Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Παιδική Φωτογραφία

 Είναι η αγαπημένη μου παιδική φωτογραφία. Την έχω βουτήξει, χρόνια τώρα, από οικογενειακό άλμπουμ που φυλάσσεται σε διπλοκλειδωμένο συρτάρι με δράκο. Είμαι εγώ, 4 Νοεμβρίου 1965 (ολίγων μηνών), στο κρεββάτι της μαμάς και του μπαμπά. Στο βάθος διαφαίνεται το καλαθάκι που κοιμόμουν – ή  δεν κοιμόμουν, όπως μου λέγανε, γιατί ήμουνα, λέει, πολύ δύσκολη στον ύπνο. Είναι η μοναδική φωτογραφία που δεν με κρατούν επιδεικτικά γονείς, θείες, ή παπουδογιαγιάδες, ή δεν είμαι παιχνίδι ανάμεσα στα παιχνίδια μου. Κάποιος μου έβαλε στο χέρι μία εφημερίδα κι εγώ την έπιασα και την περιεργάζομαι με τη χαρακτηριστική περιέργεια ενός μωρού. Το λιονταράκι πίσω μου φαντάζει τρομακτικό στα ενήλικα μάτια μου, αλλά το λάτρευα, λέει, ως βρέφος. Εχω κάποιες αναμνήσεις ολοζώντανες, κι από τη βρεφική μου ακόμα ηλικία. Κάποιες φορές πηγαίνω εκεί σε όνειρα, μιλάω σε μένα που είμαι μηνών ή ολίγων ετών, και με καθησυχάζω για τ’ αργότερα. Μεγαλώνοντας (και ενθυμούμενη τα όνειρα αυτά) άρχισα να  κάνω και συνειδητά «ταξίδια στο χρόνο»…


 Γεννήθηκα, λοιπόν, ένα απόγευμα που ο ήλιος τεμπέλιαζε ανάμεσα στον Δίδυμο και τον Καρκίνο, και ο γήινος πατέρας μου επιτηρούσε σε εξετάσεις αγγλικής γλώσσας. Η σελήνη. Σχεδόν γεμάτη, ήθελε λίγα ακόμα λεπτά να ανέβει στον ορίζοντα.

 Κάποτε μου είχε πεί η γιαγιά μου οτι δεν ήμουν σαν τα άλλα νεογέννητα. Εγώ, λέει δεν κοιμόμουνα, είχα τα μάτια ορθάνοιχτα και κοίταζα γύρω μου καλά-καλά. Μας παρατηρούσες πολύ προσεκτικά, σα νά’θελες να μας γνωρίσεις, μου είπε. Παρότι οι αναμνήσεις μου είναι κατά τι θολές, θυμάμαι έντονα να ψάχνω γύρω μου τα πρόσωπα να βρώ γνώριμες φάτσες...

 Λένε κάτι χαζά οι άνθρωποι, οτι ας πούμε τα μωρά, τα παιδιά, δεν ξέρουν, δεν καταλαβαίνουν. Συμβαίνει το αντίθετο. Γιατί βεβαίως, όπως ξέρουν όλοι, όταν ερχόμαστε στη γή ξεχνάμε. Ξεχνάμε γιατί ήρθαμε, ξεχνάμε από πού ήρθαμε, έχουμε ξεχάσει τι ήρθαμε να κάνουμε – αυτό το πρώτο κλάμα του μωρού είναι σαν τελετουργικό που σηματοδοτεί το κλείσιμο της μνήμης, το τέλος της επίγνωσης. Και άντε μετά να τα ξανάβρεις!

 Απεκδυόμαστε πολλά κατά την κάθοδό μας,  τη βασική μας μνήμη τις ικανότητές μας - και αυτό γίνεται  απότομα. Ψήγματα μνήμης, όμως, αναλαμπές υπάρχουν πολλές όσο είμαστε μικροί (σε γήινα χρόνια) που τελικά ξεφτίζουν και χάνονται νωρίτερα ή αργότερα. Οι περισσσότεροι γήινοι έχουν ξεχάσει την καταγωγή τους πριν κλείσουν τα έξι τους χρόνια. Οχι οτι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις: κάποιες ψυχές κρατούν γερά,  άλλες ξεχνάνε γρηγορότερα. Ετσι, λοιπόν, τα παιδιά γνωρίζουν περισσότερα, γιατί είναι πιο φρέσκια η μνήμη τους. Αλλά ιδού, στους περισσότερους μεγάλους έχει χαθεί ακόμα και η ικανότητα να το αναγνωρίζουν.

            Οι αναμνήσεις μου είναι περίεργες: εικόνες, όνειρα που έβλεπα, σκέψεις που έκανα, λόγια που άκουγα – μερικά πράγματα τόσο έντονα, σα να συνέβησαν προχτές, άλλα συγκεχυμένα, άλλα που δεν χρειάζεται να προσπαθήσω για να θυμηθώ, μ’ακολουθούνε σαν περίεργα φυλαχτά σ’όλη μου τη ζωή.

            Μου άρεσε πάντα να διαβάζω.


Το κείμενο αυτό έρχεται να προστεθεί (κάπως καθυστερημένα λόγω τεχνικών δυσκολιών) σε ένα διαδικτυακό αφιέρωμα που εμπνεύστηκε ο φιλανάγνωσος Βιβλιοθηκάριος  http://www.vivliothekarios.blogspot.gr/ , και συμμετέχουν οι: 
 http://tsalapetinos.blogspot.gr/ 
 http://katerinatoraki.blogspot.gr/ 
 http://www.baxalon.gr/index.php/grafoume/itemlist/user/47-devaaleema 
 http://rubycloud.blogspot.gr/ 
 http://pollyannasdays.blogspot.gr/ 
 http://fvasileiou.wordpress.com/ 
 http://silia.wordpress.com/ 
 http://kynokefaloi.blogspot.gr/ 
:http://www.kidscloud.gr/ 
 http://redkangaroo.wordpress.com/ 
 http://breezesound.blogspot.gr/ 

14 σχόλια:

  1. Υπέροχο το κείμενο, μα και η φωτογραφία είναι μοναδική!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Kαλά....δεν έχω λόγια γι'αυτή τη φωτογραφία! :)
    Δεδομένων και των τεχνικών δυσκολιών της εποχής...δεν έχω, τί να πω!
    (Αχμ! Τώρα, βέβαια, αν μας έχει σηματοδοτήσει μία τέτοια φωτογραφία στη βρεφική μας ηλικία....προβληματίζομαι! Έχω μία όπου μπουσουλώ κι έχω ένα κόκκαλο στο στόμα...Αχμ!)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. έχω δει και μία που κρατώ ένα (γιγάντιο σε σχέση με το μπόι μου) ακουστικό τηλεφώνου... αχμ επίσης

      Διαγραφή
  3. Η έκφρασή σου απίστευτη για μωρό. Πολύ σοβαρή :)

    Μου ΄ρθε να σου τσιμπήσω τα μαγουλάκια :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. εμ, σοβαρό μωρό ήμουνα, τολμούσα να γελάσω ή να κλάψω; (μία καθωσπρέπει κόρη, βλέπεις)

      Διαγραφή
  4. Γεννιόμαστε, υπό τους ψιθύρους των Αγγέλων. Όμως ο κόσμος αυτός κάνει πολύ φασαρία και ξεχάσαμε να τους ακούμε.
    Κάποια στιγμή, τυχαία, μπορεί να τους ξανακούσουμε και τότε καλό είναι να μην ξεχάσουμε πάλι. Βλέπεις μας θυμίζουν το σκόπο τον δικό μας σε τούτη τη ζωή.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ε, ναι, όπως ακριβώς τα λες είναι!
      γι αυτό αγαπώ τόσο τη σιωπή

      Διαγραφή
  5. τώρα μας μπερδεύεις! ή πρέπει να πέτυχες διάνα στην επιλογή του γονεϊκού περιβάλλοντος και δεν άκουσες ποτέ τις εκφράσεις "αγάπης" όπως:δεν καταλαβαίνεις, είσαι μικρή, λες ανοησίες, εμείς οι μεγάλοι ξέρουμε, άσε τις βλακείες και παρόμοιες "κομψές" παραινέσεις, που κόβουν σαν μαχαίρι τη συνέχεια του παιδιού με το "παρελθόν" του, είτε είσαι πραγματικό ξωτικό, ώστε να έχεις τόσο πρώιμες μνήμες. Και μια παράλληλη απορία: πώς εξελίχθηκε η σχέση σου με τα ΜΜΕ;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. όλες αυτές τις εκφράσεις αγάπης τις έχω ακούσει πολλάκις, και μ' έχουν πληγώσει φυσικά - όπως όλους μας... η μνήμη είναι μάλλον κάτι που "πήγε λάθος" στο dna μου φαίνεται...
      υπήρξε εποχή στη ζωή μου που διάβαζα 2 εφημερίδες ημερησίως (ολόκληρες) και 2 κυριακάτικες τις κυριακές - έκανα κάποια φεγγάρια και τη δουλειά του φωτορεπόρτερ - μέχρι και μεταπτυχιακό έκανα στα μμε, σε εποχή που το "media education" δεν υπήρχε καν σαν όρος στα ελληνικά, πόσο μάλλον να το γνώριζαν πάνω από 5-6 άτομα εδώ...
      τώρα δεν βλέπω τηλεόραση, δεν διαβάζω εφημερίδες, δεν ακούω παρά μόνο τρίτο πρόγραμμα, κι ενημερώνομαι από το twitter!

      Διαγραφή
  6. Πολυαγαπημενο ξωτικό τι απίστευτη φωτογραφία και τι ωραιο κειμενο :) Και επιτέλους και κάποιος αλλος που εχει μνημες πριν την ηλικία των 4-5. Κι εγω θυμαμαι πράγματα κι όλοι μου λένε πως είναι ιδέα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. τι να λέμε, τώρα... μακάριοι οι πτωχοί τη μνήμη
    (εμείς μπορεί να μην απολαμβάνουμε τη μακαριότητα, αλλά απολαμβάνουμε βαθύτερη συνειδητότητα και πλουσιότερη φαντασία, κι αυτό έχει περισσότερη πλάκα, έτσι;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. σε λίγα χρόνια τα παιδιά δεν θα καταλαβαίνουν τι κρατάει αυτό το μωρό- εκείνα θα φωτογραφίζονται με ελαστικές ψηφιακές εφημερίδες...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πολύ ωραία φωτογραφία, καθωσπρέπει κόρη! Είμαι οπαδός της λήθης, και με τα χρόνια γίνομαι όλο και λιγότερο καθωσπρέπει... Πριν μια δεκαετία περίπου περνούσα όλη την Κυριακή ξεκοκαλίζοντας εφημερίδες, διαβάζοντας αναλύσεις επί αναλύσεων... Τώρα, για καλό ή για κακό δεν ξέρω, μου έχει χαθεί αυτό το χούι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή