Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Η σκοτεινή όψη

Δεν ξέρω εάν το έχετε αντιληφθεί ή αξιολογήσει, αλλά οι γονείς είμαστε καταπιεσμένα όντα (με τι φόντα θα καταπιέζαμε άλλωστε τα παιδιά μας εάν εμείς οι ίδιοι δεν γνωρίζαμε  την καταπίεση από πρώτο χέρι;). Και δεν είναι μόνο τα παιδιά μας που μας καταπιέζουν (βάζουν κι αυτά το χεράκι τους θαυμάσια). Είναι κυρίως η κυρίαρχη κουλτούρα - που απαρτίζεται από όλους μας, γονείς και μη, από τους πάσης φύσεως "ειδικούς", από όλα και όλους που μας περιβάλλουν. Τόσο κυρίαρχη, τόσο πανταχού παρούσα, τόσο μέσα στο πετσί μας, που είναι αθέατη. Είναι όλα αυτά τα στερεότυπα που υπάρχουν σχετικά με το τι σημαίνει γονεϊκότητα, σχετικά με το πόσο υπέροχο είναι να είσαι γονέας, πόσο ευγενές είναι "να γίνεσαι θυσία" για τα παιδιά σου, πόσο γλυκό είναι ν' ακούς το "μαμά" ή το "μπαμπά", πώς πρέπει να μεγαλώνεις τα παιδιά σου, τι κολατσιό να τους δίνεις για το σχολείο, κτλ. Ενα σωρό πρέπει. Αλλά το "πρέπει" είναι βία: συνηθισμένη, αποδεκτή, επιβεβλημένη, θεσμοθετημένη από ένα σωρό αυθεντίες, αλλά βία. Σου λέει τι να κάνεις όταν δεν θέλεις να το κάνεις (παραβιάζει τη βούλησή σου), σου λέει πώς να είσαι, με άλλα λόγια οτι έτσι όπως είσαι δεν είναι ούτε καλό ούτε σωστό.
Κανένας δεν σου λέει για την κούραση, την απλή, ωμή κούραση, ψυχική και σωματική, του να φροντίζεις ανθρώπους μέρα-νύχτα, "καθημερινή και σχόλη" που λέγανε παλιά. Η κούραση φθείρει, διαβρώνει και τις ωραιότερες σχέσεις - αλλά  διακοπές από τη γονεϊκότητα δεν προβλέπονται. Δεν ξέρω πολλούς γονείς που να πηγαίνουν τα παιδιά "στη γιαγιά" χωρίς ενοχές (που "τα αφήνουν") και χωρίς να πρέπει να δουλέψουν υπερωρίες μετά για να επαναφέρουν τα παιδιά πάλι στα ίσια τους (στους κανόνες επιβίωσης της οικογένειας) μετά τις (αναμενόμενες) υπερβολές των παπούδων. Δεν ξέρω πολλούς γονείς που να μην πρέπει να σφίξουν τα δόντια αγόγγυστα όταν για 10η συνεχή φορά μέσα στην εβδομάδα το 3χρονο κολλήσει τα έπιπλα (με κόλλα) μεταξύ τους, ή χύσει το ρύζι, ή σπάσει την κεραία του ασύρματου... Η όταν για 4η φορά μέσα στον ίδιο χρόνο το 8χρονο κολλήσει πάλι ψείρες (ειδικά οι ψείρες είναι ο προσωπικός μου επαναλαμβανόμενος εφιάλτης). Και δεν φτάνει που έχεις τη διαδικασία του ξεψειρίσματος (ζόρικη, με χημικά ή χωρίς, ώρες καθημερινής ορθοστασίας με το χτενάκι, πλύσιμο των πάντων στους 60 βαθμούς, κτλ) έχεις και την άφωνη κατάκριση των τριγύρω (μαμάδων, πεθερικών, γνωστών, άλλων γονέων) οτι "δεν τηρείς τους κανόνες υγιεινής" οτι "δεν πλένεστε στο σπίτι" οτι τελοσπάντων "εσύ φταίς"...
Είναι η τυραννία των ενοχών που μπαίνουν στα κρυφά, ακόμα και όταν ξέρεις οτι έχεις κάνει ότι καλύτερο σου επέτρεψαν οι δυνάμεις σου να μαζέψεις το σπίτι όταν έρχονται φίλοι των παιδιών ή δικοί σου κι ακόμα έχει σκόνες ή ατακτοποίητα παιχνίδια (πάντα ξεφεύγουν τ' άτιμα) ή ασιδέρωτα ρούχα ή άπλυτα πιάτα. Αυτά  τα πρέπει της καλής νοικοκυράς και μάνας, που εγκαθίστανται μέσα στο υποσυνείδητο από γενιές "καλών νοικοκυρών" και "καλών μητέρων" (και υπενθυμίζονται ανηλεώς από μαμάδες, θειάδες, πεθερές, και υστερικές φιλενάδες). Μέσα σ' αυτά, να βάλω και τα πανταχού παρόντα μαμαδοσάιτ που "διαφημίζουν" το "δωμάτιο της Λιλίκας και του Γιαννάκη" ως υπόδειγμα παιδικού δωματίου... που προφανώς πρόκειται για δωμάτιο παιδιού-φαντάσματος ή παιδιού-ρομπότ, γιατί δεν φαίνεται κατοικημένο από φυσιολογικό παιδί με σάρκα-οστά-φαντασία-κινητικότητα-προσωπικά γούστα. Κάθε λαϊφσταλίστικο σάιτ ή  περιοδικό που  σέβεται τ' όνομά του  έχει φωτογραφίες από αντίστοιχα παιδικά δωμάτια, φωτογραφίες μακιγιαρισμένων ντυμένων στην τρίχα μαμάδων που κρατούν ή  παίζουν με τα καθαρά γελαστά παιδιά τους (άντε, να είναι κάποιο πασαλλειμένο με μαρμελάδα, για τη χαριτωμενιά του πράγματος). Φωτογραφίες κομμένες και ραμένες για να εδραιώσουν καλύτερα την καταπίεση των γονέων. Οσο "τρεφόμαστε" οι γονείς από τέτοιες εικόνες πάντα μειονεκτικά  θα νιώθουμε, πάντα "λιγότεροι" των προσδοκιών της κοινωνίας (η οποία εκφράζεται μέσω αυτών των εικόνων).
Στους γονείς δεν επιτρέπεται ο θυμός, ειδικά απέναντι στα παιδιά τους. Ναι, φυσικά, μπορεί να καταλήξει σε χειροδικία, σε κακοποίηση, σε πράξεις που αργότερα ο ίδιος ο γονιός θα μετανιώσει. Πλην όμως, υπάρχει. Μέσα σε μια χαοτική καθημερινότητα όπου πρέπει πιθανώς να κάνεις υπερωρίες ή/και δεύτερη δουλειά για να επιβιώσεις, ή μπορεί να μην έχεις και καθόλου δουλειά ή εισόδημα και να πρέπει πάλι να επιβιώσεις, όπου πρέπει να ξοδέψεις ενέργεια για πλύσιμο και σιδέρωμα ρούχων, μαγείρεμα, σκέψη για την επιβίωση, φροντίδα για τη σχέση σου με τον/την σύζυγο, πλύσιμο πιάτων, καθάρισμα σπιτιού, διαδρομές για δουλειά/εξωσχολικά μαθήματα παιδιού/ψώνια, φροντίδα για διάβασμα, κτλ κτλ κτλ, ένα "μαμάαα" σε λάθος στιγμή, μπορεί να σε κάνει να θέλεις να αρπάξεις το παιδί σου απ' το μαλλί και να το πετάξεις από το παράθυρο. Κρατιέσαι, και απλά ουρλιάζεις "ΤΙ?" ή, κάνεις κάτι αυτοκαταστροφικό (τσιγάρο, μπουνιά στον τοίχο, ή απλά το "καταπίνεις" - γιατί κι αυτό  αυτοκαταστροφικό είναι, μια που συσπά το στομάχι, δηλητηριάζει το συκώτι, κτλ). Ο θυμός είναι συναίσθημα μη επιτρεπτό, γιατί υπάρχει άλλο ένα "πρέπει" εδώ: οι γονείς  πρέπει να είναι μόνο "καλοί" (ευχάριστοι, γλυκείς, ανεκτικοί) με τα παιδιά τους. Ο θυμός είναι από μόνος του ακανθώδης, όχι μόνο σαν θέμα. Κυριολεκτικά βγάζουμε αγκάθια. Ενα φυτό βγάζει αγκάθια για να προστατευτεί, για να επιβιώσει. Ετσι και μεις. Μόνο που δεν επιτρέπεται να βγάζουμε αγκάθια απέναντι στα παιδιά μας, εξάλλου δεν απειλούν την επιβίωσή μας (εμείς επιλέξαμε να γίνουμε γονείς, ήταν μία ώριμη απόφαση στους περισσότερους από μας, οπότε οφείλουμε να υποστούμε αγόγγυστα και τις συνέπειές της)... 
Η μήπως την απειλούν; Αναρωτιέμαι. Δεν απειλείται η επιβίωση (και η ψυχική υγεία) ενός ανθρώπου όταν έχει φτάσει στα μέχρι τότε έσχατα όρια της φυσικής και ψυχικής του αντοχής και κάποιος του ζητά "και κάτι ακόμα"; Κι ας είναι το κάτι ακόμα "κοίτα να δεις που ζωγράφισα ένα απίθανο σκαθάρι". Υπάρχουν ώρες που ή καταρρέεις ή  εκρήγνυσαι. Και έρχεται η συστημική καταπίεση των γονέων και σου λέει "δεν πρέπει, είσαι μητέρα" ("η μητέρα οφείλει... μπλα-μπλά-μπλά"). Και να 'σου οι ενοχές, η ντροπή, και η μυστική αυτομαστίγωση, ο φόβος  της τρέλλας. Πολλές μητέρες (μαζί κι εγώ) φοβούνται οτι τρελλαίνονται όταν νιώθουν έτσι. Πολλές μητέρες δεν τολμούν καν να το εξομολογηθούν στον εαυτό τους (πόσο μάλλον σε μια φίλη). Το "σκουπίζουν κάτω απ' το χαλί", ή το θάβουν. Και κάτι που θάβεται μπορεί να γίνει σπόρος - και να βλαστήσει, να βγάλει καρπούς. Μάλλον δύσμορφους και τρομερούς, στην προκειμένη περίπτωση. Πολλές μητέρες τολμούν να το εξομολογηθούν σε μία επαγγελματία της ψυχικής υγείας - να άλλη μια κρυμένη παγίδα! Λόγω της εκπαίδευσης που λαμβάνει, ο μέσος επαγγελματίας της ψυχικής υγείας επιδιώκει να κάνει τον θεραπευόμενο/η να συμβιβαστεί με την υπάρχουσα πραγματικότητά του, να ταιριάξει στα ειωθότα, να γίνει, τελικά ευχαριστημένος με το πώς έχουν τα πράγματα στη ζωή του, υποδεικνύοντάς του/της "πως να το βλέπει θετικά". Η κοινωνία μας δεν αντέχει τη βίωση της θλίψης, και η διαχείριση του πόνου είναι συχνότατα το να τον αρνούμαστε (συχνά ο πόνος και η θλίψη μπορούν να γίνουν εφαλτήρια για μεγάλες αλλαγές, οι οποίες όμως δεν βολεύουν κανέναν, και γι αυτό τις αποφεύγουμε). Η "θετική σκέψη" όταν γίνει συνταγή και εμμονή μπορεί να γίνει εξίσου τυραννική με την "αρνητική", και να μεταμορφωθεί σε αμείλικτη παγίδα.
Ολα αυτά  που γράφω σκιαγραφούν μία εικόνα δυσάρεστη, δύσκολη. Το σκοτάδι μας φοβίζει (ποτέ δεν ξέρουμε τι υπάρχει "εκειμέσα"). Χρησιμοποιώ, θα μπορούσε κάποιος να πει, έντονες, ακραίες λέξεις. Τολμώ όμως να τα γράψω γιατί αποτελούν μέρος μίας πραγματικότητας, που αν θέλουμε να  είμαστε ειλικρινείς ως γονείς δεν μπορούμε να παραβλέπουμε. Ο γονεϊκός ρόλος δεν είναι μόνο αγάπες και λουλούδια. Καμία σχέση δεν είναι μόνο αυτό. Πίσω από το φως υπάρχει και η σκιά. Μπορούμε να της γυρνάμε την πλάτη και να κάνουμε οτι δεν υπάρχει, ή  οτι εμείς δεν υποκείμεθα σ' αυτήν (πάω στοίχημα οτι κάποιες μαμάδες διαβάζοντας τα παραπάνω γραφόμενα θα νιώσουν ακόμα και προσβεβλημένες, θα νιώσουν οτι δεν τις αφορούν). Στον κόσμο που ζούμε, πάντως, ότι έχει φως έχει και τη σκιά του κι αυτό είναι φυσικός νόμος.
Η καταπίεση των γονέων δημιουργεί καταπιεσμένα παιδιά. Η ενοχοποίηση των γονέων τους κάνει ενοχοποιητικούς τους ίδιους. Τα πρέπει γεννούν πρέπει. Η βία γεννά βία. Αλλά η κοινωνία μας δεν αντέχει άλλη.
Ποιά είναι η λύση; Δεν ξέρω εάν υπάρχει μία λύση. Προσεγγίσεις, ίσως, γιατί βαδίζουμε σε δρόμους νέους, αχαρτογράφητους εν πολλοίς. Μπορούμε  να κλείσουμε τα μάτια και τ' αυτιά μας στο κυρίαρχο "λαϊφστάιλ" - αυτό προϋποθέτει μια γερά δομημένη προσωπικότητα, σίγουρη για τον εαυτό της, και πόσοι/ες από μας τη διαθέτουμε; (Χμ)  Μπορούμε να ενθαρρύνουμε και να ενδυναμώνουμε τους φίλους μας γονείς όταν εκφράζουν τις δύσκολες αλήθειες τους, να προσφέρουμε την αγκαλιά μας στο  κλάμα της απόγνωσής τους όταν μας εξομολογούνται οτι τη δύσκολη στιγμή χαστούκισαν το παιδί τους. Χωρίς κριτική. (Κι αυτό δύσκολο). Μπορούμε να αγαπήσουμε λιγάκι περισσότερο τον εαυτό μας, και να του δίνουμε πού και πού κανένα εύσημο για το πόσο καλά τα έχουμε καταφέρει ως τώρα. (Αυτό μου φαίνεται ακόμα πιο δύσκολο). Εξάλλου δεν υπάρχει γονέας σ' αυτό τον κόσμο που να μην αγαπάει τα παιδιά του στην πραγματικότητα. Οι συνθήκες είναι που μας κουράζουν, μας φέρνουν σε απόγνωση, μας τσακίζουν, και συννεφιάζουν τον ήλιο της αγάπης μας. Αυτές είναι που πρέπει ν' αλλάξουν. Λέω, εγώ, τώρα...

28 σχόλια:

  1. Πόσο καταλαβαίνω το ξέσπασμα του χείμαρρου της ψυχής ενός γονιού, ιδιαίτερα μιας μάνας!
    Ο κοινωνικός κλοιός της σφίγγει το λαιμό απαιτώντας στο ρόλο του γονιού να πάψει να είναι άνθρωπος.
    Πόσο εύκολα απαιτούμε από τους άλλους να είναι υπεράνθρωποι.
    Και ξεχνούμε, πως τα παιδιά έρχονται στις οικογένειες των ανθρώπων, να προετοιμαστούν από ανθρώπους, για να αντιμετωπίσουν έπειτα ως άνθρωποι την κοινωνία των ανθρώπων. Και Άνθρωπος σημαίνει: κάνω λάθη. Γι' αυτό και θεός σημαίνει: συγχωρώ!
    Σε συγχαίρω για την υποστήριξη της φυσικότητας, ιδίως ενάντια στην υποκρισία της κοινωνίας, όταν παίρνει το ρόλο του τιμητή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καμιά φορά, μια μαμά χρειάζεται να "κλείνει" τον διακόπτη για κάνα δύωρο. Αυτό δεν την κάνει "κακή" μητέρα, απλά είναι Άνθρωπος.
    Καλό Βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. όχι απλά δεν την κάνει "κακή" μητέρα, αλλά την κάνει και καλύτερη...

      καμιά φορά φαίνεται τόσο μεγάλο το φορτίο, που μόνο μια γερή εκτόνωση χωρίς ντροπές και ενοχές μπορεί να βοηθήσει: ένα γερό κλάμα, ένας γερός μονόλογος χωρίς αυτο-ή άλλη- λογοκρισία... καμιά φορά θέλεις να σε ακούσει κάποιος χωρίς να σε διακόψει, χωρίς να σου δώσει συμβουλές, έτσι...
      σα μια γερή μπόρα που ξεκαθαρίζει όλα τα σύννεφα, για να μπορεί να βγεί ανενόχλητος ξανά ο ήλιος!
      σ' ευχαριστώ!

      Διαγραφή
  3. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Σ' ευχαριστώ πολύ που μοιράστηκες αυτές τις σκέψεις μαζί μας. Ειλικρινά με έκανες να νιώσω λιγότερο τρελή. Και λιγότερο ένοχη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ...μα αντί να μας στηρίζει, εμάς τους γονείς, η κοινωνία μας την έχει στημένη, πώς να μη νιώθεις τρελλή και ένοχη;

      Διαγραφή
  5. To post σου αυτό ήταν ένα αντίδοτο σε όλα τα γεμάτα (μέχρι ασφυξίας) ευτυχία, γονεϊκά ποστ που διαβάζω κατά καιρούς αλλά και σε εκείνα τα άλλα, τα καλλωπισμένης "δυστυχίας". Παρόλο που δεν εκνευρίζομαι ούτε καν με χαλάνε οι συμβουλές των "ειδημόνων", θεωρώ ότι αυτό που τις κάνει τελικά αντιπαθητικές είναι ότι δεν συνοδεύονται από την αντίστοιχη κατανόηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν έχεις καθόλου μα καθόλου άδικο! Οι περισσότερες συμβουλές είναι λες και απευθύνονται σε μανάδες που έχουν από πίσω τους δεν ξέρω και εγώ πόσες νταντάδες, για να τους κάνουν όλες τις αγγαροδουλειές, και έχουν την άνεση να κάθονται όλη μέρα χαλαρές στο σπίτι και να κάνουν την υποδειγματική μαμά 2 ώρες την μέρα!

      Διαγραφή
  6. ...και σκέψου οτι όλα αυτά τα γράφει μια μαμά (εγώ) που είναι τρελλλλλά ερωτευμένη με τα παιδιά της, και που προ ολίγου (που καθόμαστε στο τζάκι και μιλάγαμε περί ανέμων και υδάτων με τα δύο εκ των τριών) τους είπα το πόσο μου αρέσει έτσι να καθόμαστε και να τα λέμε, χωρίς "πρόγραμμα" ή "παραινέσεις", χαλαρά, γιατί είναι τόσο καλή παρέα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Πάνω που άρχισα να πιστεύω ότι μόνο εγώ ζω την τρέλα της καθημερινότητας, ενώ όλοι οι υπόλοιποι ζουν στον άψογα φτιαγμένο κόσμο τους...
    Τελικά δεν είμαι η μόνη :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Πάνω που είχα αρχίσει να τρελαίνω τον εαυτό μου με τις τύψεις για τις φωνές που έριξα στην κόρη μου διάβασα το post και ανακουφίστηκα που υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω... θυμήθηκα ότι είμαι άνθρωπος κι εγώ και καθόλου τέλειος μάλιστα. Σε ευχαριστώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Καλώς σε βρήκα... Πόσο ρεαλιστική ανάρτηση

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καλώς σε βρήκα, πόσο ρεαλιστική ανάρτηση!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Δεν μπορώ να μην χαμογελάσω με τις σκέψεις σου..ή μήπως μου! Υπάρχουν τέτοιες μέρες όπως υπάρχουν κι οι άλες μέρες οι "καλές." Οταν είσαι κουρασμένος κι απογοητευμένος δεν μπορείς να είσαι "καλός", ούτε με τον εαυτό σου το ξέρουμε όλοι αυτό.Οπότε μανούλα..όχι δεν είσαι εξωγήινη...κουρασμένη είσαι...αλλά είσαι και μάνα ξωτικό...κι έχεις τον τρόπο! Ετσι λέω και σε εμένα....Σε ευχαριστώ για αυτή την ανάρτηση, Μελαγχολική καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. ουφ... επιτέλους!!! Τόσες ημέρες, πνιγμένη από τα ποστ άλλων φιλικών blog, σκεφτόμουν έντονα να γράψω ένα τέτοιου είδους κείμενο στο δικό μου blog (irmoments.blogspot.gr). Δεν ήθελα όμως, γιατί συνήθως δεν γράφω κείμενα αλλά αναμνήσεις-στιγμές από την ζωή μας. Τα τελευταία ποστ των μαμάδων, μόνο ενοχές και πρέπει μας γεμίζουν! Επιτέλους είμαστε άνθρωποι με θυμό, νεύρα και αντοχές που αν ξεπεραστούν πρέπει να εκφραστούν! Δεν κακοποιούμε τα παιδιά μας επειδή θα φωνάξουμε ή θα τους δημιουργήσουμε ενοχές!!!! Επιτέλους ο κόσμος που γεννήθηκαν δεν είναι βελούδινος, είναι σκληρός και στις πράξεις όλων μας υπάρχουν και συνέπειες. Τα παιδιά μπορεί να περάσουν και δύσκολα αλλά με την αγάπη μας θα βρουν την δική τους δύναμη. Βέβαια, κάθε παιδί, όπως και κάθε γονιός είναι διαφορετικός. Τα τραγικά ποστ τα διαβάζουμε εμείς οι γονείς που αγωνιούμε για τα παιδιά μας και όχι οι αδιάφοροι γονείς (αν υπάρχουν τέτοιοι)! Συγνώμη για τον ενθουσιασμό μου, αλλά το παραπάνω κείμενο, το ένοιωσα σαν δικαίωση σε αυτόν τον καταιγισμό από επισημάνσεις για λάθος συμπεριφορές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. κάτι που τα δικά μου παιδιά (μου έχουν πει οτι) εκτιμούν πολύ, είναι όταν αναγνωρίζω ένα λάθος/σφάλμα συμπεριφοράς μου και τους ζητάω συγγνώμη...

      Διαγραφή
  13. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ!!! Δεν λέω, οι θετικές σκέψεις βοηθάνε. Προσωπικά με βοηθάει όμως να ξέρω ότι δεν είμαι η μόνη που κλείνετε μέσα στο μπάνιο και κλαίγοντας μετράει μέχρι το 10 για να πάρει δύναμη και να συνεχίσει. Επιτέλους, ας εξωτερικεύσουμε και τα καλά αλλά και τα κακά συναισθήματα που κατά καιρούς μας κυριεύουν γιατί η χαρά είναι μεγαλύτερη όταν την μοιράζεσαι αλλά και οι δυσκολίες, ο πόνος, η κούραση κλπ είναι επίσης ένα ελαφρύτερο βάρος όταν το μοιράζεσαι!! Να' σαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Έτσι είναι ακριβώς όπως τα λες.Να σου πω όμως ότι ξέρω και πολλούς γονείς που με άπειρη ευχαρίστηση αφήνουν τα παιδιά στη γιαγιά και στον παπού και μάλιστα για μέρες,προβάλουν το υπέροχο κάδρο με την άψογη οικογένεια τους και την σουπερ ευτυχισμένη ζωή τους και άλλα πολλά τέτοιου τύπου γιατί πολύ απλά η υποκρισία και το φαίνεσθαι είναι πιο σημαντικό από πολλά έμψυχα που τους κυκλώνουν.Γενικά βλεπω πολλά τέτοια που έχουν την γνωστή κατάληξη.Και τα παιδιά συνήθως την πληρώνουν.Δλδ, εκτός από τους γονείς με τύψεις υπάρχουν και οι γονείς χωρίς τύψεις.Δεν είναι όλοι σαν και σένα!!!(ή εμένα;;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Πικρές αλήθειες για όλους μας. Όλα εκείνα τα "πρέπει" που μας γεμίσουν καθημερινά και σου προσαρμόζουν την ζωή. Το τέλος της κάθε μέρας σε βρίσκει με τύψεις γιατι φώναξες , αγανάκτισες γιατί δεν άντεξες τα δήθεν του περιγύρου που σου λένε πως δεν είναι σωστό να φέρεσε με με τον Α ή Β τρόπο. Όλα αυτά σε πνίγουν και απλώς θέλεις να τα παρατήσεις όλα και να εξαφανιστείς από προσώπου γης.Ο καθένας με τον τόπο του προσπαθεί για το καλύτερο για τα παιδιά του αλλά δυστυχώς μας πνίγει ο περίγυρος και ο φόβος μήπως κάνουμε κάτι που δεν είναι κοινωνικά αποδεκτό. Και μπαίνουμε σε έναν φαύλο κύκλο νεύρων , αγανάκτησης με αποδέκτες τα παιδιά. Και αυτά τα νεύρα και η κούραση που κατακλύζουν κάθε σπιθαμή του είναι σου αλλά με το που ακους εκείνο το "μαμακά μου" συνεχίζεις με νέα δύναμη. Άραγε που την βρίσκουμε τόση δύναμη?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Φαντηστητε τις δικες μπυ ενοχες.......δεν πορουσα να κανω παιδι και ετα απο 5 χρονια εκανα ..διδυμα αγορια..η απολυτη τρελλα.στιγμες που νομιζω πως λειτουργω αυτοματα..γερα να ειναι ειναι τωρα στα τεσσερα και γινετε ο κακος χαμος....ειχα τρομερες ενοχες γιατι εχω το ειονεκτημα να ζω σε γειτονια που θυμιζει χωριο και οπου παλι για κακη μου τυχη ειμαστε ολες νυφες...και μερικες συγγενεις απο τους αντρες μας..και μοιραια πεφτει η συγκριση..."μα και η ταδε εχει δυο παιδια και δουλευει και ολα στο σπιτι ειναι ενταξει"και αντε εσυ να εξηγησεις...οτι η"ταδε"εχει τη μαμα της και την πεθερα της οπου η πεθερα αν δεν ρωτησει δεν παει ουτε για κατουρημα.....και οτι επειδη ο αντρας δουλευει νυχτα και την ημερα ειναισπιτι εχει αναλαβει τα παιδια......και για να μην το κουραζουμε σπιτι που εχει παιδια και ειναι ολα στην τριχα κατι δεν παει καλα..προτιμω να αφιερωνω χρονο στα παιδια μου στον αντρα μου και στον εαυτο μου και ας ειναι ο νεροχυτης γεματος..θα ερθει και η σειρα του.πρεπει να μαθουμε να κλεινουμε τα αυτια μας στα σχολια των αλλων αν θελουμε να ειμαστε καλα και με μας και με αυτους που αγαπαμε..το λεω εκ πειρας επαθα καταθλιψη απο αυτο...ευτυχως με τη βοηθεια του πνευματικου μου(και οχι ψυχολογου)το εχω ξεπερασει..λιγο διαβασμα στο κρεβατι απο οτι αναπαυει τον καθενα ειναι το καλυτερο φαρμακο....οι γυναικες εχουμε πολλη εσωτερικη δυναμη...θελει ομως και ηρεμια για να βγει στην επιφανεια...και να μην ξεχναμε τον θεο...τον καλυτερο παιδαγωγο..να ζηταμε την βοηθεια του και οταν νευριαζεις με το παιδι σου σταματα μην αντιδρας αμεσως πες το πατερ ημων και μετα...θα δεις τη διαφορα...ας μην ξεχναμε πως επανω σε νευρα και θυμο εχουν γινει πολλα εγκληματα οπου αυτοι που τα εκαναν δεν το πιστευαν.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. επιτελους υπάρχουν κι αυτές οι φωνές... γιατί ποιοι είναι οι ειδικοί και ποιοι είναι οι "καλοί γονείς"... Κι εγώ αν είχα λυμένο το βιωτικό μου πρόβλημα να ήταν ίσως λίγο καλύτερα τα πράγματα... Είμαι μόνη μου... μεγαλώνω το παιδί μου... κάνω πολλά πολλά λάθη... νιώθω ορισμένες φορές ότι μπορεί να το έχω κακοποιήσει κιόλας... εγώ που φώναζα για αγάπη και ειρήνη στα νιάτα μου... πόσο απέχει η θεωρία από την πράξη... και εκτός από όλα αυτά χωρίς δουλειά κι ελπίδα μικρή... παρόλα αυτά να βρίσκεις το θετικό στην ημέρα και να λες ότι αξίζει να συνεχίσω ... κάτι θα γίνει και για μένα... κι ούτω καθ'εξής... πραγματικά δεν θα τα παρατήσω... αλλά δεν ξέρω πόσο ακόμα θα βρίσκω θετική διάθεση να διοχετεύω σ' αυτό το παιδί... που πραγματικά δεν φταίει σε τίποτα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. κανείς δεν "φταίει" σε κάτι, αυτό πλέον το πιστεύω... ούτε εμείς "φταίμε" που γεννηθήκαμε από τάδε γονείς, ή ζήσαμε πόλεμο, ή ζούμε σήμερα σε συνθήκες δικτατορίας και κατοχής... κανείς δεν "φταίει" προσωπικά, η καταπίεση είναι συστημική, το φταίξιμο είναι συλλογικό - απλά πρέπει να αλλάξουμε τον κόσμο κι ας μην "φταίμε" εμείς προσωπικά που είναι έτσι που είναι

      Διαγραφή
  18. εγώ πάντως ξέρω οτι τα παιδιά μας μας θέλουν χαρούμενους/ες, και χωρίς τύψεις και ενοχές...
    οι ενοχές και οι τύψεις μας κάνουν μίζερους/ες και μεμψίμοιρους/ες, και "μάρτυρες" - αυτό τα παιδιά το σιχαίνονται, κυριολεκτικά! (κι εγώ το σιχαινόμουν αυτό σαν παιδί) αυτό το "θυσιάζομαι για το παιδί μου" είναι πολύ βαρύ, και συχνά ψεύτικο: άμα δεν κάνουμε ότι κάνουμε με χαρά, επειδή το γουστάρουμε (κ όχι επειδή "είναι το σωστό") είναι υποκρισία, και τα παιδιά το νιώθουν αυτό στο βάθος της ψυχής τους, κι ας μην έχουν τις λέξεις να το εκφράσουν...
    τα παιδιά θέλουν και τα όρια, γιατί νιώθουν πιο ασφαλή έτσι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ο διακοπτης που θα κλεισει προσωρινα για να εκτονωσει κι η μανα την φορτιση, μπορει να ειναι κι ενα χομπυ, κατι δικο της, ολοδιο της που θα την ευχαριστει και για λιγο δεν θα εχει να σκεφτεται τα πρεπει της μητροτητας. Ποτέ δεν παυει μια μανα να ειναι μανα, ομως οπως και στη δουλεια αναγκαζεται και τελικα τα φερνει βολτα "θελει-δε θελει" αναλογικα και στα χομπυ της, θα δωσει μεριδιο χρονου, αγαπης και προσοχης και μαλιστα οχι "θελει-δε θελει", μονο "θελει". Ειναι το ιδιο σαν να δειχνει αγαπη στον εαυτο της κι αυτη, αλλα οχι νοερα, εμπρακτως κιολας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. εγώ απλά θέλησα να γράψω κάτι που να σκάει λίγο τη φούσκα της "αυταπάρνησης" και της "αυτοθυσίας" και της ροζουλί θέασης της μητρότητας... γιατί όταν θυσιάζεσαι με χαρά δεν νιώθεις οτι θυσιάζεσαι, αλλά όταν εξαναγκάζεσαι από τις συνθήκες να "θυσιαστείς" αυτό αποτελεί βία όσο και να το εξωραϊσουμε με ωραία λόγια... και κάπου θα βγεί αυτή η βία, είναι σίγουρο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. poso alithino k anthrwpino.h mhtrothta exei polles opseis k emeis apo mones mas san gynaikes alles toses.apisteyta periploko. k ayth h aythupervash p apaiteitai synexws einai mikros thanatos eniote.alloi pernoun 10 xronia sta thivet gia na ftasoun sthn aytotapeinwsh k thn autaparnhsh k ola ayta ta ''fwtismena'' k emeis oi manades ofeiloume na ta katafernoume ayta epi monimou vasews.

    ΑπάντησηΔιαγραφή