Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Ενας άλλος κόσμος είναι εφικτός;


«Ενας αλλιώτικος κόσμος είναι εφικτός», θα το έχετε ακούσει – και, «γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις στον κόσμο». Ο Γκάντι το είπε αυτό το τελευταίο – το ‘πε και το ‘κανε.

Συχνά αναρωτιέμαι γιατί κάνουμε παιδιά. Όχι επειδή μετάνιωσα που έκανα εγώ, το αντίθετο θα έλεγα. Τα παιδιά μου είναι οι μεγάλοι μου δάσκαλοι. Αλλά αναρωτιέμαι, γενικά, παρατηρώντας γύρω μου. Αλλοι άνθρωποι φαίνεται να κάνουν παιδιά επειδή έτσι κάνει όλος ο κόσμος που παντρεύεται: τα παιδιά φαίνεται να είναι απαραίτητο συμπλήρωμα στη συζυγική ευτυχία. Αλλοι, φαίνεται καθαρά, θέλουν απαραιτήτως να έχουν κάποιον να φροντίζουν, κάποιον να αγαπούν «δικό τους», που δεν θα τους αφήσει, δεν θα τους απογοητεύσει (κούνια που τους κούναγε, λέω, αυτούς!), που πάντα θα τους αγαπάει χωρίς όρους… Αλλοι κάνουν παιδιά επειδή «έτυχε», «ήρθαν», άλλοι πάλι «κατά τύχη». Αλλοι από ρομαντική διάθεση (ανάμεσα στην πρώτη και στην τελευταία κατηγορία). Αλλοι γιατί θέλουν να κρατήσουν κοντά τους το σύντροφό τους. Αλλοι επειδή θέλουν να «συνεχίσουν το όνομά τους» και την «οικογενειακή παράδοση». Αλλοι επειδή νοσταλγούν την εγγύτητα και την αγάπη της πατρικής/μητρικής τους οικογένειας, και θέλουν αυτό να το αναπαράγουν…

Εγώ, πάλι, ήθελα ν’ αλλάξω τον κόσμο. Το πρώτο μου παιδί έγινε μάλλον «κατά τύχη», δηλαδή, δεν το είχα σκεφτεί, δεν το είχα προγραμματίσει, δεν είχα φανταστεί ποτέ τον εαυτό μου μαμά. Η νέα ζωή, βέβαια, δεν άργησε καθόλου να με συναρπάσει ως ιδέα (παρόλο που στην πράξη οι αλλαγές που επέφερε στο σώμα μου και στην καθημερινότητά μου ήταν συνταρακτικές και δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ). Μου άρεσε η αίσθηση του «2-σε-1», και επικοινωνιακή καθώς είμαι, άρχισα πολύ νωρίς να «μιλάω» και να τραγουδάω στο μωρό…

Το δεύτερο παιδί ήρθε για παρέα στο πρώτο, γιατί όπως λένε «ένα παιδί ίσον τρείς παράφρονες στο σπίτι» και δεν είχα πρόθεση να παραφρονήσω! Το τρίτο ήρθε κατά παραγγελία, τρόπον τινά, του πρώτου, και για να επιφέρει μία ισορροπία που διασθανόμουν ότι θα έλειπε από την οικογένεια χωρίς αυτό. Όταν λέω «κατά παραγγελία του πρώτου», υπάρχει μία ιστορία εδώ: μικρούλα, η πρώτη, μου λέει «μαμά, θέλω να μου κάνεις ένα αδελφάκι αγοράκι». Της λέω, «εγώ να σου κάνω αδελφάκι, αλλά δεν μπορώ να σου εγγυηθώ ότι θα είναι αγοράκι» «Γιατί;» «Ετσι, βρε παιδάκι μου, ποτέ δεν μπορούμε να ξέρουμε ή να πούμε αν ένα παιδί θα είναι αγοράκι ή κοριτσάκι από πριν να μπει στην κοιλίτσα μας» «Γιατί;» (τι να της πω τώρα, δεν μου βγαίνει – οπότε το ρίχνω στη μεταφυσική) «Γιατί ο καλός θεός μπορεί να θέλει να μας μάθει κάτι μέσα από ένα κοριτσάκι, που να μην μπορούμε να το μάθουμε μέσα από ένα αγοράκι» «Κοίτα, μαμά, ο καλός θεός σου έδωσε δύο κοριτσάκια – ότι είναι να μάθεις μέσα από τα κοριτσάκια θα τα μάθεις από μας. Αγοράκι θα κάνεις!» Κανονική παραγγελία, μιλάμε. Ομίλησε ο στρατηγός, και τα σκυλιά δεμένα. Ας τολμούσε ο «καλός θεός» να κάνει κι αλλιώς!!!

Τα οράματά μου για τον κόσμο ήταν πολλά και ποικίλα. Για τις σχέσεις των ανθρώπων, την οικονομία, την εκπαίδευση, την παγκόσμια ειρήνη, το σεβασμό της γης… Αυτά συνήθως τα έχεις κανείς στην εφηβεία του. Εγώ άργησα (η εφηβεία μου ήταν βασανιστική και άγρια, δεν υπήρχε πολύ περιθώριο για τέτοιες σκέψεις!), και μου μείνανε!!! (Απόδειξη ότι την επανάστασή του πρέπει να την κάνει κανείς τότε που πρέπει, αλλιώς ιδού τα’ αποτελέσματα!)

Και είπα: δεν μπορώ να περιμένω να υλοποιήσουν άλλοι τα οράματά μου, δεν μπορώ να περιμένω ποια κυβέρνηση θα κάνει νόμους έτσι όπως τους σκέφτομαι, και πότε θα ωριμάσει η κοινωνία για να τους δεχτεί, δεν μπορώ να αναγκάσω κανέναν να σέβεται είτε τη γη είτε τον εαυτό του! Ιδού η ευκαιρία. Θα ζήσω εγώ έτσι που θέλω, με τις αξίες που έχω μέσα μου (και δεν θα τις κρύβω, για να είμαι πιο αποδεκτή) και έτσι θα εκπαιδεύσω τα παιδιά μου... Αυτό δεν ήταν κάτι που μου ήρθε εν μία νυκτί – σταδιακά το συνειδητοποιούσα, στην κάθε μου κίνηση και στον κάθε μου λόγο ή σκέψη προς τα παιδιά.

Δεν θα πω τίποτα για τις εγγενείς δυσκολίες που βρίσκει κανείς από μέσα του, από τον ίδιο του τον εαυτό, όταν πάει να ζήσει σύμφωνα με τις αξίες που θεωρεί πολύτιμες στη ζωή του, χωρίς εκπτώσεις. Αυτό είναι μία πονεμένη ιστορία, που βάζει σε δοκιμασία τόσο το άτομο όσο και τις αξίες του, και ενέχει μία συνεχή διαπραγμάτευση με την τρέχουσα ιδεολογία και πραγματικότητα. Η οποία τρέχουσα ιδεολογία και πραγματικότητα δεν είναι και πολύ αισθητή μέχρι το παιδί να πάει σχολείο

Εδώ γελάμε. Θα μπορούσαμε και να κλαίμε, δηλαδή, αλλά γελάμε. Γιατί όταν πάνε σχολείο τα παιδιά του αναμετράται κανείς με την εικόνα της κοινωνίας, και τη σχέση που έχει (ή θέλει να έχει, ή προσπαθεί να του επιβληθεί να έχει) μαζί της.

Οι εμπειρίες μου από την αλληλεπίδραση των παιδιών μου με τα άλλα, και εμού με τις άλλλες μαμάδες, όταν τα παιδιά μου ήταν στις πρώτες τάξεις του δημοτικού (εκεί φαίνεται ολοζώντανα η όποια διαφορά) σε επόμενη ανάρτηση.

Ενας μικρός διάλογος μόνο, που κάτι «λέει». Το σκηνικό: είχαμε πάει με την κόρη μου σε κάποια μεγάλη εκδήλωση (αντιρατσιστικό φεστιβάλ; Το κοινωνικό φόρουμ που είχε γίνει στην Αθήνα πριν καμία πενταετία; Κάτι τέτοιο) είχαμε περάσει καλά, είχαμε δει φίλους και γνωστούς, είχαμε ακούσει πολλές γλώσσες να μιλιούνται γύρω μας και πολλές μουσικές, και φεύγοντας μου λέει. «Μαμά, πολύ μου άρεσε που ήρθαμε εδώ» «Α, μπράβο, μωρό μου! Γιατί;» «Γιατί βλέπω ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι σαν και σένα»…





4 σχόλια:

  1. αγαπητό μας ξωτικό, θα έχουμε την τιμή να ακούσουμε κάτι για τη σχολή, όπου οι γονείς εκπαιδεύονται από τα παιδιά τους;
    θαρρώ, πως είναι η σημαντικότερη σχολή πνευματικής εξέλιξης του ανθρώπου.
    θέλω, μόνο, να φαίνεται και το εκπαιδευτικό πρόγραμμα και κάποια στατιστικά στοιχεία, όπως: αποφοίτησε κανένας γονέας από αυτή τη σχολή με άριστα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αααα... Τα παιδιά έρχονται στον κόσμο για να εκπαιδεύσουν τους γονείς τους, ναι, έχεις δίκιο. Εγώ δεν έχω αποφοιτήσει ακόμα, πάντως! Ισως η αποχώρησή μου από τον πλανήτη να είναι και η αποφοίτηση, ποιός ξέρει! Δεν μου μίλησε ποτέ κανείς γι αυτά! Σιγά-σιγά, με τη μέθοδο της δοκιμής και του λάθους συνειδητοποιώ πράγματα, και μαθαίνω. Αλλά σκέφτομαι, μια που μιλάς για "εκπαιδευτικό πρόγραμμα", ότι όπως κάθε γονέας και κάθε παιδί είναι μοναδικοί, έτσι εξατομικευμένο θα είναι και το "εκπαιδευτικό πρόγραμμα" που παίζει κάθε φορά... Αλλοι γονείς χρειάζονται να μάθουν το σεβασμό, άλλοι το δόσιμο με μέτρο, άλλοι τα όρια, άλλοι ν' ανοίξουν τους ορίζοντές τους με νέα ενδιαφέροντα που θα τους φέρουν τα παιδιά τους. Ο καθένας τα δικά του, λέω εγώ. Και τα παιδιά το ίδιο. Η εκπαίδευση είναι πάντοτε αμφίδρομη, γι αυτό είναι τόσο συναρπαστική. Εγώ επί 11 χρόνια δίδασκα ξένες γλώσσες, αλλά τελικά εγώ έφυγα από το επάγγελμα με περισσότερες γνώσεις από όσες οι μαθητές μου, κι ας σάρωσαν όλα τα πτυχία!!!
    Εμένα τα παιδιά μου, πάντως,με μαθαίνουν πολλά! Για να δούμε, όπως λες, θα αποφοιτήσω; (Είμαι κατά των βαθμών εκ πεποιθήσεως!!!!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Kαλό μου συνονόματο το βραδάκι που πρωτοδιάβασα το κείμενό σου βούρκωσα και δεν ήμουν και σε κατάλληλη κατάσταση να γράψω (καθ'ότι δεν έχω κάνει το βήμα που περιγράφεις στην προηγούμενη....!!!!!!)άρα υπάρχει ένας ...."συνωστισμός" εδώ γύρω.
    Φοιτώ σ'αυτό το σχολείο 13 χρόνια ως μαμά και....καμμιά τριανταριά ως δασκάλα μουσικής !!!Για αποφοίτηση δεν το βλέπω και οι επιδόσεις όπως καλά ξέρεις παίζουν μεταξύ κόλασης και παράδεισου !!
    Νοιώθω μεγάλη συγγένεια μαζί σου γι'αυτόν τον καθημερινό αγώνα (εντός και εκτός των τειχών)για να μην ζήσουν τα παιδιά μας μια ζωή ρηχή, ξώφαλτση ,άδεια...
    Πολύ με άγγιξε η βασανιστική εφηβεία σου.....
    Θα τα λέμε συχνά νοιώθω εις πείσμα του δυνάστη χρόνου που με έχει τσακίσει αισχάτως...
    ξωτικούς και ...αγωνιστικούς ασπασμούς συμμαθήτρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. περπατάμε, ο καθένας και η καθεμία τα μονοπάτια μας, τα τόσο διαφορετικά, και ιδού πόσα κοινά πράγματα βλέπουμε...
    ίσως να περπατάμε και στα ίδια δάση, τελικά...

    ΑπάντησηΔιαγραφή