στον κόσμο με σοφία, φυσική ευφυία, και τα σπέρματα μίας προσωπικότητας, ερχόμαστε με "πρόγραμμα σπουδών" τρόπον τινά. Κάτι ξέρουμε, τέλοσπάντων. Σπάνια οι γονείς μας ξέρουν καλύτερα από μας τι χρειαζόμαστε στη ζωή, πέρα από στέγη μόρφωση τροφή και λίγη τρυφερότητα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στις παλαιότερες γενιές με τη νοοτροπία της "κτήσης", τα παιδιά απλά έπρεπε να υποταχτούν στις επιθυμίες των γονέων τους "γιατί ήταν μικρά και δεν ήξεραν" και οι γονείς (βλ. πατέρας) είχαν την απόλυτη εξουσία επάνω τους. Η νοοτροπία αυτή έχει εμποτίσει βαθειά όλους μας, με τρόπους μη συνειδητούς τις περισσότερες φορές. Τόσο πολύ, που συχνά θεωρούμε εαυτούς τους πλέον προοδευτικούς και ελευθεριακούς γονείς, ενώ την ίδια ώρα το άτιμο το υποσυνείδητό μας παίζει τα ύπουλα παιχνίδια της εξουσίας που έχει κληρονομήσει από το παρελθόν. Τα περισσότερα παιδιά αυτά τα πιάνουν στον αέρα, κυριολεκτικά και μεταφορικά. "Πώς να κρυφτείς απ' τα παιδιά; Ετσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα", λέει σοφά το τραγούδι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Και όταν μεγαλώσουν, και αναμετρήσουν τον εαυτό και τις πληγές τους, θέλουν να αποδώσουν ευθύνες. Και, δίκαια, μας κατηγορούν: Τότε με πίεσες, τότε με παραμέλησες, τότε με εμπόδισες, τότε δεν με προστάτεψες, τότε έπνιξες τη φωνή μου, τότε μου είπες ψέματα, τότε με αδίκησες, τότε με άφησες να παλέψω μόνος μου το απάλευτο, κ.ο.κ. Ολα σωστά. Και εγώ έχω πονέσει βαθειά από τη συμπεριφορά και τη νοοτροπία των γονιών μου. Ηρθε λοιπόν και η δική μου ώρα να δω πόσο πόνεσα (αδίκησα, παραμέλησα, έπνιξα, κτλ) τα δικά μου παιδιά. <i>Ψάχνοντας μέσα μου, σήμερα, τα βρίσκω όλα.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
Επειδή κάνουμε ότι καλύτερο ξέρουμε και μπορούμε, και κάνουμε τα πράγματα καλύτερα από τις παλαιότερες γενιές, κάπου τα μυαλά μας παίρνουν αέρα, και θεωρούμε εαυτούς ενδόμυχα "ιδανικούς γονείς". Είναι μεγάλος ο πόνος της κατάρρευσης αυτής της ιδέας. Η πρώτη μας αντίδραση; Συχνά η άρνηση. Μετά η ενοχή. Μετά ο θυμός με τον εαυτό μας/τα παιδιά μας/τους γονείς μας/την κοινωνία, κτλ. Και ο φόβος: τι θα απογίνουν τώρα τα παιδιά μας, με τέτοια λάθη που κάναμε στην ανατροφή τους; Σε τι παγίδες θα πέσουν, πόσα χρόνια ψυχοθεραπεία θα χρειαστούν; Και αν τα λάθη μας είναι ανεπανόρθωτα; Πώς θα ζήσουμε με αυτό; (Και δώστου αυτομαστίγωμα, και δώστου έξτρα συνεδρίες με τον ψυχαναλυτή. Τέλος δεν έχει ο φαύλος τούτος κύκλος...)</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δεν έχει τέλος ο φαύλος κύκλος; Να κάτι που δεν τολμώ <i>ούτε θέλω</i> να πιστέψω.</div>
<div style="text-align: justify;">
Εχω την αίσθηση οτι <b>η ταπεινοφροσύνη της επίγνωσης οτι κανείς μας δεν είναι τέλειος,</b> και πως όσες καλές προθέσεις, σπουδές, γνώσεις κτλ να έχουμε, <b>λάθη είναι αναπόφευκτο να κάνουμε</b>, είναι κάτι σημαντικό. Κρινόμαστε διαρκώς από τα παιδιά μας, από την ευρύτερη οικογένεια, από ολόκληρη την κοινωνία συν την κρίση από την ίδια μας τη συνείδηση καθώς διευρύνεται και βλέπει καθαρότερα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αν μας συνθλίψει όλο αυτό, <i>όλοι</i> έχουμε να χάσουμε. Με όλη τον πόνο της επίγνωσης ζητάμε τη συγχώρεση των αγαπημένων μας, και προχωράμε: έστω και λίγο πιο σοφοί, με λιγο περισσότερα δάκρυα...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-72140823870383786172018-08-16T18:05:00.000+03:002018-08-16T18:29:30.143+03:00Σπίτι και Σχολείο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<div style="margin: 0cm 0cm 0.0001pt;">
<span style="font-family: "georgia" , serif; font-size: 13.5pt;">Τ</span><span style="font-family: "georgia" , serif;">α πολύ πολύ
πολύυυυυυ παλιά χρόνια, ας πούμε πριν από είκοσι χιλιάδες χρόνια, αλλά σε
κάποια μέρη ακόμα και σήμερα, οι άνθρωποι που ζούσαν μέσα και από τη γη τους,
δεν έστελναν τα παιδιά τους στο σχολείο. <i>Ζούσαν όλοι μαζί μέσα στο
σχολείο</i>. Τα παιδιά εκπαιδεύονταν βιωματικά, να αναγνωρίζουν φυτά
(διατροφικής και φαρμακευτικής αξίας), να "διαβάζουν" τον καιρό, τη
γη, τα ίχνη των ζώων, να γνωρίζουν τη γλώσσα των πουλιών, να βλέπουν
περιμετρικά και να ακούν μακριά, και φυσικά, να διηγούνται τις εμπειρίες τους
στους μεγάλους, να δημιουργούν με τα χέρια τους τα ρούχα, τα κοσμήματα, και τα
εργαλεία τους. Αυτό που σήμερα ονομάζουμε οικολογική αντίληψη (ή και
"οικολογικό αλφαβητισμό") ήταν η ζωή τους, γιατί ήταν και η επιβίωσή
τους. <span style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 13.5pt;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIuOOVR06S1S8IgjaYAnLqXn8ylha1V0cwClHALmE4wE83uzXofZQVKImURAKxHT0timtU6LjsEia4NEMUh0bgqj2bRUkAU-kwAvtfTBjL_SGixm2VKnmEvBbhe_EVn55NGe77ZyffMGEt/s1600/san2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="427" data-original-width="640" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIuOOVR06S1S8IgjaYAnLqXn8ylha1V0cwClHALmE4wE83uzXofZQVKImURAKxHT0timtU6LjsEia4NEMUh0bgqj2bRUkAU-kwAvtfTBjL_SGixm2VKnmEvBbhe_EVn55NGe77ZyffMGEt/s320/san2.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 13.5pt;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="font-family: "georgia" , serif;">Από τότε έχουν αλλάξει πολλά.
Θεωρίες σχετικά με τη διαδικασία και τα αίτια των αλλαγών υπάρχουν πολλές, όσες
και οι θεωρίες εξέλιξης, προόδου της ανθρωπότητας, κτλ. Σήμερα τα παιδιά μας
(τα παιδιά του δυτικού πολιτισμού), πέρα από γραφή, ανάγνωση, και αριθμητική,
μαθαίνουν ένα σωρό πράγματα στα σχολεία τους: ιστορία, αρχαίες και νέες
γλώσσες, φυσική, λογοτεχνία, θρησκείες και άλλα, μέσα από ένα περισσότερο
ή λιγότερο "ακαδημαϊκό" (δηλαδή θεωρητικό) τρόπο μάθησης. Ολα
τα πεδία γνώσης, λιγο-πολύ, του σημερινού μας πολιτισμού, εκπροσωπούνται στα
αναλυτικά προγράμματα των περισσότερων σχολείων του δυτικού κόσμου. Είναι
μαγικό και μεγαλειώδες συγχρόνως, αν το σκεφτεί κανείς - πριν κάποιες λίγες
χιλιετίες, στην αρχαία Αίγυπτο, γραφή και ανάγνωση μάθαιναν οι μυημένοι στα
μυστήρια και οι ανώτεροι αξιωματούχοι του κράτους. Ο Στρατηγός Μακρυγιάννης
έμαθε να γράφει στα 45 του, με μόνο στόχο να μπορέσει να αφηγηθεί την ιστορία
του στις επόμενες γενιές. Σήμερα στη δύση μαθαίνουμε να γράφουμε στα 4-5 μας
χρόνια περίπου. Πρόοδος.<o:p></o:p></span></div>
</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjV7pNe_93afZz1E27e7Ezg2Wew5pRm7b9Jg7FHCC0r96Gw0M5s0QTzlkhi6XKFz1fAf1esPdwpUotX3jz9B0-hCzPOwAl1sSIl9bJPK3jUZxzWOoitKnriJggYzKjWBMpyWqDmh1x9oaNO/s1600/RussianSchoolroom-NormanRockwell.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="200" data-original-width="497" height="128" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjV7pNe_93afZz1E27e7Ezg2Wew5pRm7b9Jg7FHCC0r96Gw0M5s0QTzlkhi6XKFz1fAf1esPdwpUotX3jz9B0-hCzPOwAl1sSIl9bJPK3jUZxzWOoitKnriJggYzKjWBMpyWqDmh1x9oaNO/s320/RussianSchoolroom-NormanRockwell.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<span style="color: black; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 13.5pt;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #cccccc; font-family: "georgia" , "serif";">Σήμερα τα
βουνά τα παίρνουμε πια μόνο για "αποδράσεις στη φύση" (για να
'αποδράσεις' σημαίνει οτι ζεις σε φυλακή, αυτό το έχουμε σκεφτεί;). Τη φύση τη
συναντάμε στα βιβλία "εμείς και ο κόσμος", του δημοτικού. Στο
γυμνάσιο μπορεί να κάνουμε κανα πρόγραμμα ημερήσιο σε Κέντρο Περιβαλλοντικής
Εκπαίδευσης. Στο λύκειο πια μόνο διαβάζουμε, κι αν μείνει χρόνος, γκομενίζουμε
λιγάκι. Εκτός και αν ζούμε σε χωριό, φύση για μας είναι το αστικό πάρκο με το
γκαζόν και τα αμάζευτα κακάκια των σκύλων, ισως και καμιά γλάστρα στο μπαλκόνι
που μας βάζει η μαμά μας να ποτίζουμε ως "εκπαιδευτική διαδικασία"
(αν είναι τέτοια μαμά κι όχι από τις άλλες που σε κυνηγάνε να πλύνεις τα χέρια
σου άμα πιάσεις χώμα ή χαϊδέψεις κανα αδέσποτο). Η φύση είναι κάτι στο οποίο <i>πηγαίνουμε</i>,
είναι "η εξοχή" του καλοκαιριού ή του Σαββατοκύριακου, δεν είναι κάτι
μέσα στο οποίο ζούμε, δεν είναι κάτι που αναγνωρίζουμε <i>συναισθηματικά</i> ως
σπίτι μας. Αν πάλι ζούμε σε χωριό, οι πιθανότητες είναι οτι "η φύση"
είναι κάτι από το οποίο θέλουμε να ξεφύγουμε, γιατί ενέχει αγγαρείες τύπου
σκάψιμο, καθάρισμα ζώων, κτλ.<span style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 13.5pt;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFoAKbjiz6MTge6ZhLJ1Hrenrl6QMFheyZWSAj5DJ-F3jc3LyhIbsnKgsVpHktkWAOH8Oes0wile2ljvhvLmPKj6XAOYyOr2i70YahUQTNmn4MPYE6vwpDhr1TLZJZuQlINzFgqRrpLBCG/s1600/IMG_0925.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjFoAKbjiz6MTge6ZhLJ1Hrenrl6QMFheyZWSAj5DJ-F3jc3LyhIbsnKgsVpHktkWAOH8Oes0wile2ljvhvLmPKj6XAOYyOr2i70YahUQTNmn4MPYE6vwpDhr1TLZJZuQlINzFgqRrpLBCG/s320/IMG_0925.JPG" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 13.5pt;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "serif";"><span style="color: #cccccc;">Στο μεταξύ,
ο πλανήτης στενάζει βαρειά από την κακοποίηση που υφίσταται: οι θάλασσες και τα
ποτάμια δηλητηριάζονται από τα χημικά που χρησιμοποιούμε για να καλλιεργήσουμε
την τροφή μας, η σύσταση της ατμόσφαιρας αλλάζει από τις εκπομπές αερίων,
δεκάδες είδη ζώων χάνονται γιατί καταστρέφουμε τους βιοτόπους (τα σπίτια τους)
για να παράγουμε καουτσούκ, φοινικέλαιο, ή αγελαδινό κρέας. Και άλλα, και άλλα.
Θρηνούμε την υποβάθμιση και την καταστροφή των οικοσυστημάτων, αναπαράγουμε
βιντεάκια που δείχνουν τη ρύπανση των θαλασσών από τα πλαστικά, αλλά μια χαρά
συνεχίζουμε να παίρνουμε το καφεδάκι μας σε πλαστικό ποτήρι μίας χρήσης με
καλαμάκι (που είναι μοιραίο να καταλήξει στη θάλασσα και σε νέο σχετικό
βιντεάκι). </span><o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "georgia" , "serif";"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9zSxBeuNJX7peu7-4uLP_Lh02s8idpIwvNEJHnXzSwk2K4fo8UCntNklx_vzQeZHQk8Cuiyk6i4zdx0-4QJ1lSXp7Qi3TJ5kLh82z8_q3cVpE4tqDBfBaT52uAXSJw-DNGMSkysw1HFiv/s1600/616d4e2827344f27552feb4ca384879d.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="512" data-original-width="357" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9zSxBeuNJX7peu7-4uLP_Lh02s8idpIwvNEJHnXzSwk2K4fo8UCntNklx_vzQeZHQk8Cuiyk6i4zdx0-4QJ1lSXp7Qi3TJ5kLh82z8_q3cVpE4tqDBfBaT52uAXSJw-DNGMSkysw1HFiv/s320/616d4e2827344f27552feb4ca384879d.jpg" width="223" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #cccccc; font-family: "georgia" , "serif";">Μεγάλωσα με
τη νοοτροπία του ανθρώπου-κυρίαρχου, του ανθρώπου που έχει δικαίωμα να παίρνει
ότι θέλει από τη φύση χωρίς να έχει υποχρέωση να επιστρέψει ή να αποκαταστήσει
τίποτα, τη "ευγενή" νοοτροπία του "κόβω αγριολούλουδα για
να τα προσφέρω"... Η διερώτηση εάν μπορώ να προσφέρω κάτι το
οποίο <i>δεν είναι δικό μου</i>, ήρθε αργότερα, όπως και η περιέργεια για
το αγριολούλουδο αυτό καθαυτό! Και φυσικά μεγάλωσα επίσης με τη νοοτροπία οτι
πρέπει να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να έχουν τα παιδιά μου "μια
καλύτερη ζωή" στο μέλλον.<span style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 13.5pt;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwvvhs-5J2p_MzJXw5A6s_sRfd4kgHMU24A4k-XtGOLSzPlg2snDthawTmxFjOyvZ881aTaHpvpQl3q3Pg1_l0Ff2z-hBnT8VlAS78ztwTDiTk6ML68JxWFU742pODMqTvJToZC4PEsgC0/s1600/piccccccc.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="711" data-original-width="945" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhwvvhs-5J2p_MzJXw5A6s_sRfd4kgHMU24A4k-XtGOLSzPlg2snDthawTmxFjOyvZ881aTaHpvpQl3q3Pg1_l0Ff2z-hBnT8VlAS78ztwTDiTk6ML68JxWFU742pODMqTvJToZC4PEsgC0/s320/piccccccc.png" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 13.5pt;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "serif";"><span style="color: #cccccc;">"Το
μέλλον θα ανήκει στους έχοντες την <i>ευφυία της φύσης</i> - στα
άτομα, τις οικογένειες, τις επιχειρήσεις και τους πολιτικούς ηγέτες που θα
αναπτύξουν μια βαθύτερη κατανόηση της μεταμορφωτικής δύναμης του φυσικού κόσμου
και θα ισορροπήσουν το εικονικό με το αληθινό. Οσο περισσότερη υψηλή τεχνολογία
διαθέτουμε, τόσο περισσότερη φύση χρειαζόμαστε", γράφει ο <a href="http://richardlouv.com/books/nature-principle/" target="_blank">Ρίτσαρντ Λουβ</a> στο βιβλίο
του <u>"Το τελευταίο παιδί στο δάσος: σώζοντας τα παιδιά μας από το
σύνδρομο έλλειψης της φύσης" </u>(γράφτηκε το 2005, αλλά δεν έχει
μεταφραστεί στα Ελληνικά).</span><span style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 13.5pt;"><br /></span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI2kdHZI12Y5CgkVl-l_eE9HMuEsNGCZvUikRQ541LBkbX0wFmOGbN_n1BpvhApwR1KeUymMDzDVwSlwhSbqqApVowlcmvr2xEEASCHZ4UYuypy9l3VXJzQ-UiQcxrHNeIaBFa-e2bu2kg/s1600/san7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="462" data-original-width="640" height="231" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjI2kdHZI12Y5CgkVl-l_eE9HMuEsNGCZvUikRQ541LBkbX0wFmOGbN_n1BpvhApwR1KeUymMDzDVwSlwhSbqqApVowlcmvr2xEEASCHZ4UYuypy9l3VXJzQ-UiQcxrHNeIaBFa-e2bu2kg/s320/san7.jpg" width="320" /></a></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "serif";"><span style="color: #cccccc;">Αυτή την
βαθύτερη κατανόηση του φυσικού κόσμου είναι ζητούμενο να αποκτήσουμε, αλλά πώς;
Οι περισσότεροι από μας πάμε βόλτες στη φύση, αλλά δεν τη βλέπουμε στην
πραγματικότητα, δεν την καταλαβαίνουμε. Ικανοποιούμαστε με το να νιώθουμε μια
κάποια ανάταση και ηρεμία καθώς περπατάμε (ή αγκομαχάμε) στα πεζοπορικά μας
μονοπάτια, απολαμβάνουμε τον αλλιώτικο αέρα του βουνού, νιώθουμε τη γαλήνη που
αποπνέει η διαυγής ακύμαντη θάλασσα στη μοναχική παραλία. Εχω πάντα στο νου μου
εκείνο το ποίημα του Καβάφη, τη <a href="http://www.kavafis.gr/poems/content.asp?id=14&cat=1" target="_blank">"Θάλασσα του Πρωιού"</a>: βγήκε
ο ποιητής να δει κι αυτός λίγο τη φύση, είδε το μεγαλειώδες θέαμα μπροστά του
για μια στιγμή, "σαν κοντοστάθηκα", αλλά ξαναγύρισε πίσω στις δικές
του άσχετες (με τη φύση) σκέψεις και εικόνες. Το παθαίνουμε. </span><o:p></o:p></span><br />
<span style="color: black; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 13.5pt;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAmhH8ibqNpfUl1uiGW8zem8EJIdKEHs0wlxjmVpr0z3q9D3xsjR63GYSNT7e7xykmnOvCGxYFxGVxopOED9vAQ9SFFZ6T1wCKD4hVDZcrksBbx8hKMUnjA8G8D3QCqYzrkhyxrPTXcdmb/s1600/IMG_5066.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhAmhH8ibqNpfUl1uiGW8zem8EJIdKEHs0wlxjmVpr0z3q9D3xsjR63GYSNT7e7xykmnOvCGxYFxGVxopOED9vAQ9SFFZ6T1wCKD4hVDZcrksBbx8hKMUnjA8G8D3QCqYzrkhyxrPTXcdmb/s320/IMG_5066.JPG" width="320" /></a></div>
<span style="color: black; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 13.5pt;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #cccccc; font-family: "georgia" , "serif";">Κι αν δεν το
παθαίνουμε, πόσο συχνά περπατάμε ή καθόμαστε μέσα στο δάσος ξένοι μέσα σε τόπο
ανοίκειο: δεν ξέρουμε τα δέντρα, τα πουλιά, τα άνθη, τα έντομα. Φοβόμαστε.
Είμαστε ανήμποροι να καταλάβουμε τα βασικά, το τι συμβαίνει γύρω μας, αλλά δεν
το ξέρουμε, και φυσικά σπάνια έχουμε την ταπεινοφροσύνη να διερωτηθούμε
ειλικρινά για τον ρόλο τον δικό μας στο χώρο αυτό. Ακούω "είμαι κυνηγός,
αγαπάω τη φύση", ή "είμαι στον ορειβατικό", ή "τρελλαίνομαι
για τη φύση, βγάζω βόλτα κάθε μέρα το σκύλο μου". Επιπρόσθετα ακούω
"δεν πιστεύω να είσαι τίποτα οικολόγος, ε; γιατί τις προάλλες βρήκαμε φίδια
στο βουνό" (χαριτολογώντας, είναι γνωστή η δράση των απανταχού οικολόγων
να εκτρέφουν λύκους, φίδια, αρκούδες και αλεπούδες στα σπίτια τους και να τα
πηγαίνουν με τις αμαξάρες και τα ελικόπτερά τους να τα αμολάνε στα ελληνικά
βουνά). Εχουμε πιστέψει το παραμύθι του "κυρίαρχου" του έχοντος
δικαιώματα (επί των μη-ανθρώπινων όντων). <span style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: black; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 13.5pt;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "serif";"><span style="color: #cccccc;">Χτίζουμε τις
φωλιές μας (τα σπίτια μας) μέσα στο δάσος, χωρίς να γνωρίζουμε τη φύση των
άλλων όντων που ζουν εκεί - οι πρόσφατες φωτιές έδειξαν ότι οι περισσότεροι
άνθρωποι δεν γνώριζαν την πυρόφιλη φύση του πεύκου, και αυτό αντανακλάται στην
πολιτεία που συντάσσει νόμους και δημιουργεί υπηρεσίες. Μη σεβόμενοι τη δύναμη
του νερού, χτίζουμε τα σπίτια μας σε ρέματα - μπαζώνουμε τα ρέματα αψηφώντας
τον κίνδυνο που διατρέχουμε. Καλύπτουμε το έδαφος με άσφαλτο και τσιμέντο, και
το νερό δεν απορροφάται από τη γη. Ετσι «μοιραία» (με μαθηματική ακρίβεια) έχουμε
πλημμύρες. Επειδή δεν γνωρίζουμε δεν σεβόμαστε τα στοιχεία της φύσης και τις
ιδιότητές τους. </span><span style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></span><br />
<span style="color: black; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 13.5pt;"><br /></span>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi19ybJ3VAmbHHf6fx-BmS8O-46dAE6njaJ51E4ONtwBydG1vqrDKPGBgo2iTdqiMXvyx_5FGmi6DbZlSSKD4pIdZtlQ0n1Ay-P10AXYNaK7X2Myl5ocFfU200kdrJ10tuKQR18D02sISAO/s1600/IMG_0398.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="213" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi19ybJ3VAmbHHf6fx-BmS8O-46dAE6njaJ51E4ONtwBydG1vqrDKPGBgo2iTdqiMXvyx_5FGmi6DbZlSSKD4pIdZtlQ0n1Ay-P10AXYNaK7X2Myl5ocFfU200kdrJ10tuKQR18D02sISAO/s320/IMG_0398.JPG" width="320" /></a></div>
<span style="color: black; font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 13.5pt;"><br /></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="color: #cccccc; font-family: "georgia" , "serif";">Χρειαζόμαστε
ένα νέο μοντέλο διαβίωσης, που προϋποθέτει μία νέα νοοτροπία, έναν νέο τρόπο να
βλέπουμε τα πράγματα. Ισως όχι τόσο νέο! Οι μακρινοί μας πρόγονοι, και όσοι
ακόμα καταφέρνουν και ζουν με βαθειά σύνδεση με τη φύση (αυτοί που ονομάζουμε
"πρωτόγονους", "άγριους", "απολίτιστους") έχουν
να μας διδάξουν πολλά. Για το λόγο αυτό, υπάρχουν σήμερα άνθρωποι (ερευνητές,
ανθρωπολόγοι, φυσιογνώστες, εκπαιδευτικοί, κτλ) που αποφασίζουν να ζήσουν ως
φιλοξενούμενοι "άγριων" "ξεχασμένων" φυλών, να <i>εκπαιδευτούν</i> από
αυτούς, και να μεταφέρουν τη γνώση αυτή στον λεγόμενο δυτικό πολιτισμένο κόσμο.
<o:p></o:p></span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwQ-1rbXE_p5sM4n-yycKKf6tiM6i3VtYxIp-r_doDwGggbDhShtyAeiZhgUvQax9IT87sfyZ2Leaq9BkYMnJ-J0q804sna9EKodIJBis20a-pyhG7qBOQttdUSu6IJ3lpijvQFBiT597q/s1600/29955135_10156273281681350_372351290_o.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="1280" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjwQ-1rbXE_p5sM4n-yycKKf6tiM6i3VtYxIp-r_doDwGggbDhShtyAeiZhgUvQax9IT87sfyZ2Leaq9BkYMnJ-J0q804sna9EKodIJBis20a-pyhG7qBOQttdUSu6IJ3lpijvQFBiT597q/s320/29955135_10156273281681350_372351290_o.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<span style="font-family: "georgia" , "serif";"><span style="color: #cccccc;">Νομίζω χρειάζεται
να επανεξετάσουμε τις έννοιες «σπίτι» και «σχολείο». Ισως εάν οδηγηθούμε να
νιώσουμε τη γη σαν σπίτι μας να την φροντίσουμε και να τη σεβαστούμε. Εάν
συνειδητοποιήσουμε δε ότι είναι το σχολείο μας, μπορεί να γίνουμε μαθητές της.</span><span style="font-size: 13.5pt;"><o:p></o:p></span></span><br />
<span style="font-family: "georgia" , "serif"; font-size: 13.5pt;"><span style="color: #cccccc;"><br /></span></span>
<span style="color: #cccccc; font-family: "georgia" , serif;">Το κύριο χαρακτηριστικό που φαίνεται να επιδεικνύουν οι "άγριες" και "πρωτόγονες" φυλές που ζουν ακόμα στον πλανήτη μας, στη σχέση τους με τη φύση (με το σπίτι και το σχολείο τους) είναι η ευγνωμοσύνη. Η βαθειά τους σύνδεση με τη φύση (φύση είναι και οι υπόλοιποι του είδους μας) βρίσκει την έκφρασή της στην ευχαριστία: με λόγια, πράξεις, τελετές, αλλά κυρίως με μία στάση ευλάβειας (ευ+λαμβάνω) προς τα δώρα της ζωής, της τροφής, της κοινότητας. Ας αρχίσουμε από κει κι εμείς...</span></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="margin-bottom: .0001pt; margin: 0cm; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdRt35HJRWSy2VF-JONo4fuVnX2P3sbt2gok1eSigfbozxKkBZDHG_UE1eWM0wVM8Mt-U7p4OhydVBceXx3FgV5XpyRjexxMSUTVwt0vNgmq5IFVReewqxvjnoF974c5KuZrhBJhIkS1Qo/s1600/corbett25-2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="361" data-original-width="543" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhdRt35HJRWSy2VF-JONo4fuVnX2P3sbt2gok1eSigfbozxKkBZDHG_UE1eWM0wVM8Mt-U7p4OhydVBceXx3FgV5XpyRjexxMSUTVwt0vNgmq5IFVReewqxvjnoF974c5KuZrhBJhIkS1Qo/s400/corbett25-2.jpg" width="400" /></a></div>
<br /></div>
</div>
Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-5879088135889398552018-01-05T21:24:00.000+02:002018-01-05T22:56:03.312+02:00H Ταυτότητα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Λένε ότι η ψυχή δεν έχει φύλο.
Λένε ότι η κάθε ψυχή είναι (ή έχει) μια νότα, μία συχνότητα δηλαδή, απολύτως
μοναδική. Λένε επίσης κάποιοι ότι το φύλο βιώνεται στην καρδιά, ασχέτως
βιολογίας, ασχέτως φυσικών γεννητικών οργάνων, ασχέτως σεξουαλικότητας.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ξέρουμε επίσης ότι το κοινωνικό
φύλο κατασκευάζεται: πώς «θέλει» η κοινωνία τα άρρενα, και πώς τα θήλεα μέλη της.
Στη δική μας κοινωνία βομβαρδιζόμαστε κυριολεκτικά από εικόνες γυναικών με
τέτοιο κι αλλιώτικο στήθος, νύχια, μαλλιά, μακιγιάζ, παπούτσια, αλλά και με
αποδεκτές «νόρμες» του τι σημαίνει να είσαι γυναίκα, θήλυ. Το αυτό και με τους άντρες
– τέτοια μπράτσα, τέτοια κουρέματα, τέτοιες ενασχολήσεις, τέτοια επαγγέλματα.
Κι επειδή η κοινωνία μας είναι από χιλιετίες πατριαρχική, δίνει μεγαλύτερη αξία
(αλλά και «κανονικότητα») στα αρσενικά της στοιχεία. Η, τελοσπάντων, σ’ αυτά που
θεωρεί ως αρσενικά στοιχεία (τη γενναιότητα τη λέμε ‘ανδρεία’, αλλά εγώ γνώρισα
περισσότερες γενναίες γυναίκες από άντρες στη ζωή μου…)</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και έρχεται μια ευλογημένη ώρα,
που κάποια μέλη της κατά τα άλλα εφησυχασμένης κοινωνίας μας, αναρωτιούνται: <i>μήπως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα</i>;
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Γιατί εγώ δεν νιώθω κορίτσι (ή
αγόρι – ανάλογα); Τι σημαίνει «νιώθω κορίτσι», τελικά; Τι αντικρίζω όταν κοιτάζομαι
στον καθρέφτη; Γιατί πρέπει η βιολογία μου (τα γεννητικά μου όργανα) να
καθορίζουν την εικόνα μου; Η, ακόμα βαθύτερα, την αληθινή μου ταυτότητα; (΄Οποια
και να είναι αυτή, όποτε και αν την – ή δεν την – ανακαλύψω). Γιατί θα πρέπει
να έλξω έναν άντρα (ή μια γυναίκα) με κάποιον συγκεκριμένο τρόπο, με κάποια
συγκεκριμένη εικόνα; Γιατί πρέπει να περιορίζω την αντίληψή μου, την υπέροχη
μοναδική ταυτότητά μου σε κάτι τόσο δυαδικό/περιοριστικό/υλικό όπως η βιολογία
μου; Γιατί τελικά να είμαι όπως με θέλουν οι άλλοι;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Προφανώς δεν τα αναρωτιούνται
όλοι αυτά. Πολύτιμοι λίγοι και λίγες ανάμεσά μας τις βρίσκουν μέσα τους τις διεργασίες
αυτές. Παλιότερα αυτά αποσιωπώνταν, κρυβόντουσαν, «για να μην ταράξουν» τα
ήσυχα τακτοποιημένα νερά της κοινωνίας – σήμερα, ευτυχώς, έχουμε το δώρο της ορατότητας
χάρη στην έκθεση και την θυσία κάποιων γενναίων ψυχών.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Με όλα αυτά στο νου, μεγάλωσα το
πρώτο μου παιδί με χρώματα και παιχνίδια «ουδέτερα» - όσα αγόραζα εγώ, δηλαδή,
γιατί οι φίλοι και συγγενείς έπαιρναν δώρα ανάλογα με την τρέχουσα αντίληψη του
φύλου της. Πέρασε μέσα από όλα τα κοριτσίστικα γούστα: από βαμμένα νύχια,
μπάρμπι, ροζ ρούχα και αξεσουάρ (φιογκάκια, κοκκαλάκια, γραφικά είδη,
αυτοκόλλητα, τα πάντα όλα), μακριά ‘θηλυκά’ μαλλιά, φουστάνια, ‘σέξυ’
μπουστάκια, ψηλά τακούνια. Όλα αυτά εγώ τα
παρατηρούσα, δεν ήταν όλα του δικού μου γούστου, αλλά ήταν του δικού της, οπότε
τι να πει και η μάνα; Το πολύ-πολύ να κοιτάξει λιγάκι στραβά τα νούμερο 29
ασημί παπούτσι με τα στρας, αλλά μέχρι εκεί.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Με συγκινούσε απλά που μεγάλωνε
και ομόρφαινε και άνθιζε. Χαζομαμά <span lang="EN-US">for</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">ever</span>. Και υπήρχαν άλλα δύο μικρά πλάσματα μετά από εκείνη, το
καθένα με τη δική του ταυτότητα, τη δική του απόλυτη μοναδικότητα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όταν, στο σχολείο ακόμα, έγινε
φίλη και υποστηρίκτρια των ομοφυλόφιλων συμμαθητών/τριών της, κι άρχισε να
πηγαίνει στα <span lang="EN-US">pride</span>, εγώ
ένιωσα πολύ περήφανη: το παιδί μου υποστηρίζει τους αόρατους, τους καταδιωγμένους
και καταπιεσμένους. Την τραβούσε φανερά αυτό το κομμάτι της κοινωνίας, αυτή η
έκφανση της ανθρώπινης εμπειρίας. Μέχρι εδώ καλά – όλα αυτά τα είχα βιώσει κι
εγώ, τα σκεφτόμουν, τα ζούσα κι εγώ στην ηλικία της. Τα πάντα σχεδόν: την ίση έλξη
προς τα δύο φύλα, τη στήριξη των ομοφυλόφιλων φίλων μου, τη βίωση του «δεν
είμαι άντρας ούτε γυναίκα», αυτή την ιδιαίτερη φιλία με το αντίθετο φύλο επί
ίσοις όροις, ακόμα και το «αγορίστικο» ντύσιμο και μαλλιά (θυμάμαι κάποια
στιγμή που άκουσα τη μητέρα μου να λέει σε κάποιον, δεν θυμάμαι ποιόν, όταν
νόμιζε πως δεν άκουγα, ότι «έτσι όπως ντύνεται η κόρη μου μάλλον θα ήθελε να
είναι αγόρι» - ήμουν-δεν-ήμουν 21 χρόνων).</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η αλήθεια είναι πως μέχρι να τα
βρώ με τη θηλυκή μου πλευρά («τη γυναικεία μου φύση» όπως είθισται να λέγεται)
προτιμούσα να μην είμαι τίποτα – μέσα στην πατριαρχία η γυναίκα έχει τη θέση
του κτήματος, του σεξουαλικού αντικειμένου, της μηχανής αναπαραγωγής, του
τρόπαιου, της υπηρέτριας των δυναστών της. Δεν έχει Φωνή. Και για να παραμένει
στη θέση αυτή, γαλουχείται με ντροπή και φόβο, γαλουχείται στο να εκχωρεί την
τεράστια δύναμή της (δύναμη καρδιάς!) σε όποιον την «αγαπά»… </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πέρασα τη νεανική μου ηλικία με
τεράστιο και άσβεστο θυμό: Είμαι Ανθρωπος! Ελεγα. Ανήκω μόνο στον εαυτό μου,
στο Θεό και Ουρανό μου - ο σκοπός και το νόημα της ζωής μου μπορεί να
περιλαμβάνει και την αναπαραγωγή αλλά σίγουρα δεν είναι μόνο αυτό - θέλω να
υπηρετώ τον πλησίον, ναι, αλλά από θέση δύναμης όχι από θέση αδυναμίας. Θέλω να
βάζω όρια. Θέλω να έχω Φωνή, να εκφράζω τα βάθη μου, χωρίς να ντρέπομαι, ούτε
να φοβάμαι. Το σώμα μου ανήκει σε μένα γιατί σε μένα δόθηκε από τη φύση – ούτε στον
πατέρα ούτε στον αδελφό ούτε στον άντρα μου! </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πονάει βαθειά το να γεννηθείς
θηλυκό στην κοινωνία αυτή σήμερα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όλα αυτά συνεχίζουν να είναι διαρκή
στοιχήματα με τον εαυτό μου, με το υποσυνείδητο μου και το συλλογικό ασυνείδητο
του γυναικείου φύλου επάνω στον πλανήτη μας, διαρκείς διαπραγματεύσεις με τις κοινωνικές
συνθήκες στις οποίες βρίσκομαι. «Κρατάει χρόνια αυτή η κολώνια». Και: «για να
γυρίσει ο ήλιος θέλει δουλειά πολλή». </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Συν τω χρόνω με τη βιολογία μου (το
«φύλο» μου) τα βρήκα θαυμάσια, συνειδητοποιώντας τα δώρα και τις δυνατότητες
δημιουργικότητας και αντίληψης που μου δίνει. Συνδέθηκα με το εσώτερο και το
μοναδικό εντός μου, και αποδέχθηκα τα μαθήματα που είχα να πάρω (και να δώσω)
ως «γυναίκα» στην ενσάρκωση αυτή. Επρεπε να το αρνηθώ για να μπορέσω να το δω
με άλλα μάτια, έπρεπε να αποδεχτώ το δώρο με το τίμημά του, και να το τιμήσω…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και τώρα βιώνω ένα σοκ που δεν
περίμενα να το βιώσω: η κόρη μου προτιμά, θέλει και απαιτεί, να της απευθύνομαι
με ουδέτερο ή αρσενικό άρθρο, και όχι θηλυκό. Τέρμα τα «κοριτσάκι μου», τα «γλυκειά
μου», τα «όμορφη», τα «κόρη μου». Τέρμα οι αναφορές στην όποια θηλυκότητα. Αυτή
η θηλυκότητα που εγώ έκανα τιτάνιο εσωτερικό αγώνα για να αποδεχτώ και να
τιμήσω και να εκφράσω τελικά, είναι απορριπτέα από το παιδί μου. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6NMaVEyEDwA3ZCxYmh55mmGG1XfVpjDQRYANgi2vZ6TL_1kpxcjDITE358O5SnkV1ufF5pZpz_UWdpseWTiaqcOS26PzXb-srp_V3vDOjBfC57iQzxz8ShY_3O9d-91HsgKZujM9Hy19O/s1600/23618822_10156948324003677_1637465808_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="530" data-original-width="474" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh6NMaVEyEDwA3ZCxYmh55mmGG1XfVpjDQRYANgi2vZ6TL_1kpxcjDITE358O5SnkV1ufF5pZpz_UWdpseWTiaqcOS26PzXb-srp_V3vDOjBfC57iQzxz8ShY_3O9d-91HsgKZujM9Hy19O/s320/23618822_10156948324003677_1637465808_n.jpg" width="286" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Με έκπληξη διαπίστωσα ότι με στενοχωρεί,
με λυπεί, νιώθω μέσα μου ένα πένθος, και μια βαθειά ανησυχία: θα είναι
ευτυχισμένο το παιδί μου; Ή μήπως υπογράφει συμβόλαιο με τη διαρκή δυστυχία,
την εσωτερική σύγκρουση, τον διαρκή θυμό; Ολες αυτές οι «ταμπέλες» του
αυτοπροσδιορισμού (ως <span lang="EN-US">gay</span>,
<span lang="EN-US">bisexual</span>, <span lang="EN-US">pansexual</span>, <span lang="EN-US">transgender</span>, κτλ κτλ κτλ διαρκώς
δημιουργούνται νέες απ’ ότι μαθαίνω), μήπως περιορίζουν αντί να ελευθερώνουν;
Λέω. Και φοβάμαι, και ανησυχώ. Και δεν κοιμάμαι νύχτες, και ξυπνάω με θλίψη.
Θλίψη γιατί; Πάλι λέω.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Θλίψη γιατί; Γιατί φόβος, γιατί
ανησυχία; Οκ, η ανησυχία είναι εμφύτευμα-πακέτο με τη μητρότητα. Τι φοβάμαι,
τελικά, και γιατί θλίβομαι; Μην είναι οι φωνές της κοινωνίας εντός μου, που
επαναστατούν σε κάθε ριζική αλλαγή, σε κάθε ξεβόλεμα, σε κάθε νέα πλεύση, σε
κάθε τι το διαφορετικό που δυνάμει οδηγεί σε μία «έκθεση»; Αρχίζω να
καταλαβαίνω τους γονείς μου – να που έφτασε κι αυτή η ώρα! Ευλογημένη ώρα,
γιατί τώρα μπορώ να συγχωρήσω. Και να πάω παραπέρα, να αποδεχτώ και να τιμήσω τις
επιλογές του υπέροχου πλάσματος που έφερα στον κόσμο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εκείνο με τίμησε μια δεύτερη
φορά: όπως βρήκα το πρώτο της όνομα, και φρόντισα να το πάρει, μου ζήτησε να
βρω και το όνομα της δεύτερης ταυτότητας. <i>Ταυτότητάς
του</i>, πλέον. Διάλεξα ένα αγαπημένο δέντρο, που χάρη της ευκαμψίας του δεν
σπάει από τους ανέμους, που είναι θεραπευτικό (από το φλοιό του φτιάχνουν αυτό
που σήμερα ονομάζουμε ασπιρίνη), και χρήσιμο (από τα κλαδιά του φτιάχνουμε
καλάθια). Ζει πλάι στο νερό – το παιδί μου έχει πλούσιο συναίσθημα – και έχουν
γραφτεί πολλά τραγούδια και ιστορίες για αυτό. Στα ελληνικά είναι γένους
θηλυκού, αλλά στην αγγλοσαξωνική παράδοση που τόσο αγαπάμε και οι δύο,
συχνότερα αναφέρεται ως αρσενικό.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και το όνομα αυτού: <span lang="EN-US">Willow</span>. <span lang="EN-US">Will</span>, το υποκοριστικό – που συγχρόνως
σημαίνει Βούληση. Για να θυμάμαι ότι πάντα πρέπει να τιμώ τη βούληση των
ανθρώπων που αγαπώ…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-68031434573539611062016-11-12T20:01:00.001+02:002016-11-12T20:01:36.147+02:00Το Δάσος και η Εφηβεία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Εχει ειπωθεί (από τον πρόσφατα εκλιπόντα πατέρα της περμακουλτούρας, Μπιλ Μόλισον) οτι <b><u>"τα δάση είναι τα μεγαλύτερα εκπαιδευτήρια (τα σημαντικότερα εκπαιδευτικά συστήματα) του πλανήτη μας. Αν για κάποιο λόγο καταργηθούν όλα τα πανεπιστήμια, η ανθρωπότητα δεν έχει χάσει πολλά, αλλά αν για όποιο λόγο εξαφανιστούν τα δάση, η ανθρωπότητα θα έχει χάσει τα πάντα."</u></b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα παιδιά μου, όπως κι εγώ, είμαστε παιδιά της πόλης. Μεγαλώσαμε και ζήσαμε στην πόλη, με σύντομες ανάπαυλες στα δάση και τα άγρια μέρη. Οσο μεγαλώνω διαπιστώνω πόσο λίγο περπατήσαμε κάτω από τα μεγάλα δέντρα και πλάι στα ποτάμια. Η ζωή στην πόλη (εξ ανάγκης και όχι από επιλογή) μας έδωσε τέχνη και κοινωνικοποίηση, ασφάλεια, "κανονικότητα". Ως μαμά πάντα ονειρευόμουν το μεγάλωμα των παιδιών μου πλάι σε ένα δάσος, ένα ποτάμι ή μία θάλασσα, κοντύτερα στη φύση (την εκτός και την εντός), "σαν παραμύθι". Σήμερα, που το παραμύθι έγινε για μένα σχεδόν πραγματικότητα, και έχω την ευκαιρία να πηγαίνω στο δάσος συχνότερα, να χάνομαι μέσα του, να το χαίρομαι και να κοινωνώ μαζί του, τα παιδιά μου είναι πλέον έφηβοι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι δικοί μου έφηβοι, λοιπόν, δεν πολυνοιάζονται για το δάσος, ούτε τους λείπει. Περνούν τις ώρες τους με φίλους, μιλώντας ή παίζοντας, εξερευνώντας τις δυνατότητες της πόλης τους, βλέποντας σειρές στον υπολογιστή, διαβάζοντας για παράλογες εξετάσεις, ψάχνοντας γκάτζετ, ρούχα ή βιβλία στις αστικές αλυσίδες, ψάχνοντας την ταυτότητα και το νόημα της ζωής τους στις επιλογές του μέλλοντός τους. Ετσι είναι η εφηβεία. Πρέπει να αρνηθείς το κάθε τι της παλαιάς γενιάς προκειμένου να προσεγγίσεις το "ποιός είσαι", να δοκιμάσεις να βουτήξεις και να αντλήσεις από τα δικά σου βάθη το "τι θέλεις".</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να μυήσω τα παιδιά μου εκ νέου στο Δάσος (στο δάσος όπως το γνωρίζω σήμερα). Στον <a href="http://purplepassionflower.blogspot.gr/2016/06/t.html">Αγριο Τόπο</a> (εντός και εκτός), στον τόπο που δεν έχεις τίποτα να φοβηθείς γιατί δεν υπάρχει ψέμα, ούτε προσποίηση, ούτε χαζά διλήμματα. Στον τόπο που μπορείς να μάθεις όλα όσα χρειάζεσαι να μάθεις για τη ζωή, καθημερινά, στην πράξη - χωρίς αντικρουόμενες θεωρίες που καταρρίπτονται 'από νεώτερες έρευνες', χωρίς εξετάσεις άλλες από την απλή επιβίωση, χωρίς την ψευδαίσθηση της χωριστικότητας που καλλιεργεί η δυτική επιστημοσύνη και ο αστικός τρόπος ζωής.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ερχεται όμως η ώρα που ο άνθρωπος <a href="https://www.youtube.com/watch?v=R5QH3bGF4uU">βγαίνει από το κουκούλι</a> που του έφτιαξε ο γονέας (μέσα στην ασφάλεια του οποίου μεγάλωσε και εκπαιδεύτηκε) και ανοίγει τα νέα του φτερά. Είναι η επίπονη διαδικασία της εφηβείας, που κανένας δεν γλιτώνει, και που το μόνο που μπορεί <i>με ασφάλεια</i> να κάνει ο γονέας είναι να αφήνει χώρο για αυτό το ξεδίπλωμα των φτερών. Και απλά να είναι εκεί, δίχτυ ασφαλείας και αγκαλιά άνευ όρων: χωρίς ψέμα, προσποίηση, ή χαζά διλήμματα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ισως, με την έλευση της ουσιαστικής ενηλικίωσης (όποτε κι αν έρθει αυτή), να έρθει και η ώρα της <a href="https://vimeo.com/187181616?ref=fb-share&inf_contact_key=a0f76c3491bc9b7d7763597acc51e202f7665f07e658f23d84f3b15db6128a83">Μύησης του Δάσους</a>, με όλα της τα πολύτιμα δώρα.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPnxQCJA2BBCGjBh0TnfhuAedz8XX6YjZ06dyIxrud1qtrTN-Vz2o9p0x0hmSiUTUH79xi-kxXqxX42xHPElkXnvPtyOwP45FM1fYPUm5PY5V0-LSUsiCHuAB3XUqZaT76Pm2OE_2Z8epu/s1600/IMG_8217.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPnxQCJA2BBCGjBh0TnfhuAedz8XX6YjZ06dyIxrud1qtrTN-Vz2o9p0x0hmSiUTUH79xi-kxXqxX42xHPElkXnvPtyOwP45FM1fYPUm5PY5V0-LSUsiCHuAB3XUqZaT76Pm2OE_2Z8epu/s400/IMG_8217.JPG" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-78563943063911350072016-06-14T00:46:00.001+03:002016-06-14T00:52:37.856+03:00Εξετάσεις και Εξουσία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Δεν ξέρω να υπάρχει κάποιος που
να μην αγχώνεται όταν πάει να δώσει εξετάσεις, έστω υποσυνείδητα. Κάποιοι
σωματοποιούν το άγχος και το φόβο τους και βγάζουν από εξανθήματα, έρπη, έλκη
στομάχου, υψηλή αρτηριακή πίεση και αρρυθμία, διάρροια, μέχρι και λιποθυμία την
αποφράδα μέρα και ώρα. Συναισθηματικά κάποιοι παραλύουν από το φόβο τους και
σταματά να λειτουργεί το μυαλό τους (εδώ πάντα θυμάμαι το γνωστό τσιτάτο που
λέει ότι «ο εγκέφαλος του ανθρώπου είναι ένα καταπληκτικό όργανο, που
λειτουργεί 24 ώρες το 24ωρο 365 μέρες το χρόνο και σταματά μόνο την ώρα των
εξετάσεων»), κάποιοι αντιδρούν τόσο που αρνούνται και θυμώνουν και καίνε τα
βιβλία τους, κάποιοι άλλοι απλά εκδηλώνουν ανεξήγητη και ανυπέρβλητη υπνηλία.</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3wF3jc5AMLGO99R6tQRnHuFe6lMocLHp5zCk5xdle8tz-qg9gwovfB8qEB4SbyrnWDoycadk9-5bnpXMFq1qvM58mq7l0WRzzLsr3dsuEAxjC8-S8Wr8WNvxjNfwBAhPcdmjQR1Dbe3qu/s1600/13343094_282547835420654_2672313489557833458_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="212" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi3wF3jc5AMLGO99R6tQRnHuFe6lMocLHp5zCk5xdle8tz-qg9gwovfB8qEB4SbyrnWDoycadk9-5bnpXMFq1qvM58mq7l0WRzzLsr3dsuEAxjC8-S8Wr8WNvxjNfwBAhPcdmjQR1Dbe3qu/s400/13343094_282547835420654_2672313489557833458_n.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ε<b>χω να διηγηθώ πολλές ιστορίες
για τη σχέση των παιδιών μου με τις εξετάσεις του σχολείου. Καμιά δεν είναι
ευχάριστη. Εχω όμως μία πολύ αστεία ιστορία από τη δική μου ζωή – κάποτε, όταν
σπούδαζα νεοελληνική φιλολογία στην Αγγλία, έπρεπε να δώσω προφορικές εξετάσεις
στην ελληνική γλώσσα (όπως κάθε φοιτητής ξενόγλωσσου τμήματος). Μιλάμε για τη
μητρική μου γλώσσα, φυσικά. Την προηγούμενη μέρα μιλούσα (ελληνικά) με τον
(άγγλο) εξεταστή μου, χαλαρά, και του έλεγα για τις ταινίες του Βέγγου και το
ιδιότυπο χιούμορ του (θυμάμαι ότι δεν είχε δει καμία!). Όταν ήρθε η σειρά μου
να εξεταστώ (στη μητρική μου γλώσσα), και μπήκα στην αίθουσα, το μυαλό μου είχε
ολότελα αδειάσει από ελληνικά. Δεν μπορούσα να αρθρώσω ούτε μια λέξη ελληνική!
Μάταια προσπαθούσε ο συμπαθής εξεταστής να μου βγάλει μια ελληνική λέξη από το
στόμα «για να είναι και τυπικά κατωχυρωμένος να μου βάλει ένα βαθμό», αλλά
τίποτα. Όταν βγήκα έξω, έβαλα τα κλάματα, φυσικά – όχι από φόβο μην και δεν
περάσω το μάθημα, αλλά από το άγχος και την αίσθηση της ματαίωσης… </b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Φέτος είπα στον μικρό μου (πρώτη
γυμνασίου) ότι αν θέλει μπορεί και να μην διαβάσει καθόλου, φόβος να μείνει
στην ίδια τάξη δεν υπάρχει εξάλλου, και οι βαθμοί του σχολείου είναι απλά
ενδεικτικοί της νοοτροπίας των συγκεκριμένων εκπαιδευτικών. Δεν ξέρω τι έκανε τόσες
ώρες κλεισμένος στο δωμάτιό του, η αλήθεια είναι, αλλά σε γενικές γραμμές
χαλαρά τις πέρασε τις εξετάσεις του, δίνοντάς μου την αίσθηση ότι πήρε υπεύθυνα
τη ζωή του στα χέρια του. Η μεγάλη μου
κόρη είχε πάντα μία παράξενη δυσανεξία στο
εξετάζεσθαι: πάγωνε από το φόβο της όποτε έπρεπε να «πει μάθημα» και σώπαινε,
με αποτέλεσμα να μελετά «άσκοπα», εφόσον η μελέτη αυτή δεν μπορούσε ποτέ να
αποδώσει βαθμολογικούς καρπούς (το αντίθετο μάλιστα). Οσο και να ενθουσιαζόταν
κάποιες φορές και να ενέσκηπτε στα σχολικά εγχειρίδια με πάθος και βάθος (ναι,
συνέβαινε κι αυτό!), όταν ερχόταν η ώρα της εξέτασης, εκεί παρέλυε. Τελεία.</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh11ysFBvPyZZamSIglvi17ZMTYn49B5BepZPyt8xBHxuECXVpX-5D9XcvaPbL6X8lpADoy_Sug2qwWh7mnURS7phQSp71VhvdQ_oJiT7cxnMz0m77eaQ2J6yPfjFhllvqydp-7Mtrvi0lc/s1600/climb.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="276" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh11ysFBvPyZZamSIglvi17ZMTYn49B5BepZPyt8xBHxuECXVpX-5D9XcvaPbL6X8lpADoy_Sug2qwWh7mnURS7phQSp71VhvdQ_oJiT7cxnMz0m77eaQ2J6yPfjFhllvqydp-7Mtrvi0lc/s400/climb.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Τι είναι αυτό που μας
αγχώνει έως παράλυσης όταν πρόκειται να αντιμετωπίσουμε «εξετάσεις»; Τι είναι
αυτό που, παρά τις γνώσεις, τη μνήμη, και την ευφυία μας, μας φοβίζει όταν
εξεταζόμαστε; Τι είναι αυτό μέσα μας που αντιδρά (σε άλλους πιο σφοδρά και σε άλλους
πιο ήπια) στο εξετάζεσθαι; Πρέπει να είναι κάτι πολύ βαθύ, κάτι που εγείρεται
(και εξεγείρεται) μέσα από τα απρόσιτα νερά του πυρήνα της ύπαρξής μας, κάτι
που απωθούμε τόσο που δεν μπορούμε καν να το βάλουμε σε λόγια και να του
δώσουμε χώρο στο συνειδητό μας νου. Κάτι που, για να του επιφυλάσσουμε τέτοια
μεταχείριση, πρέπει να μας είναι απαγορευμένο και ως σκέψη (από ποιόν; Μάλλον από
το τρέχον κυρίαρχο σύστημα κληρονομημένων αξιών…) Υποθέσεις κάνω, ως ντετέκτιβ
του εσωτερικού μου εαυτού, πρωτίστως.</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Κάθε χρονιά το διερωτώμαι, ίδια
κι απαράλλαχτα, καθώς βιώνω το βάσανο των παιδιών μου και παρακολουθώ
(μακρόθεν) το βάσανο χιλιάδων άλλων παιδιών που εξετάζονται στα σχολεία και στα
πανεπιστήμια. Μέσα στη ζωή καθημερινά «δίνουμε εξετάσεις» για χίλια-δύο πράγματα
(από το πόσο καλοί φίλοι είμαστε, μέχρι το αν θα καταφέρουμε λογιστικά να
βγάλουμε το μήνα με ένα διαρκώς μειούμενο μισθό χωρίς να πεινάσει η οικογένειά μας,
ή το αν θα καταφέρουμε να πείσουμε το γείτονα να μην πετάει τα σκουπίδια του
έξω από τον κάδο), αλλά υπάρχουν άνθρωποι που δεκαετίες αφότου έδωσαν και
πέρασαν τις εξετάσεις τους με επιτυχία, βλέπουν ακόμα στον ύπνο τους αγχωτικούς
εφιάλτες ότι κάθονται στο εξεταστικό κέντρο «και δεν θυμούνται τίποτα»…</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9i5iX3lokfjKZ-c39KrKX1im3x1w1S-a9V5tyRrLlL4Rq1UD3i4g6PiR4KmJRMDOhiyDejcMb2N6SLcedGRw39RyqiDWSF9XuaHeguneLA6gK1D_GTc1kSwR3HA3MljLy8EOtywqKsYjx/s1600/10702129_10204890840376759_493578357831775895_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh9i5iX3lokfjKZ-c39KrKX1im3x1w1S-a9V5tyRrLlL4Rq1UD3i4g6PiR4KmJRMDOhiyDejcMb2N6SLcedGRw39RyqiDWSF9XuaHeguneLA6gK1D_GTc1kSwR3HA3MljLy8EOtywqKsYjx/s400/10702129_10204890840376759_493578357831775895_n.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Υπάρχει κάτι μέσα μας, κάτι που
γεννιέται και πεθαίνει μαζί μας, που γνωρίζει ότι είμαστε όντα μοναδικά, ο
καθένας και η καθεμία με τη δική του ιδιαίτερη προσωπικότητα, χαρίσματα,
ιδιοσυστασία και αξία, που δεν μπορεί να μπει στα καλούπια κανενός. Μέσα μας υπάρχει
μία εγγενής ευφυία (κάποιοι την ονομάζουν «εσώτερο εαυτό», κάποιοι «εν ημίν Θεό»,
κάποιοι «αθάνατη ψυχή») που γνωρίζει για ποιο λόγο βρισκόμαστε εδώ, τι ήρθαμε
να κάνουμε, που έχει αδιάψευστο κι αλάνθαστο κριτήριο για το τι είναι σημαντικό
και τι όχι, κάτι που είναι άγριο άγιο και αδάμαστο. Ελεύθερο. Κάτι που δεν
αναγνωρίζει άλλη εξουσία ή αυθεντία πέρα από τον εαυτό του και αυτό που κάποιοι
ονομάζουμε «Θεό». Κάτι που το μόνο που επιζητά είναι να γνωρίσει τον εαυτό του
μέσω της έκφρασης: θέλει να εκφράσει τη φύση του, τα χαρίσματά του, τη δυσκολία
του, τη χαρά και τη θλίψη του. </b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Αυτή η εγγενής ευφυία, λοιπόν, αντιστέκεται
σε ότι δεν αρμόζει στην ελεύθερη φύση της: αντιστέκεται στην κοινωνική σύμβαση
που θέλει να της επιβάλει το τι θα μάθει - τι δεν θα μάθει και πώς, συμπιέζεται
και στρεσάρεται από το τρέχον εκπαιδευτικό σύστημα που θέτει νόρμες: αυθεντίες,
ωράριο, ομοιομορφίες, εκπαιδευτική ύλη, φύλλα αξιολόγησης, και εξετάσεις. Αυτή η εγγενής
ευφυία, που υπάρχει μέσα σε κάθε έναν άνθρωπο που γεννιέται στη γη, ξέρει τι
θέλει να μάθει και τι θέλει να κάνει. Και θα μάθει και θα κάνει, εάν αφεθεί
ελεύθερη στο κατάλληλο περιβάλλον.</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Αυτή, η υγιής αντίσταση και
αντίδραση, παρότι μη-αντιληπτή στον συνειδητό μας νου (η κοινωνία μας έχει
πείσει για την αναγκαιότητα των εξετάσεων, και όχι μόνο) δημιουργεί μέσα μας μία
εσωτερική σύγκρουση. Σύγκρουση σημαίνει πόλεμος, και οι πόλεμοι έχουν θύματα –
στην προκειμένη περίπτωση, εμάς τους ίδιους. Εξασθενούμε ψυχικά και σωματικά
κάθε φορά που ο εσωτερικός μας εαυτός αντιστέκεται σε ότι δεν συμβαδίζει με τη
φύση του. </b><br />
<br />
<b>Κάθε φορά που πάμε να δώσουμε εξετάσεις σε κάποιο μάθημα, υπάρχει
μέσα μας μία άηχη φωνή ενός αόρατου εαυτού που λέει «Ποιος είσαι εσύ που θα με
κρίνεις και με ποιο δικαίωμα; Ποιος είσαι εσύ που θα υποδουλώσεις στα δικά σου
αυθαίρετα κριτήρια την υπέροχη μοναδικότητά μου, τη διαφορετικότητά μου, που
στο κάτω-κάτω σου είναι παντελώς άγνωστη; Ποιος είσαι εσύ που θα με κατατάξεις
σε μία πλαστή ιεραρχία η οποία θα καθορίσει τις σχέσεις μου με τους συνανθρώπους
μου; Δεν αναγνωρίζω την εξουσία σου. <i>Σε φοβάμαι…</i>»</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYZb12LPyi_Vne-c_tBq7klY-H2ol5uagQiyuk_PfFRkiMfmHFLQ7xrYBTbbbbujdWUd6GBGQ92JE-y5Dh8nm-hyUwvg3Iu0jTBloCpL6FOlIjLNEqJqmUkALwNKUYLe2SG-Fq292H9u9P/s1600/13321694_1761940040708541_8879883512598986231_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjYZb12LPyi_Vne-c_tBq7klY-H2ol5uagQiyuk_PfFRkiMfmHFLQ7xrYBTbbbbujdWUd6GBGQ92JE-y5Dh8nm-hyUwvg3Iu0jTBloCpL6FOlIjLNEqJqmUkALwNKUYLe2SG-Fq292H9u9P/s400/13321694_1761940040708541_8879883512598986231_n.jpg" width="305" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<b>Είναι γεγονός ότι η σχέση
πολλών παιδιών με τους γονείς τους περνά μέσα από το φίλτρο της αξιολόγησης των
δασκάλων – «τι βαθμούς έφερες;» ρωτά ο γονέας το παιδί, κι αλοίμονό του εάν δεν
έφερε τα προσδοκώμενα. Ετσι, από την εγγενή ευφυία, την έκφραση και τον
αυτοπροσδιορισμό του ελεύθερου ανθρώπου περνάμε στον ετεροπροσδιορισμό του
εξαρτημένου από την αυθεντία και την εξουσία δούλου. Εάν δεν καλουπώσεις και
δεν υποδουλώσεις τη σκέψη, ο άνθρωπος θα λειτουργήσει με βάση την αληθινή του
φύση, και τότε αλοίμονο στους πάσης φύσεως εξουσιαστές…</b></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0N7_qXduzjM69oR0QO1MQ3AHa5lHvI-Fhc-Pb95KJl8L1f9bijOrEH1jxjpVW5bhr7fSe0Ui9PbT_saGdgNEOiie1V07qqhH0DlzTm2UoQWbBLRKcxXee65uvIDXVFPk7WweEDxf4qa2V/s1600/13256341_10153852824252909_621111214155315925_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi0N7_qXduzjM69oR0QO1MQ3AHa5lHvI-Fhc-Pb95KJl8L1f9bijOrEH1jxjpVW5bhr7fSe0Ui9PbT_saGdgNEOiie1V07qqhH0DlzTm2UoQWbBLRKcxXee65uvIDXVFPk7WweEDxf4qa2V/s400/13256341_10153852824252909_621111214155315925_n.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-53855576791195087172016-04-16T23:51:00.001+03:002016-04-17T00:00:29.391+03:00Γονείς, Παιδιά, και Καπιταλισμός<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<i>Διαβάζοντας το <a href="https://sophiechristophy.wordpress.com/2016/03/24/parenthood-and-capitalism/">παρακάτω άρθρο</a> αναστέναξα πολλές φορές, και θέλησα να το μοιραστώ. Μιλά για κάτι που πολλές (και πολλοί) από μας έχουμε σκεφτεί, αλλά λίγες (και ακόμα λιγότεροι) έχουμε υλοποιήσει: την αξία του να μείνουμε 'στο σπίτι' να μεγαλώσουμε τα παιδιά μας. Αναφέρεται σε κοινωνίες πιο "υπαλληλοποιημένες" από τη δική μας, αλλά σίγουρα ισχύει για πολλών ανθρώπων τη νοοτροπία σε σχέση με τα παιδιά. Αυτό φαίνεται καθαρά στο πώς νιώθουν οι εργοδότες όταν μία υπάλληλός τους μένει έγκυος... Και παρότι θεωρώ οτι υπεραπλουστεύει τα πράγματα, αξίζει και μόνο ως πρόκληση προβληματισμού.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
<div style="text-align: justify;">
Για τον καπιταλισμό, τα παιδιά είναι ένα ατυχές βάρος. Οχι μόνο δεν συμμετέχουν σε επί πληρωμή εργασία, αλλά "ρουφούν" και πόρους. Το καλύτερο μέρος γι αυτά είναι 'εκτός' (ΣτΜ. έξω από τη ζωή μας, έξω από το χώρο και το χρόνο μας...). Ακόμα καλύτερα, θα μπορούσαμε να αναθεωρήσουμε την ιδιότητά τους, και να τα ανάγουμε σε πλουτοπαραγωγικούς πόρους ("προϊόντα ανταλλαγής").</div>
<div style="text-align: justify;">
Από τα μικρά μας χρόνια, το σύστημα των πεποιθήσεων και των αξιών μας είναι συνυφασμένο με τις αξίες του καπιταλισμού. 'Πραγματική δουλειά' είναι κάτι για το οποίο πληρωνόμαστε. Η αξία και η συνεισφορά μας στην κοινωνία μετριέται με όρους εργασίας επί πληρωμή. Οσο μεγαλύτερη η πληρωμή, τόσο υψηλότερη η κοινωνική αξία. Δεν έχει πολλή σημασία το τι κάνει κανείς, το σημείο-κλειδί είναι το χρηματικό αλισβερίσι.</div>
<div style="text-align: justify;">
Και ξαφνικά κάνεις παιδί - και εργάζεσαι σκληρότερα και πολύ πολύ περισσότερες ώρες, και κανείς δεν σε πληρώνει ούτε ένα σεντ για όλο αυτό.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Το παράθυρο της εγκεκριμένης φροντίδας</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Κατ' αρχήν αυτό είναι αναμενόμενο, και δεν είναι πρόβλημα. Υπάρχει ένα 'παράθυρο χρόνου' όπου οι προϊστάμενοί μας μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα ("τα αφεντικά μας") μας επιτρέπουν να φροντίσουμε τα παιδιά μας ως γονείς. Αν είμαστε τυχεροί, αυτό το παράθυρο χρόνου μπορεί να φτάσει και μέχρι ένα χρόνο (ΣτΜ. εάν είμαστε μητέρες και εργαζόμαστε στον δημόσιο τομέα).</div>
<div style="text-align: justify;">
Και εκεί τελειώνει. Ελπίζουμε οτι περάσατε θαυμάσια και όλα αυτά, αλλά καιρός να γυρίσετε πίσω στην πραγματικότητα - δηλαδή στην πραγματική δουλειά, στη μισθωτή εργασία.</div>
<div style="text-align: justify;">
Και τα μωρά; Μειώνονται ξαφνικά οι ανάγκες τους, ευθυγραμμίζονται με την διαθεσιμότητά μας να τα φροντίζουμε εμείς ως γονείς τους; Κάθε άλλο. Μας χρειάζονται όσο ακριβώς μας χρειάζονταν και πριν. Τώρα όμως μπορούμε να πληρώσουμε κάποιον άλλον (ή κάποια άλλη, ή κάποιους άλλους) να μας τα φροντίζουν.<br />
Συγχαρητήρια καπιταλισμέ, κατάφερες να επιστρατεύσεις και τα μωρά να σου παράγουν χρήμα!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Κι αν δεν γυρίσουμε πίσω;</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
Κι αν οι γονείς δεν γυρίσουν πίσω στη δουλειά; Τι συμβαίνει;</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Δύο πράγματα συμβαίνουν:</div>
<div style="text-align: justify;">
1. Πείθονται πέραν πάσης αμφιβολίας για το οτι η σκληρή και με αγάπη δουλειά που κάνουν ως κύριοι φροντιστές των παιδιών τους έχει ανυπολόγιστη αξία.</div>
<div style="text-align: justify;">
2. Περιθωριοποιούνται από τον εσωτερικευμένο καπιταλισμό (τις εσωτερικευμένες αξίες του καπιταλισμού) τόσο τις δικές τους όσο και των άλλων γύρω τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Βρίσκεται κανείς σε μία πολύ περίεργη θέση.<br />
Με άλλα λόγια, μετατρέπεσαι σε μία νησίδα ασημαντότητας. Σου βγαίνει ο κώλος στη δουλειά, κάνεις κάτι απίστευτα ουσιώδες, αλλά ο καπιταλισμός σε πετάει απέξω λέγοντάς σου πως αυτό που κάνεις δεν σημαίνει και δεν αξίζει απολύτως τίποτα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μήπως φταίει το γεγονός οτι η κοινωνία μας δεν θέτει υψηλή αξία στην ουσιαστική ευζωία (υγεία, χαρά, πληρότητα ζωής) των παιδιών, οτι τα παιδιά δεν θεωρούνται άνθρωποι που χρήζουν σεβασμού και καλής ποιότητας φροντίδας; Υπάρχει και αυτό.</div>
<div style="text-align: justify;">
Το χαμηλό κοινωνικό στάτους των νηπίων και των παιδιών επίσης επιδρά στο στάτους των άλλων ανθρώπων που ασχολούνται μαζί τους: νηπιαγωγούς και δασκάλους, για παράδειγμα. Ακόμα κι αυτοί, όμως βιώνουν μεγαλύτερο σεβασμό από την κοινωνία από ότι οι γονείς που φροντίζουν οι ίδιοι τα παιδιά τους. Αυτοί <i>πληρώνονται</i> για την εργασία τους, και αυτό την καθιστά σημαντική.</div>
<div style="text-align: justify;">
Οι γονείς απλά το κάνουν δωρεάν. Αυτό τους καθιστά αλήτες, με αποκλίνουσα συμπεριφορά, αντιφεμινιστές (και αντιφεμινίστριες) νοσταλγούς της δεκαετίας του 1950, ή σκέτο τεμπέληδες. Αυτό είναι ένα κοινωνικό στίγμα που αποδίδουμε σε όλους αυτούς που ονομάζουμε "εξαρτώμενους", ή "προστατευόμενα μέλη".</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<b>Και τελικά Τι κάνεις όλη μέρα;</b></div>
<div style="text-align: justify;">
<b><br /></b></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι γονείς που φροντίζουν οι ίδιοι τα παιδιά τους δεν πρέπει απλά και μόνο να έχουν ισχυρά προσωπικά κίνητρα και να είναι ευρηματικοί προκειμένου να βρούν τον ρού της πλεύσης τους μέσα σε μία κοινωνία που δεν έχει θέση γι αυτούς, αλλά επίσης πρέπει να αυτοεκπαιδευτούν να έχουν την αναγκαία αυτοεκτίμηση για να πολεμήσουν τον εσωτερικευμένο καπιταλισμό που τους λέει διαρκώς οτι αυτό που κάνουν δεν έχει καμία απολύτως αξία.</div>
<div style="text-align: justify;">
Οπότε, ψάχνουμε ο ένας τον άλλον, φτιάχνουμε ομάδες αλληλοστήριξης, βρισκόμαστε μαζί και ενισχύουμε ο ένας τον άλλον. Ανταλάσσουμε αγάπη και εκτίμηση.</div>
<div style="text-align: justify;">
Και όταν το κάνουμε αυτό, ήσυχα και δημιουργικά αποσταθεροποιούμε τον καπιταλισμό (που πάει πακέτο με την πατριαρχία). Λέμε οτι παρά τις δυσκολίες, παρά τους οικονομικούς, κοινωνικούς, και προσωπικούς συμβιβασμούς, παρά τα όσα μας έμαθε να πιστεύουμε το καπιταλιστικό σύστημα που μας γαλούχησε, παρά ταύτα συνεχίζουμε να πιστεύουμε οτι αυτό που κάνουμε είναι απείρως σημαντικό ως έργο - και αξίζει με το παρaπάνω τον χρόνο, τον κόπο, και την αφιέρωσή μας. Λέμε οτι παρόλο που δεν μας πληρώνουν για αυτό και άρα δεν λογίζεται για "πραγματική δουλειά", τα παιδιά μας το αξίζουν.</div>
<div style="text-align: justify;">
Και γι αυτό, ασχέτως με το τι πιστεύουν οι άλλοι, ακόμα και με το τι καμιά φορά και οι ίδιοι συνειδητοποιούμε οτι πιστεύουμε, μπορούμε να συνεχίσουμε να επιτελούμε το πλέον σημαντικό έργο ως ενεργοί πολίτες αυτής της κοινωνίας.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="https://sophiechristophy.wordpress.com/author/sophiechristophy/">συγγραφέας: Sophie Christofy</a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-26717353103789473122015-11-10T09:35:00.001+02:002015-11-10T09:38:20.189+02:00Η Ενηλικίωση<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" src="https://www.youtube.com/embed/4Rqj43vjU-A" width="459"></iframe><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">
<i>Αυτό το ποστ έχω ξεκινήσει να το γράφω από τον περασμένο Μάρτη. Μα όλο αλλάζει και ξεφεύγει από τη στατικότητα της γραφής, κι όλο το κυνηγάω. Αυτή είναι η αποτύπωση της παρούσας ώρας.</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
Από προχτές που μπήκα στο δωμάτιο και την είδα να πακετάρει τα</div>
<div style="text-align: justify;">
ρούχα της έχω μέσα μου αυτό το τραγούδι. Το παιδί μου ανοίγει τα φτερά του, και</div>
<div style="text-align: justify;">
πόσο περήφανη είμαι για αυτήν! Κάτι μέσα μου πετάει, κάτι μέσα μου βουλιάζει.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό ήταν, το κοριτσάκι μου δεν θα το ‘χω πια μαζί μου. </div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
Επισήμως ενηλικιώθηκε το Μάρτιο. Εκείνο</div>
<div style="text-align: justify;">
το πρωί την πήγα στο σχολείο για πρόβα, και συνεχίσαμε με τα άλλα δύο παιδιά</div>
<div style="text-align: justify;">
μια απρόσμενη βόλτα στη θάλασσα. Εκανε κρύο, και περπατήσαμε στην παραλία με τη</div>
<div style="text-align: justify;">
μεσαία, συζητώντας για τα δικαιώματα των γυναικών και το πώς μπορούμε να</div>
<div style="text-align: justify;">
παλέψουμε για αυτά, μια που εκατομμύρια γυναίκες σε όλο τον κόσμο δεν τα</div>
<div style="text-align: justify;">
απολαμβάνουν. Δεν άνοιξα εγώ αυτή τη συζήτηση, και ήταν ένα ευχάριστο ξάφνιασμα</div>
<div style="text-align: justify;">
από ένα παιδί που άλλα δείχνει, άλλα</div>
<div style="text-align: justify;">
διαβάζει, και άλλα σκέφτεται. Ο βοριάς ερχόταν κρύος από τη θάλασσα, και</div>
<div style="text-align: justify;">
περπατούσαμε γρήγορα. Σκεφτόμουν ότι εκείνη η μέρα ήταν και για μένα μια</div>
<div style="text-align: justify;">
ενηλικίωση. Εκείνο το βράδυ πήγαμε να κοιμηθούμε στο γραφείο με το μικρό,</div>
<div style="text-align: justify;">
αφήνοντας το σπίτι στα μεγάλα παιδιά να οργανώσουν το πάρτυ και να κάνουν όση</div>
<div style="text-align: justify;">
φασαρία ήθελαν όλο το βράδυ. Ως οικογένεια είχαμε κόψει την γενέθλια τούρτα το</div>
<div style="text-align: justify;">
μεσημέρι. Πρόβα ζωής. </div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
Λίγους μήνες μετά ήρθε και το πολυπόθητο</div>
<div style="text-align: justify;">
τέλος του σχολείου («περιμένω να τελειώσει το σχολείο για να αρχίσει η ζωή μου»</div>
<div style="text-align: justify;">
έλεγε τα τελευταία δύο χρόνια).</div>
<div style="text-align: justify;">
Γλυκόπικρο κι αυτό: η ατμόσφαιρα της τελευταίας χρονιάς στο σχολείο είναι</div>
<div style="text-align: justify;">
συνήθως υπέροχη, οι φίλοι και οι φίλες μετακομίζουν για σπουδές. Η ίδια διάλεξε</div>
<div style="text-align: justify;">
να μην ακολουθήσει την πεπατημένη: δεν έδωσε εξετάσεις για πανεπιστήμιο, ήθελε</div>
<div style="text-align: justify;">
να περάσει ένα χρόνο μόνη, χωρίς να κάνει τίποτα, «για να σκεφτεί και να ψαχτεί».</div>
<div style="text-align: justify;">
Κάποιοι καθηγητές της στο σχολείο της έλεγαν ότι αν δεν δώσει στο πανεπιστήμιο «θα</div>
<div style="text-align: justify;">
καταστραφεί», «θα χαραμιστεί», δεν θα βρίσκει δουλειά, δεν θα μπορεί να ζήσει</div>
<div style="text-align: justify;">
(νοοτροπία των παπούδων που έζησαν άλλες εποχές), και άλλοι επικροτούσαν την</div>
<div style="text-align: justify;">
επιλογή της να βρεί ακριβώς αυτό που θέλει για να μπορέσει να το κυνηγήσει με</div>
<div style="text-align: justify;">
το πάθος που του αρμόζει. </div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
Πέρασε το καλοκαίρι κάνοντας</div>
<div style="text-align: justify;">
σχέδια για διακοπές με φιλενάδες, που κάποια ευοδώθηκαν και κάποια όχι, και</div>
<div style="text-align: justify;">
ψήφισε 2 φορές: στο δημοψήφισμα με χαρά και ελπίδα, κι εγώ με καμάρι που πήγαινα</div>
<div style="text-align: justify;">
στο εκλογικό κέντρο με την κόρη μου, που θα ψήφιζε για πρώτη φορά σε μια τόσο ιστορική</div>
<div style="text-align: justify;">
στιγμή της Ελλάδας. Οι εκλογές ήταν αλλιώς: μέχρι το τελευταίο βράδυ πριν</div>
<div style="text-align: justify;">
συζητούσαμε τα υπερ και τα κατά του να ψηφίσεις και να μην ψηφίσεις, αναλύαμε</div>
<div style="text-align: justify;">
εξονυχιστικά τις προοπτικές με βάση τις πιθανότητες των κομμάτων, και πήγαμε να</div>
<div style="text-align: justify;">
ψηφίσουμε με μισή καρδιά. Μαζί με τους μεγάλους της οικογένειας μαθαίνει την</div>
<div style="text-align: justify;">
πρόσφατη πικρή ιστορία της Ελλάδας από πρώτο χέρι, και αυτό μάλλον βαθαίνει την</div>
<div style="text-align: justify;">
αντίληψή της. Μαζί της επανεξετάζω και εγώ τη δική μου αντίληψη. Ποτέ δεν είχα</div>
<div style="text-align: justify;">
συνειδητοποιήσει πόσο μετράει για μένα η ιστορία, πόσο αναλύω τα γεγονότα με</div>
<div style="text-align: justify;">
βάση τις ρίζες τους και πόσο ψάχνω να βρω και να καταλάβω αυτές τις ρίζες (ως</div>
<div style="text-align: justify;">
θύμα κι εγώ του σχολείου την ιστορία την είχα στο φτύσιμο, γιατί ήταν ένα</div>
<div style="text-align: justify;">
μάθημα που έπρεπε να αποστηθίσω άκριτα, και ήμουν παντελώς ανίκανη τόσο να</div>
<div style="text-align: justify;">
αποστηθίσω όσο και να αποδεχτώ κάτι άκριτα). Κάναμε συζητήσεις βαθιές, οι</div>
<div style="text-align: justify;">
ενήλικες του σπιτιού μας, μέσα σ’ αυτό το καλοκαίρι, κάνοντας συγχρόνως χώρο ο ένας</div>
<div style="text-align: justify;">
για τον άλλον. </div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
Μετά από αρκετό ψάξιμο (στην ψυχή</div>
<div style="text-align: justify;">
της και εκτός) επέλεξε μία σχολή ζαχαροπλαστικής, για αρχή, όπως είπε, ως πρώτο</div>
<div style="text-align: justify;">
βήμα για τους απώτερους στόχους της. Οι φίλες της πέρασαν λίγο-πολύ στις σχολές</div>
<div style="text-align: justify;">
που ήθελαν, και χάρηκε μαζί τους. Εγιναν αρκετά αποχαιρετιστήρια πάρτυ και</div>
<div style="text-align: justify;">
συναντήσεις στο τέλος του καλοκαιριού, δοκιμάστηκαν ποτά και ξενύχτια στις θάλασσες</div>
<div style="text-align: justify;">
και στα μπαράκια, δοκιμάστηκαν και διερευνήθηκαν φιλίες και προοπτικές σχέσεων.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ετσι άρχισαν τα σχέδια για συγκατοίκηση. Εχοντας τη δική μου εμπειρία ως</div>
<div style="text-align: justify;">
προηγούμενο (ως φοιτήρια πάντοτε συγκατοικούσα με άλλους ανθρώπους, είτε λόγω</div>
<div style="text-align: justify;">
σχέσεων και παρέας, είτε λόγω οικονομικής δυνατότητας) θεωρούσα ότι οι νέοι</div>
<div style="text-align: justify;">
άνθρωποι θέλουν να συγκατοικήσουν με φίλους ή άλλους ανθρώπους – αν μη τι άλλο,</div>
<div style="text-align: justify;">
έχει περισσότερη πλάκα να μοιράζεσαι τα πράγματα παρά να είσαι μόνος. Και</div>
<div style="text-align: justify;">
φυσικά ότι μετά από τόση κηδεμόνευση μέσα στα πλαίσια της ελληνικής οικογένειας,</div>
<div style="text-align: justify;">
θα θέλουν να ζήσουν ελεύθεροι, να δοκιμάσουν να ανακαλύψουν και να αναπτύξουν τις</div>
<div style="text-align: justify;">
δυνάμεις και τις ικανότητές τους. Και πάντα θεωρούσα τα παιδιά που σπουδάζουν</div>
<div style="text-align: justify;">
μακριά ιδιαιτέρως τυχερά από αυτή την άποψη. Ανακάλυψα ότι δεν είναι έτσι</div>
<div style="text-align: justify;">
απαραίτητα. Για κάποιο μυστήριο (για μένα) λόγο, φαίνεται ότι τα παιδιά στη</div>
<div style="text-align: justify;">
χώρα μας δεν θέλουν να συγκατοικούν με άλλους. Και υπάρχει μια μεγάλη μερίδα</div>
<div style="text-align: justify;">
παιδιών που δεν θέλει να αφήσει την πατρική στέγη, γιατί δεν νιώθουν έτοιμα να</div>
<div style="text-align: justify;">
αναλάβουν τις ευθύνες της ζωής τους (ακόμα</div>
<div style="text-align: justify;">
κι αν αυτές οι ευθύνες δεν περιλαμβάνουν τον βιοπορισμό αυτό καθαυτό). Αυτά</div>
<div style="text-align: justify;">
ανακαλύπτει και η νεαρή ενήλικη της οικογένειας, και εκπλήσσεται αντίστοιχα.</div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
Με όλα αυτά ο άνθρωπος μέσα μου επικροτεί,</div>
<div style="text-align: justify;">
χειροκροτεί, χαίρεται - και η μαμά φοβάται, αμφιβάλλει, αγωνιά. Όλα τα</div>
<div style="text-align: justify;">
συναισθήματα, μα όλα, διπλά. Διπλά κι αντικρουόμενα, διπλά κι αντιμαχόμενα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Μαθαίνουμε να βλέπουμε τα πράγματα μονοδιάστατα, μαθαίνουμε ότι υπάρχει μία</div>
<div style="text-align: justify;">
σωστή ερμηνεία για όλα την κάθε στιγμή, μαθαίνουμε ότι δεν μπορούμε να κρατάμε</div>
<div style="text-align: justify;">
δύο ιδέες μαζί μέσα στο νου μας, αλλά ιδού, κι αυτό καταρρίπτεται. (Οσον αφορά</div>
<div style="text-align: justify;">
για το πόσους ανθρώπους μπορούμε να είμαστε ερωτευμένοι ανά πάσα στιγμή, αυτό με το που γίνεσαι γονέας το</div>
<div style="text-align: justify;">
ξεπερνάς: όσα παιδιά τόσοι έρωτες, κι αν υπάρχει έρωτας με τον σύντροφο, ένας</div>
<div style="text-align: justify;">
ακόμα).</div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
Το παιδί μου μεγάλωσε. Διαβάζει</div>
<div style="text-align: justify;">
Σύλβια Πλαθ αλλά μένει πιστή και στον Χάρυ Πότερ («μαμά, το ήξερες ότι η</div>
<div style="text-align: justify;">
Ρόουλινγκ έχει την ίδια ηλικία με σένα;»), βλέπει σήριαλ στον υπολογιστή με τις</div>
<div style="text-align: justify;">
φίλες της, εξερευνά τον σεξουαλικό της προσανατολισμό, κάνει ξανά χορό,</div>
<div style="text-align: justify;">
φροντίζει τις ψυχές όλων μας με την ευθυκρισία και την καλωσύνη της. Εβαψε τα</div>
<div style="text-align: justify;">
μαλλιά της μωβ. Φοράει πράγματα παντελώς αντίθετα από το δικό μου γούστο. Και</div>
<div style="text-align: justify;">
χάνεται. Είναι αυτό που λένε «δεν τη βλέπει το σπίτι», και φέρεται σαν όλους</div>
<div style="text-align: justify;">
τους εφήβους που ακόμα κοιμούνται στο πατρικό, σ’ ένα μεταίχμιο μεταξύ της</div>
<div style="text-align: justify;">
αυτόνομης ζωής και της ανάγκης για φροντίδα. Όχι ότι δεν ξέρει να φροντίζει τον</div>
<div style="text-align: justify;">
εαυτό της, κάθε άλλο. Ελευθερίες και ευκαιρίες είχε από πολύ μικρότερη. Την</div>
<div style="text-align: justify;">
αγαπώ και χαίρομαι την παρουσία της, αλλά πρέπει να την αφήσω. Ένα αίσθημα που</div>
<div style="text-align: justify;">
με κόβει στα δύο.</div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
Στα πόσα μπορεί να κοπεί ένας</div>
<div style="text-align: justify;">
άνθρωπος χωρίς να χάσει την ακεραιότητά του; Πόσο πόνο μπορεί να ενσωματώσει</div>
<div style="text-align: justify;">
ένας άνθρωπος χωρίς να διαλυθεί; Εξερευνώ τα όριά μου. </div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
Η ζωή μας είναι ρευστή – πολλές φορές</div>
<div style="text-align: justify;">
το λέμε, αλλά λίγο συνειδητοποιούμε τη ροή. Ακόμα λιγότερο ρέουμε μαζί της,</div>
<div style="text-align: justify;">
έχοντας κάνει την ακαμψία (με τη μορφή της «σταθερότητας») αξία ζωής. «Στεκόμαστε»</div>
<div style="text-align: justify;">
στα γεγονότα. Κολλάμε σ’ αυτά. Κάποτε ένας παλιός αγαπημένος δάσκαλος μου είχε</div>
<div style="text-align: justify;">
πει «αν ήθελα να συνοψίσω όλη τη σοφία που μου έχει διδάξει μέχρι σήμερα η ζωή,</div>
<div style="text-align: justify;">
θα έλεγα τη λέξη που ακούω συνέχεια από</div>
<div style="text-align: justify;">
το γιό μου και τους φίλους του: ξεκόλλα». Τον θυμάμαι συχνά σε τέτοιες ώρες. </div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
Εδώ και ένα χρόνο τουλάχιστον ζω</div>
<div style="text-align: justify;">
μέσα στην ανασφάλεια και στα ανάμικτα συναισθήματα σχετικά με το παιδί μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Αγωνιώ, μου έρχεται συχνά να βάλω μπρος την κλασσική «κασέτα» που λένε οι</div>
<div style="text-align: justify;">
γονείς στα παιδιά τους – εντάξει, κάποιες φορές μπαίνει μπροστά από μόνη της,</div>
<div style="text-align: justify;">
και ακούω τους γονείς μου να μιλούν μέσα από το στόμα μου και τρομάζω. Αν είστε</div>
<div style="text-align: justify;">
γονείς, τα ξέρετε. Ολο το φάσμα από τα ακραία «μην εμπιστεύεσαι τις φίλες σου»</div>
<div style="text-align: justify;">
μέχρι τα «πώς θα βρείς δουλειά με μωβ μαλλιά;». Και φυσικά το κλασσικό «πρόσεχε».</div>
<div style="text-align: justify;">
Αυτό είναι μικρή λέξη και εύκολα δραπετεύει από το «έρκος των οδόντων», κι ας μην</div>
<div style="text-align: justify;">
σημαίνει τίποτα απολύτως. Μέσα στη σοφία που κουβαλάει η νεανική (αλλά</div>
<div style="text-align: justify;">
ενήλικη!) καρδούλα της, εκείνη όλα αυτά τα ξέρει, και είτε χαμογελά με</div>
<div style="text-align: justify;">
συγκατάβαση και καλωσύνη είτε μου βάζει φρένο. </div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
Ζω μέσα στην ανασφάλεια</div>
<div style="text-align: justify;">
μαθαίνοντας να εμπιστεύομαι τη ροή. Τη ροή και το παιδί μου. Αρχισα να</div>
<div style="text-align: justify;">
συνειδητοποιώ πλέον στο πετσί μου ότι η γονεϊκή ταυτότητα δεν συνεπάγεται</div>
<div style="text-align: justify;">
κανενός είδους «παντογνωσία» ή αυθεντία. Κάθε μέρα μαθαίνω νέα πράγματα από τα</div>
<div style="text-align: justify;">
παιδιά μου, τα οποία αλλάζουν τη ζωή και</div>
<div style="text-align: justify;">
την επίγνωσή μου, και η μόνη συνεπής </div>
<div style="text-align: justify;">
στάση που μπορώ να πάρω είναι του</div>
<div style="text-align: justify;">
υποστηρικτή του θαυμαστή και του μαθητή.</div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
</div>
Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.com6tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-53997244171573513072014-08-13T23:38:00.000+03:002014-08-13T23:45:15.476+03:00Ενα καλοκαίρι πρίμα βίστα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το καλοκαίρι είναι εποχή συγκομιδής, συνήθως. Κι άμα δεν έχεις
σπείρει, δεν έχεις καλλιεργήσει κάτι όλο το χρόνο, θα πεις, τι να συγκομίσεις; </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ολο το χρόνο σπέρνουμε και καλλιεργούμε ιδέες, σχέδια, συναισθήματα,
καταστάσεις, σχέσεις, εργασίες, ένα σωρό πράγματα. Ερχεται το καλοκαίρι, και
κάποια πράγματα καρποφορούν, και έτσι έχουμε τη σοδειά μας για τροφή, απόλαυση,
σκέψη, ή σωφρονισμό.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlkbCChlLxIxohTdn8D-FLv4UdSidaPnyN72GlpAafV_H17FDjURXvswseTTsc6r12OynQRNYHgOi-5Gmz_z1fKb8Bn9yXIiVTUXkBm7ox5tcGCNKB9VZ-F19KrNK7q_U55wEQrOWjoxXv/s1600/%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA_%CF%86%CE%BF%CF%81_%CE%B4%CE%B5_%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%81%5B1%5D.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjlkbCChlLxIxohTdn8D-FLv4UdSidaPnyN72GlpAafV_H17FDjURXvswseTTsc6r12OynQRNYHgOi-5Gmz_z1fKb8Bn9yXIiVTUXkBm7ox5tcGCNKB9VZ-F19KrNK7q_U55wEQrOWjoxXv/s1600/%CE%BB%CE%BF%CF%85%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B3%CE%BA_%CF%86%CE%BF%CF%81_%CE%B4%CE%B5_%CF%83%CE%B1%CE%BC%CE%B5%CF%81%5B1%5D.JPG" height="300" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Φέτος όλα μας τα σχέδια και οι προγραμματισμοί διαλύθηκαν
στον αέρα, και ζούμε ένα καλοκαίρι «πρίμα βίστα». Με πολλές ιστορίες.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πρώτη φορά έφυγε η μεσαία κόρη «μόνη», με το γιό αγαπημένης
φίλης, να πάει στην κατασκήνωση χωρίς επίβλεψη ενήλικα. Σε μέρος άγνωστο γι
αυτήν, αλλάζοντας λεωφορεία. Μια εμπειρία ωρίμανσης σοβαρή, και για τα δυό παιδιά, κι ας
μη μιλάνε για αυτή (περνώντας τη φάση του "δε λέμε τίποτα στους μεγάλους"). Αυτοδιαχείριση, ανεξαρτησία, εμπιστοσύνη.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η μεγάλη κόρη δοκίμασε την εμπειρία του να τραγουδάς στη
σκηνή του Ηρωδείου, του να παίρνεις μέρος σε μία μεγάλη λυρική παραγωγή – τη φροντίδα
να είσαι εκεί στην ώρα σου με φτιαγμένα μαλλιά, να μη χάσεις το ειδικό πάσο (το
έχασε!), να φροντίσεις τη βραδινή μετάβαση στο σπίτι αφότου έχει κλείσει το
μετρό, κι άλλα πολλά. Μεγάλες ώρες για ένα 17χρονο παιδί. Και μετά, η απρόσμενη
διάθεσή της να πάει ένα μικρό ταξιδάκι με μια δική μου φίλη: διάθεση για
περιπέτεια, για αλλαγή, για εμπειρίες που δεν θα είχε εάν έμενε με την
οικογένεια. Φούσκωσα από υπερηφάνεια όταν αργότερα, μιλώντας με τη φιλενάδα
μου, μου είπε τι καλή παρέα που ήταν η έφηβη κόρη μου: μιλήσαμε για τα πάντα,
μου είπε, μα τα πάντα. Για σχέδια, για σχέσεις… Και ήταν να σα να μιλούσα με ενήλικα,
τόσο άνετα, χαλαρά, και ώριμα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Νωρίτερα, είχαμε επισκεφθεί το σπίτι φίλων που μας φιλοξένησαν,
με τα δύο μικρότερα παιδιά. Σαν χαζοί μεγάλοι, θεωρήσαμε ότι τουλάχιστον τα δύο
αγόρια θα έκαναν παρέα, γιατί οι ηλικίες τους είναι «κοντά». Δεν υπολογίσαμε τις
αλλιώτικες προσωπικότητες ενός «τρίτου παιδιού» και ενός μοναχοπαιδιού, και
πόσο ασύμβατες μπορεί να είναι. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ένα απόγευμα πήγαμε μια βόλτα για μπάνιο οι δυό μας με το
γιό μου. Καταλήξαμε σε μια μικρή παραλία πλάι σε ένα εκκλησάκι, να μιλάμε για
τη ζωή και το θάνατο, για το νόημα της ζωής του κάθε ανθρώπου, για τους ανθρώπους
που αγαπάμε και συναναστρεφόμαστε – όλα αυτά, χαζεύοντας και μαζεύοντας
πετρούλες, κελύφη αχινών και θαλασσόξυλα. Δεν κολυμπήσαμε. Όταν σκοτείνιασε για
τα καλά, και αναλογιστήκαμε και τη μεγάλη ανηφόρα του γυρισμού, τηλεφωνήσαμε
στον σύντροφό μου και ήρθε να μας πάρει με το αυτοκίνητο. Ενιωσα ότι έζησα 2
ώρες μ’ ένα μεγάλο δάσκαλο. Που λίγα λεπτά αργότερα μιλούσε για ποδόσφαιρο και
έπαιζε στο τάμπλετ.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCn-pzPiil3mCpqG61L0dd3asBNHhpNcTRfo_Qvp3pkzv-cKrSxj7zgHpqerSYVVJIQG10cySIyPke7sqbR9XXHYsbDt3W1ep98JuJL4i1-QGnyr0KvDohRwEU8mjfPswec7quX7NuycQh/s1600/IMG_5510.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCn-pzPiil3mCpqG61L0dd3asBNHhpNcTRfo_Qvp3pkzv-cKrSxj7zgHpqerSYVVJIQG10cySIyPke7sqbR9XXHYsbDt3W1ep98JuJL4i1-QGnyr0KvDohRwEU8mjfPswec7quX7NuycQh/s1600/IMG_5510.JPG" height="266" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Επισκεφθήκαμε τους Δελφούς. Εκεί με περίμενε μία άλλη
έκπληξη. Θεωρώντας ότι τα παιδιά γενικά δεν ενδιαφέρονται γι αυτά, υπολόγισα ότι
θα κάνουμε μία μικρή βόλτα, θα πούμε 5 πράγματα, και θα φύγουμε. Τα παιδιά μας πρήζουν
τόσο συχνά με αυτό το αέναο «βαριέμαι»… Ειδικά οι έφηβοι. Οτιδήποτε έχει να
κάνει με οτιδήποτε μαθαίνουν στο σχολείο, παίρνει στάμπα: «βαριέεεεεεεεμαι». Ξαφνιάστηκα
λοιπόν όταν η μεσαία (πάλαι ποτέ καλικαντζαράκι) προσπαθούσε να διαβάσει και να
καταλάβει κάθε επιγραφή που έβλεπε μπροστά της! Κρεμόταν από τα χείλη του
συντρόφου μου, ο οποίος τους έκανε πλήρη ιστορική και θεολογική ξενάγηση του
τόπου. Και στο μουσείο! Τους έπιασα μάλιστα να κουβεντιάζουν το τι σημαίνει
εκφυλισμός μίας θρησκείας, και τσιμπιόμουνα να δω εάν ονειρεύομαι. («Τα παιδιά
μου είναι αυτά; <span lang="EN-US">Wtf</span>…») Μείναμε 2μιση ώρες μες στο καυτό καταμεσήμερο, και δεν μας φάνηκε καθόλου.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_y4IWyXBRNJtvTUR4NsZXiDPEZ69ibGqmIyQCUJtBGkd4O5wTq7mdfKZbEFD1DglrV6w-szRBn9S7fqFGITTET5J3-cZOXFbTTwhxFS2uyJKdre-o9vcdLR_dRaWhWMLZrHiZREaA_Ktn/s1600/%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%B1.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_y4IWyXBRNJtvTUR4NsZXiDPEZ69ibGqmIyQCUJtBGkd4O5wTq7mdfKZbEFD1DglrV6w-szRBn9S7fqFGITTET5J3-cZOXFbTTwhxFS2uyJKdre-o9vcdLR_dRaWhWMLZrHiZREaA_Ktn/s1600/%CE%B5%CE%BE%CE%AC%CF%81%CF%87%CE%B5%CE%B9%CE%B1.JPG" height="400" width="300" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σημείο φωτεινό του καλοκαιριού, τα Εξάρχεια. Η μάλλον, η
ανάγνωση της Ιλιάδας σε ανηφορικό πεζόδρομο των Εξαρχείων, σε ψάθες και
καρέκλες από το Βοξ, με υγρή κουφόβραση. Δώδεκα νύχτες, δυό ραψωδίες τη βραδιά.
Αναγνώστρια, η Μάνια Μαράτου, φίλη από τα παλιά και αφηγήτρια με βάθος. Διάβαζε
το κείμενο στη μετάφραση του Πολυλά, από το ίδιο το βιβλίο που έκανε στο
γυμνάσιο, με τις σημειώσεις του 13χρονου εαυτού της στα περιθώρια. Μια εμπειρία
που με άγγιξε βαθιά: ως παιδί η Ιλιάδα ήταν το αγαπημένο μου έπος, ζούσα σχεδόν
μέσα σ’ αυτό, το διάβαζα και το ξαναδιάβαζα και έφτιαχνα με το νου μου εικόνες,
αναλογιζόμουν την έννοια του ηρωισμού, συμπαθούσα και αντιπαθούσα τους διάφορους
χαρακτήρες, και φυσικά υποστήριζα τους Τρώες! Τώρα, πλησιάζοντας μισό αιώνα
επάνω στον πλανήτη, το άκουγα με άλλα αυτιά. Αυτή τη φορά ήταν ο θαυμασμός μου
για τη γλώσσα, τις εικόνες, τις ατάκες («ποίον έπος φύγεν έρκος οδόντων;» «αιδώς,
Αργείοι!»), και τη συνειδητοποίηση ότι ακούω μία από τις ιστορίες που σημάδεψαν
βαθιά τον δυτικό πολιτισμό… Εκεί, στα σκαλάκια της οδού Θεμιστοκλέους τα
ημιφωτισμένα, που κάποτε (όχι τόσο παλιά) έκαναν πιάτσα οι ναρκέμποροι του
λεκανοπεδίου, καθόμαστε 20-30 άνθρωποι γείτονες από κάθε γωνιά της Αθήνας, και
ακούγαμε ευλαβικά Ομηρο. Σαν το κρυφό σχολειό.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAnqYhsMa7r_4ajMVokTKWkFkMZbrwWBGJZbkPUbcMyEPMO0747wkWbFS_3ctdMp0JwLR3XaZmbsM5qWaVUe-AIN6wGp3B8s1dFujF5fKfUmUpAilvUOofApt94BXTF8wvNt6ZwM50tMVJ/s1600/IMG_6010.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgAnqYhsMa7r_4ajMVokTKWkFkMZbrwWBGJZbkPUbcMyEPMO0747wkWbFS_3ctdMp0JwLR3XaZmbsM5qWaVUe-AIN6wGp3B8s1dFujF5fKfUmUpAilvUOofApt94BXTF8wvNt6ZwM50tMVJ/s1600/IMG_6010.JPG" height="266" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Την πρώτη φορά πήρα μαζί μου το γιό. Δέλεαρ η αγορά βιβλίου με
δράκους, για το καλοκαίρι. Δεν του άρεσε: ούτε εξοικείωση είχε με τη γλώσσα του
Πολυλά, ούτε μπορούσε να συγκεντρωθεί για τόση ώρα σε ακουστικό ερέθισμα («θα
προτιμούσα να το διαβάσω εγώ ο ίδιος με την ησυχία μου – είμαι οπτικός τύπος,
ακόμα δεν το έχεις καταλάβει βρε μαμά;»). Κάποια στιγμή, με συνόδευσε και ο
καλός μου. Ούτε εκείνος ενθουσιάστηκε (έχοντας ζήσει τον πόλεμο, δεν αντέχει τις
περιγραφές του). Τις κόρες μου ουδεμία περίπτωση να τις ψήσω, ούτε για την
εμπειρία! Ηρθαν όμως οι φίλες και οι φίλοι μου – και ένα βράδυ, μετά την
ανάγνωση, είχε και <span lang="EN-US">swing</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">street</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">party</span>,
και χορέψαμε κιόλας. Τελειώνοντας η ανάγνωση του έπους είχα επανασυνδεθεί με
την παλιά μου φίλη, είχα πιεί κρασάκι με σπιτικό μεζεδάκι στη γειτονιά της Θεμιστοκλέους,
είχα γίνει πιο πλούσια σε κατανόηση του κόσμου.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μετά ήρθε η ώρα για τις
δικές μας διακοπές σαν ζευγάρι (με όλες τις ενοχές που αυτό συνεπάγεται). Αυτό
συνήθως σημαίνει ελεύθερη κατασκήνωση στη φύση, σε μέρος νέο κάθε φορά, που
είθισται να μην πιάνει το κινητό. Τα παιδιά διασκορπισμένα σε παπουδογιαγιάδες
και συγγενείς. Παρότι οι διακοπές αυτές είναι τόσο σημαντικές, επένδυση χρόνου
στη σχέση με τον εαυτό μου και τον σύντροφό μου για όλη τη χρονιά, η μισή μου
καρδιά είναι πάντα στα παιδιά – πώς περνούν, εάν ζορίζονται με κάτι, τι κάνουν
μακριά μου… Και πάντα με τη σκέψη ότι τους στερώ τη μαμά τους, πάντα να
υπολογίζω εάν θα τους άρεσε να έρχονταν εδώ – πώς είναι η θάλασσα; Έχει πολλά
έντομα; Θα μπορούσαν να έρθουν με τους φίλους τους; Θα τους ενοχλούσαν αυτά τα
βότσαλα; Θα τους άρεσε ο βυθός;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Γυρνώντας βρήκα αναπάντεχα στο σπίτι τη μικρή μου: μετά από
πρότερο καυγά και τα μούτρα που επακολούθησαν, ήταν μία από τις πιο ευχάριστες
εκπλήξεις του καλοκαιριού! Και παρά τις τεταμένες σχέσεις των τελευταίων εβδομάδων,
μην πω χρόνων, ζήσαμε λίγες μέρες εγγύτητας, χαλαρότητας και αρμονίας. Με αγκαλιές, κουβέντες, και χαμόγελα. Άλλο ένα
δώρο του φετινού καλοκαιριού.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioc4kmBA46s33pmtdffy-941Z_KAic_jbgSmnqa-JbnaHIy3D0BuHscYERsh3TlJWq8zhrds2Xq9IhA9P6gEIyOQHp9vLEBzHMR_AtIxISgmDS2dDoWuroCrDCiIZwVsdkjyMsxT8fx3pi/s1600/DSC09738.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioc4kmBA46s33pmtdffy-941Z_KAic_jbgSmnqa-JbnaHIy3D0BuHscYERsh3TlJWq8zhrds2Xq9IhA9P6gEIyOQHp9vLEBzHMR_AtIxISgmDS2dDoWuroCrDCiIZwVsdkjyMsxT8fx3pi/s1600/DSC09738.JPG" height="400" width="300" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πλησιάζει Δεκαπενταύγουστος. Η μέρα που αποβραδίς την
περνάμε μαζί και πηγαίνουμε τελετουργικά στην εκκλησία με τη μεγάλη. Την
περιμένω, χωρίς κάποιο σημαντικό υλικό δώρο για τη γιορτή, αλλά με την
καρδιά μου ορθάνοιχτη, δική της.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Νιώθω μια πικρόγλυκη γεύση σαν να τελείωσε το καλοκαίρι.
Αλλά το καλοκαίρι δεν τελείωσε ακόμα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-90083345362971067612014-03-26T01:18:00.001+02:002014-03-26T01:18:42.565+02:00Για τα παιδιά των φυλακών<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="color: #191919; font-family: Georgia, serif; font-size: 13px; line-height: 20.799999237060547px;">
<span class="fsl"><b><span style="background-color: black; color: #666699;"><br /></span></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: #191919; font-family: Georgia, serif; font-size: 13px; line-height: 20.799999237060547px;">
<span class="fsl"><b><span style="background-color: black; color: #666699;"><br /></span></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="color: #191919; font-family: Georgia, serif; font-size: 13px; line-height: 20.799999237060547px; text-align: center;">
<span class="fsl" style="background-color: black;"><img height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUqtiAIFOAq06-TWrezeGyJKw5CkW3OHwI-U7nhgDewoDPQsAf4WgaHuoR-yqGekGklKW3iT8dvEajHIKV4Klp5WwRZrAzCFt6yUuQVWU3wIxE4Qbl0TKnj_iD4OYqBrqRqjRXJetdMIxt/s400/xeblogarisma3final.jpg" width="282" /></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 20.799999237060547px;">
<span class="fsl"><b><span style="background-color: black;"><span style="color: #f3f3f3; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;">To ξεblogάρισμα διοργανώνει το Σαββατοκύριακο 5,6 Απριλίου το Πασχαλινό μπαζάρ του, για την ενίσχυση των παιδιών έως 3 ετών που ζουν με τις φυλακισμένες μητέρες τους και των άπορων κρατουμένων στις γυναικείες φυλακές Ελεώνα Θήβας.<o:p></o:p></span></span></b></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 20.799999237060547px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f3f3f3; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 20.799999237060547px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f3f3f3; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span class="fsl"><b>Στο μπαζάρ, το οποίο θα πραγματοποιηθεί στο θέατρο «Εμπρός» (Ρήγα Παλαμήδη 2, Ψυρρή) θα βρείτε εκτός από έργα φυλακισμένων γυναικών, χειροποίητες λαμπάδες, πολλούς τίτλους βιβλίων από δεύτερο χέρι σε τιμές από 0,50 εως 5 ευρώ, τα «πατροπαράδοτα» τσίπουρα και ρακόμελά μας, σπιτικές μαρμελάδες, γλυκά και κουλουράκια,</b></span><span class="textexposedshow"><b> λικέρ, χειροποίητα σαπούνια και κεραλοιφές, μεταχειρισμένα είδη όπως ρούχα και είδη διακόσμησης, κοσμήματα και πολλά άλλα.<o:p></o:p></b></span></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 20.799999237060547px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f3f3f3; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><br /></span></span></div>
<div class="MsoNormal" style="line-height: 20.799999237060547px;">
<span style="background-color: black;"><span style="color: #f3f3f3; font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><span class="textexposedshow"><b>Όπως σε κάθε μπαζάρ μας θα συλλέγουμε είδη πρώτης ανάγκης για τις φυλακισμένες και τα παιδάκια όπως: πάνες, είδη παιδικής περιποίησης, σαμπουάν, αφρόλουτρα, οδοντόκρεμες, οδοντόβουρτσες, σερβιέτες, χαρτί υγείας, απορρυπαντικό για πλύσιμο ρούχων, υγρό καθαρισμού χώρου, σαπούνια, τηλεκάρτες κ.ά. </b></span><b><br /><br /><span class="textexposedshow"><i>Το ξεblogάρισμα είναι μια ομάδα από bloggers που ξεκίνησε την δράση της πριν από 6 χρόνια με σκοπό την βοήθεια και την υποστήριξη των παιδιών 0-3 ετών που κρατούνται μαζί με τις φυλακισμένες μητέρες τους στις γυναικείες φυλακές Ελαιώνα Θήβας (πρώην Κορυδαλλού). Το πλαίσιο υποστήριξης, μαζί με τα 15 περίπου παιδάκια περιλαμβάνει και τις 90 και πλέον άπορες φυλακισμένες γυναίκες. Οι εθελοντές του ξεblogαρίσματος οργανώνουν αποστολές ειδών πρώτης ανάγκης, διοργανώνουν εκδηλώσεις για την οικονομική υποστήριξη και την κάλυψη των άμεσων αναγκών των παιδιών και των άπορων, υποστηρίζουν εθελοντικές δράσεις μέσα στις φυλακές και υλοποιούν έργα για την καλυτέρευση της ζωής στις φυλακές όπως η δημιουργία της παιδικής χαράς, η αίθουσα εκδηλώσεων κ.ά.. Οι ανάγκες όμως είναι πολλές και χρειάζεται η υποστήριξη όλων .</i></span><i><br /></i><br /><span class="textexposedshow">Το μπαζάρ θα πραγματοποιηθεί στο φουαγιέ του θεάτρου «Εμπρός», </span><span class="fsl">Ρήγα Παλαμήδη 2, Ψυρρή</span><span class="textexposedshow"> (ΜΕΤΡΟ Μοναστηράκι), το Σάββατο 5/4 από τις 11:00 έως τις 20:00 και την Κυριακή 6/4 από τις 11:00 έως τις 18:00 . Περισσότερες πληροφορίες στο</span></b><a href="http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fxeblogarisma.blogspot.com%2F&h=eAQGh2XFw&enc=AZMEQWvzybIFG4XMs3SfTkfDBruIjESMjVgmXCJW5Nh_dKMt-PwiLfY2bmIsZ_ueots&s=1" style="text-decoration: none;" target="_blank"><b>http://xeblogarisma.blogspot.com/</b></a><span class="textexposedshow"><b>.</b></span><o:p></o:p></span></span></div>
<br style="background-color: white; color: #191919; font-family: Georgia, serif; font-size: 13px; line-height: 20.799999237060547px;" /></div>
Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-76236293326674120202014-02-07T09:48:00.000+02:002014-02-07T14:50:16.669+02:00Λογοθεραπεία;<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κάτι που παρατηρώ τα τελευταία
χρόνια και με εντυπωσιάζει, είναι τα κέντρα λογοθεραπείας που εμφανίζονται σαν
μανιτάρια σε όλες πλέον τις γειτονιές.
Εχω αναρωτηθεί κατά καιρούς τα εξής: Υπάρχει αλήθεια τόση ανάγκη για
λογοθεραπεία σήμερα (σε σχέση με πριν 15 χρόνια, π.χ.); Τι είναι αυτό που κάνει
τόσους νέους ανθρώπους να σπουδάζουν αυτή την ειδικότητα και να ανοίγουν «ψυχοπαιδαγωγικά
κέντρα θεραπείας και εκμάθησης του λόγου» παντού; Όλα αυτά τα κέντρα, πώς
επιβιώνουν; Πώς έγινε «ξαφνικά» τόσο απαραίτητο στοιχείο του μεγαλώματος ενός
μικρού παιδιού η λογοθεραπεία; Είναι μόδα;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κάποτε οι λογοθεραπευτές ήτανε
λίγοι και σπάνιοι, γιατί λίγες και σπάνιες είναι οι περιπτώσεις των ουσιαστικών
δυσλειτουργιών του λόγου.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κάποτε θεωρείτο φυσικό τα μικρά
παιδιά να μη μιλούν «καθαρά» (ως άρθρωση ή ως γραμματική/συντακτικό). Θεωρείτο
ότι ήταν μέσα στη διαδικασία της ωρίμανσης του ίδιου του παιδιού ότι σιγά-σιγά
θα μάθαινε να μιλά καθαρότερα και σωστότερα, το καθένα με την ώρα του και το
δικό του ρυθμό.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τα περισσότερα παιδιά με τα οποία
μεγάλωσα μαζί, και τα περισσότερα παιδιά φίλων και γνωστών (μαζί και τα δικά
μου), ως μικρά έκαναν «λάθη» στην άρθρωση. Τις περισσότερες φορές το
θεωρούσαμε χαριτωμένο ή διασκεδαστικό (η
μεσαία μου κόρη πέρασε ένα χρόνο της ζωής της λέγοντας το κοτόπουλο κολόπουλο,
και χτυπιόμαστε στα γέλια – στο τέλος το έκανε επίτηδες, κλείνοντάς μας το
μάτι). Δεν αποτελούσε πρόβλημα, πάντως (ήταν και παραμένει γλωσσοπλάστρια).
Αποτελούσε μέρος της ζωής, και δεν απασχολούσε κανέναν ιδιαίτερα, μια που με
την πάροδο των χρόνων και την κουβέντα τα λάθη διορθώνονταν. Αν έμενε κάτι (μια δυσκολία να πει
κάποιος το ‘σ’, ή το ‘ρ’ για παράδειγμα), αποτελούσε ιδιαίτερο χαρακτηριστικό
του συγκεκριμένου ανθρώπου, κάτι σαν το χρώμα των μαλλιών ή των ματιών του.
Ηταν μέρος της προσωπικότητάς του, και το δεχόμαστε ως τέτοιο. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κάποια πάλι παιδιά τραύλιζαν –
αυτό ήταν τεράστιο ζόρι, θυμάμαι, για τα ίδια, αλλά σε 3-4 περιπτώσεις φίλων, το πρόβλημα ως δια μαγείας λυνόταν όταν ένιωθαν ασφαλείς στην
παρέα. Τα παιδιά αυτά ίσως να βοηθιόνταν εάν είχαν ευαίσθητους γονείς ή
δασκάλους, ή εάν υπήρχε κάποιος που να μπορούσε να τους εμπνεύσει την
πολυπόθητη αυτοεκτίμηση… Οι εν λόγω φίλοι έγιναν καθόλα ικανοί και αξιόλογοι
ενήλικες, με κοινωνική δράση και επιτεύγματα στο χώρο των γραμμάτων και των
επιχειρήσεων – που ναι, όταν παραζορίζονται, πάει να τους βγεί ένα τραύλισμα,
αλλά το ελέγχουν (ή το αποδέχονται, κι αυτοί και ο περίγυρος). </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ενας φυσικός άνθρωπος δεν είναι
μηχανή: μόνο μια μηχανή μπορεί να προγραμματιστεί να λέει τους φθόγγους και τα
σύμφωνα με τον ίδιο συγκεκριμένο τρόπο… Πώς έφτασε να υπάρχει επιστημονική
ειδικότητα που να προσπαθεί να επιβάλλει κάτι τέτοιο (μέσω ασκήσεων και
παιχνιδιών, πάντα!) με ξεπερνά.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeWYZLvrx7g8dZNU0FSHbN1NbZI21CGWiTmKT3M2-rTPEVEqGbL-zT1vs4gk6s3JW179icEAOE_SSkjRQ_R6giwytAYjoDvAbaLntIKFHAapQmYxYBOVrCGcUz7vMCv84VgAqE-xczad-U/s1600/560350_349446751810648_2139298708_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgeWYZLvrx7g8dZNU0FSHbN1NbZI21CGWiTmKT3M2-rTPEVEqGbL-zT1vs4gk6s3JW179icEAOE_SSkjRQ_R6giwytAYjoDvAbaLntIKFHAapQmYxYBOVrCGcUz7vMCv84VgAqE-xczad-U/s1600/560350_349446751810648_2139298708_n.jpg" height="295" width="400" /></a></div>
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τα παλιά χρόνια, όταν ένα παιδί
δεν πρόσεχε στην τάξη (και άρα διασπάτο η προσοχή του) όλοι ξέραμε ότι
βαριόταν. Ενας άνθρωπος βαριέται όταν δεν βρίσκει κάτι ενδιαφέρον, λέει η δική
μου λογική (άσε που δεν είναι καθόλου κακό να βαριόμαστε ενίοτε, γιατί έχει
αποδειχθεί ότι στη βαρεμάρα μας επάνω μας έρχονται οι πλέον δημιουργικές
ιδέες!). Τώρα η διάσπαση προσοχής έχει μετατραπεί σε «ασθένεια», σε
«διαταραχή», και τα πλέον δημιουργικά και έξυπνα παιδιά (που είναι αυτά που
κατά κύριο λόγο βαριούνται) αντιμετωπίζονται σαν
άρρωστα (ενίοτε και σαν παραβατικά) που χρήζουν φαρμακευτικής αγωγής!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Παλιά, επίσης, θυμάμαι, ήταν ο
ρόλος του δασκάλου στο δημοτικό να μάθει σ’ ένα παιδί να φτιάχνει σωστές
προτάσεις, να κατανοεί ένα κείμενο και να αφηγείται μια ιστορία με ειρμό και συνοχή.
Ηταν ο ρόλος του δασκάλου να εμπνεύσει σε ένα παιδί να αγαπήσει το διάβασμα και
να πλουτίσει το λεξιλόγιό του. Και ο δάσκαλος επέμενε υπομονετικά, καθόταν και
μιλούσε με το παιδί όποτε χρειαζόταν, υποδείκνυε εξωσχολικά βιβλία, έφερνε και
από το σπίτι του καμιά φορά. Παλιά ήσουν τυχερός εάν είχες μορφωμένους ή πλούσιους
γονείς, γιατί μπορούσαν να σου πάρουν βιβλία, οπότε είχες υλικό για διάβασμα:
σήμερα υπάρχουν δημόσιες βιβλιοθήκες σχεδόν σε κάθε δήμο, και το ίντερνετ ποτέ
δεν ήτανε φτηνότερο… Ιντερνετ; </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όταν ρώτησα μία
ψυχολόγο-λογοθεραπεύτρια (που ήθελε να μας πουλήσει τις υπηρεσίες της σχετικά
με την ορθή άρθρωση του παιδιού μου) γιατί πιστεύει ότι τόσα πολλά σημερινά
παιδιά χρειάζονται λογοθεραπεία, μας είπε ότι φταίει η τηλεόραση και το
ίντερνετ, και τα πολλά ερεθίσματα που δέχονται τα παιδιά από πολύ μικρά. Και
σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει βιβλίο σχετικά με τη βρεφική ανάπτυξη του παιδιού
(εκτός από αυτά που ενστερνίζονται τη φιλοσοφία της ανθρωποσοφίας του Στάινερ)
που να μην <i>τονίζει</i> ότι πρέπει <i>απαραιτήτως</i> να δίνουμε στα παιδιά πολλά
και ποικίλα ερεθίσματα από πολύ-πολύ μωρά. Εγώ εδώ βλέπω μία αντίφαση: από τη
μια η σύγχρονη ψυχολογία λέει ότι τα παιδιά γίνονται εξυπνότερα, ικανότερα,
υγιέστερα κτλ κτλ όταν έχουν πολλαπλά ερεθίσματα από βρέφη, κι από την άλλη οι
σύγχρονοι ψυχολόγοι διατείνονται ότι φταίνε ακριβώς αυτά τα πολλά ερεθίσματα
για τις διαταραχές του λόγου στα μικρά παιδιά… Αχά. Κάτι σαν τα φάρμακα που
πάνε να θεραπεύσουν τις παρενέργειες από άλλα φάρμακα που τα παίρνουμε για τις
παρενέργειες κάποιων άλλων φαρμάκων (και πάει λέγοντας). Σώφρον δεν μου φαίνεται,
πάντως. Κάπου, κάποιος κάνει λάθος ή λέει μισές αλήθειες! Κάπου κάποιος κάτι
δεν έχει καταλάβει… (Μπορεί και εγώ!)</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μία άλλη ψυχολόγος που μου
έπαιρνε ιστορικό, κάποτε, στο σημείο που μιλούσαμε για το εάν το παιδί προτιμά
το δεξί χέρι ή το αριστερό, έφτασε να μου πει ότι η σημερινή αμφιδεξιότητά μου
είναι στοιχείο ψυχοπαθολογίας! (Μπορώ τώρα εγώ να εμπιστευτώ ένα κέντρο που οι
επαγγελματίες του λένε τέτοιες μπούρδες; Χμ, όχι).</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σκέφτομαι επίσης και το άλλο: τι
είναι αυτό που μας πιάνει να θέλουμε τα παιδιά μας να είναι <i>τέλεια</i>, να τα
κάνουν όλα <i>τέλεια</i>, να τα λένε όλα <i>τέλεια</i>, κ.ο.κ.; Είμαστε εμείς τέλειοι; (Και
τι ακριβώς είναι αυτό το τέλειο; Ποιος το καθορίζει; Η πλειοψηφία; Η επιστήμη που ως γνωστόν αλλάζει ανά δεκαετία; Γιατί, λ.χ. θα πρέπει να
μάθουν τα παιδιά μας να μιλάνε σαν τηλεπαρουσιαστές;) Γιατί θέλουμε <i>το αδύνατο</i>
από το παιδί μας; (Μήπως αυτό είναι απλά αλαζονεία και ανταγωνισμός με το παιδί
του γείτονα;) <i>Γιατί μας αρέσει να βρίσκουμε «λάθη» παντού;</i> Και το άλλο: γιατί
μας πειράζει τόσο πολύ να διαφέρει το παιδί μας από τα άλλα παιδιά; Γιατί
επιδιώκουμε την ομοιομορφία; (Αυτό είναι σαφές σημάδι φασισμού, εάν δεν με
απατούν οι γνώσεις μου).</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πολλές οι ερωτήσεις, λιγότερες οι
διαθέσιμες απαντήσεις. Πολλές οι <i>εύλογες</i>
ερωτήσεις, λιγότερες οι <i>ικανοποιητικές</i>
απαντήσεις. Και βέβαια τις απαντήσεις
τις βρίσκει μόνο μέσα του κανείς, αλλά πρέπει να θέσει <i>πρώτα</i> την ερώτηση…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTX6JqpOTTPWZF6c2Sh86DU90o6tUrv99H1R1REPKtbrkY9RZ4EirPs1Ee0zjwLkcY2abeQ56QKpkLmZoRNGhljsNMWBknp1YhTM1xjofkT8BFf1Ux_GhWMVbQTg6BFLK5nL3d2a2hcX2o/s1600/point+of+view.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjTX6JqpOTTPWZF6c2Sh86DU90o6tUrv99H1R1REPKtbrkY9RZ4EirPs1Ee0zjwLkcY2abeQ56QKpkLmZoRNGhljsNMWBknp1YhTM1xjofkT8BFf1Ux_GhWMVbQTg6BFLK5nL3d2a2hcX2o/s1600/point+of+view.jpg" height="400" width="400" /></a></div>
<span id="goog_626357568"></span><span id="goog_626357569"></span><br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.com8tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-25234248438389422512014-01-20T08:39:00.001+02:002014-01-21T17:11:24.139+02:00Ο Σπόρος που ήθελε να γίνει Δάσος<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Πριν 5-6 χρόνια πρωτοακούσαμε αυτό το τραγούδι σαν οικογένεια. Στην αρχή το σιγομουρμούριζαν κάποιες φίλες, άσχετες και άγνωστες μεταξύ τους, που το είχαν ακούσει λάιβ από την τραγουδοποιό, και μιλούσαν γι αυτήν με θέρμη: "παίρνει τσιγγάνικες μελωδίες και τους βάζει δικούς της στίχους, απίθανους, θα σ' αρέσει, να πάς!" μου έλεγαν. Πήγα κι εγώ λοιπόν ν' ακούσω τη Νικολέττα Αναστασίου που τραγουδούσε τότε στον "Πυρήνα", με τους μουσικούς της, κι ενθουσιάστηκα, κι αγόρασα το σιντί. Τόσο πολύ είχα ενθουσιαστεί, που αγόρασα τότε το σιντί για αρκετούς φίλους, οι οποίοι μετέπειτα έγιναν fans της Νικολέττας!</div>
<div style="text-align: justify;">
Στην παράσταση εκείνη, η Νικολέττα δεν τραγουδούσε απλά, αλλά έλεγε μια ιστορία: μια ιστορία για ένα καραβάνι "παράξενων ανθρώπων" από κάθε φυλή και εθνότητα, που ταξίδευε ανά τον κόσμο... Τα τραγούδια της μιλούσαν για τους ανθρώπους αυτούς, τις δικές τους ιστορίες, τα δικά τους συναισθήματα, όπως επίσης και τα έθιμα του καραβανιού. Ο Σπόρος, που για κάποιο λόγο έγινε το αγαπημένο τραγούδι του γιού μου (και το ακούγαμε διαρκώς μέσα στο αυτοκίνητο μέχρι να μας χαλάσει το σιντί!) ήταν το τραγούδι με το οποίο δίδασκε τα παιδιά του Καραβανιού ο "δάσκαλος της θέλησης". Με συγκινούσε, με συγκινεί και τώρα.</div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: center;">
<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="344" src="//www.youtube.com/embed/nOA1NOhw3tM" width="459"></iframe></div>
<div style="text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ολα τα τραγούδια της Νικολέττας μιλούν για τη χαρά και τα βάθη της ζωής, όλα της τα τραγούδια (όπως και τα παραμύθια της που ντύνει αναλόγως με τραγούδια και μουσικές) μιλούν για τον αγώνα του ανθρώπου να βρεί την ουσία του εαυτού του, να τη γευτεί, να τη χαρεί, να αφήσει πίσω του τα εμπόδια που τον αντιστρατεύονται για να εκφράσει τον βαθύτερο εαυτό του. Ισως επειδή οι περισσότερες μελωδίες της είναι παραδοσιακές τσιγγάνικες, τα τραγούδια αυτά έχουν και κάτι το ελεύθερο, το διονυσιακό!</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η Νικολέττα έχει γράψει άλλο ένα τραγούδι για σπόρους. Είναι για δυό φωνές που κάνουν ηχώ η μία στην άλλη, και λέει:</div>
<div style="text-align: center;">
"Μες στο νου μου θα φυτέψω ένα σπόρο καθαρό</div>
<div style="text-align: center;">
Στην πηγή μου θα πηγαίνω να του φέρνω το νερό<br />
Και το δέντρο θα ποτίζω με τα χέρια μου εγώ</div>
<div style="text-align: center;">
Κι όσο εγώ θα το ποτίζω αυτό θα γίνεται γερό</div>
<div style="text-align: center;">
Κι όταν άνθη θα γεμίσει τότε εγώ θα το χαρώ</div>
<div style="text-align: center;">
Κι όταν η χαρά καρπίσει τότε θα τη μοιραστώ"</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Θεωρώ από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου τις φορές που η Νικολέττα μου έκανε την τιμή να τραγουδήσω μαζί της. Την πρώτη φορά μάλιστα, ήταν σε μια γιορτή του Πελίτι! Εσπειρε μέσα μου σπόρους που τώρα βλέπω σιγά-σιγά βλασταίνουν...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>Αλλες ιστορίες για σπόρους, που σιγά-σιγά σπέρνονται και βλασταίνουν</i><br />
<i><a href="http://www.peliti.gr/">Το Πελίτι</a></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<div class="MsoNormal">
<o:p><span style="font-family: Georgia, Times New Roman, serif;"><a href="http://rubycloud.blogspot.gr/2014/01/blog-post_19.html" target="_blank">Η Σπορά</a></span></o:p></div>
<div class="MsoNormal">
<o:p><a href="http://rubycloud.blogspot.gr/2014/01/blog-post_18.html" target="_blank">Μια μέρα μόνο</a></o:p><br />
<a href="http://www.kidscloud.gr/?p=8958" target="_blank">Σπόρος Ψυχής οι νότες μιάς κιθάρας</a></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="http://bealtainecottage.com/2014/01/18/seed-the-future/" target="_blank">Seed the Future</a></div>
<div class="MsoNormal">
<a href="http://greenmanscreations.com/2014/01/17/seed-is-the-truth-of-the-plant-tohum-bitkinin-gercegidir-elena-gogou/" target="_blank">Seed is the Truth of the plant</a><br />
<a href="http://anarchypress.wordpress.com/2014/01/14/%CE%B7-%CF%83%CF%80%CE%BF%CF%81%CE%AC-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BF%CF%81%CE%B3%CE%AE%CF%82/" target="_blank">Η σπορά της οργής</a><br />
<a href="http://giardinogardens.wordpress.com/2014/01/17/%CE%B5%CE%BD-%CE%B1%CF%81%CF%87%CE%AE-%CE%B7%CE%BD-%CE%BF-%CF%83%CF%80%CF%8C%CF%81%CE%BF%CF%82/">Εν Αρχή ην ο Σπόρος</a></div>
</div>
</div>
Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-72567403239796417722014-01-04T20:49:00.001+02:002016-03-25T21:07:31.247+02:00Μακ-Κουήν<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Ο γάτος με τη γραντσουνισμένη μύτη κοιμάται στο κρεββάτι μου. Εκεί ψηλά νιώθει το χώρο μου δικό του, εκεί βολεύεται, εκεί τον είχε αφήσει η μαμά του μαζί με τις δυό του αδελφές όταν εξαφανίστηκε. Εκεί μεγάλωσε.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Βολεύεται επίσης σε αγκαλιές ζεστές, μεγάλες, που φορούν χοντρά πουλόβερ ή χουχουλιάρικες ρόμπες. Ζητά την άδεια να ανέβει, με τα μάτια ή τη φωνή, κάνει έναν πήδο κατακόρυφο χωρίς να βγάλει ούτε νύχι, και βολεύεται. Και αφού καλοκαθίσει και ησυχάσει, γυρνάει ανάσκελα σαν το μωρό που πάει να θηλάσει. Απ' την ασφάλεια της αγκαλιάς, πλέον, γυρνάει και κοιτάζει τ' αγαπημένα πρόσωπα και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα με ενδιαφέρον.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjakYlvCwBxBKTJHcnazG_n7IVQWQ43EECAzP1bWruz49cZbYQqfGcVLLNjSfpRPIltoLKvAIX1uNwQfAOpD30nzE9bhXgV8WmK3HKHlXN_1bTF17nmLAPaHk3EXuw1KKkvIHk2q-dp0Oko/s1600/DSC03778.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="381" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjakYlvCwBxBKTJHcnazG_n7IVQWQ43EECAzP1bWruz49cZbYQqfGcVLLNjSfpRPIltoLKvAIX1uNwQfAOpD30nzE9bhXgV8WmK3HKHlXN_1bTF17nmLAPaHk3EXuw1KKkvIHk2q-dp0Oko/s400/DSC03778.JPG" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο γάτος με τη γραντσουνισμένη μύτη δε βγάζει νύχια, δεν γαντζώνεται, δεν πληγώνει. Αμα θυμώσει το δείχνει με κάτι τσαντισμένες δαγκωνιές που ξέρει οτι δεν επιτρέπονται, κι αμέσως μετά μαζεύεται και λουφάζει. Δεν ενοχλείται όταν τον ζουλάμε, ούτε όταν τον σφίγγουμε στην αγκαλιά μας, όπως οι άλλες γάτες. Κάθεται και τ' απολαμβάνει, σαν (σχεδόν καλόβολο) παιδάκι. Και γουργουρίζει, και γουργουρίζει, δίνει φιλιά μουσουδιστά και διεκδικεί τα δικά μας μύτη-μύτη. Εχει πια μάθει τα χούγια και τα χάδια τα ανθρώπινα, κι εμείς έχουμε μάθει τα δικά του. Μας δίδαξε τη γλώσσα του κι έμαθε τη δική μας.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3Q4IUnP-Kxo_Walurwu1yLQsVnC5vcUVsHXPg7mTjKsuZhE6WTDfM4TkYQj5NXXfbplFJ8ZwTSNFmCufbE4qF4QFC8Vw3Vi_qnJN9zEPGA8pcOtMR8vKWaQKnirua_MFU89Kqmi9PW11z/s1600/DSC08362.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg3Q4IUnP-Kxo_Walurwu1yLQsVnC5vcUVsHXPg7mTjKsuZhE6WTDfM4TkYQj5NXXfbplFJ8ZwTSNFmCufbE4qF4QFC8Vw3Vi_qnJN9zEPGA8pcOtMR8vKWaQKnirua_MFU89Kqmi9PW11z/s400/DSC08362.JPG" width="300" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τίγρος με άσπρο τρίγωνο στη μύτη, άσπρο λαιμό, άσπρες πατούσες. Ωραίο το γατίσιο του προφίλ. Ο γάτος με τη γραντσουνισμένη μύτη πίνει νερό από τη βρύση, τα ποτήρια, και τους λάκκους που αφήνει η βροχή.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgK-RWPWNcrhrH1AWxUu35Or8H20_fUeDj62dLvqg_4BrECVHpdNHPoN14VDPXB5epyb_usGjaRV33FSev15yitW98_GSSuPsCWoGP0bF1rsNqax5qfLdAGkLAe-R1ZoEZiW2XGq7fYmeTY/s1600/DSC04134.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgK-RWPWNcrhrH1AWxUu35Or8H20_fUeDj62dLvqg_4BrECVHpdNHPoN14VDPXB5epyb_usGjaRV33FSev15yitW98_GSSuPsCWoGP0bF1rsNqax5qfLdAGkLAe-R1ZoEZiW2XGq7fYmeTY/s400/DSC04134.JPG" width="300" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Λατρεύει το νονό του που τον βάφτισε με τ' όνομα του ήρωα της ταινίας που αγαπούσε τότε. Λατρεύει τις σαύρες, τα πουλιά, και τα ποντίκια. Λατρεύει τον μεγάλο άντρα της οικογένειας, την μεγάλη αγκαλιά και καταφυγή όλων μας. Εμένα μου αρέσει να σκέφτομαι οτι έχω μια δικιά μου θέση στην καρδιά του.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9BbeTphyF_aW81SLXEl3RxcV5hycZxDEmMRvo1WM9z3XT5CQyupBQnoc-nEZtt5pDqQfTIY44VNQK4nEMi1ONq3S6xJqGdLmcruE22fB1q4g_nz9u2ixsULVOsEhVk9aTtkJ26zMRt418/s1600/DSC03800.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi9BbeTphyF_aW81SLXEl3RxcV5hycZxDEmMRvo1WM9z3XT5CQyupBQnoc-nEZtt5pDqQfTIY44VNQK4nEMi1ONq3S6xJqGdLmcruE22fB1q4g_nz9u2ixsULVOsEhVk9aTtkJ26zMRt418/s400/DSC03800.JPG" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οσο μεγαλώνει γίνεται λίγο λιγότερο ομιλητικός,λίγο περισσότερο τρυφερός, λίγο λιγότερο τσαντίλας. Ο μόνος γάτος που δε ζηλεύει είναι ο Μότσαρτ, και παλαιότερα ο Χνούδης-Γκάρφιλντ. Με τα αγόρια τα πάει καλύτερα. Μαζί τρελλαίνονται στα παιχνίδια και στην ελληνογατική πάλη.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhE2KMXyH-zqhKqPZ4VwpClaCaIrOboIVf1T5wD8RMbTw_L0CXhAT7pmzolNpojBF6cmgqtLiwy-t4lNqaqPfJKaXDvWvPiYmxzvyAgvN8sHmwDRVHtzDz4r-q-eHDMM1RIgs3xRD4oonOa/s1600/IMG_2197.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhE2KMXyH-zqhKqPZ4VwpClaCaIrOboIVf1T5wD8RMbTw_L0CXhAT7pmzolNpojBF6cmgqtLiwy-t4lNqaqPfJKaXDvWvPiYmxzvyAgvN8sHmwDRVHtzDz4r-q-eHDMM1RIgs3xRD4oonOa/s400/IMG_2197.JPG" width="266" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο γάτος με τη γραντσουνισμένη μύτη δεν είναι ο ομορφότερος από τους γάτους μας, ούτε ο πιο γλυκούλης, ούτε ο πιο τρυφερός, ούτε ο πιο έξυπνος, ούτε ο πιο καλόψυχος, ούτε ο πιο απαλός, ούτε διαθέτει καμιά σούπερ-λαμπερή προσωπικότητα. Για κάποιο λόγο ακατανόητο στη συνήθη λογική των χαρακτηρισμών και των χαρακτηριστικών, είναι ο γάτος ο πιο δικός μας, ο πιο οικείος, ο γάτος ο πιο κοντινός στην καρδιά και στα χούγια μας. Είναι ο γάτος που μου επιτρέπει και μου συγχωρεί τα πάντα (εφόσον πάντα του ζητήσω τη δέουσα συγγνώμη). Δεν είναι οτι μας αγαπάει δουλικά, κάθε άλλο. Διατηρεί τα γατίσια του δικαιώματα ως κόρην οφθαλμού, και συγχρόνως βολεύεται ζεστά για λίγο στο στήθος μας με τη μύτη του στη μύτη μας, ή στην αγκαλιά μας καθώς διαβάζουμε απορροφημένοι, ή ανάσκελα στον ήλιο, και είναι ευτυχισμένος.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCPhF0Bt6cPDpGtTpfcZ3En95g92mN7buAvcnL7FxYBtSlIAK_GQIf_CfNdd5beMFeVCDkQ1wLtQmoaPM8r_bq8cKejIGm2lavMUeOKCPgunnSR4MnjWSAHpkomJQfBdrGo9jxz08Ea2vN/s1600/DSC08402.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgCPhF0Bt6cPDpGtTpfcZ3En95g92mN7buAvcnL7FxYBtSlIAK_GQIf_CfNdd5beMFeVCDkQ1wLtQmoaPM8r_bq8cKejIGm2lavMUeOKCPgunnSR4MnjWSAHpkomJQfBdrGo9jxz08Ea2vN/s400/DSC08402.JPG" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ο γάτος με τη γραντσουνισμένη μύτη μου μεταδίδει την ευτυχία του.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-85648477727907542762013-12-10T13:00:00.002+02:002013-12-10T16:46:22.532+02:00Το αγόρι που κοιμόταν με το γάτο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrPR4d9l1lR8bQkP2ADr2S68JubllZz6fPr4gMrxaHP3FKY0C9eeRQFNO90sRJkHE-LVEd1_oMwaJRqSAgDwkwB-wSvzE1cLKH4Ciyf2dcyvR91U07pX-2-JP_JTr5x0mMPqtMU6RjuRRa/s1600/DSC08154.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhrPR4d9l1lR8bQkP2ADr2S68JubllZz6fPr4gMrxaHP3FKY0C9eeRQFNO90sRJkHE-LVEd1_oMwaJRqSAgDwkwB-wSvzE1cLKH4Ciyf2dcyvR91U07pX-2-JP_JTr5x0mMPqtMU6RjuRRa/s400/DSC08154.JPG" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Εντεκα φορές έκανε η γη τη βόλτα της γύρω από τον ήλιο από τότε που γεννήθηκε "το τρίτο μωρό" της οικογένειας. Το χρόνο τον μετράς τα πρώτα χρόνια ενός παιδιού, που οι αλλαγές είναι μεγάλες. Μετά κάπου το χάνεις, μέσα στη συνήθεια της καθημερινότητας. Μόνο κάποιες ώρες το συνειδητοποιείς, όταν αφεθείς να χαθείς λιγάκι στους τόπους της καρδιάς, και ξαναβλέπεις τον μικρό ντράμερ/ποδοσφαιριστή/ακροβάτη να μασουλάει την ουρά της μπάρμπι-γοργόνας των αδελφών του, ή τον ξανθό μπάμπουρα τυλιγμένο σαν πιροσκί να περπατά γύρω από το Στόουνχέντζ.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Από χτες το βράδυ φρόντισε τα γλυκάκια που θα έπαιρνε σήμερα στο σχολείο του (τελευταία έχει τρελλαθεί με τα ντόνατ), και κανόνισε με την κολλητή της αδελφής του να ξυπνήσει νωρίτερα για να του φτιάξει τα μαλλιά με ζελέ. Τα κοριτσάκια, μη έχοντας να πάνε σχολείο σήμερα, αφιερώνουν το πρωινό τους να του φτιάξουν τούρτα και cookies - έκαναν την ιντερνετική τους έρευνα, αποφάσισαν, και πάνε να ψωνίσουν τα υλικά, έχοντάς με προειδοποιήσει οτι μόλις γυρίσουν θα με διώξουν από την κουζίνα "για καλό σκοπό".</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Τα πρωινά περπατάμε παρέα για το σχολείο του, το μεσημέρι γυρνάει μόνος. Τα πρωινά συζητάμε, κάνω πρακτική τα ισπανικά μου διδάσκοντάς του όσα ξέρω, ή χαζεύουμε τα δέντρα, τα σύννεφα, και λέμε διάφορα. Οταν τον πάω με το αυτοκίνητο, φτάνοντας στο σχολείο πετάγεται σαν ελατήριο από πίσω με ένα "γειάαα", αλλά ποτέ δεν κοπανάει την πόρτα. Καμιά φορά σχολιάζουμε τις οικογένειες των μπροστινών μας αυτοκινήτων: σταματάει το αυτοκίνητο στη μέση του στενού δρόμου, ανοίγει ο γονέας την πόρτα. Βγαίνει. Ανοίγει την πίσω πόρτα, βγαίνει το παιδί. Το πάει ο γονέας δύο βήματα ως το πεζοδρόμιο. Ξαναγυρνάει, ανοίγει το πορτ-μπαγκάζ, βγάζει την τσάντα. Κλείνει το πορτ-μπαγκάζ, δίνει την τσάντα στο παιδί, το πάει μέχρι την πόρτα (άλλα 3 βήματα). Γυρνάει στο αυτοκίνητο, ανοίγει την πόρτα του οδηγού, μπαίνει μέσα, βάζει μπρος τη μηχανή, και ψάχνει να το παρκάρει, για να παρακολουθήσει την προσευχή του σχολείου. Εμείς γελάμε με την ψυχή μας! Κάποτε του είπα οτι αυτό μου θύμισε ένα διήγημα, που ένας τύπος παρακολουθούσε μια γυναίκα στο λεωφορείο που "ανοίγει τη μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει τη μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσαντάκι, βγάζει..." (το γνωστό του Ψαθά από το "η Θέμις έχει νεύρα") Και γελάμε ακόμα περισσότερο! Με τον σύντροφό μου (που είναι πιο σοβαρός τύπος) με τα ίδια ερεθίσματα, παίρνουν αφορμές για κοινωνιολογικές αναλύσεις!</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Μεγαλώνω ένα παιδί που με εκπλήσσει γλυκά σχεδόν κάθε μέρα. Θαυμάζω τη μαθηματική του ικανότητα, που του βγαίνει αυθόρμητα μέσα στην καθημερινότητα, θαυμάζω και την ωριμότητα της προσωπικότητας που είναι σε θέση να γνωρίζει τι θέλει και να το διεκδικεί με σταθερότητα και ευγένεια. Σταμάτησε το ποδόσφαιρο πολύ συνειδητά, όταν, μεταξύ άλλων, έπαψε να είναι παιχνίδι και έγινε "κάτι πιο σοβαρό". "Εγώ θέλω να <i>παίζω</i> ποδόσφαιρο, θέλω να παίζω για το <i>παιχνίδι</i>, δεν θέλω να πιέζομαι". Μάταια προσπάθησα να το εξηγήσω αυτό στον προπονητή του, καθώς με βομβάρδιζε με θεωρίες οτι τα παιδιά δεν πρέπει να έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο πρέπει να "μπαίνουν σε σειρά", κτλ κτλ. "Το παιδί και το παιχνίδι έχουν την ίδια ρίζα", του έλεγα εγώ. "Αμα δεν παίξει τώρα, πότε θα παίξει;" Και τέτοια. Ο νεαρός αποφάσισε οτι θέλει να γυμνάζεται αλλιώς. Δοκίμασε το τσίρκο.Του αρέσουν τα ακροβατικά (αυτά θέλει), αλλά όχι οι άλλες "τέχνες του τσίρκου". Του έδειξα κι ένα παλιό βιβλίο με γιόγκικες στάσεις, και ενθουσιάστηκε. "Αυτό αυτό!" ... και νά σου τα στρωματάκια στο σαλόνι μας, για τα ακροβατικά του! (ψάξε βρες τώρα καλή μου μαμά γιόγκα για παιδιά στην προεφηβεία)</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Τελευταία προβληματίζεται αρκετά σχετικά με το σχολείο. Μπαίνει στην προεφηβεία, άρχισε να "βαριέται", και δυσκολεύεται να ξυπνήσει καθώς σιγά-σιγά αλλάζουν οι βιορυθμοί του. Θέλει ν' αλλάξει το σχολείο, ή, όπως λέει, να το καταργήσει! Θα προτιμούσε, λέει, να κάθεται σπίτι και να κάνει πειράματα με τις φωτιές και τα νερά (ωχ, επικίνδυνος μας βγαίνει τούτος). Είναι μάλλον από αυτούς που βαριούνται να μαθαίνουν από βιβλία, αν και διαβάζει πολύ (κόμικς και λογοτεχνία).</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Και κάθε βράδυ, όταν ο γάτος δεν νυχτοπερπατά, θέλει να κοιμάται πλάι του, στην αγκαλιά του. Οπου και αν τον έχει πάρει ο ύπνος.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2OkWJ3fDsPOeKVxxwM6l1WWeKHXPsI5KMn066nOy8oLCSviEDm4wYhWilOt6k-TSEy1Ril6LDJRGCN6V7UhDlgibO6B3ddTEttB52fQPmk6GcUq5Lc1zBZm2cI0Mrz689pG-GouFTVlHd/s1600/IMG_2075.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2OkWJ3fDsPOeKVxxwM6l1WWeKHXPsI5KMn066nOy8oLCSviEDm4wYhWilOt6k-TSEy1Ril6LDJRGCN6V7UhDlgibO6B3ddTEttB52fQPmk6GcUq5Lc1zBZm2cI0Mrz689pG-GouFTVlHd/s400/IMG_2075.JPG" width="266" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<br /></div>
Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-81779262361422632342013-12-02T19:26:00.003+02:002013-12-02T19:26:37.968+02:00Επιλογές ζωής<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
«Τιιιι;; Δεν θα κάνεις
αμνιοκέντηση; <i>Συνειδητοποιείς</i> τι πάς
να κάνεις; Αναλαμβάνεις την ευθύνη να φέρεις
στη ζωή, στην κοινωνία, ένα παιδί με <i>πρόβλημα</i>;»
Ηταν τα λόγια της ακτινολόγου όταν είδε κάποιες παράξενες ενδείξεις
(μικρο-ανωμαλίες, και άρνηση συνεργασίας από το κυοφορούμενο) στον υπέρηχο, την
εποχή που κυοφορούσα τη δεύτερη κόρη μου. Και εντάξει, αμνιοπαρακέντηση δεν θα
έκανα ποτέ (φοβάμαι φρικτά τις βελόνες που εισβάλλουν στο σώμα, ακόμα κι αυτές τις
«αθώες» που σου παίρνουν «λίγο αιματάκι», και ποτέ δεν κοιτάω…). Αλλά εάν δεν
μου μιλούσε τόσο έντονα (για τα δικά μου μέτρα) η ακτινολόγος, θα αργούσα πολύ
να συνειδητοποιήσω τα πράγματα και να αναλάβω τις ευθύνες μου. Σημειωτέον ότι ήταν
(και ίσως παραμένει) μία από τις καλύτερες ακτινολόγους των Αθηνών, και την
σέβομαι βαθύτατα για τη δουλειά και την επιστημοσύνη της.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τις ευθύνες μου τις ανέλαβα:
αποφάσισα ότι δεν θα ξανακάνω άλλες εξετάσεις και θα γεννήσω το παιδί μου, όπως
και να ήταν αυτό! Είχα πάρει ανάποδες, που λένε. Όταν της τηλεφώνησα να της το
πω έμεινε εμβρόντητη, κι εγώ δεν παρέμεινα πολύ στη γραμμή για να κάνω κουβέντα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ίσως η απόφαση να ήταν ήδη
ειλημμένη, και να μην το είχα συνειδητοποιήσει: το παιδί που κυοφορούσα ήταν
καρπός έρωτα, και το γνώριζα από την πρώτη ώρα της σύλληψης. Δεν ετίθετο θέμα
να το απαρνηθώ. Είχαμε διαλέξει η μία την άλλη, την αγαπούσα και μ’ αγαπούσε
(πέραν πάσης αμφιβολίας). Ήταν, δε, για μένα η εποχή που σκεφτόμουν σοβαρά αυτό
που οι ανατολίτες ονομάζουν «κάρμα», τον νόμο του αιτίου και του αποτελέσματος,
ή (όπως το έβλεπα εγώ τότε) τα «μαθήματα ζωής» που έπρεπε να πάρω σαν άνθρωπος.
Και σκέφτηκα ότι εάν πρέπει να πάρω μαθήματα ζωής από ένα παιδί που «έχει
πρόβλημα», <i>με τον έναν ή με τον άλλον
τρόπο θα το πάρω</i>, δεν θα το αποφύγω. Άρα, ας το πάρω συνειδητά! </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μετά την ενημέρωση της ακτινολόγου
(που με περίμενε να κλείσουμε ραντεβού και για τις υπόλοιπες εξετάσεις), έπρεπε
να ενημερώσω και τη γυναικολόγο μου. Είχα ακούσει για γιατρούς που δεν δέχονταν
να ξεγεννήσουν μωρά με (έστω πιθανολογούμενα) γενετικά προβλήματα, και ήμουν
προετοιμασμένη ακόμα και γι αυτό. Αντί αυτού, η αντίδρασή της ήταν «Δεν θα
τολμούσα ποτέ να σου συστήσω να πάρεις μία τέτοια απόφαση, αλλά κι εγώ στη θέση
σου το ίδιο θα έκανα». Εξάλλου, συνέχισε, όλα αυτά είναι στατιστικές – κάτι λένε,
για αυτούς που θέλουν να ακούσουν, αλλά δε λένε και τίποτα. Αν έχεις μία
πιθανότητα στις 300 να γεννήσεις ένα παιδί με χρωμοσωμική ανωμαλία (έναντι των
700-τόσων που είναι «κανονικά»), αυτό σημαίνει ότι έχεις 299 πιθανότητες να γεννήσεις
ένα φυσιολογικό παιδί. Εσύ διαλέγεις από ποια πλευρά θέλεις να το δεις! Άσε που – είπα εγώ - μπορεί να γεννήσεις ένα
φυσιολογικό παιδί σήμερα και στα 10 του χρόνια να τραυματιστεί σε κάποιο άθλημα
και να μείνει ανάπηρο… δεν ξέρεις ποτέ τι σου ξημερώνει, οπότε ή παίρνεις
απόφαση να διαχειριστείς ότι σου φέρει η ζωή, ή κλείνεσαι στην ψευδαίσθηση της ασφάλειας
των προφυλάξεων, και ζεις τη ζωή σου με το φόβο… Η γυναίκα δεν μπορούσε να μην
συμφωνήσει. Είχε παιδιά η ίδια, ήξερε. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όλα αυτά, σε ένα τηλεφωνηματάκι 3 λεπτών από
το γραφείο, που άφησε άναυδους τους τότε συναδέλφους μου. Εκτοτε, μου λένε
διάφοροι πράγματα του τύπου «πω πω, απερισκεψία» ή «έχεις μεγάλη δύναμη σαν
άνθρωπος για να πάρεις τέτοια απόφαση», «σαν πολύ φανατική θρησκευόμενη να
είσαι!» και τέτοια. Κι αν δεν τα λένε, τα σκέφτονται. Ούτε απερισκεψία, ούτε
δύναμη, ούτε θρησκεία, φυσικά. Απλά μια συνειδητή απόφαση του «παίρνω το φόβο
μου παραμάσχαλα και προχωρώ». Και δεν μπορώ να το βρώ μέσα μου να κατηγορήσω
κάποια ή κάποιον που θα έπαιρνε την αντίθετη απόφαση, της διακοπής της κύησης.
Ο καθένας έχει το δικαίωμα να σέβεται την εσωτερική του φωνή, την τρέλλα του,
και τις αντοχές του, είμαστε όλοι τόσο διαφορετικοί!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Σήμερα οι προγεννητικές εξετάσεις
έχουν πληθύνει κι άλλο, απ’ ότι μου λένε. Επειδή οι γυναίκες αποφασίζουν να
γίνουν μάνες σε μεγαλύτερες ηλικίες από ότι στη δεκαετία του 1970 και του
1980, και οι στατιστικές μελέτες έχουν
μείνει λίγο πίσω (η αγαθότερη εκδοχή – θα μπορούσε να δει κανείς και άλλες),
στα 40 οι περισσότεροι γιατροί σε θεωρούν «παρήλικα», και σου συστήνουν φορτικά
να κάνεις πλείστες όσες χρονοβόρες, ακριβές, (και πιθανώς αμφιβόλου εγκυρότητας)
εξετάσεις. Γιατροί είναι, <i>ειδικοί</i>,
έχουν σπουδάσει, <i>γνωρίζουν</i>, και μία
γυναίκα στην ευαίσθητη πρώιμη φάση της εγκυμοσύνης της, τους εμπιστεύεται… Ο
σύζυγος ή σύντροφος, ως άντρας, εμπιστεύεται συνειδητά και υποσυνείδητα έναν
άλλον άντρα (στην πλειοψηφία τους οι γυναικολόγοι είναι άντρες, ακόμα και
σήμερα!). Έχω φίλες που μου έχουν εξομολογηθεί ότι δεν θα εμπιστεύονταν μια γυναίκα
να είναι η γιατρός τους – και εγώ πάντα ρωτάω εάν θα εμπιστεύονταν ποτέ έναν Ω.Ρ.Λ.
χωρίς μύτη ή αυτιά. Πέραν αυτού, η
επιστήμη έχει προχωρήσει τόσο, που μπορείς σήμερα να ξέρεις όχι απλά το φύλο
του παιδιού σου, όχι απλά το πιθανολογούμενο βάρος του, όχι απλά εάν θα έχει
κάποια σωματική παραμόρφωση, αλλά και πλείστα όσα άλλα, φοβερά και τρομερά.
Υπάρχουν μελέτες και στατιστικές για το ιδανικό βάρος της εγκύου, την ιδανική
διατροφή, το πόσο πρέπει να περπατάει ή να κάθεται ή να ξαπλώνει, το πόσα
ποτηράκια κρασί επιτρέπεται μετά τον δεύτερο μήνα… Είμαι σίγουρη ότι όλα αυτά
βοηθούν κάποιους ανθρώπους (γιατρούς, μαίες, κλινικάρχες, φαρμακευτικές και
ασφαλιστικές εταιρείες), ίσως και κάποιους μέλλοντες γονείς. Στο περιβάλλον
μου, όμως, βλέπω την τάση να υιοθετούν όλες αυτές τις μελέτες σαν ευαγγέλιο
(πιθανόν, ξαναγυρνάμε τώρα στη θρησκεία,
<i>οι άνθρωποι να χρειάζονται να υιοθετούν
ευαγγέλια</i>, και έχοντας απορρίψει το «κλασσικό» των 4 αποστόλων, βρίσκουν
άλλα, εναλλακτικά!). Βλέπω την τάση να ακολουθούν επιταγές γιατρών άκριτα και κατά
γράμμα. Βλέπω να κάνουν εξετάσεις επί
εξετάσεων για να βρουν πιθανότητες γενετικών ανωμαλιών, χωρίς πιο πριν να έχουν
αποφασίσει πώς θα αντιμετωπίσουν τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Υπάρχουν
γυναίκες που έχουν επενδύσει απίστευτη ταλαιπωρία και χρήματα για να πετύχουν
την ποθητή εγκυμοσύνη, ακολουθώντας θεραπείες και συστάσεις γιατρών, αλλά δεν
τολμούν να σκεφτούν το ενδεχόμενο ότι το παιδί τους μπορεί να είναι κάτι
λιγότερο από τέλειο. Και δεν τολμούν να θέσουν στον εαυτό τους την ερώτηση του <i>τι θα κάνουν με ένα πιθανό «αντίξοο»
αποτέλεσμα μίας προγεννητικής εξέτασης. </i>Γιατί καλή είναι η επιστήμη στο να
σου πει τι πιθανότητες υπάρχουν στο να γεννηθεί ένα παιδί έτσι ή αλλιώς, αλλά
είναι παντελώς ανίκανη να σου πει πώς να το διαχειριστείς.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Χρειαζόμαστε μία αλλιώτικη
παιδεία (όσοι και όσες με διαβάζεται θα με έχετε βαρεθεί να το λέω). Μία
παιδεία που να μας διδάσκει για τη ζωή και το θάνατο, μία παιδεία που να
διαμορφώνει ηθικά όντα. Ηθικά όχι με την παλιά έννοια που είχε η γενιά των
γονιών μου, αλλά με την έννοια του σεβασμού σε κάθε μορφή ζωής. Μια παιδεία που
<i>να μας κάνει καλούς μαθητές της ζωής</i>:
να μπορούμε να μαθαίνουμε από τον συνάνθρωπο, από τα λάθη μας και τα σωστά μας,
να αποδεχόμαστε τις αλλαγές, να είμαστε δημιουργικοί και πρωτότυποι, να είμαστε
ικανοί να χρησιμοποιούμε ολόκληρο τον εγκέφαλό μας. Μια παιδεία που να μας επιτρέπει
να κάνουμε ότι μπορούμε καλύτερο για τον πλανήτη που ζούμε, αποτίοντας φόρο
τιμής και σεβασμό όπου αληθινά αξίζει. Μια παιδεία που να μας μαθαίνει ποια είναι
η φύση του ανθρώπου και ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξής του στη γη. Μια
παιδεία που να μας επιτρέπει να δεχτούμε ότι όσα μαθήματα μπορούμε να πάρουμε
από την υγεία, άλλα τόσα και περισσότερα μπορούμε να πάρουμε από την ασθένεια. Γιατί, πόσο
έτοιμοι είμαστε να αποδεχτούμε ότι αυτό που θα βγει από το σώμα ή το σπέρμα μας
δεν θα είναι το απολύτως τέλειο κατά τα πρότυπα της κοινωνίας ή της φυσιολογίας;
Πόσο έτοιμοι είμαστε να αποδεχτούμε ότι αυτό που σήμερα θεωρείται επιστημονικό
δεδομένο μεθαύριο μπορεί να θεωρείται ανέκδοτο; (έχει συμβεί με τόσα πολλά
πράγματα στην μέχρι τώρα πορεία της επιστήμης). Πόσο έτοιμοι είμαστε να
δεχτούμε ότι ο τρόπος και τα πρότυπα της ζωής μας μέχρι τώρα έχουν δημιουργήσει
συνθήκες που δυσκολεύουν την υγεία μας και των παιδιών μας; Κι αν το δεχτούμε,
πόσο έτοιμοι είμαστε να ξεβολευτούμε και να τον αλλάξουμε;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWe3jzW7Y5eyZEWsixdjF7CtKYe7QiYDbSlcgpn1tom2jhxDlEXP3DAPioKrMhEwGoy4FIi5MWPGDEYHp83dVVhxYA3a83O2Bv_eFmHfuS0Q4mKBeJfV4xfwevFEA9ydg7i0CYEQnQZm4q/s1600/10192_613446172022166_1065099245_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiWe3jzW7Y5eyZEWsixdjF7CtKYe7QiYDbSlcgpn1tom2jhxDlEXP3DAPioKrMhEwGoy4FIi5MWPGDEYHp83dVVhxYA3a83O2Bv_eFmHfuS0Q4mKBeJfV4xfwevFEA9ydg7i0CYEQnQZm4q/s320/10192_613446172022166_1065099245_n.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i>"μη μαθαίνετε στα παιδιά μόνο να μετράνε, μάθετέ τους τι μετράει περισσότερο"</i></td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η πολιτική εξουσία δεν ενδιαφέρεται
για τέτοια πράγματα. Οι αρχηγοί ενδιαφέρονται για οπαδούς και εργάτες, για να
μπορούν να παραμένουν στη θέση τους (μη έχοντας ούτε αυτοί την πρέπουσα
παιδεία, δεν αντέχουν τις αλλαγές), και χρειάζονται τους έχοντες πλούτο, γιατί
είναι το άλλο εχέγγυο της εξουσίας τους. Οι έχοντες πλούτο, πάλι, ενδιαφέρονται
πρωτίστως για την διατήρησή του: η παιδεία για την οποία μιλώ δεν έχει αυτό ως
προτεραιότητα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δεν βλέπω άλλη λύση πέρα από την
αμφισβήτηση των δεδομένων, και την αυτομόρφωση. Η κριτική σκέψη δεν φτάνει!
Χρειάζεται να αναπτύξουμε όλες μας τις <a href="http://en.wikipedia.org/wiki/Theory_of_multiple_intelligences">νοημοσύνες</a> για να τη βγάλουμε καθαροί,
για να διατηρήσουμε την ελευθερία μας και σώας τας φρένας…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
(Για την ιστορία, το
επαπειλούμενο με γενετικές ανωμαλίες παιδάκι βγήκε «φυσιολογικό», όσο
φυσιολογικός μπορεί να είναι ένας πολύ δημιουργικός και ταλαντούχος άνθρωπος με
ακαταμάχητη γοητεία).</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.com5tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-30825776967540634252013-11-15T17:16:00.001+02:002013-11-15T17:16:00.668+02:00Η Απαγορευμένη Εκπαίδευση<iframe allowfullscreen="" frameborder="0" height="270" src="//www.youtube.com/embed/6RNRRqybUpE" width="480"></iframe><br />
<br />
<div style="text-align: justify;">Τα διάφορα "μανιφέστα" συνήθως <i>γράφονται</i>. Πάντα γράφονται από επαναστάτες, από ανθρώπους που θέλουν να δηλώσουν τα πιστεύω τους, σχετικά με το ένα ή το άλλο θέμα. Βλέποντας την ακόλουθη ταινία, σκέφτηκα οτι αυτή θα μπορούσε να είναι <i>το δικό μου μανιφέστο</i> σχετικά με την εκπαίδευση. </div><div style="text-align: justify;"><br />
</div><div style="text-align: justify;">Η ταινία διαρκεί σχεδόν δυόμιση ώρες και κάτι, και αγγίζει όλα τα θέματα, οτιδήποτε αφορά την εκπαίδευση στο σχολείο. Είναι ένα περσινό ανεξάρτητης παραγωγής ντοκυμαντέρ που χρηματοδοτήθηκε "με τη βοήθεια του κοινού" (crowdfunding), και είναι χωρισμένο σε 10 θεματικές ενότητες, που περιλαμβάνουν την ιστορία του σημερινού σχολικού συστήματος, τα θέματα δύναμης και εξουσίας στα σχολεία, τον ηλικιακό διαχωρισμό και την αξιολόγηση των μαθητών, τον κοινωνικό ρόλο των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων, το ρόλο των εκπαιδευτικών, και άλλα. Χρειάστηκα να την δώ σε 2-3 δόσεις λόγω χρόνου, αλλά άξιζε κάθε λεπτό!</div>Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-64775053646782412702013-09-27T08:07:00.000+03:002013-09-27T17:58:23.103+03:00Οι πρώτες αγάπες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br />
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcJ22XAgTBP-MzLuvnxDhQE7eMhcSX5UBylxg4V7bfiZF3EHVguwZdyhmMIaYVT0f9IbBAPNIAhC78JxCisdLk8wVKJzGVmAnbPEQ6s5PQnsrP47-fkKyiKnt5m5v3_woJIQnBEVsXEMQ1/s1600/were-just-kids-love--large-msg-130453258173.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcJ22XAgTBP-MzLuvnxDhQE7eMhcSX5UBylxg4V7bfiZF3EHVguwZdyhmMIaYVT0f9IbBAPNIAhC78JxCisdLk8wVKJzGVmAnbPEQ6s5PQnsrP47-fkKyiKnt5m5v3_woJIQnBEVsXEMQ1/s320/were-just-kids-love--large-msg-130453258173.jpg" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i>(η φωτογραφία είναι κλεμένη απ' αλλού)</i></td></tr>
</tbody></table>
<br />
Νομίζω πως ο παράδεισος των
πρώτων ερώτων είναι ο πιο πολυπληθής, ο πιο γεμάτος.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Οι περισσότεροι δεν τους
θυμόμαστε καν, εννοώ τους πρώτους-πρώτους, αλλά υπάρχουν, μνημεία γλυκών
συναισθημάτων γεμάτα από τρυφερές ματιές, την αίσθηση της οικειότητας και της
συντροφικότητας χωρίς ναι μεν αλλά, πολλά γέλια, πολλά κλάματα, πολλή κουβέντα
για άσχετα πράγματα, και φυσικά τις ποικίλες (και συνήθως χαζές) αντιδράσεις
των «μεγάλων».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ο έρωτας ξεκινά από το
νηπιαγωγείο (κάποτε κι από τον παιδικό σταθμό!). Δεν θα ξεχάσω μία νηπιαγωγό,
ένα μεσημέρι, που είπε ξεφυσώντας, μισογελώντας, και σηκώνοντας τα μάτια ψηλά
«αυτή δεν είναι τάξη νηπιαγωγείου, το χρυσό κουφέτο είναι! Η μικρή σας, όμως,
τι να πω – βράχος ηθικής!» Γιατί η δική μου κόρη ήταν ερωτευμένη με ένα αγοράκι
στη διπλανή τάξη.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τεσσάρων ετών και τα δύο,
εσωστρεφή, συναντιόντουσαν στα διαλείμματα και την ώρα του φαγητού, και
μιλούσαν χαμηλόφωνα, ή απλά κάθονταν μαζί, πλάι-πλάι. Σιωπηλά. Κανείς ποτέ
κατάφερε ν’ ακούσει τι λέγανε. Ηταν ο μοναδικός «έγχρωμος» του σχολείου, με
πατέρα ημεδαπό και μητέρα μία καλλονή εξ Αιθιοπίας. Δύο χρόνια αργότερα, σε
άλλο σχολείο, ο ιδιαίτερος φίλος της ήταν το μοναδικό (και μοναχικό) παιδί από
την Αλβανία. Και πάλι, ποτέ κανείς δεν έμαθε τι συζητούσαν τόση ώρα οι δυό
τους, καθισμένοι στα σκαλάκια της εισόδου, ή στριμωγμένοι παγκάκι. Κατεβασμένα
κεφαλάκια, σοβαρά, ήσυχα, μπορεί να αντάλλαζαν ένα-δυό βλέμματα εύγλωττης
τρυφερότητας. Από διακριτικότητα, δεν την ρώτησα ποτέ τίποτα. Δασκάλες και
μαμάδες χαζογέλαγαν ημι-πονηρά, μιλώντας για έρωτες και «φτιαξίματα». Οφείλω να
ομολογήσω ότι η εξ Αιθιοπίας μαμά ουδέποτε έκανε κάποιο σχόλιο, ήταν μία
αιθέρια, ευγενής, σοβαρή ύπαρξη.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η άλλη κόρη, πάλι, είχε μια ουρά
από θαυμαστές (μου έλεγαν οι δασκάλες). Εκείνη καταδεχόταν μόνο τον Αλκίνοο, κι
αυτός, σε απόδειξη της αποκλειστικής του αγάπης, στα πάρτυ του καλούσε μόνο ένα παιδάκι:
εκείνη («αυτό δεν είναι πάρτυ, είναι ραντεβού» έλεγε η δασκάλα τους). Οι
γονείς, σπάνιες υπάρξεις κι αυτοί, μεγάλωναν τρία αγόρια, είχαν πείρα απ’ αυτά,
και σέβονταν τις επιλογές του μικρού τους απολύτως χωρίς τα συνήθη ημι-χυδαία υπονοούμενα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Οι ίδιες δεν θυμούνται πια τις
πρώτες τους αγάπες. Σήμερα, έφηβες και οι δύο, έχουν να μου πουν ότι το
δημοτικό το θυμούνται σαν μία σειρά από ανεκπλήρωτους «έρωτες», μια που σ’
αυτές τις ηλικίες τα ενδιαφέροντα και η συναισθηματική ανάπτυξη αγοριών και
κοριτσιών διαφέρουν παρασάγγας. «Θυμάμαι τα μαθηματικά που κάναμε όταν εμένα μ’
άρεσε ο τάδε». «Θυμάμαι την ιστορία που κάναμε την εποχή που μ’ άρεσε ο δείνα».
Μόνο που ο τάδε και ο δείνα (κι ήταν αρκετοί!) ήταν σε άλλο μήκος κύματος!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Το βλέπω στο μικρό ξωτικό: στο
νηπιαγωγείο είχε μία τρυφερή φιλία με ένα κοριτσάκι, και συζητούσαν με τις ώρες
για τους γονείς τους (η δασκάλα έστηνε αυτί, κανονικά) συγκρίνοντας κι
αποτιμώντας καταστάσεις, μια που και τα δύο ζευγάρια γονέων είχαν σχετικά
πρόσφατα χωρίσει. Καθόντουσαν μαζί, έτρωγαν μαζί, μιλούσαν, έπαιζαν με τα ίδια
παιχνίδια. Το κοριτσάκι άλλαξε σχολείο, άλλαξε και γειτονιά. Ο νεαρός απέκτησε
έναν κολλητό με τον οποίο έκαναν όλες τις σκανταλιές του κόσμου. Αγορίστικα
πράγματα. Στο δημοτικό είναι ενήμερος για τον έρωτα που τρέφουν γι αυτόν
κάποιες από τις συμμαθήτριές του αλλά είναι αλλού: «δεν τα μπορώ αυτά,
βαριέμαι» λέει αναστενάζοντας - και πάει να παίξει ποδόσφαιρο ή να κάνει τις
περίεργες κατασκευές του.<br />
<br />
Σαν να θυμάμαι κάτι καλοκαίρια, με την κορούλα της δικής μου πρώτης αγάπης, ένα χρόνο μεγαλύτερη απ' αυτόν, που έπαιζαν στη θάλασσα, και αναπτύχθηκε έρως σφοδρός. Στα τρία του χρόνια (εκείνη τέσσερα) την κοίταζε στα μάτια, κοιμόνταν κάτι βράδια αγκαλίτσα, και ένα απόγευμα αποφάσισαν να αρραβωνιαστούν. Μια αγάπη για δυό καλοκαίρια ήταν αυτή, γιατί στο τρίτο καλοκαίρι η Κατερινούλα προτίμησε για άντρα της τον Βασιλάκη, κι έγινε η αφορμή να τσακωθούν τα δυό αγόρια για τα μάτια της. Μικρά δράματα που κάποτε ξεπερνιούνται με το τέλος των διακοπών. Ο έρως μου για το μπαμπά της, κάποτε, ούτε τόσο δεν είχε κρατήσει!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μεγαλώνοντας τα μικρά πλάσματα,
γίνομαι κοινωνός πολλών σχολίων, εξομολογήσεων, και ιστοριών ερωτικών
εξερευνήσεων (που θα έκαναν πολλούς γονείς να φρικάρουν δεόντως, είμαι
σίγουρη!). Στέκομαι πάντα με δέος μπροστά στον έρωτα, όποια μορφή κι αν
παίρνει. Συχνά με ρωτούν για τους δικούς μου πρώτους έρωτες (και δεν μπορώ ποτέ
να ανατρέξω παλαιότερα από την πρώιμη εφηβεία μου), και το τελευταίο τους «εύρημα»
που πολύ συζητήθηκε ήταν ο πρώτος έρωτας του συντρόφου μου, κάπου στα 17, με
μια συμμαθήτρια ονόματι Φρόσω…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Λέμε ιστορίες για το πώς ήταν τα
μάτια του, τα μάτια της, αν βγαίναμε μόνοι, αν φιληθήκαμε… Αλλά είναι δύσκολο
να μιλάς για τα μεγάλα μυστήρια της ζωής: εδώ πιο πολλά λένε τα μάτια, τα
ντροπαλά χαμόγελα που αναπολούν, και το γέλιο.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<i>Αυτή η ανάρτηση είναι μέρος ενός διαδικτυακού αφιερώματος. Ιδού οι υπόλοιπες συμμετοχές:</i><br />
<a href="http://pollyannasdays.blogspot.gr/2013/09/blog-post.html?spref=fb">http://pollyannasdays.blogspot.gr/2013/09/blog-post.html?spref=fb</a><br />
<a href="http://tsalapetinos.blogspot.co.uk/2013/09/blog-post_27.html#sthash.ZZMe5WYh.gbpl">http://tsalapetinos.blogspot.co.uk/2013/09/blog-post_27.html#sthash.ZZMe5WYh.gbpl</a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<a href="http://kizilkum.wordpress.com/2013/09/27/%CE%B1%CE%BD-%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BD/">http://kizilkum.wordpress.com/2013/09/27/%CE%B1%CE%BD-%CE%AE%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BD/</a><i><br /></i>
<a href="http://anagennimeni.wordpress.com/2013/09/27/prwto-skirtima-2/">http://anagennimeni.wordpress.com/2013/09/27/prwto-skirtima-2/</a><br />
<a href="http://kospanti.wordpress.com/2013/09/27/%CE%B4%CF%85%CE%BF-%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B9-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B4%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%BD/">http://kospanti.wordpress.com/2013/09/27/%CE%B4%CF%85%CE%BF-%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B5%CF%82-%CE%BA%CE%B9-%CE%AD%CE%BD%CE%B1-%CF%84%CE%B1%CE%BE%CE%AF%CE%B4%CE%B9-%CF%83%CF%84%CE%BF-%CE%BC%CE%AD%CE%BB%CE%BB%CE%BF%CE%BD/</a><br />
<a href="http://vivliothekarios.blogspot.gr/2013/09/blog-post_27.html">http://vivliothekarios.blogspot.gr/2013/09/blog-post_27.html</a><br />
<a href="http://taxamenaepeisodia.wordpress.com/2013/09/27/and-burn-your-bridges-down/">http://taxamenaepeisodia.wordpress.com/2013/09/27/and-burn-your-bridges-down/</a><br />
<div style="background-color: white; border: 0px; color: #444444; font-family: 'Open Sans', Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 14px; line-height: 24px; margin-bottom: 1.714285714rem; padding: 0px; text-align: start; vertical-align: baseline;">
<a href="http://breezesound.blogspot.gr/2013/09/blog-post_27.html" style="border: 0px; color: #9f9f9f; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">http://breezesound.blogspot.gr/2013/09/blog-post_27.html</a><a href="http://podil4tissa.wordpress.com/2013/09/27/%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B7-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%B7/" style="border: 0px; color: #9f9f9f; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">http://podil4tissa.wordpress.com/2013/09/27/%CF%80%CF%81%CF%89%CF%84%CE%B7-%CE%B1%CE%B3%CE%B1%CF%80%CE%B7/</a><a href="http://vivliothekarios.blogspot.gr/2013/09/blog-post_27.html" style="border: 0px; color: #9f9f9f; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">http://vivliothekarios.blogspot.gr/2013/09/blog-post_27.html</a><a href="http://www.kidscloud.gr/?p=7554" style="border: 0px; color: #9f9f9f; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">http://www.kidscloud.gr/?p=7554</a><a href="http://tokaranti.wordpress.com/2013/09/27/%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7/" style="border: 0px; color: #9f9f9f; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">http://tokaranti.wordpress.com/2013/09/27/%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7/</a><a href="http://rubycloud.blogspot.gr/2013/09/blog-post_9873.html" style="border: 0px; color: #9f9f9f; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">http://rubycloud.blogspot.gr/2013/09/blog-post_9873.html</a><a href="http://rubycloud.blogspot.gr/2013/09/blog-post_27.html" style="border: 0px; color: #9f9f9f; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">http://rubycloud.blogspot.gr/2013/09/blog-post_27.html</a><a href="http://kynokefaloi.blogspot.gr/2013/09/blog-post.html" style="border: 0px; color: #9f9f9f; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">http://kynokefaloi.blogspot.gr/2013/09/blog-post.html</a><a href="http://redkangaroo.wordpress.com/2013/09/27/%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7-%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7-%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AC%CE%BA%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%BB%CE%B9-2/" style="border: 0px; color: #9f9f9f; margin: 0px; outline: none; padding: 0px; vertical-align: baseline;">http://redkangaroo.wordpress.com/2013/09/27/%CF%80%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7-%CE%B1%CE%B3%CE%AC%CF%80%CE%B7-%CF%81%CE%B1%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%AC%CE%BA%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%83%CE%BA%CE%B1%CE%BC%CF%80%CE%AF%CE%BB%CE%B9-2/</a></div>
</div>
</div>
Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.com9tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-16500748253740580002013-08-23T13:14:00.000+03:002013-08-23T13:14:27.700+03:00Καλοκαιρινά παραμύθια<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDe07aTEUxwUpgDyiAdlQYJb1Gi57D6JkpU39XydeGVnqwqMrP_PI1Gsv5Il3Bo_7ijJefmW7cwakEjf18Ih56Nie3UaFQ19vXX_bd4hdRLuT4by63XlDmlhCcljtjGBEP7xC_fltBV1xw/s1600/%25CE%25BE%25CF%2589%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25BA%25CF%258C-3.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="290" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDe07aTEUxwUpgDyiAdlQYJb1Gi57D6JkpU39XydeGVnqwqMrP_PI1Gsv5Il3Bo_7ijJefmW7cwakEjf18Ih56Nie3UaFQ19vXX_bd4hdRLuT4by63XlDmlhCcljtjGBEP7xC_fltBV1xw/s400/%25CE%25BE%25CF%2589%25CF%2584%25CE%25B9%25CE%25BA%25CF%258C-3.jpeg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε μια οικογένεια που δεν έμοιαζε με τις άλλες. Δεν θα μπώ σε άλλες λεπτομέρειες, αν και πάντα έχουν ίσως το ενδιαφέρον τους, μόνο θα περιγράψω ένα απ' τα καλοκαίρια τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ζούσανε, λοιπόν, μαμά, κουτσούβελα, σκυλιά, δέντρα, λουλούδια, γατιά, βατόμουρα, συκιές, χελώνες, μπανανιές, μπουκαμβίλιες, φιλενάδες και κουτσούβελα φιλενάδων σε ένα σπίτι κάπου στο νότο - σε ένα σπίτι ανάμεσα στους κόσμους. Αυτό το σπίτι ήταν στα σύνορα, αποτελούσε το όριο: </div>
<div style="text-align: justify;">
Ανάμεσα στον κόσμο που γνωρίζουμε, και στον κόσμο των νεράιδων. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ανάμεσα στον σκληρό κόσμο των διεκδικήσεων γης και περιουσίας και τον τρυφερό κόσμο της αληθινής φιλίας. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ανάμεσα στον κόσμο της καθημερινής ψευτιάς και τον κόσμο της υπερφυσικής αλήθειας. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ανάμεσα στη θάλασσα και στη στεριά.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ανάμεσα στο χωριό και στα περίχωρά του.</div>
<div style="text-align: justify;">
Ανάμεσα στην ανατολή του ήλιου και στην ανατολή του φεγγαριού. </div>
<div style="text-align: justify;">
Ανάμεσα στα τραγούδια και στα χωριάτικα κουτσομπολιά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Τα καλοκαίρια ζούσαν εκεί τρία κοριτσάκια, ένα μεγαλύτερο σοβαρό, ένα πολύ μικρό αγόρι, και οι μαμάδες τους. Η μία οικογένεια τυπικά ζούσε σε άλλο σπίτι, δεν κοιμόταν στο θαλασσινό, αλλά για τις ανάγκες της ιστορίας (και όλων των συμμετεχουσών σε αυτήν), περνούσαν όλες σχεδόν τις ώρες τους μαζί.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι δυό μαμάδες έπιναν τσάι τα απογεύματα στη βεράντα, και κουβέντιαζαν. Οραματίζονταν τα γεράματά τους, χωρίς τις υποχρεώσεις των παιδιών, με άσπρα μαλλιά και μπαστουνάκια η καθεμία, να συνεχίζουν να πίνουν τσάι στην ίδια βεράντα, μιλώντας για τις παιδικές τους αναμνήσεις, για τα θαύματα, για τα παιδιά τους, για το σεξ, για το Θεό, για το θάνατο. Οι δυό μαμάδες πήγαιναν και βόλτες: κάποτε με μωρά και ένα καρότσι η καθεμία, στους μικρούς κατάφυτους επαρχιακούς δρόμους όπου δεν σύχναζαν αυτοκίνητα την ώρα που έπεφτε το φως, κάποτε σε κάτι ξωκλήσια χαμένα μέσα στους ελαιώνες και τ' αμπέλια. Αλλοτε πήγαιναν για μπάνιο απογευματινό στην κοντινή παραλία, όπου τα παιδιά μπορούσαν να παίξουν άφοβα στις καλαμιές και στο ποτάμι και να δουν το ηλιοβασίλεμα πέρα από κεί που χαμήλωναν οι λόφοι. Και μετά, πάλι, κάθε βράδυ μέχρι αργά, στη βεράντα με τσάι και κουβέντα μαζί με τα παιδιά... </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το σπίτι ήτανε γεμάτο με φως, μπογιές, ζωγραφιές, παιχνίδια, κλωστές, κοχύλια, πέτρες, βιβλία, και μουσικά όργανα. Χρώματα πολλά και ήχους από παντού. Η μια μαμά ξυπνούσε πολύ-πολύ πρωί, έβλεπε τον ήλιο να σηκώνεται πέρα από τη θάλασσα και πίσω από το μεγάλο βουνό, και μετά πότιζε τον κήπο. Ο κήπος ήτανε μικρός, σκιερός, σχεδόν μυστικός, με λουλούδια και βοτάνια άγρια και ήμερα, και λίγα καρποφόρα δέντρα. Τα παιδιά έφτιαχναν χάρτινα στολίδια που ανέμιζαν όταν κρέμονταν από τα δέντρα, και τα βράδια άναβαν μικρά γυάλινα φαναράκια - βαζάκια που ζωγράφιζαν τα παιδιά κι έβαζαν μέσα μικρά κεράκια. Το σπίτι ήταν ζωντανό φωτεινό και αεράτο: λάμψεις μαγικές που ξέφευγαν από τα μάτια, το γέλιο, την αντανάκλαση του ήλιου πάνω στη θάλασσα το πρωί, την αγάπη, τη χαρά προσέλκυαν τα πνεύματα της φύσης, αυτούς τους "ελάσσονες αγγέλους" που λέει ο Διονύσιος και που τα παλιά τα χρόνια ονόμαζαν νεράιδες ή καλοκυράδες.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Χωρίς να τις βλέπουν τα παιδιά τις ένιωθαν, έπαιζαν μαζί τους, κι εκείνες περιχαρείς (οι άγγελοι πάντα χαίρονται με τη χαρά των παιδιών) τα έλουζαν με περισσότερη αγάπη και ζωντάνια. Κάθε πρωί και κάθε βράδυ στον κήπο η μαμά τις άκουγε να μιλούν, να γελούν, και να τραγουδούν, όπως ακριβώς και τα παιδιά της, και αποφάσισε να πιάσει φιλία μαζί τους. Και έτσι βρέθηκε ένα ωραίο παραμύθι στο σπίτι, για ένα κοριτσάκι που έγραφε και λάμβανε γράμματα από τις νεράιδες του κήπου, και τα παιχνιδιάρικα κοριτσάκια ρώτησαν: μαμά, υπάρχουν στ' αλήθεια νεράιδες; Κι εκείνη απάντησε: γράψτε τους ένα γράμμα για να το διαπιστώσετε, τι να σας πω εγώ;</div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrQAhPVx3DjeVsu_gufd1alqTNKrQ0WLAZM4qHN58QHiTwKhdsj-fPeF5XoQUMXsMYErW91Qja_ShHu_e-ZAkbBNy2y0GkbedbM4ZhRDbwJP2tfT2Kg0VxPM4ABwUgDC8EuTN4fBsrBHD9/s1600/%CE%BE%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-11.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="350" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgrQAhPVx3DjeVsu_gufd1alqTNKrQ0WLAZM4qHN58QHiTwKhdsj-fPeF5XoQUMXsMYErW91Qja_ShHu_e-ZAkbBNy2y0GkbedbM4ZhRDbwJP2tfT2Kg0VxPM4ABwUgDC8EuTN4fBsrBHD9/s400/%CE%BE%CF%89%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-11.jpeg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ετσι ξεκίνησε η μαγική αλληλογραφία. Κάθε βράδυ οι μικρούλες έγραφαν από ένα μικρό γραμματάκι, το άφηναν στην κουφάλα ενός δέντρου ή πίσω από κανένα μεγάλο φύλλο, και το πρωί έψαχναν εξονυχιστικά τον κήπο για να βρούν την απάντηση. Και πάντα την έβρισκαν. Γραμμένη με περίτεχνη γραφή, μεγάλα γράμματα όλο καμπύλες και σχεδιάκια, τρυφερή και παραμυθένια, πότε σε λεπτό τσιγαρόχαρτο, πότε μέσα σε ροζουλί φάκελλο με ζωγραφιστά βατόμουρα και άνθη φραουλιάς. Τα κορίτσια μάθαιναν για τη φύση, για την αγάπη, για τον κόσμο που δεν φαίνεται στα υλικά μας μάτια. Και κάθε βράδυ που αποκοιμιόνταν, η μαμά έτρεχε στον κήπο να βρεί το γραμματάκι που είχαν αφήσει τα κοριτσάκια, να το διαβάσει, να το σκεφτεί και να συσκεφθεί με τις νεράιδες, και μεταμεσονυκτίως να γράψει με την ιδιαίτερη πένα που είχε κι εκείνη από παιδί, την απάντηση. Και να την κρύψει στον κήπο, για να τη βρούν τα παιδιά...</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEid2kcCMbVYNG4VipOQ67fraK8c1j8RLDR9xcK0s3KS11tsVt7A9rrV5OQA8Df1OfSiScfwuvzdlI_irc5IUKluAhWJDNE-ch5vcdgogN-roWF1a-hlm0wf7N0_PxIym0hba5kCNu3DMRRm/s1600/IMG_6072.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEid2kcCMbVYNG4VipOQ67fraK8c1j8RLDR9xcK0s3KS11tsVt7A9rrV5OQA8Df1OfSiScfwuvzdlI_irc5IUKluAhWJDNE-ch5vcdgogN-roWF1a-hlm0wf7N0_PxIym0hba5kCNu3DMRRm/s400/IMG_6072.JPG" width="231" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ετσι πέρασε ένα καλοκαίρι, και ένα ακόμα.</div>
<div style="text-align: justify;">
Πολύ αργότερα η μία κόρη ανακάλυψε ένα από τα γράμματα που είχε γράψει μαζί με τη φιλενάδα της προς τις νεράιδες του κήπου, μέσα στο πορτοφόλι της μαμάς, και θύμωσε. "Εσύ τα έγραφες, τόσον καιρό, και μας παραμύθιαζες; Τι εμπιστοσύνη να σου έχω εγώ τώρα;" Μάταια προσπάθησε να της εξηγήσει, η μικρή είχε ήδη μπεί στην ηλικία της αμφισβήτησης, ολόκληρη πέμπτη δημοτικού, και οτιδήποτε παρέπεμπε σε πραγματικότητες έξω από αυτές του σχολείου δεν μπορούσε να γίνει δεκτό. Πληγώθηκε η κόρη, πληγώθηκε κι η μαμά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Αλλά οι ιστορίες δεν είναι καλό να έχουν στενόχωρο τέλος. Η ζωή διδάσκει τις μαμάδες την υπομονή, κι αλλοίμονο αν δεν γίνουνε καλές μαθήτριες! Μια μέρα τα παιδιά θα μεγαλώσουν τόσο (ίσως σιγά-σιγά να συμβαίνει, ποιός το ξέρει;) που να ξαναγυρίσουνε πάλι στα παιδικά τους παραμύθια. Θα ξαναβρούν τον πλούτο και τη μαγεία, και ίσως κάποτε κι αυτά συνομιλήσουνε με τις νεράιδες του κήπου τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<a href="http://www.youtube.com/watch?v=tOLczieorWE">http://www.youtube.com/watch?v=tOLczieorWE</a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<i>(αφιερωμένο στην παρέα του Κορωνέικου καλοκαιριού)</i></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-67847690241739744972013-08-12T00:01:00.001+03:002013-08-12T21:59:54.842+03:00Προβληματισμοί και προσανατολισμοί<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και ήρθε η ώρα το πρώτο μου παιδί
να βρεθεί στη Δευτέρα λυκείου και να μπει στην περιπέτεια να επιλέξει «κατεύθυνση»
σπουδών. Είναι οι ώρα που οι περισσότεροι γονείς τρέμουν: τι θα διαλέξει το
παιδί μου; Ποιο δρόμο θα πάρει; Αυτό που θέλει να σπουδάσει θα της εξασφαλίσει
τον άρτον τον επιούσιον, φήμη, δόξα, επιτυχία, αυτοβεβαίωση, κτλ κτλ κτλ; Κι αν
αυτό που θέλει να κάνει στη ζωή της δεν αρμόζει στην ιδεολογία, οικογενειακή
παράδοση ή φιλοδοξίες, αν δεν ταιριάζει, τελοσπάντων, με αυτό που ονειρεύεται η
οικογένειά της γι αυτήν; (Πώς θα αισθανόμουν, άραγε, αν το παιδί μου ήθελε να
γίνει ορκωτός λογιστής; Η οδηγός αγώνων; Είναι κι αυτές οι άτιμες οι ευχές που
σου κάνουν οι διάφοροι σε γιορτές κτλ «να το δεις όπως επιθυμείς» και τα
τοιαύτα…) Κι αν αυτό που θέλει να σπουδάσει τη βάλει σε μπελάδες; (Αν θελήσει
να γίνει κοινωνική ανθρωπολόγος, πού θα τρέχει τώρα στις πρωτόγονες φυλές να
την τρώνε τα λιοντάρια και τα γιγάντια κουνούπια;) Τι, θα κάνει, τελοσπάντων,
στη ζωή του, αυτό το παιδί; Πώς θα ζήσει;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Στην εποχή μου τα πράγματα ήταν
απλά. Γινόσουν γιατρός, δικηγόρος, μηχανικός, ή κάτι που το επέλεγε ο μπαμπάς
σου, τελοσπάντων. Οι καλλιτέχνες είτε «πέθαιναν στην ψάθα» είτε (αν ήταν γυναίκες
και διάλεγαν, π.χ., τις παραστατικές τέχνες) ήταν «ελαφρών ηθών». Δύο φράσεις
που με στοίχειωναν ως παιδί (μια που δεν τις καταλάβαινα). Κι αν είχες την
άτυχη τύχη να γεννηθείς σε οικογένεια μεσοαστική, σ’ έτρωγε το μαύρο φίδι των
φιλοδοξιών της οικογένειας. Το να μπεις στο πανεπιστήμιο ήταν επιβεβλημένο, κι
αν κάποιος τέτοιος γόνος δεν έμπαινε «με την πρώτη» γινόταν το αντικείμενο
οίκτου όλου του κοινωνικού κύκλου. Το να
μπεις στο πανεπιστήμιο ήταν ο απόλυτος μονόδρομος, ακόμα και αν δεν σε
ενδιέφερε διόλου το αντικείμενο των σπουδών (πόσοι και πόσοι πήγαν και φοίτησαν
σε σχολές που δεν επέλεξαν γιατί «εκεί μπήκαν» με τα «μόρια» που έβγαλαν). Αχ
αυτά τα μόρια… </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Συνήθως τα παιδιά από μικρά
εκδηλώνουν κάποιες κλίσεις. Κλίσεις που είτε τις βλέπουν είτε δεν τις βλέπουν
οι γονείς και οι δάσκαλοι, είτε τις αξιολογούν είτε όχι. Υπάρχουν ταλέντα που
δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά. Υπάρχουν παιδιά που δεν εκδηλώνουν τίποτα χαρακτηριστικό
που να μπορεί να δει (και να ξεχωρίσει) το περιβάλλον τους, ακόμα κι αυτά τα
ίδια. Ρωτούσα προ καιρού μία θεραπευόμενη τι της άρεσε περισσότερο να κάνει
όταν ήτανε μικρή. Τίποτα ιδιαίτερο, μου απάντησε. Εκανα τα μαθήματά μου, έπαιζα
λίγο με κούκλες, έβλεπα τηλεόραση, αυτό. Συνέχισα, εγώ. Όταν σε ρωτούσαν τι
θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις, εσύ τι απαντούσες; Ελεγα δεν ξέρω. Η γυναίκα
αυτή σπούδασε διοίκηση επιχειρήσεων (στην αλλοδαπή) λίγο χλιαρά, απλά γιατί της
βγήκαν οι βαθμοί, και εργάστηκε (πάλι χωρίς ιδιαίτερο ενθουσιασμό ή πάθος) σε
μεγάλες εταιρείες. Στα 40-κάτι της, μετά
την πρώτη μύηση στο ρέικι, ανακάλυψε ότι αυτό που θέλει διακαώς να κάνει
είναι να δίνει ενέργεια, να θεραπεύει. Τίποτα άλλο δεν έχω θελήσει να κάνω με
τόσο πάθος μέχρι τώρα, μου είπε την τελευταία φορά. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εχω δώσει μεγάλη έμφαση στο να
παρατηρώ τα παιδιά μου να διακρίνω κλίσεις και ταλέντα από μικρή ηλικία. Και
φυσικά διακρίνω διάφορα. Είναι όμως αυτά που τελικά θα καθορίσουν τις επιλογές
ζωής των ίδιων των παιδιών; Και καλά τα ταλέντα και οι κλίσεις – τα ενδιαφέροντα;
Γιατί τα ενδιαφέροντα της κάθε ηλικίας μπορεί να αποκλίνουν πολύ από αυτά που
προσιδιάζουν στο ιδιαίτερο χάρισμα ή κλίση που μπορεί να εκδηλώνει ένα παιδί…
Και ποιος μου λέει ότι αυτό που διαπιστώνω εγώ ως κλίση δεν είναι αυτό που <i>περιμένω να δω</i> – δεν είναι δηλαδή οι
δικές μου <i>προσδοκίες</i>; Ποιος μπορεί να
είναι τόσο σίγουρος για τον εαυτό του; Και πόσο είναι εύκολο να απεκδυθεί ο
γονιός το ρόλο του καθοδηγητή / μέντορα (που δεν του ανήκει, αλλά που τον
θεωρεί επιβεβλημένο η κουλτούρα μας); Πόσο εύκολο είναι να αφήσεις τον έλεγχο
και να εμπιστευτείς την εσωτερική φωνή του ίδιου του παιδιού (που δεν ξέρεις
καν αν την ακούει, ή αν αλλοιώνεται η χροιά της από τα τρέχοντα πρότυπα της κοινωνίας);</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δύσκολα, δύσκολα όλα αυτά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και σαν να μην έφτανε αυτή η δυσκολία,
έρχεται αποπάνω κι άλλη. Ολη την περασμένη σχολική χρονιά, η συγκεκριμένη κόρη
είχε «αποκρυσταλλώσει» το σχέδιο της ζωής της: θα έδινε για μια συγκεκριμένη
σχολή σε ένα συγκεκριμένο πανεπιστήμιο (που μάθαμε, μάλιστα, ότι δεν είχε «ψηλά
μόρια»), θα φοιτούσε, θα έψαχνε εργασία στον συγκεκριμένο τομέα, και μετά είχε
άλλα σχέδια παράλληλα. Ημουν πολύ
χαρούμενη, λοιπόν, που το παιδί μου «ήξερε τι ήθελε» και θα το έβαζε μπρος… Κι
εκεί που ήμουν ήσυχη, και το μόνο ζόρι θα ήταν να εξασφαλίσουμε τα απαιτούμενα
χρήματα για φροντιστήριο στα μαθήματα που είχε κενά και να διαλέξει από ποια «κατεύθυνση»
θα χτυπούσε το στόχο της, βγήκε μία νέα παράμετρος. Της δόθηκε η ευκαιρία να
πάει στο συγκεκριμένο πανεπιστήμιο, φιλοξενούμενη φίλης, και να παρακολουθήσει
ένα θερινό πρόγραμμα το οποίο της φάνηκε πολύ ενδιαφέρον. Της άρεσε, βέβαια,
πολύ – η ατμόσφαιρα, η πόλη, το πανεπιστήμιο, οι καθηγήτριες, όλα τελοσπάντων –
αλλά. Αλλά… «Δεν μπορώ να με δω εμένα φοιτήτρια εκεί, μαμά, δεν μπορώ να με
φανταστώ». Το συζητήσαμε, το ξανασυζητήσαμε, αλλά τίποτα. Πρώτη τσεκουριά στην «ησυχία»
μου.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η δεύτερη: «<i>Πρέπει</i> να δώσω πανελλήνιες; Γιατί; Αφού δεν είμαι σίγουρη τι θέλω
να κάνω» Ωπ. Εναγώνιες μεταμεσονύκτιες συζητήσεις με τον εαυτό μου και με τον
σύντροφό μου «τι θα γίνει, τι θα κάνουμε, δεν θα πάει στο πανεπιστήμιο; Αφού για
να κάνεις οτιδήποτε σήμερα χρειάζεσαι ένα πτυχίο, χωρίς τυπικά προσόντα πού θα
πάει και τι θα κάνει, πώς θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια της και να εκδιπλώσει
αυτό το υπέροχο δυναμικό της;» Και το άλλο της δίλημμα (που μαθαίνω ότι δεν
είναι η μοναδική που βιώνει), ποια κατεύθυνση να διαλέξει; Η μία θα της εξασφαλίσει
καλούς βαθμούς, αλλά τα μαθήματα της άλλης την ενδιαφέρουν περισσότερο. Να
στοχεύσει στα νούμερα (τους βαθμούς) ή στην ουσία (το τρέχον ενδιαφέρον της);
Θα ήμουν πανευτυχής εάν δεν ζητούσε τη γνώμη μου, αλήθεια. Εάν αποφάσιζε
ολομόναχη για την τύχη της. Αλλά εκτιμά τη γνώμη μου, τη ζήτησε, και όφειλα να της
τη δώσω.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εχω δεσμευτεί στον εαυτό μου ότι θα
είμαι ειλικρινής στα παιδιά μου, ακόμα κι αν δεν έχω τις απαντήσεις. Βασανίστηκα
πολύ από την ανησυχία μου, και βασανίζομαι ακόμα. Δεν βγαίνεις από το σύστημα
ελαφρά τη καρδία. Της είπα, λοιπόν, τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου σχετικά
με το πτυχίο και το πανεπιστήμιο, ότι αυτός είναι ο δρόμος που έχω περπατήσει
εγώ και ξέρω… Από την άλλη, βέβαια, δεν μπορώ παρά να σεβαστώ τις επιθυμίες της
– δική της είναι η ζωή για να τη ζήσει όπως εκείνη θέλει… Εκεί θυμήθηκα το
πάθος. Και της είπα ότι προτιμώ να κάνει κάτι που την ενδιαφέρει, προτιμώ να
διαβάζει πράγματα που την ενδιαφέρουν (όσον αφορά στο σχολείο) παρά πράγματα
που θα της αποφέρουν βαθμούς. Χίλιες φορές το ενδιαφέρον παρά τα νούμερα, της είπα.
Εξάλλου με τα νούμερα δεν τα πήγε ποτέ πολύ καλά: ο Προκρούστης που λέγεται
εξετάσεις και βαθμολογία πάντα την κόβει απρόσμενα πολύ για την προσπάθεια που
καταβάλει (ο δικός της τύπος νοημοσύνης προφανώς δεν έχει θέση στο ελληνικό
σχολείο). </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κατά καιρούς μελετώ άλλα
συστήματα εκπαίδευσης, όπως το Μοντεσσοριανό και το σύστημα Βάλντορφ-Στάινερ. Στα
συστήματα αυτά δίνεται η ευκαιρία στους εφήβους να δοκιμάσουν διάφορα πράγματα
(εργασία στην κοινότητα, ή σε φάρμα, πρότζεκτ που χρειάζονται εκτενή έρευνα
εκτός σχολείου, σχεδιασμό επιχείρησης, ομαδικές εργασίες και πολλά άλλα,
ανάλογα το σχολείο) προκειμένου να δώσουν στον έφηβο τη δυνατότητα να πατήσει
στα πόδια του και να βρεί την αυτοπεποίθηση να βγεί στον κόσμο και να επιβιώσει
με αξιοπρέπεια. Δεν είναι ότι τα παιδιά από αυτά τα σχολεία δεν πάνε στο
πανεπιστήμιο, αλλά πηγαίνουν πολύ πιο συνειδητά, γνωρίζοντας τι θέλουν να
σπουδάσουν και γιατί (έχοντας δοκιμάσει τον εαυτό τους όχι στην αποστήθιση
γνώσεων αλλά στη βίωση πραγματικών συνθηκών και καταστάσεων). Τι να κάνουν οι
δικοί μας οι έφηβοι, κλεισμένοι στις σχολικές και στις φροντιστηριακές τους τάξεις
αποστηθίζοντας κείμενα και στερεοτυπίες; Πώς να αποφασίσουν για τη ζωή τους στα
16 όταν δεν έχουν παρωτρυνθεί (ή, έστω, αφεθεί) από το σύστημα να εξερευνήσουν
τον εαυτό τους και τη ζωή;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τα σκέφτομαι αυτά και ησυχάζω.
Γιατί να περιμένω από τη 16χρονη να ξέρει τι θέλει; Με τόσα ερεθίσματα, με
τόσες αντικρουόμενες προσδοκίες, σε περίοδο κρίσης όπου και οι προσπάθειές της για
εύρεση καλοκαιρινής εργασίας απέβησαν άκαρπες («θέλω να έχω εμπειρίες και δεν
μπορώ!») στην περίοδο που αποτελεί την καρδιά της εφηβείας, πόσο εύκολο είναι
να βρεί μέσα της τι θέλει; Το πανεπιστήμιο είναι μία περίοδος χάριτος (για τον
γονέα κυρίως) που ένας νέος θεωρείται ότι «έχει βρεί το δρόμο του». Αν σκεφτώ
τη δική μου ζωή, βέβαια, αυτό κάθε άλλο παρά αλήθεια ήταν! Παρά το γεγονός ότι δεν
μετανοιώνω που πήγα στο πανεπιστήμιο, και παρά το γεγονός ότι αυτό που σπούδασα
μου ήταν ευχάριστο, οι πανεπιστημιακές μου σπουδές δεν με βοήθησαν να «βρώ το
δρόμο μου» στη ζωή. Ισως εξαιτίας τους, μάλιστα, να άργησα τόσο να κάνω αυτό
που νιώθω ότι είμαι πλασμένη να κάνω (και που ακόμα ανακαλύπτω). Εχω φίλες
καθόλα καταξιωμένες στο λειτούργημά τους που ουδέποτε έδωσαν πανελλήνιες,
ουδέποτε φοίτησαν σε πανεπιστήμιο, αλλά ζουν μια ζωή πλήρη, δημιουργική, γεμάτη
χαρά και περιπέτεια. Που βρήκαν «τι ήθελαν» σταδιακά, ζώντας, εργαζόμενες σε
διάφορα πεδία μέχρι που βρήκαν αυτό το ιδιαίτερο δικό τους πεδίο όπου μπορούν
να δημιουργούν. Γιατί άλλο παράγω κι άλλο δημιουργώ, όπως φαίνεται!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Με τέτοιες και με τέτοιες
κουβέντες (που μου φαίνεται θα γίνονται συχνά μέσα στο σπίτι μας από δω και
πέρα) προβληματίζομαι αλλά και στηρίζομαι σαν μαμά. Ισως απλά το μόνο ζητούμενο
από μένα είναι να δίνω αγάπη χωρίς όρους και να εμπιστεύομαι τη διαδικασία…<br />
Γι αυτό λοιπόν αποφάσισα να απαλλάξω την κορούλα μου από το άγχος του να πρέπει να διαλέξει σπουδές και καριέρα από τώρα. Και τελειώνοντας το λύκειο, ποιός ξέρει τι θα προκύψει - γιατί χρόνος χαμένος δεν υπάρχει! Ασε που συχνά το άγχος "μη χάσουμε το χρόνο" μας κάνει να χάνουμε μια ολόκληρη ζωή.<br />
<br />
<i>ιδέες που μου άρεσαν για την εκπαίδευση στην εφηβεία </i><a href="http://www.examiner.com/article/a-montessori-education-for-high-school-years">http://www.examiner.com/article/a-montessori-education-for-high-school-years</a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-90116405174726403022013-07-20T23:23:00.000+03:002013-07-20T23:23:32.387+03:00Εγκώμιο του βιβλίου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiInnKviGMQdvL0vJzMH8ZS-rXxfGJEcSKk92yocMN8J835MLwkE-MoJnUbxtDse3LN0Ry1mo5qisYpbOE_u4N1fku4zff8dhg7kTZxSX21mJByFAn5maO4RdqowR_5rcCiS56CjO2s1hb4/s1600/IMG_8399.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiInnKviGMQdvL0vJzMH8ZS-rXxfGJEcSKk92yocMN8J835MLwkE-MoJnUbxtDse3LN0Ry1mo5qisYpbOE_u4N1fku4zff8dhg7kTZxSX21mJByFAn5maO4RdqowR_5rcCiS56CjO2s1hb4/s400/IMG_8399.JPG" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ναι, είμαστε διαβαστερή οικογένεια (όσοι διαβάζετε αυτό το μπλογκ το ξέρετε ήδη, φυσικά). Στοιβάζονται τα βιβλία μας στο σπίτι, και ποτέ δεν έχουμε αρκετά, ούτε χώρο να τα βάλουμε. Συχνάζουμε σε παζάρια, χαριστικά ή φιλανθρωπικά, βιβλιοθήκες, ράφια φίλων, σάιτ με δωρεάν βιβλία που κατεβάζουμε, αλληλοδανείζουμε και αλληλοδανειζόμαστε... Τα βιβλιοπωλεία έγιναν πλέον τόποι μεγάλου πειρασμού.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8LGVANhCpMzQEZCqojRnxrwp4n8-Hed5xZVa7LGQkbI4zqnF_iA9FR9U1aAEcPFE-LKGEfz1WwcqVCgKFQlksGq8xTjHqWJkGIuDciarMGXaEc_hzEfxn91HL7dI9I6VmaV4ySTvrmYOK/s1600/1069143_538957862807189_22329328_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi8LGVANhCpMzQEZCqojRnxrwp4n8-Hed5xZVa7LGQkbI4zqnF_iA9FR9U1aAEcPFE-LKGEfz1WwcqVCgKFQlksGq8xTjHqWJkGIuDciarMGXaEc_hzEfxn91HL7dI9I6VmaV4ySTvrmYOK/s320/1069143_538957862807189_22329328_n.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Γράφω επειδή διαβάζω, το ίδιο κι όλοι μας. Αυτή είναι μόνο μία από τις επιδράσεις του γραπτού λόγου. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2En-dlClAaney1X-Qi3ResI9gvgUUlBKkjOq-FePbjSoVvaYFjuJaOMVJHDmk3Xqzwe3QG1QjHmiK9wTrJcAaESZF7GjoOIiXKzwVnKJZoqOI_3ROsR-RuvIMUtKqe4OPIxxtuHZgDGTB/s1600/IMG_6584.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi2En-dlClAaney1X-Qi3ResI9gvgUUlBKkjOq-FePbjSoVvaYFjuJaOMVJHDmk3Xqzwe3QG1QjHmiK9wTrJcAaESZF7GjoOIiXKzwVnKJZoqOI_3ROsR-RuvIMUtKqe4OPIxxtuHZgDGTB/s400/IMG_6584.JPG" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4qEv4QZBGHO1RMMN-8HltShNjGa5PLj9ZIl4-MTR_F9LwNdsB-OBoXrwnIzS7idJD0reSK1MuKHkQw-tfZTkOBX0Y_22RI6NTLynALrP8DfH91sCTuejQyvLPJSkSKxwwbF-bdMOwCUGH/s1600/295694_10151347170970678_1916297586_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="250" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg4qEv4QZBGHO1RMMN-8HltShNjGa5PLj9ZIl4-MTR_F9LwNdsB-OBoXrwnIzS7idJD0reSK1MuKHkQw-tfZTkOBX0Y_22RI6NTLynALrP8DfH91sCTuejQyvLPJSkSKxwwbF-bdMOwCUGH/s400/295694_10151347170970678_1916297586_n.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Είναι μεγάλη απόλαυση να μπορείς να ζεις ταξίδια και περιπέτειες καθισμένη στην αγαπημένη σου πολυθρόνα, σε μια αιώρα στο δάσος, στην παραλία την ώρα που οι άλλοι πίνουν φραπέδες και παίζουν ρακέτες, στο κρεββάτι πριν κοιμηθείς, στο κρεββάτι πριν σηκωθείς το πρωί, στη βαρετή διαδρομή του λεωφορείου, στην αίθουσα αναμονής του γιατρού, στο κρεββάτι με φακό κάτω από τα σκεπάσματα (μη σε δει καμιά μαμά και σου πει τα κλασσικά τι ώρα είναι, πώς θα σηκωθείς αύριο το πρωί, κτλ κτλ), στην τουαλέτα, μέσα στο τρένο, στο αεροπλάνο, στο καράβι (κατάστρωμα, με πλώρη για νησί), στο καφενεδάκι των διακοπών, πίνοντας τον απογευματινό σου καφέ μόνη στη βεράντα, ή το πρωινό τσάι στην κουζίνα...</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCmj42CU6DGhS9d2y7oM81R_93vwq3O98vSUs1A_rJIBsv2tdrFp2MozbfGYtpksU_CiK5wsNbxf3cQL0d6Eyihyphenhyphen90NAbuQZZy7BWgqMp2xJLbRUk4T3EPuCZVlV8rmD20anhoBSuSvlak/s1600/9381_475731619163613_1250178837_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiCmj42CU6DGhS9d2y7oM81R_93vwq3O98vSUs1A_rJIBsv2tdrFp2MozbfGYtpksU_CiK5wsNbxf3cQL0d6Eyihyphenhyphen90NAbuQZZy7BWgqMp2xJLbRUk4T3EPuCZVlV8rmD20anhoBSuSvlak/s400/9381_475731619163613_1250178837_n.jpg" width="298" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
Κι ας νιώθεις καμιά φορά χαμένη σ' ένα πλήθος που δεν σε καταλαβαίνει, που τρελλαίνεται γύρω σου και σε θεωρεί ονειροπαρμένη, εκτός τόπου και χρόνου, παράξενη... Ολα λίγο-πολύ αληθεύουν, φυσικά. Αλλά δεν δίνουν αρνητικό πρόσημο στην προσωπικότητα.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjm0o7L2oCQ7xfqaxMim4UKkJYWV6e1FivETmbQLtmcPEuokBPTs3xDqpW93zPy6kDLBpL0lDslLd3Q9lMHDGPlLIIuPClnJdRS7cAJnSGxfkX0ncQjLv9iEL8GCFUxxFzGnFvqegcJetTy/s1600/946207_612925165407600_655058421_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="285" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjm0o7L2oCQ7xfqaxMim4UKkJYWV6e1FivETmbQLtmcPEuokBPTs3xDqpW93zPy6kDLBpL0lDslLd3Q9lMHDGPlLIIuPClnJdRS7cAJnSGxfkX0ncQjLv9iEL8GCFUxxFzGnFvqegcJetTy/s400/946207_612925165407600_655058421_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4xiBmmN7G1T7vrjhlb5ELAJCH-bTpcXfTxoobbv6xtjb8oVFseZ-LKcq8HBXrcapeMQBd3KSdelV8n6b5s9NuImHKj_QfYrBjsUP5NhnROGl-VM-EZZfwXZPtHkC0gt-cNiHbQoU1bSBM/s1600/993623_702502626432728_659572320_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh4xiBmmN7G1T7vrjhlb5ELAJCH-bTpcXfTxoobbv6xtjb8oVFseZ-LKcq8HBXrcapeMQBd3KSdelV8n6b5s9NuImHKj_QfYrBjsUP5NhnROGl-VM-EZZfwXZPtHkC0gt-cNiHbQoU1bSBM/s400/993623_702502626432728_659572320_n.jpg" width="298" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Είναι πράγματι παράξενο το συναίσθημα να βρίσκεσαι πάνω στην πλάτη ενός ελέφαντα στην Ινδία τον προπερασμένο αιώνα, ταξιδεύοντας με τον Φίνεας Φόγκ και μια Ινδή πριγκίπισσα, και να ακούς "επόμενη στάση: Ευαγγελισμός". Η να βρίσκεσαι πλάι στον Γκάνταλφ που πολεμάει το Μπάλρογκ για να μπορέσουν οι σύντροφοί του να βγούν σώοι από το τούνελ πάνω στα χιονισμένα βουνά της Μέσης Γης, και να κοιτάς πλάι σου το μποτιλιάρισμα της λεωφόρου Κηφισίας. Σηκώνεις το κεφάλι και μεσολαβούν κάποια λεπτά για να ξαναβρείς "την πραγματικότητα" - είναι λιγάκι σαν jet lag, σαν την αλλαγή ωραρίου στις υπερατλαντικές πτήσεις, που η μέρα σου είναι νύχτα τους και τούμπαλιν. Και ζεις πολλές ζωές μέσα σε λίγες ώρες.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhv3d3fNV3MfdQQxuoymxcw515L7WR7VYyVWJKV7iYtMAtMnu687_Q9QW4Owpr6Hts-lOxt4BuTyXkeTDM_G59iTKyJxzYfEv6bPeLmFY3aRBjrQlz4kSC3oW4I7Hhs7hAQXADSjuHbpzaN/s1600/549077_10151146789070678_1794612125_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhv3d3fNV3MfdQQxuoymxcw515L7WR7VYyVWJKV7iYtMAtMnu687_Q9QW4Owpr6Hts-lOxt4BuTyXkeTDM_G59iTKyJxzYfEv6bPeLmFY3aRBjrQlz4kSC3oW4I7Hhs7hAQXADSjuHbpzaN/s400/549077_10151146789070678_1794612125_n.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Τα παιδιά μου έχουν αλλάξει πολλά αναγνωστικά γούστα. Περιμένω πώς και τι να διαβάσουν και τα δικά μου αγαπημένα βιβλία, αλλά προς το παρόν απαξιώνουν τα γούστα της μαμάς (είναι η μαμά, ανήκει σε άλλη γενιά, πωπω τι διαβάζανε τα καημένα στην εποχή της, όλο κάτι βαρετά διαβάζει και ενθουσιάζεται, κτλ). Μάταια έβγαζα κάποτε λογύδρια περί "καλής λογοτεχνίας", στο βρόντο. Οπως και με τη μουσική. Αλλά πού θα πάει! (Τουλάχιστον χαίρομαι να διαβάζω αυτά που γράφουν για το σχολείο ή αλλού - όταν, φυσικά, μου επιτρέπουν να τα διαβάζω!)</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDyxadGrxlhY-TxI9_804yQiJ8KVRJy51vta34ou36dvCyqB8CwosTIXF0vOxTKTgsu1WKZBEr1_gRuf4BhHuJn4OvxDQY9ZbgsFeyxdILfcw5d13kqn99q_mMVHhHoAMvvUe_Sd09YsvO/s1600/934634_10151507199235678_1093867527_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjDyxadGrxlhY-TxI9_804yQiJ8KVRJy51vta34ou36dvCyqB8CwosTIXF0vOxTKTgsu1WKZBEr1_gRuf4BhHuJn4OvxDQY9ZbgsFeyxdILfcw5d13kqn99q_mMVHhHoAMvvUe_Sd09YsvO/s400/934634_10151507199235678_1093867527_n.jpg" width="322" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2vIqTTYKOMRT6FmUbGEDghe3GUBGec-ThEohXUCSszZ-PZrnqGQsV1vVWkjmpRgw7Mtvc03LWx-QJQ6y5tSy6uTsTjBMzM7m1tgforCHEsIlsCWU1hSmTtxm_ksrh4uiWpoTh9cip5JG_/s1600/1+%2528177%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg2vIqTTYKOMRT6FmUbGEDghe3GUBGec-ThEohXUCSszZ-PZrnqGQsV1vVWkjmpRgw7Mtvc03LWx-QJQ6y5tSy6uTsTjBMzM7m1tgforCHEsIlsCWU1hSmTtxm_ksrh4uiWpoTh9cip5JG_/s400/1+%2528177%2529.jpg" width="277" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Η περιέργεια και η δίψα για γνώση (και η ικανότητα μάθησης) μέσα στο μυαλό μου ταυτίζονται με την ψυχική υγεία. Μου φαίνεται τρελλό να κλείνουν οι δημόσιες βιβλιοθήκες, εγκληματικό. Οι ιδέες υπάρχουν για να ανταλάσσονται, να διερευνώνται, να αναπτύσσονται, να εμπνέουν, να προβληματίζουν, να ανακουφίζουν, να χαροποιούν, να τρέφουν, να διδάσκουν, να θεραπεύουν, να ανοίγουν παράθυρα μέσα στα παράθυρα και πόρτες μέσα σε πόρτες μέσα μας. Το ίδιο και οι λέξεις, το ίδιο και οι ιστορίες. Ειδικά οι ιστορίες!</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirvvDaeo-bLmrNK2cxiNQIn262DEnsywQhidJQi3CqGxdpf5NfKQbDW6j0dfTxCHXfx5lNJz28j0Z6lUbXooSiLUxylO-ma7G1Q0GtmIYqoKJWU6IIz4Cl0Gf8cTumkTEfmxfkfzuJTBdX/s1600/534_500661000004008_566082192_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEirvvDaeo-bLmrNK2cxiNQIn262DEnsywQhidJQi3CqGxdpf5NfKQbDW6j0dfTxCHXfx5lNJz28j0Z6lUbXooSiLUxylO-ma7G1Q0GtmIYqoKJWU6IIz4Cl0Gf8cTumkTEfmxfkfzuJTBdX/s400/534_500661000004008_566082192_n.jpg" width="300" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoGX3gjbp223CssRjIV6u-kdxD1GFgIpjtA8wOnabPyD_uSSUI5ReingZJxufTbAmg_res50WExVJXCRYegLcy87aQu09eWe5HnRCqodXYSh6Bfi1W5gRsosFEwxKBPCoxxh1OAAN6IMNk/s1600/7268_476992482370860_1734744907_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="327" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjoGX3gjbp223CssRjIV6u-kdxD1GFgIpjtA8wOnabPyD_uSSUI5ReingZJxufTbAmg_res50WExVJXCRYegLcy87aQu09eWe5HnRCqodXYSh6Bfi1W5gRsosFEwxKBPCoxxh1OAAN6IMNk/s400/7268_476992482370860_1734744907_n.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Ολοι οι μεγάλοι σοφοί όλων των παραδόσεων δίδασκαν με ιστορίες. Ιστορίες που πέρασαν από αυτί σε αυτί και από γενιά σε γενιά, και κάποτε γράφτηκαν. Σήμερα μπορούμε να διδασκόμαστε από τις ιστορίες των Ινδιάνων, των γηγενών της ερήμου Καλαχάρι, τις ιστορίες των Σούφι, τα παραμύθια των αδελφών Γκρίμμ, τις παραβολές του Χριστού, να επιλέξουμε τι μας πηγαίνει, τι μας "μιλάει", και να το μοιραστούμε με τους φίλους, τα παιδιά, τους γονείς ή τους μαθητές μας. Μπορούμε, γιατί οι ιστορίες καταγράφτηκαν, ενίοτε εικονογραφήθηκαν κιόλας, και φυσικά ερμηνεύτηκαν από πλείστους όσους (και από μας τους ίδιους). Βιβλία που μιλούν για άλλα βιβλία που μιλούν για άλλα βιβλία σε έναν αέναο διάλογο, δανεισμό, αντιπαράθεση, που σε βάζουν να ψάξεις και να διαβάσεις κι άλλα, κι άλλα... Βιβλία που σε κάνουν να νιώθεις πλούσια με το που ολοκληρώνεις και την τελευταία σελίδα. Βιβλία που σε κάνουν να νιώθεις σοφή ή κουτσομπόλα. Βιβλία που σε κάνουν να ξανακοιτάξεις γύρω σου, γιατί σου άλλαξαν τα μάτια.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhL_zzvOq5qdUbgfFIx_3m-L45W2e1POjBD5Qg_qDsJT_Da7JIgeQ0CRoVAQS78AqaVAXi5cTOcrlUsGEJZ4kBfdaxWrJShLL1lWlGM5ZfE5TL0Dstq4LIdD9Y6fDDb1HYN-O81IAXedyxL/s1600/1014432_478432778912044_1961377865_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="246" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhL_zzvOq5qdUbgfFIx_3m-L45W2e1POjBD5Qg_qDsJT_Da7JIgeQ0CRoVAQS78AqaVAXi5cTOcrlUsGEJZ4kBfdaxWrJShLL1lWlGM5ZfE5TL0Dstq4LIdD9Y6fDDb1HYN-O81IAXedyxL/s400/1014432_478432778912044_1961377865_n.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Οραματίζομαι έναν κόσμο που το διάβασμα να είναι χαρά και δικαίωμα (όχι αγγαρεία ή πολυτέλεια), έναν κόσμο γεμάτο βιβλιοθήκες, έναν κόσμο γεμάτο συγγραφείς και αναγνώστες. "Η πένα είναι δυνατότερη από το σπαθί", λένε οι αγγλοσάξωνες ("the pen is mightier than the sword"). Το βιβλίο το χαίρονται όλες οι αισθήσεις: το διαβάζεις, το αγγίζεις, το κοιτάζεις, το μυρίζεις, μιλάς κι ακούς γι αυτό, το ακούς να στο διαβάζουν, κάποιοι το γεύονται κιόλας (με ολέθριες συνέπειες, όπως ο Χόρχε στο Ονομα του Ρόδου!!!). Είναι πολυαισθητηριακή εμπειρία, που δύναται να εξελιχθεί και σε μικρό ή μεγάλο έρωτα... Γι αυτό ανοίγει η καρδιά μου όταν βλέπω φωτογραφίες σαν τις παρακάτω.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEGoDTh4j9BuiOEBN4QHBx-1Tkw69wXQzblmZnZhPAEVzMHRaZMD3wCdvsYpQw6Vpt8OBAwibYOS5RO09gQr4kESL2BGFEJZTpGXJgn5cKNat6aEQsOeFRIkxhYC8zbuu1TGne-itAC0tS/s1600/534868_406945719341738_862469289_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgEGoDTh4j9BuiOEBN4QHBx-1Tkw69wXQzblmZnZhPAEVzMHRaZMD3wCdvsYpQw6Vpt8OBAwibYOS5RO09gQr4kESL2BGFEJZTpGXJgn5cKNat6aEQsOeFRIkxhYC8zbuu1TGne-itAC0tS/s400/534868_406945719341738_862469289_n.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKaxVBdb9BMmovEMY5-09Yfc3ORN2dsasVvTRpQBl_70CL7vBFLtDskBlmmdba8LnQ0mkU0KfkkXuKGebgiV3smxeIecdkNwDEPaui2QRRQon6j-8BBxR8Xwg09TGmfZpCq27ba6IDasX1/s1600/379609_496245850451012_895534025_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjKaxVBdb9BMmovEMY5-09Yfc3ORN2dsasVvTRpQBl_70CL7vBFLtDskBlmmdba8LnQ0mkU0KfkkXuKGebgiV3smxeIecdkNwDEPaui2QRRQon6j-8BBxR8Xwg09TGmfZpCq27ba6IDasX1/s400/379609_496245850451012_895534025_n.jpg" width="390" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQ1uCIma1rdfY4la6ZYlJMKzQ1Aqt9vQexwbkq9Bv76qRmpvk2kxH5lvrbPKixA6fVz4itYhjUluwXeo0hGu5mbZwIFdgCKEmNnQtWbVU8RcyJ6esHm1taJ8k0Li9ty92JyAcnPBePpiFB/s1600/396969_406945699341740_1432845903_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="298" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjQ1uCIma1rdfY4la6ZYlJMKzQ1Aqt9vQexwbkq9Bv76qRmpvk2kxH5lvrbPKixA6fVz4itYhjUluwXeo0hGu5mbZwIFdgCKEmNnQtWbVU8RcyJ6esHm1taJ8k0Li9ty92JyAcnPBePpiFB/s400/396969_406945699341740_1432845903_n.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Πρόσφατα έμαθα οτι στη Βουλγαρία μετέτρεψαν κάτι παλιά εκτός κυκλοφορίας λεωφορεία σε δημόσιες βιβλιοθήκες (τα ανακύκλωσαν!) Και ιδού.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-tenMNXMMWtBwViI5kgcPjskFA6HA6NzeDbKIjuMA-B3wnV9Y3IEu_o4yG02IDSLPOO73wp3gg9opsyqmKAGUlJg9Eq_jda9sXAqc9r4tRPaZSI7vJ5uKTBq3Y_AaZ_fpc_TR90xcRIBw/s1600/195876_10151060668165678_1672522093_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="265" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj-tenMNXMMWtBwViI5kgcPjskFA6HA6NzeDbKIjuMA-B3wnV9Y3IEu_o4yG02IDSLPOO73wp3gg9opsyqmKAGUlJg9Eq_jda9sXAqc9r4tRPaZSI7vJ5uKTBq3Y_AaZ_fpc_TR90xcRIBw/s400/195876_10151060668165678_1672522093_n.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Οι δικές μας βιβλιοθήκες πάνε να κλείσουν, στο όνομα της εξοικονόμησης χρημάτων, λέει. Αδιανόητο μου φαίνεται. Πόσο φτωχοί να γίνουμε, πια;</div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3Or2MCXLjbmbkLmAMClIdnssesvzgalDKSD4luFP7JDebqlmaoFpxxJjy8n-SZa5Z4ffcUNzb4fZODNnPjqO6yLvxDsrNsSkvt3RGU8qgL3t8Nm3HkZhHLhgbj1SoaF_GfC1212jrmR1-/s1600/427854_426552197381090_1907303612_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj3Or2MCXLjbmbkLmAMClIdnssesvzgalDKSD4luFP7JDebqlmaoFpxxJjy8n-SZa5Z4ffcUNzb4fZODNnPjqO6yLvxDsrNsSkvt3RGU8qgL3t8Nm3HkZhHLhgbj1SoaF_GfC1212jrmR1-/s400/427854_426552197381090_1907303612_n.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i>"Οποιο και να είναι το κόστος των βιβλιοθηκών μας, το τίμημα είναι ευτελές μπροστά σ' αυτό ενός έθνους που ζει μέσα στην άγνοια".</i></td></tr>
</tbody></table>
</div>
Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-77153636550725375032013-07-18T16:02:00.000+03:002013-07-18T16:02:23.230+03:00Σκόρπιες σκέψεις καλοκαιρινού μεσημεριού<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Καλοκαιράκι, και η ζωή κυλάει απλά (<span lang="EN-US">summertime</span>, <span lang="EN-US">and</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">the</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">living</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">is</span><span lang="EN-US"> </span><span lang="EN-US">easy</span><span lang="EN-US"> </span>που
λέει και το τραγούδι). Γονείς και παιδιά απαλλαγμένοι από την καθημερινότητα
του σχολείου, πρωινά ξυπνήματα, μαθήματα, εξωσχολικά, μέσα σε μια ραστώνη
διακοπών, χαλαρής κοινωνικότητας, γενικού ρεμπελιού. </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhs5Xh6IsVqrlYu-bRI4CmYfOfVj0Gmg5sljfvxmo0FQS5s0qReklOZOfV1scaglPlwUBEWUbzHDS7aFzHpGjQ6cEqVi73m8QvEf88O4f7mSNoFrLeT1_VIHnnP4lShWxFBiDjAbevy1OuE/s1600/IMG_4833.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhs5Xh6IsVqrlYu-bRI4CmYfOfVj0Gmg5sljfvxmo0FQS5s0qReklOZOfV1scaglPlwUBEWUbzHDS7aFzHpGjQ6cEqVi73m8QvEf88O4f7mSNoFrLeT1_VIHnnP4lShWxFBiDjAbevy1OuE/s400/IMG_4833.JPG" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Παρατηρώ τον περίγυρο: οι γονείς που ακόμα εργάζονται
ψάχνουν απεγνωσμένα για φτηνές λύσεις «φύλαξης» των παιδιών τους: δημιουργική
απασχόληση οργανωμένη από τον τοπικό δήμο, επιδοτούμενες κατασκηνώσεις, παπουδογιαγιάδες
στο χωριό, ακόμα και τα ίντερνετ καφέ της γειτονιάς παίζουν σαν απασχόληση. Είναι
πολλοί οι γονείς που κάνουν βάρδιες ο ένας με τον άλλον «ποιος θα κρατήσει τα
παιδιά». Δεν πάνε πολλά χρόνια που βρισκόμουν κι εγώ στην ίδια θέση! Διαβάζω στα διάφορα φόρουμ
που είμαι μέλος για τη δυσκολία που ανακύπτει στους γονείς το καλοκαίρι «που
έχουν να περάσουν πολλές ώρες με τα παιδιά τους», τις συγκρούσεις, την κούραση,
τον θυμό που βγαίνει εκατέρωθεν σε κάθε ευκαιρία – είναι οι γονείς που ζητούν
ιδέες πώς να απασχολήσουν τα παιδιά τους, τι κρυστάλλους ή ανθοϊάματα να πάρουν
για να τα βγάλουν πέρα (με τα παιδιά τους), που ψάχνουν δραστηριότητες μέσα
στην πόλη «για να μη βαριούνται τα παιδιά» (αλλά και οι ίδιοι). Εχω βρεθεί κι
εγώ στην ίδια θέση, ξέρω. Και σκέφτομαι
την αφύσικη ζωή μας: αστοί χωρίς άλλες ασχολίες πέρα από τις κλασικές
εγκεφαλικές (σινεμά, ίντερνετ, άντε λίγη λογοτεχνία, καφέδες με φίλους, καμιά
καλοκαιρινή συναυλία) δραστηριότητες που χρειάζονται ελάχιστη ως καθόλου
σωματική κίνηση. Αυτή είναι η ζωή στην
πόλη, που μάθαμε να μας αρέσει.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJMi0LDeNpL8PjBkIf5DQW6nxzL8lcRMUppLjkw9GG7M2xqaRgV7fzu5aekBCHG89cL9UbHR6o_44-im3mGmWof9JAtC0uEcQHs2eKB6XkgLIa0J-L7ev44f4dB-cqyLCFhUjjdgenz6ta/s1600/7578_352009928243971_1251821361_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjJMi0LDeNpL8PjBkIf5DQW6nxzL8lcRMUppLjkw9GG7M2xqaRgV7fzu5aekBCHG89cL9UbHR6o_44-im3mGmWof9JAtC0uEcQHs2eKB6XkgLIa0J-L7ev44f4dB-cqyLCFhUjjdgenz6ta/s400/7578_352009928243971_1251821361_n.jpg" width="317" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πριν λίγες εβδομάδες, παρατηρούσα μία οικογένεια αλλοδαπών,
που ήρθε σ’ ένα ορεινό χωριό της Αχαϊας να παρακολουθήσει ένα σεμινάριο
αειφόρου καλλιέργειας (περμακουλτούρας) μαζί με το 6χρονο κοριτσάκι τους. Εμεναν
σε μία μικρή σκηνή, δεν είχαν φέρει άλλα παιχνίδια πέρα από το αρκουδάκι της μικρής.
Οι Ελληνες του σεμιναρίου εντυπωσιαστήκαμε – το κοριτσάκι «δεν ακούστηκε» όλο
το 10ήμερο: κυκλοφορούσε μόνο του και άνετο ανάμεσα στα ζώα του κτήματος,
συνάπτοντας σχέσεις εγγύτητας μαζί τους, η οικογένεια λειτουργούσε αρμονικά με τους
δύο γονείς να εναλλάσσονται στη φροντίδα και στο χρόνο τους μαζί της, πότε-πότε
συμμετείχε στα τεκταινόμενα της ομάδας μαζί τους. Ούτε φόβος, ούτε βαρεμάρα,
ούτε θυμός, ούτε διδακτισμός, ούτε άγχος – μόνο υπομονή, τρυφερότητα,
δημιουργία σχέσεων, περιέργεια, παιχνίδι με πλάσματα της πραγματικής ζωής.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEig25wyOCreNEvlYV0eJmTzbxWKHgv6lneKt1jWlHXX2XAU45R4lAXZVeGHv0yRERdYq1GQDEI415QxvTnsO9_r4XPCZtcwfLhLUB0RTvjlyM82nIGUgcCgdcqYog6bv9z9KHnaR7b-c5Wl/s1600/IMG_0435.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEig25wyOCreNEvlYV0eJmTzbxWKHgv6lneKt1jWlHXX2XAU45R4lAXZVeGHv0yRERdYq1GQDEI415QxvTnsO9_r4XPCZtcwfLhLUB0RTvjlyM82nIGUgcCgdcqYog6bv9z9KHnaR7b-c5Wl/s400/IMG_0435.JPG" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και βέβαια, μέσα στις μέρες αυτές, σκέφτομαι το σχολείο και τους
λειτουργούς του. Το σύστημα που αποστελεχώνεται, το σύστημα που καταρρέει, το
σύστημα που μας ταλαιπωρεί. Η παιδεία είναι υπό διωγμό, κάποιοι θα πούν και
ανύπαρκτη: η εκπαιδευτική ύλη (το αναλυτικό πρόγραμμα) επιλέγεται για μαζική
κατανάλωση, και όχι με βάση τις ανάγκες του κάθε νέου ανθρώπου για αξιοποίηση
των ταλέντων, των κλίσεων και του δυναμικού του. Οι εκπαιδευτές, καλοπροαίρετοι
(στις περισσότερες των περιπτώσεων), κουρασμένοι, ανασφαλείς, θυμωμένοι ή
αδιάφοροι, έχουν (στις περισσότερες, πάλι, των περιπτώσεων) ελλιπή εκπαίδευση
και αμνησία ως προς το πώς είναι να είσαι παιδάκι, προέφηβος ή έφηβος,
υπηρετούν ένα σύστημα που θέλει τα παιδιά «ήσυχα, υπάκουα, και καλούς
απομνημονευτές». </div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioHnJuRQqLJ6WHi1TUzEgLS8vPLIGgIieV4Kuk0_tVfVdI5fgqymDr8lgC5FlBJC87VNLxzwfvbnfXCU8uNFt4dsCbLHDCIfIfzMeeAx9fc_BNJdUVA7ZIKQTwONuLFf4lb2riE5YIRyjI/s1600/IMG_0016.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEioHnJuRQqLJ6WHi1TUzEgLS8vPLIGgIieV4Kuk0_tVfVdI5fgqymDr8lgC5FlBJC87VNLxzwfvbnfXCU8uNFt4dsCbLHDCIfIfzMeeAx9fc_BNJdUVA7ZIKQTwONuLFf4lb2riE5YIRyjI/s400/IMG_0016.JPG" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τα σχολεία ως κτίρια, πάλι, είναι τετράγωνα κτίρια με πίνακες
(διαδραστικούς, πράσινους ή μαύρους – δεν έχει σημασία) καρέκλες και θρανία,
άντε και κανα γυμναστήριο, άντε και κανα προαύλιο με 2-3 κακοποιημένους θάμνους.
Κάποια κτίρια βάφονται με ωραία χρώματα, επενδύονται και με ωραίες εικόνες,
αλλά εάν εξαιρέσουμε τις κάποιες κλειδωμένες πόρτες, και τα «σωφρονιστικά
καταστήματα» της χώρας μας έτσι κάπως είναι. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0IXx3G_GWzW1HLG8sjLkVdsjcMQquSd4Fo9WuCApHbXJ0gE_WGO3VeBAJ73OVFwX4hTj46D2ZfMtegTq1o4ShgZl9cRGU_UCkKh0zmP310VJrMQ2kRq_jL4CZt6UgjZ0lvDljhFCCYx8C/s1600/538048_581757831857667_831638521_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0IXx3G_GWzW1HLG8sjLkVdsjcMQquSd4Fo9WuCApHbXJ0gE_WGO3VeBAJ73OVFwX4hTj46D2ZfMtegTq1o4ShgZl9cRGU_UCkKh0zmP310VJrMQ2kRq_jL4CZt6UgjZ0lvDljhFCCYx8C/s400/538048_581757831857667_831638521_n.jpg" width="372" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i>Για να είμαστε δίκαιοι στην επιλογή μας θα κάνουμε ένα τεστ: όλοι σκαρφαλώστε επάνω στο δέντρο!</i><br /><i>"Ολοι μας είμαστε μεγαλοφυίες. Αλλά αν κρίνουμε ένα ψάρι από την ικανότητά του να σκαρφαλώνει στα δέντρα, θα περάσει την υπόλοιπη ζωή του πιστεύοντας οτι είναι χαζό" Α. Αϊνστάιν</i></td></tr>
</tbody></table>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η νοοτροπία (στη συντριπτική
πλειοψηφία των σχολείων) είναι διαχωριστική: «εμείς και αυτοί», τόσο από την
πλευρά των εκπαιδευτών όσο και από την πλευρά των εκπαιδευόμενων, και εξουσιαστική:
οι εκπαιδευόμενοι έχουν σαφώς λιγότερα δικαιώματα από τους εκπαιδευτές,
ακολουθούν κανόνες στους οποίους ουδέποτε συναίνεσαν, και θεωρούνται ‘μικροί’
με ότι αυτό συνεπάγεται… Η διαχωριστική και εξουσιαστική νοοτροπία διαπερνά τους
πάντες, και χωρίζει τα παιδιά σε καλά και κακά, καλούς και κακούς μαθητές,
έξυπνους και μπουμπούνες, προβληματικούς και χαρισματικούς, μεγάλους και
μικρούς, πλούσιους και φτωχούς, ντόπιους και αλλοδαπούς – και αντί η
διαφορετικότητα να γίνεται ευκαιρία για αξιοποίηση δυναμικού, γίνεται ευκαιρία
για τιμωρία, καταστολή, και αποβολή από το σύστημα όσων δεν χωράνε στο περίφημο
κρεββάτι του Προκρούστη… Χμ. Μας αρέσει αυτό; Προάγει τη συνεργασία, την ειρήνη, τη μάθηση, τη γνώση; Γιατί συναινούμε όλοι να συμμετέχουμε σε αυτό;</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUpaoBcL6oBlt9QCI6EitVXPs2y9D6wb8LkbNv2ZFRn4lYl2ZVZAyNRh9WXm4nWV_M7rJutZpWSkrLdSAPVQavznCxt1872eR-XjmIwQxJyie3L3y5g0y2MdtoX_HNGCsINilvGgNHchOP/s1600/apokries+stin+Kypseli+035.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjUpaoBcL6oBlt9QCI6EitVXPs2y9D6wb8LkbNv2ZFRn4lYl2ZVZAyNRh9WXm4nWV_M7rJutZpWSkrLdSAPVQavznCxt1872eR-XjmIwQxJyie3L3y5g0y2MdtoX_HNGCsINilvGgNHchOP/s400/apokries+stin+Kypseli+035.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Και συνεχίζω να αναρωτιέμαι: τι θέλουμε τελικά σαν άνθρωποι; Πώς θέλουμε να ζούμε; τι θέλουμε για τα παιδιά μας; Στο πρώτο πληθυντικό έφτασα μέσα από το πρώτο ενικό (τι θέλω εγώ από τη ζωή, πώς θέλω να ζω, τι θέλω για τα παιδιά μου). Πιλατεύοντάς το μέσα στο μυαλό μου, πηγαίνοντάς το όλο και παραπέρα στον ελάχιστο κοινό παρονομαστή, φτάνω στο εξής. Ολοι θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι, όλοι επιδιώκουμε να έχουμε αφθονία (αγαθών, ωραίων στιγμών, γνώσης, ερεθισμάτων για περαιτέρω εξέλιξη, αγάπης και αποδοχής), όλοι θέλουμε να κάνουμε πράγματα ωραία, ευχάριστα, δημιουργικά που να μας γεμίζουν, όλοι θέλουμε να είμαστε με κάποιον τρόπο χρήσιμοι μέσα στην κοινότητά μας ή στον κόσμο, όλοι θέλουμε να έχουμε αρμονικές αγαπητικές σχέσεις με τους γύρω μας... Ισως να κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια (όπως συχνά μου λένε), αλλά εγώ αυτά ακούω χρόνια τώρα από τους πιο διαφορετικούς ανθρώπους που συναντώ.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6zspzYhP1KQoam-EoZ89nZD61GTkafP60H3hciklyMod4x0i2eC2I-7619J1qSeAkRtfeEFDo70bc6sZBdFZQVMe42n6x_X6bM7hBBxCTiBC1sTb8rpTyg33MQqn6d9f3qUFaycrkf_9f/s1600/1005591_613427778690672_1009143751_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj6zspzYhP1KQoam-EoZ89nZD61GTkafP60H3hciklyMod4x0i2eC2I-7619J1qSeAkRtfeEFDo70bc6sZBdFZQVMe42n6x_X6bM7hBBxCTiBC1sTb8rpTyg33MQqn6d9f3qUFaycrkf_9f/s400/1005591_613427778690672_1009143751_n.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i>Τα παλιά καλά χρόνια λεγόταν ονειροπόληση, σήμερα το λένε σύνδρομο ελλειματικής προσοχής</i></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Τι είναι αυτό που μας κάνει να συντηρούμε ακόμα ένα σύστημα που δεν μας βοηθά να είμαστε ευτυχισμένοι, που μας αποτρέπει από το να εκδιπλώσουμε το εσωτερικό μας δυναμικό και τα ιδιαίτερά μας χαρίσματα; (Είμαι πεποισμένη οτι όλοι οι άνθρωποι γεννιούνται με χαρίσματα και ταλέντα, αλλά δεν αναγνωρίζονται από γονείς και σύστημα και θάβονται άδοξα...) Τι είναι αυτό που μας κάνει να συμμορφωνόμαστε "προς τας υποδείξεις" ενός συστήματος που μας ευνουχίζει και μας ασκεί έλεγχο σε κάθε μας σκέψη ή δραστηριότητα που δεν ταιριάζει με τις δικές του παραμέτρους; Μήπως ήρθε η ώρα να το ξανασκεφτούμε; Μήπως ήρθε η ώρα να το αλλάξουμε;</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<table align="center" cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="margin-left: auto; margin-right: auto; text-align: center;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_YYhzdzrN2cPefoR7aFzWWpbCeazQ944uiXpvHj52RllymufmQs1T0DXcevjSuys2asFlE8ZQZade5FyzuHNKhaefmVpisqhW6mcJmFFo0_xICi48UUbRB2vjs1vTu4Hqb36QNKFGVFOh/s1600/1000816_612919625408154_44726829_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" height="347" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg_YYhzdzrN2cPefoR7aFzWWpbCeazQ944uiXpvHj52RllymufmQs1T0DXcevjSuys2asFlE8ZQZade5FyzuHNKhaefmVpisqhW6mcJmFFo0_xICi48UUbRB2vjs1vTu4Hqb36QNKFGVFOh/s400/1000816_612919625408154_44726829_n.jpg" width="400" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;"><i>Εάν ήμουν προορισμένη να μου ασκούν έλεγχο, θα γεννιόμουν με οδηγίες χρήσεως και τηλεκοντρόλ.</i></td></tr>
</tbody></table>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-75792385986328465042013-05-16T12:02:00.003+03:002013-05-16T12:50:19.536+03:00Σκέψεις για μια απεργία που δεν έγινε<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Όταν ήμουνα μικρή λάτρευα τις απεργίες
των καθηγητών. Αφενός έχανα μάθημα, αφετέρου σκεφτόμουν ότι οι καθηγητές μου
ξεκουράζονται, μια που στην κούραση απέδιδα τη βαρεμάρα, τις κακίες και τις ανεπάρκειές
τους. Και πάντα ευχόμουν να κάνουν καμιά
απεργία μέσα στις εξετάσεις,
γιατί μου φαινόταν πως οι εξετάσεις
έρχονται πάντα πιο νωρίς από ότι πρέπει, και πως «αν είχα κι άλλο χρόνο σίγουρα
θα έγραφα καλύτερα» (προφάσεις εν αμαρτίαιας, βέβαια, βαριόμουν τόσο το
διάβασμα για τις εξετάσεις που ο οργανισμός μου αντιδρούσε με βαριά υπνηλία,
και κατέληγα να διαβάζω ελάχιστα).</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Κάποτε έγινα και εγώ εκπαιδευτικός.
Αγαπώ τους εφήβους, γιατί είναι μια φάση ζωής στο μεταίχμιο, στην κόψη του
ξυραφιού, όπου όλα είναι υπό
διαπραγμάτευση: αξίες, σχέδια, δεδομένα, τα πάντα. Είναι η επανάσταση προ των
πυλών, με όλη την αμφιβολία, το φόβο, την ορμή, την αισιοδοξία και την
απαισιοδοξία, το όραμα, τις υπαναχωρήσεις, τη βία και την τρυφερότητα, την
ανιδιοτέλεια και τον εγωισμό. Είναι η εποχή
της ζωής μας που χτίζονται τα οράματα, και που μέσα μας υπάρχει δυνατή ακόμα
η φυσική τάξη των πραγμάτων: η αίσθηση της δικαιοσύνης, της ομορφιάς και της αλήθειας.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Οι απεργίες, για μένα, (πέραν της
αναγκαιότητας για διάφορες διεκδικήσεις) ήτανε ώρες ανάπαυλας και περισυλλογής –
προτιμούσα να δουλεύω εντονότερα και λιγότερο, και ενθάρρυνα και τους μαθητές
μου να κάνουν το ίδιο: να διαβάζουν λιγότερες ώρες με μεγαλύτερη συγκέντρωση
και αφοσίωση σ’ αυτό που διαβάζουν. Η ανάπαυλα χρησίμευε στην περισυλλογή: ήτανε
οι μέρες και οι ώρες που σκεφτόμουν καθαρότερα για τη δουλειά μου, για τις αξίες
που υπηρετώ ή δεν υπηρετώ μέσω αυτής, για την εκπαίδευση και την παιδεία
γενικότερα και για το εκπαιδευτικό σύστημα ειδικότερα… Σπάνια πήγαινα στις πορείες,
μια που δεν άντεχα τον πολύ θόρυβο και
τα συνθήματα (στην εποχή μου τα
δακρυγόνα έπεφταν πολύ σπάνια). Μετά από μια απεργία φορτσάραμε στο μάθημα, και
εφευρίσκαμε δημιουργικούς τρόπους να «βγάλουμε την ύλη», ή να την διαπραγματευτούμε μεταξύ μας σχετικά
με το «τι θα πέσει στο διαγώνισμα». Όλα αυτά, φυσικά, χωρίς τη δαμόκλειο σπάθη των
πανελλαδικών επάνω από τα κεφάλια μας.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εχοντας ζήσει την εκπαίδευση «από
μέσα» δεν τρέφω αυταπάτες για τους λειτουργούς
της. Είναι άνθρωποι, κατ’ αρχήν, με τις αρετές και τα κουσούρια τους, και όπως σε
όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν «καλοί και κακοί» (δεν μου αρέσει η
υπεραπλούστευση, αλλά το διακύβευμα σήμερα δεν είναι αυτό). Το σίγουρο είναι ότι
είναι πολύτιμοι. Σ’ αυτούς εμπιστευόμαστε το μέλλον της κοινωνίας μας. Χτίζουν
προσωπικότητες ανθρώπων, δίνουν παραδείγματα. Με άλλα λόγια, πρέπει να τους προσέχουμε
– να τους εκπαιδεύουμε σωστά, να τους πληρώνουμε καλά, να εξασφαλίζουμε την
ξεκούρασή τους, να εξασφαλίζουμε την διαρκή επιμόρφωσή τους, να τους δίνουμε τα
μέσα εκείνα που χρειάζονται για να φροντίζουν τις ψυχές των παιδιών μας και την
μετάδοση της γνώσης. Οφείλουμε, σαν κοινωνία, να τους έχουμε «στα ώπα-ώπα»,
γιατί γίνονται οι μέντορες και η έμπνευση των δικών μας παιδιών. Θέλουμε - δε
θέλουμε, έτσι είναι. Τα παιδιά μας κοιτούν τους δασκάλους τους στα μάτια – άρα τα
μάτια των δασκάλων οφείλουν να εκπέμπουν καθαρότητα, αγάπη, ενθουσιασμό, εάν
δεν θέλουμε μία γενιά κατεθλιμένων και υποταγμένων πολιτών…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Και ερχόμαστε στο σήμερα. Περίοδος «κρίσης», με άλλα λόγια
περίοδος όπου όλα είναι υπό κρίση (αξιολόγηση, επανεκτίμηση), όλα μπαίνουν στο
τραπέζι, ή κάτω από το μικροσκόπιο, όλα είναι υπό αίρεση. Το πολίτευμα, οι
σχέσεις κράτους-πολίτη, οι σχέσεις των ανθρώπων μεταξύ τους, το χρήμα, η
εργασία, η έννοια της επιτυχίας, τα μέχρι τώρα συστήματα οικονομίας και
εκπαίδευσης, η έννοια της υγείας και της ίασης όπως έχει μέχρι σήμερα
διαμορφωθεί, οι νόμοι, η έννοια του κέρδους, η σχέση μας με τη φύση, η έννοια
του δικαίου και του δικαιώματος, οι μέχρι σήμερα κυριαρχούσες αξίες, τα
θρησκευτικά δόγματα, η έννοια της ιεραρχίας, η κυριαρχούσα αντίληψη ότι οι
κυβερνώντες δρουν με γνώμονα «το καλό του τόπου»… Θα μπορούσα να γράφω μέχρι
αύριο! Είναι μία περίοδος ριζικής αναθεώρησης των πάντων, που αναγκαστικά θα
οδηγήσει σε μια αναγέννηση – όση ανασφάλεια και να μας δημιουργεί αυτό. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ερχεται λοιπόν η «κυβέρνηση» και
φτιάχνει νόμους οι οποίοι καταστρατηγούν κάθε έννοια καλού, δικαίου, ηθικού, ή
ωραίου – νόμους που αναγκάζουν τους πολίτες να επαιτούν ή να εξαπατούν,
προκειμένου να εξασφαλίσει τι; Χρήματα! (Προφανώς έχει έρθει η ώρα να δείξει το
παρόν σύστημα το αληθινό του πρόσωπο, για να το δούμε καθαρά και να
αποφασίσουμε εάν το θέλουμε, εάν μας ταιριάζει, εάν θα επιλέξουμε να το
κρατήσουμε) Αφού λοιπόν «νομοθέτησε» για διάφορες κατηγορίες πολιτών, ήρθε και
η ώρα των εκπαιδευτικών. Εκβιαστικά, η εν λόγω κυβέρνηση φέρνει το νόμο στο
προσκήνιο λίγες μέρες πριν τη μεγάλη δοκιμασία μαθητών και εκπαιδευτικών, τις εισαγωγικές
εξετάσεις («για να δούμε τώρα, ποιος θα τολμήσει να απεργήσει;») Και για να
είναι σίγουρη ότι κανείς δεν θα σηκώσει κεφάλι, καλού-κακού, ρίχνει και μια
επιστράτευση και μια επίταξη από πάνω. Ετσι, για να βλέπουμε ξεκάθαρα τη φύση της
εξουσίας, να μην μας μείνει καμία αυταπάτη (για το καλό μας γίνονται όλα, φυσικά,
για τη δική μας αφύπνιση!) Μεγάλα μαθήματα ζωής, από αυτά που μας ξαναβάζουν
πάλι στα θρανία, μικρούς και μεγάλους.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Πριν σπεύσουμε, λοιπόν, ως
γονείς, να καταδικάσουμε τον εκβιασμό που φαίνεται να κάνουν οι εκπαιδευτικοί
αποφασίζοντας απεργία πριν τις εισαγωγικές εξετάσεις, ας σκεφτούμε αν έχουν
άλλη επιλογή. Ας σκεφτούμε εάν είναι προτιμότερο να ακολουθούμε τους νόμους του
κράτους ή τους νόμους της συνείδησης. Ο
Γκάντι μίλησε για ανυπακοή στους άδικους νόμους, γιατί προέχουν οι «ανώτεροι
νόμοι» - είπε, μάλιστα, ότι δουλεία θα υπάρχει όσο υπάρχει η ψευδαίσθηση ότι πρέπει
να υπακούμε σε άδικους νόμους (επειδή είναι νόμοι). Ας σκεφτούμε εάν είναι προτιμότερο
τα παιδιά μας να διδάσκονται και να εξετάζονται από επιστρατευμένους (δηλαδή
ανελεύθερους, σκλάβους). Ας σκεφτούμε σε τι ακριβώς αποσκοπούν οι εξετάσεις
αυτές, και εάν το αντίτιμο που πληρώνουν τα παιδιά (σε κούραση, υπερένταση,
χάσιμο δημιουργικού χρόνου, στρες, αφύσικο τρόπο λειτουργίας του εγκεφάλου τους)
αξίζει το αποτέλεσμα. Τα αποτελέσματα των εισαγωγικών εξετάσεων είναι πολλαπλά,
και μόνο ένα εκ των οποίων είναι η εισαγωγή στην λεγόμενη τριτοβάθμια
εκπαίδευση. Η οποία πάσχει, κι αυτή, από τη ληστρική διάθεση των κυβερνώντων
(στα πανεπιστήμια πρόσφατα κόπηκαν τα επιδόματα βιβλιοθήκης, έρευνας, και οι
συνδρομές σε διεθνή περιοδικά μέσω των οποίων προάγεται η ενημέρωση για την
έρευνα διεθνώς). Ας σκεφτούμε, πολύ πεζά, εάν οι καθηγητές έχουν άλλη επιλογή
τη δεδομένη στιγμή…</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τα μαθήματα που παίρνουν τα
παιδιά μας από τους δασκάλους και τους καθηγητές τους δεν περιορίζονται στα
τυπικά μαθήματα του ωρολογίου προγράμματος. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι τα μαθηματικά,
τα αρχαία, και η φυσική είναι δευτερεύοντα μπροστά στα άλλα μαθήματα: αυτά της αξιοπρέπειας,
της ακεραιότητας, της δημιουργικότητας, της αγωνιστικότητας, της αλληλεγγύης.
Θέλουν – δε θέλουν, οι εκπαιδευτικοί διδάσκουν στα παιδιά τη δική τους εκδοχή
για την ακεραιότητα, την αξιοπρέπεια, και τη δικαιοσύνη κι ας νομίζουν πως
μπαίνουν μέσα στην τάξη για να διδάξουν ιστορία, θρησκευτικά, ή χημεία. Το
μάθημα που παίρνουν από μια απεργία, είναι η αγωνιστικότητα και η αξιοπρέπεια.
Το μάθημα που παίρνουν από μία παθητική αποδοχή του πεπρωμένου, είναι η
παραίτηση. Το μάθημα που παίρνουν από την υπακοή σε άδικους νόμους είναι η
δουλοπρέπεια. Το μάθημα που παίρνουν από την πολιτική ανυπακοή είναι η ανάληψη
ευθύνης. Το μάθημα που θα μπορούσαν να πάρουν υποστηρίζοντας τον αγώνα των
καθηγητών τους είναι η αλληλεγγύη. Αυτά είναι τα μαθήματα που χτίζουν ηθικές
προσωπικότητες, τελικά. Το αν θα πάνε φέτος ή του χρόνου στο πανεπιστήμιο δεν
είναι τόσο σημαντικό μέσα από μια ευρύτερη οπτική των πραγμάτων. Η κοινωνία μας
έχει μπουχτίσει άνευρους, στενοκέφαλους και αήθεις «επιστήμονες», και έχει
ανάγκη ανθρώπους με πάθος, αγάπη για τη γνώση, δημιουργικότητα, αλληλεγγύη, και
ακεραιότητα. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Εάν τα παιδιά μας ενημερώνονταν
σωστά (για όλες τις παραμέτρους των διεκδικήσεων των εκπαιδευτικών τους),
πιθανόν να μην είχαν κανέναν ενδοιασμό για την στήριξη των καθηγητών τους στην
απεργία τους, κι ας τους κόστιζε ένα καλοκαίρι (ακόμα και ένα χρόνο) καθυστέρησης
στην εκπλήρωση των προσδοκιών τους. Η αλληλεγγύη είναι μέσα στη φύση των
ανθρώπων, και η υπομονή από τα πολυτιμότερα μαθήματα που έχει να πάρει ένας άνθρωπος στη ζωή του.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-5967262758113508452013-04-09T19:04:00.002+03:002013-05-22T13:06:29.817+03:00Αγριες μάνες<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Με τις γέννες των γάτων στο σπίτι μας είμαστε εξοικειωμένοι. Κάθε νέα γέννα, όμως, γίνεται αφορμή να συγκινηθούμε, να νιώσουμε γλυκά και προστατευτικά, μας δίνεται η ευκαιρία να κάτσουμε λίγο κοντά στη νέα μαμά και τα γατάκια της έτσι, χωρίς λόγια. Και να εκφράσουμε την αγάπη μας χωρίς δώρα, χωρίς τυμπανοκρουσίες ή πολυπραγμοσύνες: έτσι όπως την καταλαβαίνουν τα παιδιά και τα ζωάκια. Μ' ένα απαλό χάδι, μια αγκαλιά, με την ήσυχη παρουσία μας. </div>
<div style="text-align: justify;">
Γέννησε λοιπόν και η Ξενούλα, η νέα μικρούλα γάτα που μας υιοθέτησε από το καλοκαίρι, επάνω στο κρεββάτι της μεγάλης κόρης, μια ώρα που δεν είμαστε εδώ. Παρά την τεράστια κοιλιά της γέννησε μόνο τρία μικρά, στην ησυχία και στην απομόνωση της πλέον απομακρυσμένης γωνιάς του σπιτιού. Μάταια έψαχνα κιβώτια, κούτες, παλιά ρούχα και γωνιές διάφορες μέσα στο σπίτι: εκείνη γέννησε εκεί που ήθελε, επάνω στο κρεββάτι ανάμεσα στο πάπλωμα και στη φλίς κουβερτούλα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Οι μαμάδες στη φύση γεννάνε μόνες τους, ήσυχα, σε κάποιο "μυστικό" σημείο-φωλιά μακριά από τις παρουσίες των άλλων ζώων και των ανθρώπων. Δεν κάνουν χρήση μαιευτηρίων ή μαιευτήρων, ουσιών ή μηχανών. Λειτουργούν με βάση το ένστικτο και τα φυσικά τους αντανακλαστικά. Είναι μία διαδικασία ιερή και προσωπική. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η Ξενούλα ήταν (και παραμένει) άγρια γάτα. Θέλει χάδια, θέλει την εγγύτητα, αλλά τα όριά της είναι ιερά κι αλοίμονο σ' αυτόν που θα πάει να τα παραβιάσει. Ανθίσταται στο νταηλίκι και στον τσαμπουκά των αρσενικών με τη σθεναρή βεβαιότητα της άγριας φύσης της. Κρατάει τη θέση της σταθερά και ασυμβίβαστα, αυτό που λέμε "δεν μασάει".</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Στο διαδίκτυο κυκλοφορούν πολλές φωτογραφίες με μαμάδες-ζώα. Διάλεξα μερικές που μου άρεσαν ιδιαίτερα. </div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjejpxk3JZzR2csHgaysM2G8ZyPlrDK-ypmDzSUKU1UpI59q2MxkSo1Na2xja0-pgEUOr0oy_SmORh6DArHfcWjx8j7Uad3prfBF8F14vbLgJGQfuxK4u7QvVtrNL_JotOY94mPAEUYiaaY/s1600/1+(170).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjejpxk3JZzR2csHgaysM2G8ZyPlrDK-ypmDzSUKU1UpI59q2MxkSo1Na2xja0-pgEUOr0oy_SmORh6DArHfcWjx8j7Uad3prfBF8F14vbLgJGQfuxK4u7QvVtrNL_JotOY94mPAEUYiaaY/s400/1+(170).jpg" width="337" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDUzy32nKwwREko5xSVsgnh2SVQ_zW3MnC-a-naWyYv5tD9xvrjmxBCLV50D0PV7iJnJHpFoBCmmmP8Vsl2J_ahtviMjU3-ZCQZYmzpiSG8bBPDce8xPlbrcfGbS2SOVbUSA1nRcNaMoOg/s1600/1+(203).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiDUzy32nKwwREko5xSVsgnh2SVQ_zW3MnC-a-naWyYv5tD9xvrjmxBCLV50D0PV7iJnJHpFoBCmmmP8Vsl2J_ahtviMjU3-ZCQZYmzpiSG8bBPDce8xPlbrcfGbS2SOVbUSA1nRcNaMoOg/s400/1+(203).jpg" width="322" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-xtXKilRD7yXQbxF10e8yxr4LGNg2lEk27b8bCubbH65jSJ20-vny6oWELQ5G3WAoQiBOOgyd9nx5Y2FbN9HTONpmRrmvssOm1gdI7udxHRgyqrj0hIMt2ybi1Z0bpzlvrRz8Xs7bEhhN/s1600/1+(175).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh-xtXKilRD7yXQbxF10e8yxr4LGNg2lEk27b8bCubbH65jSJ20-vny6oWELQ5G3WAoQiBOOgyd9nx5Y2FbN9HTONpmRrmvssOm1gdI7udxHRgyqrj0hIMt2ybi1Z0bpzlvrRz8Xs7bEhhN/s400/1+(175).jpg" width="260" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxPggkKXrTMhNl9nULLgcA1vfdoivBNVdx50Qqmylu8BZCidpfLUd86txA-U7YbrAz6dePUFFYen9Dlsse69B2_tN1eZnIUgCGw_l8SuJv-AY9r9mjaIkotL3sFQEsWQETLYTbnTN_hsjW/s1600/1+(72).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgxPggkKXrTMhNl9nULLgcA1vfdoivBNVdx50Qqmylu8BZCidpfLUd86txA-U7YbrAz6dePUFFYen9Dlsse69B2_tN1eZnIUgCGw_l8SuJv-AY9r9mjaIkotL3sFQEsWQETLYTbnTN_hsjW/s400/1+(72).jpg" width="392" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjm3URqNNXy94B_uOqj3rAr35xwvtlnbMQUePr0UmTywVjx-2HuXmX8GNP-CgMYV0D-C2ICZ_daglW8Gkv8sbjqz8oVdv7JaUadZ5gtPK0Qk86Bkv9iUZi_spnO6F6haHz9rcVfdPkqH1Uy/s1600/1+(304).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjm3URqNNXy94B_uOqj3rAr35xwvtlnbMQUePr0UmTywVjx-2HuXmX8GNP-CgMYV0D-C2ICZ_daglW8Gkv8sbjqz8oVdv7JaUadZ5gtPK0Qk86Bkv9iUZi_spnO6F6haHz9rcVfdPkqH1Uy/s400/1+(304).jpg" width="282" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgH76znSiT6TeQ-DNmD0GAqhbXZZFDiiYAIXtQTNacHJKS0_-0XXMC3axg-XlCGs5yG3V9RKuaEkUuYMEZLMkVGDhUWYXsY5aOj8aE5MmNeDoCiS_UGc963yidUP8nvKcxI0YKccxu3F-Du/s1600/561508_437972886241506_321616375_n.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgH76znSiT6TeQ-DNmD0GAqhbXZZFDiiYAIXtQTNacHJKS0_-0XXMC3axg-XlCGs5yG3V9RKuaEkUuYMEZLMkVGDhUWYXsY5aOj8aE5MmNeDoCiS_UGc963yidUP8nvKcxI0YKccxu3F-Du/s400/561508_437972886241506_321616375_n.jpg" width="316" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQKWii7IvBSrwtqkTtA0o67-Fwj7OT2z-HZRFb-FHDk478ZtpnaR8Oy_ETDNnawVL_q94Bsx6TGinub_zVYK-M1lK93eGMa28OgZlBUkNljZocowWftiZCMzJRonuRoKDTjc2_zrby61fY/s1600/1+(303).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQKWii7IvBSrwtqkTtA0o67-Fwj7OT2z-HZRFb-FHDk478ZtpnaR8Oy_ETDNnawVL_q94Bsx6TGinub_zVYK-M1lK93eGMa28OgZlBUkNljZocowWftiZCMzJRonuRoKDTjc2_zrby61fY/s400/1+(303).jpg" width="265" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4bmdhVIttUixgRCh8CVrDximWq2jLy7eLVxoMG5iMLYpR4QVEDwgaLKWw3tjyjVTfJuP0KC0qJ9OYU0yQe4ZoP_u9V0XKV59Q9Cy-2EB6YtiJAnA_sAF93tviU_oM8PuY-F9rOZ1YSuWU/s1600/1+(341).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj4bmdhVIttUixgRCh8CVrDximWq2jLy7eLVxoMG5iMLYpR4QVEDwgaLKWw3tjyjVTfJuP0KC0qJ9OYU0yQe4ZoP_u9V0XKV59Q9Cy-2EB6YtiJAnA_sAF93tviU_oM8PuY-F9rOZ1YSuWU/s400/1+(341).jpg" width="291" /></a></div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzX3yBg3pMro3j2MYKS82A3qTB_pTqxaTbEWZNf5oHtYIR6TAvK-l2m4iuGzrrfN2J977Vn_CfazR3YQ6DaBm3W7o-DLfBtgTWK5_b1N8mz_y55-g6xB-VCSRsbQ72wKgCfxzMgD1Njr3Z/s1600/1+(305).jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="277" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgzX3yBg3pMro3j2MYKS82A3qTB_pTqxaTbEWZNf5oHtYIR6TAvK-l2m4iuGzrrfN2J977Vn_CfazR3YQ6DaBm3W7o-DLfBtgTWK5_b1N8mz_y55-g6xB-VCSRsbQ72wKgCfxzMgD1Njr3Z/s400/1+(305).jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Διάβαζα οτι οι σκίουροι δείχνουν ιδιαίτερη καλωσύνη στα μωρά του είδους τους: εάν μια φωλιά ορφανέψει, εάν δηλαδή μια σκιουρίνα παρατηρήσει οτι μια φωλιά με μικρά παραμένει χωρίς ενήλικη φροντίδα για κάποιον καιρό, πάει και υιοθετεί τα ορφανά σκιουράκια, παίρνοντάς τα στη δική της φωλιά, και τα μεγαλώνει μαζί με τα δικά της.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0qgClaOL_PxBlwnYz6vLN_PrQ49ARprutHtZqpqn4MMgPMI2dBAfBitF9vrdfkkwMkm7BBxSiZ7czdd279VIYO8aKElZsmzubOMNBRm5GNoQ29Mja2wBBxZmJfhWSWfCcG-TTRhwqGuOI/s1600/13.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="303" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg0qgClaOL_PxBlwnYz6vLN_PrQ49ARprutHtZqpqn4MMgPMI2dBAfBitF9vrdfkkwMkm7BBxSiZ7czdd279VIYO8aKElZsmzubOMNBRm5GNoQ29Mja2wBBxZmJfhWSWfCcG-TTRhwqGuOI/s400/13.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Η μητρότητα, φυσική ή εξ υιοθεσίας, είναι ιερό πράγμα. Η φύση το σέβεται και το τιμά, στέκει με δέος απέναντί του. Η ατμόσφαιρα γύρω από μία νέα μαμά με τα μωρά της, οποιουδήποτε είδους, αποπνέει κάτι αρχετυπικό και μυστηριακό. Κάτι που δεν μπορείς να το προσπεράσεις χωρίς να σε αγγίξει.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
Προσπαθεί ενίοτε ο άνθρωπος να εκπαιδεύσει τα ζώα να φέρονται σαν τον άνθρωπο, και αποτελεί φιλοφρόνηση όταν λέμε οτι ένα ζώο καταλαβαίνει - ή κάνει - "σαν άνθρωπος". Εχω την αίσθηση οτι σε πολλούς τομείς (ειδικά σ' αυτούς που έχουν να κάνουν με τη ζωή την αγάπη και τον θάνατο) θα έπρεπε να είναι φιλοφρόνηση για έναν άνθρωπο οτι αντιλαμβάνεται ή φέρεται "σαν ζώο". Στον πλανήτη θα επικρατούσε μάλλον περισσότερη ειρήνη (σε κάθε επίπεδο) και θα κυκλοφορούσε περισσότερη αγάπη, τρυφερότητα και αλληλεγγύη.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;">
<br /><iframe allowfullscreen='allowfullscreen' webkitallowfullscreen='webkitallowfullscreen' mozallowfullscreen='mozallowfullscreen' width='320' height='266' src='https://www.blogger.com/video.g?token=AD6v5dy_vJkip1lj2zsFRFZKd5VYyZzZ-CkE_HkI56jeMMxQrT5ktyUqQVE01a2QlyM4Su-RQiNIx_j7bCszBzFA1g' class='b-hbp-video b-uploaded' frameborder='0'></iframe></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.com11tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-5251398706332651162013-03-18T13:07:00.003+02:002013-03-18T20:04:58.512+02:00Οι ηρωίδες μου<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η μέρα της γυναίκας κάθε χρόνο με
αγγίζει κατά ιδιαίτερο τρόπο – υπήρξαν εποχές που ο σύντροφός μου έφερνε
τριαντάφυλλα στο σπίτι (<a href="http://www.columbia.edu/~melissa/petronella/songs/bread-roses.html">"give us bread but give us roses"</a>
που έλεγε και το πρώτο εκείνο τραγούδι που καθιέρωσε την «ημέρα» αυτή), και
υπήρξαν εποχές που έβγαινα με φίλες «να το γιορτάσουμε». Πάντα την ημέρα αυτή,
κάτι έκανα. Κάτι ιδιαίτερο, γιατί για μένα είναι σημαντικό να τιμάται η
γυναικεία φύση μέσα στον ανδροκρατούμενο κόσμο στον οποίο ζω. Πέρασα τα πρώτα
χρόνια της ζωής μου θέλοντας να είμαι αγόρι, μέσα σε μια οικογένεια που το
θηλυκό ήταν τελείως υποβαθμισμένο (παρά το γεγονός ότι η μητέρα μου ήταν μια
πολύ δυναμική προσωπικότητα). Εχω δύο κόρες, και θέλω να τους εμφυσήσω τον
σεβασμό και την τιμή που τους πρέπει ως γυναίκες – να μην εκχωρούν την
ιδιαίτερη δύναμή τους, να εκτιμούν τη γυναικεία φιλία, να γνωρίζουν την αξία
τους ως ανθρώπινα όντα που γεννήθηκαν με
αυτό το (μάλλον πολύπαθο) φύλο. Η μία μου κόρη, μάλιστα, συνελήφθη
ακριβώς την ημέρα αυτή!</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Η ιστορία που διδασκόμαστε από τα
βιβλία του σχολείου είναι γεμάτη με άντρες-ήρωες. Στην αρχαία ιστορία οι
Αμαζόνες βρίσκονται εκεί ως ηττημένες από έναν άντρα-ήρωα, οι εταίρες εάν και
εφόσον αναφέρονται έχουν το ρόλο (άλλου ενός) ανδρικού αξεσουάρ, ο «μέγας» Αλέξανδρος φέρεται να είχε μόνο
πατέρα (τον Φίλιππο) – στα σχολικά βιβλία πουθενά δεν αναφέρεται η Ολυμπιάδα
(μύστις των Καβειρίων Μυστηρίων, όπου γνώρισε τον Φίλιππο και δέχτηκε να τον
παντρευτεί), η Υπατία δεν υπάρχει πουθενά… Στη βυζαντινή ιστορία οι γυναίκες
εμφανίζονται ως καλόγριες, εξουσιομανείς ή πόρνες (πάλι αντρικά αξεσουάρ) ή,
στην καλύτερη περίπτωση ως εξιστορήτριες ανδρικών κατορθωμάτων. Στη νεώτερη
ιστορία οι γυναίκες εξυμνούνται από τους σχολικούς ιστοριογράφους όταν
αναλαμβάνουν αντρικούς ρόλους. Δεν είναι εύκολο για τα κορίτσια να βρουν
ηρωίδες-πρότυπα που να τιμούν τη γυναικεία τους φύση.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Μέσα στα άλλα που έκανα φέτος για
να τιμήσω την εντός μου γυναίκα, ήταν να κάτσω να σκεφτώ τις γυναίκες που
επηρέασαν τη ζωή μου, τις γυναίκες που μου έδωσαν δύναμη και περηφάνια, τις δικές
μου ηρωίδες. Τέσσερεις μου ήρθαν στο νου: η Τζέην Εϋρ, η Ρόζα Λούξεμπουργκ, η
Πρού Σαρν (η ηρωίδα της Μαίρυ Γουέμπ στο «Ακριβό Φαρμάκι»), και η Κομμαντάντα
Ραμόνα (η μεξικάνα μαχήτρια του <span lang="EN-US">EZLN</span>).
</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Για την <a href="http://www.rosalux.de/english/foundation/rosa-luxemburg.html">"Κόκκινη Ρόζα"</a> μπορεί
κανείς να διαβάσει και να βρεί πολλά στο διαδίκτυο και αλλού. Το 1986 η
Μαργκαρίττε φον Τρόττα έκανε ταινία τη ζωή της, και μάλιστα βραβεύτηκε στις
Κάννες γι αυτήν. Η πρωταγωνίστρια είπε
ότι ήταν η μοναδική μη-νευρωτική γυναίκα που έχει παίξει! Εχω δει την ταινία
τουλάχιστον 10 φορές, κι έχω διαβάσει την αλληλογραφία της (ένας τόμος-τούβλο
που με συντροφεύει χρόνια τώρα). Μέσα στο νου μου ενσάρκωνε πάντα την γυναίκα
αγωνίστρια για τη κοινωνική δικαιοσύνη και την ειρήνη. Μέσα στη φυλακή (που
πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής της) είχε φτιάξει κήπο, και καλλιεργούσε
λουλούδια. Ως θεωρητικός του μαρξισμού,
ήταν βαθιά στοχάστρια, και η δύναμή της ήταν πρωτίστως η σκέψη και ο λόγος της.
Πίστευε στη δύναμη της συλλογικότητας (που τότε ονομαζόταν «οι μάζες») και οι
επισημάνσεις της σχετικά με το όφελος (και μη) του πολέμου είναι επώδυνα
επίκαιρες και σήμερα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Για την Ραμόνα επίσης μπορεί
κανείς να βρεί αρκετές πληροφορίες: αναφέρεται ως η διοικήτρια των στρατιωτικών
δυνάμεων που κατέλαβαν το Σαν Κριστομπάλ στην Τσιάπας την 1<sup>η</sup>
Ιανουαρίου 1994 και «ξεκίνησαν» την Ζαπατιστική Επανάσταση. Μία μικροκαμωμένη
Ινδιάνα ντυμένη με το παραδοσιακό χουιπίλ, με ζαπατίστικη μάσκα, που δεν
μιλούσε καν (πολλά) ισπανικά, που διέτρεχε τα χωριά του νοτίου Μεξικού μιλώντας
με γυναίκες και άντρες, αφυπνίζοντας συνειδήσεις και ενδυναμώνοντας
καταπιεσμένους. Συνέγραψε τον <a href="http://bitchmagazine.org/post/adventures-in-feministory-comandante-ramona-zapatista">"Επαναστατικό Νόμο για τις Γυναίκες"</a>, και δούλεψε
ακούραστα μέχρι το τέλος της ζωής της
για τις γυναίκες του Μεξικού. Πέθανε κυριολεκτικά στο δρόμο. Πολλοί μεξικανοί
σήμερα την θεωρούν κάτι σαν την Παναγία, και λένε ότι είχε «μπόλικο
κομπιναιζόν» (ή μισοφόρι που λέγανε παλιά… αυτό που λέμε στα ελληνικά «αρχίδια»
- αλήθεια, σκέφτομαι, σε πόσες γλώσσες το θάρρος και η δύναμη κατονομάζεται ως
κατοχή ανδρικών γεννητικών οργάνων… ενώ στη ζωή μου, τουλάχιστον, περισσότερο
θάρρος και δύναμη έχω δει από γυναίκες παρά από άντρες!) Εχω ένα μπλουζάκι με
μία ζαπατίστρια με καλυμμένο πρόσωπο και κοτσίδες, και τα λόγια της Ραμόνα, που
το αγαπώ πολύ. Για κάποιο ακατανόητο (από μένα) λόγο, η επαύριο της ημέρας που
πέθανε ήταν μία μέρα περίεργου πένθους αλλά και πνευματικής αφύπνισης για μένα
(όπως διαβάζω στο ημερολόγιο που κρατούσα τότε) παρότι δεν ήξερα και πολλά γι
αυτήν ούτε φυσικά γνώριζα ότι πέθανε. Η Ραμόνα για μένα ενσαρκώνει τη δύναμη
της δράσης: για την ελευθερία, την αυτοδιάθεση, την αξιοπρέπεια. Οι γυναίκες
της Τσιάπας – και εγώ – της χρωστούμε πολλά.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Δύο αληθινές μαχήτριες για την
αξιοπρέπεια, τη δικαιοσύνη και την ειρήνη.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Οι άλλες δυό μου ηρωίδες είναι
αλλιώτικες. Κατ’ αρχήν είναι μυθιστορηματικές! Η μαχητικότητά τους δεν είναι
πολύ ορατή ή αισθητή. Για άλλα πράγματα με εμπνέουν. Η «Τζέην Εϋρ» θεωρείται
μία ιστορία προδομένης αγάπης, και είμαι σίγουρη ότι αναρίθμητα «άρλεκιν» έχουν
γραφτεί στο μοτίβο της νεαρής γκουβερνάντας που ερωτεύεται το μεγαλύτερο σε
ηλικία πλούσιο και μυστηριώδες αφεντικό της. Για μένα αυτό είναι μόνο ένα μικρό
μέρος της ιστορίας, σχεδόν «πρόφαση». Όταν ήμουν μικρή (πρωτοδιάβασα το βιβλίο
στα 9-10 μου χρόνια) με τρόμαζε και συγχρόνως με προβλημάτιζε η παιδική της
ηλικία στο ίδρυμα με την αγαπημένη της φίλη, και το πώς δεν έγινε ηττοπαθής,
άβουλη και φοβική μετά από τέτοιες εμπειρίες. Γιατί η Τζέην Εϋρ μόνο άβουλη δεν
ήταν! Στα τελευταία χρόνια της εφηβείας μου πρόσεξα ιδιαίτερα τη φάση εκείνη
που φεύγει από το αρχοντικό εγκαταλείποντας τον αγαπημένο της, διαλέγει το
μονοπάτι που ‘δεν γνωρίζει πού πηγαίνει’, παίρνει τους φόβους της κι ένα
δεματάκι παραμάσχαλα, και περιπλανιέται στις ερημιές της βορείου Αγγλίας μόνη,
απένταρη, αλλά όχι ουσιαστικά απελπισμένη. Στο δρόμο χάνει το δεματάκι και
μένει με τους φόβους! Αφήνεται στη ροή, θα λέγαμε ίσως σήμερα. Μένει μόνη της
μέσα στη φύση, κοιμάται κάτω από τα άστρα, περιπλανιέται μέχρις εξαντλήσεως. Η
περιπλάνηση μέσα στη φύση «χωρίς σκοπό» πάντα με γοήτευε, και στα νιάτα μου το
έκανα συχνά: μου αρέσει και σήμερα να κοιμάμαι κάτω από τα άστρα στις ερημιές,
και ουδέποτε ένιωσα ότι διέτρεχα κάποιον κίνδυνο. Είχα συχνά την αίσθηση ότι
«δεν έχω κανέναν συγγενή παρά μόνο την συμπαντική μητέρα: τη Φύση» ("Τζέην Εϋρ",
κεφ. 27) και αφηνόμουν σε εκείνη. Αυτό με βοήθησε πολύ στον αυτοπροσδιορισμό
μου. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ως ενήλικη, η Τζέην Εϋρ μου
«είπε» άλλα. Η ηρωίδα άκουγε ξεκάθαρα την εσωτερική της φωνή – που, όπως στους
περισσότερους από μας, λέει πράγματα που πάνε κόντρα στη λογική και στο
συναίσθημα – και την τιμούσε. Δεν «βολευόταν» με τη λογική και το συναίσθημα, δεν
επιδίωκε την «εξασφάλιση» κι ας κινδύνευε η ίδια της η επιβίωση - ο εσωτερικός
της μονόλογος (ειδικά όταν αποφασίζει να φύγει από τον αγαπημένο της) το
αποκαλύπτει αυτό ξεκάθαρα. Δεν βολευόταν. Όταν η σχέση άρχισε να γίνεται
συναισθηματικά κακοποιητική γι αυτήν, έφυγε. Παρέμεινε πιστή στις αρχές της και
κυρίως στην εσωτερική της φωνή, και δεν έμεινε σε μία σχέση λιγότερο
ικανοποιητική από όσο την ήθελε. Δεν έκανε εκπτώσεις και δεν έπαιξε το ρόλο του
θύματος. Πήρε των ομματιών της, που λέμε. Και αργότερα, όταν της προτάθηκε να
παντρευτεί και να πάει ως σύζυγος ιεραποστόλου στην Αφρική, αποφάσισε ότι επρόκειτο για μία σχέση που δεν
την κάλυπτε συναισθηματικά. Και πάλι είπε «άντε γειά». Όταν στο τέλος
ξαναγύρισε στον αγαπημένο της, γύρισε τελικά σε μία σχέση επί ίσοις όροις, οικονομικά
ανεξάρτητη και αυτάρκης, και έτσι μόνο δέχτηκε να παραμείνει. </div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Ξέρω τόσες και τόσες γυναίκες που
κλαίγονται για τη σχέση τους (ότι είναι φυσικά, ηθικά, ή συναισθηματικά κακοποιητική, ή «λιγότερη» των
απαιτήσεών τους) και τρέμουν να πούν «αντίο» και να μείνουν μόνες τους, και να
στηριχτούν στα δικά τους πόδια… Αυτό για μένα ήταν πάντα πολύ σημαντικό, το να
μην κάνω «εκπτώσεις» (οι εκπτώσεις έχουν μέσα τους τις πτώσεις, που έλεγε παλιά
μια φίλη μου) στις συντροφικές μου σχέσεις. Σημαντικότερο είναι – και θα συνεχίζει
πάντα να είναι – να μπορώ να ακούω την εσωτερική μου φωνή (αυτή την «ήσυχη
μικρή φωνή» που έλεγε η Εϊλήν Κάντυ, ιδρύτρια του Φίντχορν), να μην τη μπερδεύω
με τις άλλες εντός μου φωνές (της κοινωνίας, της λογικής, του συναισθήματος,
του συμφέροντος, κτλ) και να βρίσκω μέσα μου το σθένος να ακολουθώ τις
επιταγές της. Να μη «βολεύομαι». Αυτή
είναι η δύναμη της εσωτερικής αυτάρκειας και της ηθικής ακεραιότητας που
φαίνεται να πηγάζει από την εμπιστοσύνη στην εσωτερική φωνή, αυτόν τον τόσο
προσωπικό εσωτερικό μας «νόμο».</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Αυτή ακριβώς τη δύναμη
επιδεικνύει και η τέταρτη ηρωίδα μου, η Πρού Σαρν. Το «Ακριβό Φαρμάκι» γράφτηκε
έναν αιώνα περίπου μετά τη «Τζέην Εϋρ»,
επίσης από γυναίκα (η οποία δεν χρειαζόταν πλέον να γράφει με ψευδώνυμο για να
εκδώσει το βιβλίο της, όπως η συγγραφέας της «Τζέην»), και επίσης, θα έλεγε
κανείς, είναι μία ιστορία αγάπης (αν και αυτή έχει στο τέλος «χάπυ έντ»). Η
ηρωίδα δεν είναι απλά «ασχημούλα», έχει μία εκ γενετής παραμόρφωση, η οποία την
κάνει από νωρίς να εσωστραφεί. Αυτή ακριβώς η εσωστρέφεια θα την κάνει αφενός
να μάθει να γράφει και να διαβάζει, αφετέρου να ζήσει κάποιες από τις πλέον
υπέροχες υπερβατικές εμπειρίες που έχουν περιγραφεί ποτέ σε μυθιστόρημα. Ο
Αγγελος Σικελιανός, στην εισαγωγή της ελληνικής μετάφρασης, γράφει «υπάρχει
μέσα σ’ αυτό το έργο ένα κεφάλαιο, ‘ η σοφίτα με τα μήλα’, που ασυζήτητα είναι
από τις ωραιότερες κι ουσιαστικότερες σελίδες που γραφτήκανε ποτέ, για την
αποκαλυπτική δύναμη της αληθινής σιωπής και τις δίχως αξιώσεις μοναξιάς μια
ανθρώπινης ψυχής, απάνω στο Μυστικό της Ερωτικής Αιωνιότητας». Σ’ έναν πολύβουο
κόσμο όπως ο σημερινός που καθημερινά βιώνουμε, η περιγραφή των θαυμάτων που
συντελούνται στη σιωπή είναι πολύτιμη. Χτυπάει ένα καμπανάκι, άλλοτε γλυκό
άλλοτε ενοχλητικό! Η ηρωίδα, επίσης, είναι για μένα μια ενσάρκωση της ακεραιότητας, αυτής της
«συμπαγούς καλωσύνης» που μπορεί να υπάρχει ασχέτως εξωτερικών συνθηκών. Και
φυσικά της ομορφιάς που μπορεί να υπάρχει μέσα και πίσω από μία (εξωτερική)
παραμόρφωση. Μέσα σ’ έναν κόσμο όπου η βιομηχανία καλλωπισμού έρχεται τρίτη σε
κέρδη μετά τις βιομηχανίες σεξ και όπλων, η υπενθύμιση ότι η ομορφιά δεν
βρίσκεται μόνο στην επιδερμίδα μας είναι σημαντική. Θυμάμαι τότε που έλεγα το
παραμύθι της Χιονάτης στις μικρές, που με ρώταγαν «αφού και η Χιονάτη και η
μητριά της ήταν και οι δύο τόσο πολύ όμορφες, ποια ήταν η διαφορά τους, τι
έκανε τη Χιονάτη πιο όμορφη από τη μητριά;» Και έβρισκα την ευκαιρία να πω ότι
η ομορφιά που προέρχεται από την καλωσύνη κάνει τα μάτια να λάμπουν πιο
λαμπερά, τελικά. (Ελπίζω αυτό να το θυμούνται και στην εποχή της εφηβικής
ακμής!)</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
Τέσσερεις ηρωίδες, τέσσερεις
πτυχές ζωής: ο στοχασμός, η βούληση, η δράση, η σιωπή. Και η ομορφιά της ψυχής
να τα επιστεγάζει όλα.</div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><i><b>Αυτό το κείμενο είναι μέρος ενός διαδικτυακού αφιερώματος στο οποίο συμμετέχουν γυναίκες, με θέμα τις ηρωίδες μας. Μέχρι τώρα συμμετέχουν οι</b></i></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><i><b><br /></b></i></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><i><b>http://pollyannasdays.blogspot.gr/2013/03/1751-19102000.html</b></i></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><i><b>http://www.doratsirka1.blogspot.gr/2013/03/blog-post.html</b></i></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><i><b>www.rubycloud.blogspot.com</b></i></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><i><b>www.esp0ir.wordpress.com</b></i></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><i><b>www.niemandsrose-niemandsrose.blogspot.com</b></i></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><i><b>www.jaquou.wordpress.com</b></i></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><a href="http://www.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fwww.kidscloud.gr%2F%3Fp%3D5479&h=1AQHZM-20" rel="nofollow" style="background-color: white; color: #3b5998; cursor: pointer; font-family: 'lucida grande', tahoma, verdana, arial, sans-serif; font-size: 13px; line-height: 17px; text-align: left;" target="_blank">http://www.kidscloud.gr</a></o:p><br />
http://agrampelli.blogspot.gr/2013/03/blog-post.html<br />
https://awysiwyg.wordpress.com/2013/03/18/women/<br />
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><i><b>φίλες συν-bloggers, θα θέλαμε να διαβάσουμε και για τις δικές σας ηρωίδες, οπότε αν αποφασίσετε να γράψετε κάτι, βάλτε μας κάπου ένα link...</b></i></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p><i><b><br /></b></i></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<o:p></o:p></div>
<div dir="ltr" style="background-color: #a9c054; color: #54602a; font-family: 'Open Sans'; font-size: 14px; line-height: 20px;">
</div>
<br />
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.com15tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-60398433200287241602013-02-28T11:55:00.002+02:002013-02-28T11:57:34.431+02:00Παιδική Φωτογραφία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Είναι η
αγαπημένη μου παιδική φωτογραφία. Την έχω βουτήξει, χρόνια τώρα, από
οικογενειακό άλμπουμ που φυλάσσεται σε διπλοκλειδωμένο συρτάρι με δράκο. Είμαι
εγώ, 4 Νοεμβρίου 1965 (ολίγων μηνών), στο κρεββάτι της μαμάς και του μπαμπά.
Στο βάθος διαφαίνεται το καλαθάκι που κοιμόμουν – ή δεν κοιμόμουν, όπως μου λέγανε, γιατί ήμουνα,
λέει, πολύ δύσκολη στον ύπνο. Είναι η μοναδική φωτογραφία που δεν με κρατούν
επιδεικτικά γονείς, θείες, ή παπουδογιαγιάδες, ή δεν είμαι παιχνίδι ανάμεσα στα
παιχνίδια μου. Κάποιος μου έβαλε στο χέρι μία εφημερίδα κι εγώ την έπιασα και
την περιεργάζομαι με τη χαρακτηριστική περιέργεια ενός μωρού. Το λιονταράκι
πίσω μου φαντάζει τρομακτικό στα ενήλικα μάτια μου, αλλά το λάτρευα, λέει, ως
βρέφος. Εχω κάποιες αναμνήσεις ολοζώντανες, κι από τη βρεφική μου ακόμα ηλικία.
Κάποιες φορές πηγαίνω εκεί σε όνειρα, μιλάω σε μένα που είμαι μηνών ή ολίγων
ετών, και με καθησυχάζω για τ’ αργότερα. Μεγαλώνοντας (και ενθυμούμενη τα
όνειρα αυτά) άρχισα να κάνω και
συνειδητά «ταξίδια στο χρόνο»…</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi57oLpgDEDVvtJsmGk6rYsdVwbfgkeNceV5MQkbbHgKaNFhwhfFPqLtYLYXFH2wjI0vdY1EamYxn43kI3-rnTCjF5nPUCvXVxDIbuC6lANi2iNIVjXC6fUe6l-2SAUYtG_DisgRxdfsblx/s1600/4th+November+1965.bmp" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi57oLpgDEDVvtJsmGk6rYsdVwbfgkeNceV5MQkbbHgKaNFhwhfFPqLtYLYXFH2wjI0vdY1EamYxn43kI3-rnTCjF5nPUCvXVxDIbuC6lANi2iNIVjXC6fUe6l-2SAUYtG_DisgRxdfsblx/s400/4th+November+1965.bmp" width="400" /></a></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 72.0pt; margin-right: 71.25pt; margin-top: 0cm; text-align: justify; text-indent: -36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 72.0pt; margin-right: 71.25pt; margin-top: 0cm; text-align: justify; text-indent: -36.0pt;">
<br /></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 72.0pt; margin-right: 71.25pt; margin-top: 0cm; text-align: justify; text-indent: -36.0pt;">
<div style="text-align: justify;">
Γεννήθηκα, λοιπόν, ένα απόγευμα που
ο ήλιος τεμπέλιαζε ανάμεσα στον Δίδυμο και τον Καρκίνο, και ο γήινος πατέρας
μου επιτηρούσε σε εξετάσεις αγγλικής γλώσσας. Η σελήνη. Σχεδόν γεμάτη, ήθελε
λίγα ακόμα λεπτά να ανέβει στον ορίζοντα.<o:p></o:p></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 72.0pt; margin-right: 71.25pt; margin-top: 0cm; text-align: justify; text-indent: -36.0pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 72.0pt; margin-right: 71.25pt; margin-top: 0cm; text-align: justify; text-indent: -36.0pt;">
<div style="text-align: justify;">
Κάποτε
μου είχε πεί η γιαγιά μου οτι δεν ήμουν σαν τα άλλα νεογέννητα. Εγώ, λέει δεν
κοιμόμουνα, είχα τα μάτια ορθάνοιχτα και κοίταζα γύρω μου καλά-καλά. Μας
παρατηρούσες πολύ προσεκτικά, σα νά’θελες να μας γνωρίσεις, μου είπε. Παρότι οι
αναμνήσεις μου είναι κατά τι θολές, θυμάμαι έντονα να ψάχνω γύρω μου τα πρόσωπα
να βρώ γνώριμες φάτσες... <o:p></o:p></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 72.0pt; margin-right: 71.25pt; margin-top: 0cm; text-align: justify; text-indent: -36.0pt;">
<div style="text-align: justify;">
Λένε
κάτι χαζά οι άνθρωποι, οτι ας πούμε τα μωρά, τα παιδιά, δεν ξέρουν, δεν
καταλαβαίνουν. Συμβαίνει το αντίθετο. Γιατί βεβαίως, όπως ξέρουν όλοι, όταν
ερχόμαστε στη γή ξεχνάμε. Ξεχνάμε γιατί ήρθαμε, ξεχνάμε από πού ήρθαμε, έχουμε
ξεχάσει τι ήρθαμε να κάνουμε – αυτό το πρώτο κλάμα του μωρού είναι σαν
τελετουργικό που σηματοδοτεί το κλείσιμο της μνήμης, το τέλος της επίγνωσης. Και
άντε μετά να τα ξανάβρεις!</div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 72.0pt; margin-right: 71.25pt; margin-top: 0cm; text-align: justify; text-indent: -36.0pt;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 72.0pt; margin-right: 71.25pt; margin-top: 0cm; text-align: justify; text-indent: -36.0pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Απεκδυόμαστε
πολλά κατά την κάθοδό μας, τη βασική μας
μνήμη τις ικανότητές μας - και αυτό γίνεται
απότομα. Ψήγματα μνήμης, όμως, αναλαμπές υπάρχουν πολλές όσο είμαστε
μικροί (σε γήινα χρόνια) που τελικά ξεφτίζουν και χάνονται νωρίτερα ή
αργότερα. Οι περισσσότεροι γήινοι έχουν ξεχάσει την καταγωγή τους πριν
κλείσουν τα έξι τους χρόνια. Οχι οτι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις: κάποιες ψυχές
κρατούν γερά, άλλες ξεχνάνε γρηγορότερα.
Ετσι, λοιπόν, τα παιδιά γνωρίζουν περισσότερα, γιατί είναι πιο φρέσκια η μνήμη
τους. Αλλά ιδού, στους περισσότερους μεγάλους έχει χαθεί ακόμα και η ικανότητα
να το αναγνωρίζουν.</div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 72.0pt; margin-right: 71.25pt; margin-top: 0cm; text-align: justify; text-indent: -36.0pt;">
<o:p></o:p></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 72.0pt; margin-right: 71.25pt; margin-top: 0cm; text-align: justify; text-indent: -36.0pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 72.0pt; margin-right: 71.25pt; margin-top: 0cm; text-align: justify; text-indent: -36.0pt;">
<div style="text-align: justify;">
Οι
αναμνήσεις μου είναι περίεργες: εικόνες, όνειρα που έβλεπα, σκέψεις που έκανα,
λόγια που άκουγα – μερικά πράγματα τόσο έντονα, σα να συνέβησαν προχτές, άλλα
συγκεχυμένα, άλλα που δεν χρειάζεται να προσπαθήσω για να θυμηθώ, μ’ακολουθούνε
σαν περίεργα φυλαχτά σ’όλη μου τη ζωή.<o:p></o:p></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 72.0pt; margin-right: 71.25pt; margin-top: 0cm; text-align: justify; text-indent: -36.0pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 72.0pt; margin-right: 71.25pt; margin-top: 0cm; text-align: justify; text-indent: -36.0pt;">
<div style="text-align: justify;">
Μου άρεσε πάντα να διαβάζω.</div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 72.0pt; margin-right: 71.25pt; margin-top: 0cm; text-align: justify; text-indent: -36.0pt;">
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 72.0pt; margin-right: 71.25pt; margin-top: 0cm; text-align: justify; text-indent: -36.0pt;">
<div style="text-align: justify;">
<i><br /></i></div>
</div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 72.0pt; margin-right: 71.25pt; margin-top: 0cm; text-align: justify; text-indent: -36.0pt;">
<i>Το κείμενο αυτό έρχεται να προστεθεί (κάπως καθυστερημένα λόγω τεχνικών δυσκολιών) σε ένα διαδικτυακό αφιέρωμα που εμπνεύστηκε ο φιλανάγνωσος Βιβλιοθηκάριος </i><span style="background-color: white; color: #454545; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px; text-align: left;"> </span><a href="http://www.vivliothekarios.blogspot.gr/" id="yui_3_7_2_1_1362043866286_10134" style="background-color: white; color: #2797da; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px; outline: 0px; text-align: left;" target="_blank">http://www.vivliothekarios.blogspot.gr/ </a>, <i>και συμμετέχουν οι: </i></div>
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 72.0pt; margin-right: 71.25pt; margin-top: 0cm; text-align: justify; text-indent: -36.0pt;">
<span style="background-color: white; color: #454545; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px; text-align: left; text-indent: -36pt;"> </span><a href="http://taxamenaepeisodia.wordpress.com/" id="yui_3_7_2_1_1362043866286_10140" style="background-color: white; color: #2862c5; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px; outline: 0px; text-align: left; text-indent: -36pt;" target="_blank">http://taxamenaepeisodia.wordpress.com/ </a></div>
<span style="background-color: white; color: #454545; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px;"> </span><a href="http://tsalapetinos.blogspot.gr/" id="yui_3_7_2_1_1362043866286_10139" style="background-color: white; color: #2862c5; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px; outline: 0px;" target="_blank">http://tsalapetinos.blogspot.gr/ </a><br />
<span style="background-color: white; color: #454545; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px;"> </span><a href="http://katerinatoraki.blogspot.gr/" id="yui_3_7_2_1_1362043866286_10150" style="background-color: white; color: #2862c5; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px; outline: 0px;" target="_blank">http://katerinatoraki.blogspot.gr/ </a><br />
<span style="background-color: white; color: #454545; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px;"> </span><a href="http://www.baxalon.gr/index.php/grafoume/itemlist/user/47-devaaleema" id="yui_3_7_2_1_1362043866286_10138" style="background-color: white; color: #2862c5; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px; outline: 0px;" target="_blank">http://www.baxalon.gr/index.php/grafoume/itemlist/user/47-devaaleema </a><br />
<span style="background-color: white; color: #454545; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px;"> </span><a href="http://rubycloud.blogspot.gr/" id="yui_3_7_2_1_1362043866286_10149" style="background-color: white; color: #2862c5; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px; outline: 0px;" target="_blank">http://rubycloud.blogspot.gr/ </a><br />
<span style="background-color: white; color: #454545; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px;"> </span><a href="http://pollyannasdays.blogspot.gr/" id="yui_3_7_2_1_1362043866286_10148" style="background-color: white; color: #2862c5; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px; outline: 0px;" target="_blank">http://pollyannasdays.blogspot.gr/ </a><br />
<span style="background-color: white; color: #454545; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px;"> </span><a href="http://fvasileiou.wordpress.com/" id="yui_3_7_2_1_1362043866286_10151" style="background-color: white; color: #2797da; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px; outline: 0px;" target="_blank">http://fvasileiou.wordpress.com/ </a><br />
<span style="background-color: white; color: #454545; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px;"> </span><a href="http://silia.wordpress.com/" id="yui_3_7_2_1_1362043866286_10152" style="background-color: white; color: #2862c5; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px; outline: 0px;" target="_blank">http://silia.wordpress.com/ </a><br />
<span style="background-color: white; color: #454545; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px;"> </span><a href="http://kynokefaloi.blogspot.gr/" id="yui_3_7_2_1_1362043866286_10154" style="background-color: white; color: #2862c5; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px; outline: 0px;" target="_blank">http://kynokefaloi.blogspot.gr/ </a><br />
<span style="background-color: white; color: #454545; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px;">:</span><a href="http://www.kidscloud.gr/" style="background-color: white; color: #2862c5; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px; outline: 0px;" target="_blank">http://www.kidscloud.gr/ </a><br />
<span style="background-color: white; color: #454545; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px;"> </span><a href="http://redkangaroo.wordpress.com/" id="yui_3_7_2_1_1362043866286_10165" style="background-color: white; color: #2797da; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px; outline: 0px;" target="_blank">http://redkangaroo.wordpress.com/ </a><br />
<span style="background-color: white; color: #454545; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px;"> </span><a href="http://breezesound.blogspot.gr/" id="yui_3_7_2_1_1362043866286_10156" style="background-color: white; color: #2862c5; font-family: Helvetica, Arial, sans-serif; font-size: 12px; outline: 0px;" target="_blank">http://breezesound.blogspot.gr/ </a><br />
<div class="MsoNormal" style="margin-bottom: .0001pt; margin-bottom: 0cm; margin-left: 72.0pt; margin-right: 71.25pt; margin-top: 0cm; text-align: justify; text-indent: -36.0pt;">
<br /></div>
</div>
Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.com14tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-49040268309604961382013-02-12T20:24:00.001+02:002013-03-01T10:38:43.237+02:00Οι μάνες...<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div style="text-align: justify;">
Μετά τις ειδήσεις του προπερασμένου Σαββάτου δεν είμαι πια ο ίδιος άνθρωπος. Ετσι νιώθω, τουλάχιστον. Σαν κάτι μέσα μου να έσπασε όταν έμαθα για τους βασανισμούς των τεσσάρων νεαρών που συνελήφθησαν στην Κοζάνη. Νέοι ενήλικες, που οπλοφορούσαν (αλλά δεν χρησιμοποίησαν τα όπλα τους), που πήγαν να ληστέψουν μία τράπεζα όχι για να επιβιώσουν υλικά αλλά για λόγους ιδεολογίας. Νεαροί ιδεολόγοι που κατέφυγαν σε μία πράξη βίας, η οποία όμως είχε θύματα μόνο τους ίδιους. Νεαροί που πήραν την ευθύνη τους απέναντι στην κοινωνία τόσο σοβαρά που ενήργησαν δραστικά, και πήραν έντιμα και γενναία την ευθύνη των πράξεών τους. Ετσι "διάβασα" εγώ την είδηση, έτσι λειτούργησε στο συναίσθημα και στη σκέψη μου.</div>
<div style="text-align: justify;">
Το οτι η δράση τους ήταν μία πράξη βίας, μία ληστεία, δεν με "συγκλόνισε". Καθημερινά γίνομαι θύμα ληστείας από το κράτος (με την αυξημένη φορολογία, την υποβάθμιση των υπηρεσιών τις οποίες έχω ήδη προπληρώσει με τους φόρους και τις κρατήσεις, και την καθημερινή επιβεβαίωση της οικονομικής κακοδιαχείρισης των ιθυνόντων). Καθημερινά υφίσταμαι τη βία της εξουσίας, κι αν έχω καταργήσει την τηλεόραση στο σπίτι μας είναι ακριβώς για να μετριάσω τις ποσότητες βίας που δεχόμαστε σαν οικογένεια. Απλά δεν αντέχω άλλη βία να μπαίνει στο σπίτι. Ο Γκάντι υπήρξε το μοναδικό ίνδαλμα που είχα ποτέ στη ζωή μου από παιδί.</div>
<div style="text-align: justify;">
Απ' ότι φαίνεται (ξανά και ξανά στο πέρασμα του χρόνου) η απόφαση σχετικά με την τηλεόραση ήταν σωστή. Από φίλους έμαθα για τη σκύλευση των παραμορφωμένων προσώπων των βασανισμένων νεαρών από τα τηλεοπτικά κανάλια, για τις ατέλειωτες "αναλύσεις" και σχολιασμούς σχετικά με την ταξική καταγωγή των νεαρών, και για τις μομφές εναντίον των γονέων, ειδικά των μανάδων τους. Τόσοι και τόσοι διερωτήθηκαν δημοσίως (μέσα από τις στήλες τους, ή το βήμα που τους δίνουν τα διάφορα μμε) "τί είδους γονείς κατασκευάζουν τρομοκράτες;" "πώς είναι η παιδική ηλικία ενός παιδιού που μετέπειτα εξελίσσεται σε τρομοκράτη;" (Οχι απαραίτητα με αυτές τις λέξεις, αλλά το νόημα ήταν αυτό).</div>
<div style="text-align: justify;">
(Εδώ θα κάνω μία παρένθεση: Η λέξη "τρομοκράτης" παλαιότερα με μπέρδευε. Τρομοκράτης είναι κάποιος που τρομοκρατεί, κάποιος που ενσπείρει τον φόβο και τον τρόμο: με τις πράξεις και τα λόγια του, προφανώς. Οταν ήμουνα μικρή τρομοκράτες λέγανε τους αεροπειρατές, οι οποίο απειλούσαν ανθρώπους με τα φονικά τους όπλα (απειλούσαν δηλαδή το βασικό ένστικτο της επιβίωσης) και εξέτρεπαν αεροπλάνα από την κανονική τους πορεία να πάνε αλλού γι αλλού (αγαπημένοι προορισμοί οι αραβικές χώρες, εάν θυμάμαι καλά). Εξαιτίας του συναισθηματικού φορτίου που έχει να κάνει με το θάνατο, η λέξη τρομοκράτης χρησιμοποιείται περίεργα. Κάτι μας κάνει μέσα μας. Οταν την ακούω ή τη διαβάζω αναλογίζομαι ακριβώς αυτό: ποιός με τρομοκρατεί; πώς με τρομοκρατεί; με τι ακριβώς με απειλεί; πώς ωφελείται αυτός με τον δικό μου φόβο ή τρόμο;</div>
<div style="text-align: justify;">
Συνειδητοποίησα λοιπόν οτι περισσότερο με τρομοκρατούν οι γιατροί που (ελέω ειδικότητας σαν άλλοι θεοί) δεν σέβονται τα δικαιώματά μου ως ασθενούς παρά με τρομοκράτησε ποτέ η ύπαρξη της "17ης Νοέμβρη" - περισσότερο με τρομοκρατούν οι οπλισμένοι με ρόπαλα, αυτόματα, και ασπίδες νεαροί αστυνομικοί σε μία διαδήλωση παρά οι οργισμένοι τύποι που πετάνε μάρμαρα - περισσότερο με τρομοκρατεί η ιδέα οτι μπορεί να μείνουμε άστεγοι ως οικογένεια επειδή η εφορία θεωρεί οτι βγάζω περισσότερα από όσα δηλώνω (και πώς να αποδείξω οτι δεν είμαι ελέφαντας; αφού υπάρχει εξαρχής κακοπιστία) παρά το οτι τρία παληκαράκια πήγαν να ληστέψουν μία τράπεζα για την ιδεολογία τους... παρατηρώ επίσης πόσο τρομοκρατημένοι είναι από το 2010 οι φίλοι μας που παρακολουθούν ειδήσεις στην τηλεόραση... Κλείνει η παρένθεση).</div>
<div style="text-align: justify;">
Για τις μανάδες των "τρομοκρατών", λοιπόν, που έγινε τόσος πολύς λόγος αυτές τις τελευταίες μέρες. Μπαίνω στα παπούτσια τους, που λένε, και φαντάζομαι τον πόνο και την αγωνία τους στην είδηση οτι το παιδί τους (αρτι ενηλικιωθέν) συνελήφθη για ληστεία και οπλοφορία. Γνωρίζοντας πώς νιώθω εγώ όταν βλέπω μία γρατζουνιά ή μια μελανιά στα πόδια ή στα χέρια των παιδιών μου (κάτι το ποδόσφαιρο, κάτι οι γάτες, κάτι από δω κάτι από κει...) και φρικάρω, και σπεύδω με κρεμούλες, βάλσαμα και γιατροσόφια να απαλύνω το τραύμα και να ανακουφίσω τον πόνο, μπορώ ίσως να φανταστώ κάτι από τη φρίκη την ανησυχία και τον πόνο που ένιωσαν οι μαμάδες των νεαρών αναρχικών βλέποντας τα παραμορφωμένα από τα χτυπήματα πρόσωπα των παιδιών τους.<br />
Είδαμε τα πονεμένα και παραμορφωμένα πρόσωπα. Τι είδους παραμόρφωση, όμως, πρέπει να έχει ένας άνθρωπος μέσα του για να προκαλέσει τέτοια παραμόρφωση στο πρόσωπο ενός συνανθρώπου του; Πόσο πόνο πρέπει να έχει συσσωρεύσει, και από πού, για να προκαλέσει τέτοιο πόνο ηθελημένα, σε ένα άλλο άνθρωπινο όν;</div>
<div style="text-align: justify;">
Εμαθα οτι υπήρξε και μία γυναίκα με ένα πανώ (έξω από το αστυνομικό τμήμα; έξω από τα δικαστήρια; κάπου) που έγραφε κάτι του στυλ "και οι μπάτσοι έχουν μανάδες".</div>
<div style="text-align: justify;">
Και είπα: μάλιστα! Και οι μπάτσοι έχουν μανάδες, όπως και οι βασανιστές. Για τις μαμάδες αυτές, όμως, ουδείς λόγος. Ελάχιστοι διερωτήθηκαν τί είδους μάνες είναι αυτές που "παράγουν" βασανιστές, τι είδους παιδική ηλικία θα πρέπει να έχουν κάποιοι άνθρωποι για να διεξάγουν ή να συμμετέχουν σε βασανιστήρια. Πώς ήταν η οικογένειά τους; Από ποιά κοινωνική τάξη προέρχονται; Τι, τελοσπάντων, έκαναν τόσο λάθος οι γονείς στην ανατροφή τους ώστε να τους βγεί το παιδί τους βασανιστής; </div>
<div style="text-align: justify;">
Βασανιστής είναι κάποιος όταν προκαλεί ηθελημένα πόνο στον συνάνθρωπό του. Στον αδύναμο (θεσμικά ή σωματικά) συνάνθρωπό του, ο οποίος μάλιστα δεν μπορεί (εξαιτίας των δεδομένων συνθηκών) να αντιδράσει ή να προστατευτεί. Λέμε οτι οι βασανιστές είναι "κτήνη", υπονοώντας οτι έχουν χάσει το βασικό χαρακτηριστικό της ανθρωπιάς τους, την ενσυναίσθηση και τη συμπόνοια. Τα κτήνη, βέβαια, ουδέποτε προκαλούν παραπάνω πόνο από όσο χρειάζεται για να σκοτωθεί το θήραμά τους ώστε να μπορούν να τραφούν από αυτό. Η βία των ζώων σχετίζεται με την επιβίωση. Η ηθελημένη βία των ανθρώπων;</div>
<div style="text-align: justify;">
Εικάζω οτι η ηθελημένη βία των ανθρώπων σχετίζεται με την εξουσία, με την παρουσία ή την απουσία της. Εικάζω, γιατί ούτε ψυχολόγος ούτε εγκληματολόγος είμαι. Απλά διερωτώμαι τι λάθος μπορεί κάποιος να κάνει στην ανατροφή του παιδιού του ώστε το παιδί του να αρέσκεται να προκαλεί φυσικό πόνο στους συνανθρώπους του... Αναρωτιέμαι πώς νιώθουν οι μάνες των βασανιστών. Φοβούνται τα παιδιά-τέρατα που έβγαλαν; Ντρέπονται γι αυτά; Τα θαυμάζουν; Συνειδητοποιούν οτι είναι τέρατα; Και όταν το συνειδητοποιούν, τι κάνουν;</div>
<div style="text-align: justify;">
Ενα ξέρω μόνο: δεν θα ήθελα να ήμουν στη θέση τους.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
</div>
Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.com4