Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

Το μεγαλύτερο σκάνδαλο στην Ελλάδα

...είναι η κλοπή της παιδικής ηλικίας.

Ισως να κλέβουμε την παιδική ηλικία των παιδιών μας επειδή μας την έκλεψαν κι εμάς, αλλά τι σημασία έχει; Επειδή κολλήσαμε εμείς μία ασθένεια πρέπει να την κολλήσει και ο διπλανός μας;

Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω ελάχιστους ισορροπημένους και ευτυχισμένους ενήλικες. Δεν λέω, όλοι έχουμε τις ώρες και τις μέρες που μελαγχολούμε, και πενθούμε, και οργιζόμαστε και δυσκολευόμαστε. Ετσι είναι η ζωή. Πώς το διαχειριζόμαστε όλο αυτό, όμως, εκεί παίζεται το παιχνίδι.

Όταν στερούμαστε την παιδική μας ηλικία, δεν μπορεί, κάπου θα μας βγεί! Θα μείνει μέσα μας ένα κενό, κι επειδή στη φύση κενό δεν νοείται, με κάτι θα σπεύσουμε να το γεμίσουμε – όχι απαραίτητα συνειδητά, υποσυνείδητα γίνονται συνήθως αυτές οι δουλειές. Κάπου θα σκαλώνουμε στην υπόλοιπη ζωή μας – όπως όταν έχεις κενά στα μαθηματικά ή στα αρχαία, που αν δεν τα αναπληρώσεις, ποτέ δεν θα μπορέσεις ουσιαστικά να προχωρήσεις, και το κενό θα συσσωρεύεται και θα μεγαλώνει μέχρι να το αντιμετωπίσεις. Αλλοι γεμίζουν το κενό τους με τα υλικά αποκτήματα – κόττερα, αυτοκίνητα, σπίτια, χρυσό στην Ελβετία, ότι μπορεί κανείς. Αλλοι με τίτλους – πρόσφατα βρέθηκα σε κοινωνική εκδήλωση όπου μοιράζονταν απίστευτοι τίτλοι και παράσημα: ο μέγας λογοθέτης, ο άρχων χαρτουλάριος, ο ύπατος άρχων, ο άρχων χαρτοφύλαξ, ο μέγας ταξιάρχης του αγίου τάδε… Αλλοι γεμίζουν το κενό με κοινωνική αναγνώριση, άλλοι με την προσκόλληση σε έναν τρόπο ζωής, άλλοι φλερτάρουν με το θάνατο (παρακινδυνευμένα σπόρ, πολεμικοί ανταποκριτές…) Ολοι μας κάτι βρίσκουμε. Και άμα δεν βρούμε κάτι τέτοιο, ή αν το κενό είναι μεγάλο, και δεν μας φτάνει η επιλογή μας, κάνουμε παιδιά!

Νόμιζα ότι υπήρξα άτυχη στο ότι η παιδική και εφηβική μου ηλικία ήταν χρωματισμένες από την φιλοδοξία των γονιών μου «να αριστεύσω», με ότι αυτό σήμαινε. Ηταν περήφανοι για μένα όταν έφερνα μεγάλους βαθμούς, ήταν περήφανοι για μένα όταν τελείωσα το πανεπιστήμιο επίσης με «καλό βαθμό». Τώρα βλέπω τα νέα παιδιά στο λύκειο που ζουν μεταξύ σπιτιού φροντιστηρίου και σχολείου, με πολύ μεγαλύτερο άγχος από ότι είχα εγώ (που ήμουν αμετανόητα αντιδραστική και "πνεύμα αντιλογίας"), έχοντας «αφήσει γι αργότερα» τις αγάπες τους: τη μουσική, τη ζωγραφική, τις παρέες, την ενασχόληση με τα κοινά… Εγώ άφησα πίσω το χορό. Και είναι όπως το λέει ο Χρ. Ιωαννίδης στο βίντεο – μερικά πράγματα πρέπει να γίνουν τότε που πρέπει. Αργότερα δεν γίνονται. Γιατί - απλά δεν γίνονται. Γιατί η ζωή κυλά με τις δικές της ανάγκες, ροές, και συγκυρίες. Όπως λέει ένα αγγλικό ρητό, ο χρόνος και η παλίρροια δεν περιμένουν κανέναν!

Παρατηρώ τα παιδιά μου όταν βαριούνται. Βαριούνται το σχολείο, τα σχολικά πράγματα. Καμιά φορά, παίρνει η μπάλλα και κάτι που κάτω από άλλες συνθήκες θα το έβρισκαν ενδιαφέρον, αλλά επειδή δίνεται μέσα από το σχολείο (που το έχουν κατατάξει μέσα τους ως «βαρετό») το απορρίπτουν εκ προοιμίου. Βαριούνται τον διδακτισμό όπου τον βρουν, όσο καλά κρυμμένος και να είναι… Κι εγώ ως παιδί τον βαριόμουν, αλλά ιδού, τον αναπαράγω κι εγώ ασυνείδητα πολλές φορές! Τι είναι η βαρεμάρα; Ένα βάρος. Ένα «θα ήθελα να ήμουν αλλού να κάνω άλλα πράγματα». Ένα διαρκές ταξίδι από το παρελθόν στο μέλλον, χωρίς στάση στο «ανιαρό» παρόν. Αυτή είναι μία νοοτροπία που διαμορφώνεται στο δημοτικό, και στο γυμνάσιο έχει ήδη παγιωθεί. Ολοι οι φιλόσοφοι, όλοι οι μεγάλοι δάσκαλοι, οι μύστες της ανθρωπότητα λένε «ζήσε στο παρόν», «έσο παρών στο παρόν». Κάποιοι από μας τους μεγάλους περνάνε χρόνια σε φιλοσοφικές σχολές, σε σεμινάρια αυτοβελτίωσης, σε σχολές πολεμικών τεχνών, ή στο ντιβάνι του αναλυτή, για να μάθουμε να μπορούμε να ζούμε «τη στιγμή»… Κάτι που ως παιδιά δεν χρειαζόμαστε κανέναν να μας το διδάξει, το κάναμε από μόνοι μας! Αλλά παρενέβησαν οι «μεγάλοι» και το εκπαιδευτικό τους σύστημα, και το ξεχάσαμε! Χάσαμε την επαφή μας με το παρόν. Κάποιοι από μας έχουμε χάσει την επαφή με το τι θέλουμε, τι μας ευχαριστεί, τι μας γεμίζει… Και ιδού πώς έρχονται οι καταθλίψεις (ίσως όχι όλες, αλλά είναι μία σίγουρη και αλάθητη οδός!) Αυτό θέλουμε και για τα παιδιά μας;

Το βίντεο αυτό όταν το είδα προ ημερών μου έφτιαξε τη μέρα. Νιώθω πάντα ευγνώμων όταν ανάβει φως μες στο σκοτάδι!



5 σχόλια:

  1. Σε συγχαίρω, που έφερες ένα εξαιρετικά σημαντικό πρόβλημα της κοινωνίας μας, ώστε να το θυμηθούν και όσοι θέλουν να ξεχνούν. Δίνεις και σε μένα την ευκαιρία για μια πιο συγκεκριμένη, αλλά παρόμοια καταγγελία.
    Οι κυβερνήσεις, νομοθετημένα, έχουν κλέψει τρία δημιουργικά χρόνια από τη ζωή των νέων. Πήραν τα χρόνια του Λυκείου. Είναι εκεί που ο νέος ολοκληρώνεται ως προσωπικότητα, αποκτά τις βάσεις αναγνώρισης της αυτο-αξίας του, πατάει στις ρίζες του και ορθώνει το ανάστημα του Εγώ του. Ωριμάζει ως πολίτης!
    Σ' αυτά τα χρόνια είναι που χρειάζεται να γνωρίσει, να αποδεχθεί ή να αμφισβητήσει Αρχές και Αξίες και να δημιουργήσει τη δική του, εντελώς προσωπική, άποψη για όλες τις πτυχές της ύπαρξης και της ανυπαρξίας, της ζωής και του θανάτου, των ορατών και των αόρατων κόσμων. Να γνωρίσει τα φυσικά του δικαιώματα και να αποδεχθεί τις αντίστοιχες υποχρεώσεις του σε μια δίκαιη συλλογική ζωή. Να διαμορφώσει άποψη για το Δίκαιο και το άδικο, για την Ελευθερία και την καταπίεση, για τη Δημοκρατία ή για την Αριστοκρατία, για το Καλό και το κακό. Με αυτά τα εφόδια θα ξεκινήσει το δρόμο του μέλλοντός του ανεξάρτητα από βαθμούς και μόρια και ιδιοτροπίες (ιερο-)εξεταστών και θα βρεθεί σε μια κοινωνία, που θα του προσφέρει χωρίς λίστες αναμονής τη δυνατότητα να διεκδικήσει ελεύθερα την έκφραση της ιδιαίτερής του προσωπικότητας και την εξυπηρέτηση του προγράμματος της δικής του ζωής.
    Αυτά τα χρόνια του και αυτή την ευκαιρία της ωρίμανσης τα έκλεψαν οι διαχειριστές της εξουσίας, που λεηλατούν τη ζωή των νέων και τα μετέτρεψαν σε χρόνια ειδικής κατά κλάδους εκπαίδευσης, ουσιαστικά δε, σε χρόνια φροντιστηριακής προετοιμασίας, για να αντιμετωπίσει ένα άδικο και απάνθρωπο σύστημα επιλογής, προκειμένου να εισαχθεί στα πανεπιστήμια, όταν κιόλας έχουν αρχίσει να εξανεμίζονται οι προοπτικές εργασίας των νέων αποφοίτων και τον περιμένει μαζί με την αποφοίτησή του η ανεργία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Σε ευχαριστώ που μου έμαθες κάτι καινούργιο σήμερα το βράδυ. Υπέροχο ποστ, συγκλονιστικός ο ομιλητής, για άλλη μία φορά ντρέπομαι που θέλω να μεγαλώσω το παιδί μου σε τούτη την κατάφορα άδικη χώρα.
    Να'σαι πάντα καλά!
    Ε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Eχω το ίδιο συναίσθημα. Τα παιδιά μου είναι στο ξεκίνημα της υποχρεωτικής εκπαίδευσης και νιώθω σαν να μπήκαν στην κρεατομηχανή. Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος να τα βοηθήσουμε ουσιαστικά?

    Newagemama

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. δεν θα ξεχάσω το κλάμα που έριξα οταν πήγε η κόρη μου πρώτη δημοτικού... δεν είχα απολύτως συνειδητοποιήσει γιατί, ήταν λιγάκι "ενστικτώδες", σιγά-σιγά το κατάλαβα...

    τώρα η βοήθεια είναι διαφόρων ειδών: είτε βοηθάς να μην τα καταπιεί το σύστημα (που σημαίνει μικρότερους βαθμούς στο σύστημα βαθμολογίας του σχολείου) με το να ενθαρρύνεις τη δημιουργικότητα και το παιχνίδι και τη χαλάρωση, είτε προσπαθείς να τα βάλεις στη λογική να ενδιαερθούν γι αυτά που μαθαίνουν στο σχολείο... εμένα το δεύτερο δεν μου πέτυχε και τόσο, δυστυχώς, ή, τουλάχιστον έτσι φαίνεται αυτή τη στιγμή... με το πρώτο, χμ, κάτι γίνεται...
    σίγουρα θα υπάρχουν κι άλλοι τροποι που δεν γνωρίζω, ψάξ' το! και άκου την καρδιά σου, μαμά της νέας εποχής!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μπορεί να μην γράφω συχνά σχόλια, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν αδημονώ για το επόμενο ποστ. Πού είσαι και γιατί δεν γράφεις τόσο καιρό, ε;

    ΑπάντησηΔιαγραφή