Τετάρτη 3 Οκτωβρίου 2012

Μια ματιά στο μέλλον

Δεν είμαι μελλοντολόγος, ούτε καν συμπαθώ αυτή την συνoμοταξία. Μου αρέσει όμως να οραματίζομαι ωραία πράγματα, και αυτό μέχρι τώρα με έχει πάει καλά στη ζωή μου και ως άνθρωπο, και ως μαμά. Αυτό το ποστ και ο τίτλος του προέκυψε από μία σκέψη που έκανα χτες, ακολουθώντας την πορεία των μαθητών των Μουσικών και Καλλιτεχνικών σχολείων στο κέντρο της Αθήνας. 
Το αίτημα των παιδιών είναι να μπορούν να έχουν πρόσβαση στα σχολεία τους (να αποκατασταθεί το ζήτημα της μεταφοράς τους με δωρεάν πούλμαν), μια που τα σχολεία αυτά είναι δια-δημοτικά, και τα παιδιά έρχονται από πολύ μακριά. Μαθαίνω οτι από το καλοκαίρι έχουν αρχίσει μάλλον αδιέξοδες διαβουλεύσεις ανάμεσα στα Υπουργεία, στην Περιφέρεια, και στους ιδιοκτήτες των πούλμαν σχετικά με τη συνέχιση της τόσο αναγκαίας (και μέχρι τώρα δεδομένης) αυτής παροχής. Οπως συχνότατα γίνεται με τους καυγάδες των μεγάλων, τα παιδιά που βρίσκονται ανάμεσα μένουν ζημιωμένα χωρίς το φταίξιμό τους.
Τα παιδιά λοιπόν διαδήλωσαν, μαζί με τους γονείς και τους καθηγητές τους, που κάποιοι ήταν μέσα και κάποιοι σχημάτιζαν διακριτική προστατευτική αλυσίδα στα πλάγια της πορείας τους.



Τα συνθήματα που ακούγονταν ήταν πολλά. Ξεχώρισα δύο: "Δεν είμαστε αλήτες που κλείνουμε σχολεία, θέλουμε μεταφορά και δωρεάν παιδεία", και "με κιθάρες, όργανα, κρουστά, θα κατέβουμε στους δρόμους για ν' αλλάξουμε τους νόμους και να κάνουμε σχολεία μουσικά".



Τα Μουσικά και τα Καλλιτεχνικά σχολεία είναι μια μεγάλη ανάσα στην πολιτιστική ανομβρία της εν γένει σχολικής παιδείας της χώρας μας, και είναι σίγουρα οι μόνοι τόποι που δίνεται δωρεάν ουσιαστική καλλιτεχνική  παιδεία. Πρόκειται για μικρές πολύτιμες οάσεις, και όποιοι έχουν τη χαρά είτε να εργάζονται είτε να φοιτούν είτε να επισκέπτονται τα σχολεία αυτά, μπορούν να το επιβεβαιώσουν. Δυστυχώς είναι λίγα. Δυστυχώς, επίσης, θεωρούνται ακριβά από το Υπουργείο Παιδείας (απασχολούν πολλές ειδικότητες εκπαιδευτικών), και φαίνεται οτι πολλοί ιθύνοντες θα χαίρονταν εάν έκλειναν (θα εξοικονομούνταν περισσότερα χρήματα για καινούργιες κουρτίνες, λ.χ., στο γραφείο του Υπουργού, ή αναβάθμιση των εργαλείων καταστολής των πολιτών, κτλ). Υπάρχουν πολλά "δυστυχώς" εδώ.


Υπάρχουν, όμως, και αρκετά "ευτυχώς". Ευτυχώς ακόμα υπάρχουν, και μορφώνουν (έστω και ένα μικρό) μέρος των ανήσυχων νέων της Ελλάδας. Μικρό μέρος, ναι. Θα θέλαμε μεγαλύτερο. Δεν χρειάζεται, όμως, πολύ προζύμι για να φουσκώσει το ψωμί. Αρκεί να είναι καλό. Ευτυχώς οι μαθητές, αλλά και οι καθηγητές τους είναι επαρκώς μαχητικοί για να αγωνίζονται. Οταν αφήνεις έναν άνθρωπο να ακολουθήσει αυτό που ποθεί η ψυχή του, εν προκειμένω την τέχνη, η μαχητικότητα βγαίνει φυσικά, αβίαστα, και με φαντασία. 







Και για να έρθω στο θέμα του μέλλοντος. Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της πορείας, καθώς προχωρούσε από το Υπουργείο Οικονομικών προς τη Βουλή, σκέφτηκα "στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα" και μου ήρθε να βάλω τα κλάματα. Μπορεί και να τα έβαλα για λίγο. Θύμωσα, και σκέφτηκα, γιατί δεν γυρνάνε όλα αυτά τα παιδιά να ρίξουν μια ομαδική μούτζα προς το Υπουργείο που τους στερεί την πρόσβαση στα σχολειά τους, και το είπα σε μια καθηγήτρια που περπατούσε πλάι μου. "Τα παιδιά μας έχουν ήθος", μου απάντησε. Καθώς προχωρήσαμε και φτάσαμε μπροστά στη Βουλή, και τα παιδιά ξεκίνησαν να παίζουν μουσική (κι όμως ναι, τον εθνικό ύμνο) να χορεύουν, να τραγουδούν, να παίζουν θέατρο και να ζωγραφίζουν με πολύχρωμες κιμωλίες το χώρο μπροστά στον Αγνωστο Στρατιώτη, συγκινήθηκα ακόμα περισσότερο. Και σκέφτηκα οτι αφήνουμε το μέλλον μας σε καλά χέρια. Σε άξια χέρια, που κινούνται με φαντασία, μεράκι, και καρδιά. 
Γιατί

και τα παιδιά μας το ξέρουν.









4 σχόλια:

  1. Κάποτε κι εμείς είμαστε έτσι. Εύχομαι μόνο αυτά τα παιδιά, να παραμείνουν ΕΤΣΙ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. πραγματικα ευχαριστουμε για την υπεροχη αυτη υποστηριξη σας....

    μαθητρια μουσικου σχολειου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Η ζωή είναι στα δικά σας χέρια, ότι και να λέμε οι μεγάλοι

    ΑπάντησηΔιαγραφή