Είναι η
αγαπημένη μου παιδική φωτογραφία. Την έχω βουτήξει, χρόνια τώρα, από
οικογενειακό άλμπουμ που φυλάσσεται σε διπλοκλειδωμένο συρτάρι με δράκο. Είμαι
εγώ, 4 Νοεμβρίου 1965 (ολίγων μηνών), στο κρεββάτι της μαμάς και του μπαμπά.
Στο βάθος διαφαίνεται το καλαθάκι που κοιμόμουν – ή δεν κοιμόμουν, όπως μου λέγανε, γιατί ήμουνα,
λέει, πολύ δύσκολη στον ύπνο. Είναι η μοναδική φωτογραφία που δεν με κρατούν
επιδεικτικά γονείς, θείες, ή παπουδογιαγιάδες, ή δεν είμαι παιχνίδι ανάμεσα στα
παιχνίδια μου. Κάποιος μου έβαλε στο χέρι μία εφημερίδα κι εγώ την έπιασα και
την περιεργάζομαι με τη χαρακτηριστική περιέργεια ενός μωρού. Το λιονταράκι
πίσω μου φαντάζει τρομακτικό στα ενήλικα μάτια μου, αλλά το λάτρευα, λέει, ως
βρέφος. Εχω κάποιες αναμνήσεις ολοζώντανες, κι από τη βρεφική μου ακόμα ηλικία.
Κάποιες φορές πηγαίνω εκεί σε όνειρα, μιλάω σε μένα που είμαι μηνών ή ολίγων
ετών, και με καθησυχάζω για τ’ αργότερα. Μεγαλώνοντας (και ενθυμούμενη τα
όνειρα αυτά) άρχισα να κάνω και
συνειδητά «ταξίδια στο χρόνο»…
Γεννήθηκα, λοιπόν, ένα απόγευμα που
ο ήλιος τεμπέλιαζε ανάμεσα στον Δίδυμο και τον Καρκίνο, και ο γήινος πατέρας
μου επιτηρούσε σε εξετάσεις αγγλικής γλώσσας. Η σελήνη. Σχεδόν γεμάτη, ήθελε
λίγα ακόμα λεπτά να ανέβει στον ορίζοντα.
Κάποτε
μου είχε πεί η γιαγιά μου οτι δεν ήμουν σαν τα άλλα νεογέννητα. Εγώ, λέει δεν
κοιμόμουνα, είχα τα μάτια ορθάνοιχτα και κοίταζα γύρω μου καλά-καλά. Μας
παρατηρούσες πολύ προσεκτικά, σα νά’θελες να μας γνωρίσεις, μου είπε. Παρότι οι
αναμνήσεις μου είναι κατά τι θολές, θυμάμαι έντονα να ψάχνω γύρω μου τα πρόσωπα
να βρώ γνώριμες φάτσες...
Λένε
κάτι χαζά οι άνθρωποι, οτι ας πούμε τα μωρά, τα παιδιά, δεν ξέρουν, δεν
καταλαβαίνουν. Συμβαίνει το αντίθετο. Γιατί βεβαίως, όπως ξέρουν όλοι, όταν
ερχόμαστε στη γή ξεχνάμε. Ξεχνάμε γιατί ήρθαμε, ξεχνάμε από πού ήρθαμε, έχουμε
ξεχάσει τι ήρθαμε να κάνουμε – αυτό το πρώτο κλάμα του μωρού είναι σαν
τελετουργικό που σηματοδοτεί το κλείσιμο της μνήμης, το τέλος της επίγνωσης. Και
άντε μετά να τα ξανάβρεις!
Απεκδυόμαστε
πολλά κατά την κάθοδό μας, τη βασική μας
μνήμη τις ικανότητές μας - και αυτό γίνεται
απότομα. Ψήγματα μνήμης, όμως, αναλαμπές υπάρχουν πολλές όσο είμαστε
μικροί (σε γήινα χρόνια) που τελικά ξεφτίζουν και χάνονται νωρίτερα ή
αργότερα. Οι περισσσότεροι γήινοι έχουν ξεχάσει την καταγωγή τους πριν
κλείσουν τα έξι τους χρόνια. Οχι οτι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις: κάποιες ψυχές
κρατούν γερά, άλλες ξεχνάνε γρηγορότερα.
Ετσι, λοιπόν, τα παιδιά γνωρίζουν περισσότερα, γιατί είναι πιο φρέσκια η μνήμη
τους. Αλλά ιδού, στους περισσότερους μεγάλους έχει χαθεί ακόμα και η ικανότητα
να το αναγνωρίζουν.
Οι
αναμνήσεις μου είναι περίεργες: εικόνες, όνειρα που έβλεπα, σκέψεις που έκανα,
λόγια που άκουγα – μερικά πράγματα τόσο έντονα, σα να συνέβησαν προχτές, άλλα
συγκεχυμένα, άλλα που δεν χρειάζεται να προσπαθήσω για να θυμηθώ, μ’ακολουθούνε
σαν περίεργα φυλαχτά σ’όλη μου τη ζωή.
Μου άρεσε πάντα να διαβάζω.
Το κείμενο αυτό έρχεται να προστεθεί (κάπως καθυστερημένα λόγω τεχνικών δυσκολιών) σε ένα διαδικτυακό αφιέρωμα που εμπνεύστηκε ο φιλανάγνωσος Βιβλιοθηκάριος http://www.vivliothekarios.blogspot.gr/ , και συμμετέχουν οι:
http://tsalapetinos.blogspot.gr/ http://katerinatoraki.blogspot.gr/
http://www.baxalon.gr/index.php/grafoume/itemlist/user/47-devaaleema
http://rubycloud.blogspot.gr/
http://pollyannasdays.blogspot.gr/
http://fvasileiou.wordpress.com/
http://silia.wordpress.com/
http://kynokefaloi.blogspot.gr/
:http://www.kidscloud.gr/
http://redkangaroo.wordpress.com/
http://breezesound.blogspot.gr/