tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post6115726291447089075..comments2023-04-29T12:36:11.588+03:00Comments on a mother's diary: Στο χακί;Ξωτικόhttp://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.comBlogger5125tag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-60510920265591480502012-07-16T18:52:41.214+03:002012-07-16T18:52:41.214+03:00"ήθελες να ζήσεις", γράφει, δηλαδή δεν ζ..."ήθελες να ζήσεις", γράφει, δηλαδή δεν ζούσες! "αχρηστία", γράφει, άχρηστος για τον εαυτό σου, άχρηστος για τη συλλογικότητα στην οποίαν ανήκεις.<br />Ποιες άλλες λέξεις θα μπορούσαν καλύτερα να καταδικάσουν τη διαστροφή του πολέμου;<br />Και ποιος άλλος θεσμός από αυτόν της διατήρησης της υποχρεωτικής στράτευσης θα απαξίωνε πιο εμφαντικά τις μεγάλες κοινότητες (όπως η Ευρωπαϊκή), ή κοινοπολιτείες. Αν η Ευρωπαϊκή ένωση δεν μπορεί να καταστήσει περιττή τη στράτευση και τους εξοπλισμούς αυτο-ακυρώνεται.<br />Όσο για το κόψιμο του ομφάλιου λώρου με την οικογένεια χρειάζεται πολιτισμός, προνοιακή κοινωνία και εκπαιδευμένοι γονείς. Δε μας χρειάζεται το "χακί":νόθο χρώμα σε νόθα κοινωνία.<br />Αφήστε το χακί για τους φασίστες και σε κείνους που ζουν από συνήθεια στην περηφάνια κάποιων ένδοξων ημερών.ameristosa@gmail.comhttps://www.blogger.com/profile/11865039759052125013noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-66149939766614625882012-07-16T18:08:31.589+03:002012-07-16T18:08:31.589+03:00@Γιώργος Κατσαμάκης ...και λένε οτι οι γυναίκες δε...@Γιώργος Κατσαμάκης ...και λένε οτι οι γυναίκες δεν πάνε φαντάροι! Αλλά η ευαισθησία, όπως γνωρίζουμε, δεν είναι αποκλειστικά γένους θηλυκού. Διάβασα και τα δικά σας κείμενα, μου θύμισαν ιστορίες παλιές. Είναι σημαντικό να τα μοιραζόμαστε αυτά, να υπενθυμίζουμε ο ένας στον άλλον τι δεν πρέπει να ξανακάνουμε, πού δενπρέπει να ξαναγυρίσουμε σαν νοοτροπία και σαν κοινωνία...<br />@Ben Provis Αναφέρομαι γύρω στα 25-30 χρόνια πριν, που ο στρατός ήταν 24-26 μήνες. Ο καθένας μας μόνο από τις εμπειρίες του δικαιούται να μιλάει, τελικά. "Κολλέγιο"! Πλάκα έχει! Ακουσα κι εγώ αυτή τη λέξη, πράγματι, για κάποιες μονάδες... Αυτή η αίσθηση της απραξίας που περιγράφεις, πόσο μπορεί να σακατέψει την ψυχή και το πνεύμα... Και φυσικά έχεις δίκιο, ο στρατός είναι μια πολύτιμη ευκαιρία για το κόψιμο του λώρου με το σπίτι (ουδέν κακόν αμιγές καλού που έλεγαν και οι παλιοί)...<br /><br />@Σταυρούλα ...αμήν! εφόσον κάθε χρόνο σχεδόν αλλάζει/τροποποιείται ο νόμος για το ποιός στρατεύεται και όχι και για πόσο, κτλ, κανείς δεν ξέρει τι ξημερώνει...Ξωτικόhttps://www.blogger.com/profile/04100023260251560401noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-19778672942110312872012-07-16T16:24:30.243+03:002012-07-16T16:24:30.243+03:00Συμφωνώ μαζί σου , ειδικά με το τελείωμα του ποστ....Συμφωνώ μαζί σου , ειδικά με το τελείωμα του ποστ. Εύχομαι να΄χει καταργηθεί ως τότε η υποχρεωτική θητεία!Σταυρούλαhttps://www.blogger.com/profile/00367732919029931658noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-73219625741405767652012-07-16T12:15:37.415+03:002012-07-16T12:15:37.415+03:00Δεν ξέρω για ποια χρόνια αναφέρεσαι αλλά τουλάχιστ...Δεν ξέρω για ποια χρόνια αναφέρεσαι αλλά τουλάχιστον μέχρι πριν δεκαπέντε χρόνια που πήγα εγώ ο στρατός ήταν "κολλέγιο"<br />Το μοναδικό πράγμα αρνητικό που μου είχε μείνει ήταν η απόλυτη αίσθηση της απραξίας= αχρηστίας. Ο χρόνος περνούσε, ήθελες να ζήσεις, να κάνεις πράγματα, να δουλέψεις και απλά έπρεπε να περιμένεις. Κατά τα άλλα, ειδικά τώρα που έχει μειωθεί η θητεία, είναι μια πρώτη ευκαιρία να αποκοπεί ο λώρος με το σπίτι. <br />Ηρέμησε Ξωτικό, αν δεν είναι ο στρατός θα είναι κάτι άλλο που θα επηρρεάσει το Αγόρι σου. Τουλάχιστον ας είναι ο στρατός, που είναι πολύ πιο ήπιο.<br />Καλή ΕβδομάδαBen Provishttps://www.blogger.com/profile/10063118165182298707noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-1824223365614199389.post-18530513182232901772012-07-16T11:03:46.692+03:002012-07-16T11:03:46.692+03:00Πιο "συγκεκριμένο" από όσα γύρω-γύρω είπ...Πιο "συγκεκριμένο" από όσα γύρω-γύρω είπες δεν θα μπορούσες νομίζω να πεις. Για την επικοινωνία και τα γράμματα και κυρίως για τα κουσούρια που αφήνει ο στρατός στα αγοράκια. Το αφιέρωμά σας "απαντάει" στο "αγορίστικο" αφιέρωμά μας. Καθώς διαβάζω τα κείμενά σας νοιώθω πόσο συνθετικά το συμπληρώνει. Σαν να βιώσαμε από κοινού τις θητείες στο παράλογο. Που μάλλον μαζί τις βιώσαμε αγοράκια και κοριτσάκια. <br /><br />ΥΓ: Εξαίρετο το κείμενό σου.Γιώργος Κατσαμάκηςhttps://www.blogger.com/profile/02469580030887410045noreply@blogger.com