Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Ο Σπόρος που ήθελε να γίνει Δάσος

Πριν 5-6 χρόνια πρωτοακούσαμε αυτό το τραγούδι σαν οικογένεια. Στην αρχή το σιγομουρμούριζαν κάποιες φίλες, άσχετες και άγνωστες μεταξύ τους, που το είχαν ακούσει λάιβ από την τραγουδοποιό, και μιλούσαν γι αυτήν με θέρμη: "παίρνει τσιγγάνικες μελωδίες και τους βάζει δικούς της  στίχους, απίθανους, θα σ' αρέσει, να πάς!" μου έλεγαν. Πήγα κι εγώ λοιπόν ν' ακούσω τη Νικολέττα Αναστασίου που τραγουδούσε τότε στον "Πυρήνα", με τους μουσικούς της, κι ενθουσιάστηκα, κι αγόρασα το σιντί. Τόσο πολύ είχα ενθουσιαστεί, που αγόρασα τότε το σιντί για αρκετούς φίλους, οι οποίοι μετέπειτα έγιναν fans της Νικολέττας!
Στην παράσταση εκείνη, η Νικολέττα δεν τραγουδούσε απλά, αλλά έλεγε μια ιστορία: μια ιστορία για ένα καραβάνι "παράξενων ανθρώπων" από κάθε φυλή και εθνότητα, που ταξίδευε ανά τον κόσμο... Τα τραγούδια της μιλούσαν για τους ανθρώπους  αυτούς, τις δικές τους ιστορίες, τα δικά τους συναισθήματα, όπως επίσης και τα έθιμα του καραβανιού. Ο Σπόρος, που για κάποιο λόγο έγινε το αγαπημένο τραγούδι του γιού μου (και το ακούγαμε διαρκώς μέσα στο αυτοκίνητο μέχρι να μας χαλάσει το σιντί!) ήταν το τραγούδι με το οποίο δίδασκε τα παιδιά του Καραβανιού ο "δάσκαλος της θέλησης". Με συγκινούσε, με συγκινεί και τώρα.


Ολα τα τραγούδια της Νικολέττας μιλούν για τη χαρά και τα βάθη της ζωής, όλα της τα τραγούδια (όπως και τα παραμύθια της που ντύνει αναλόγως με τραγούδια και μουσικές) μιλούν για τον αγώνα του ανθρώπου να βρεί την ουσία του εαυτού του, να τη γευτεί, να τη χαρεί, να αφήσει πίσω του τα εμπόδια που τον αντιστρατεύονται για να εκφράσει τον βαθύτερο εαυτό του. Ισως επειδή οι περισσότερες μελωδίες της είναι παραδοσιακές τσιγγάνικες, τα τραγούδια αυτά έχουν και κάτι το ελεύθερο, το διονυσιακό!

Η Νικολέττα έχει γράψει άλλο ένα τραγούδι για σπόρους. Είναι για δυό φωνές που κάνουν ηχώ  η μία στην άλλη, και λέει:
"Μες στο νου μου θα φυτέψω ένα σπόρο καθαρό
Στην πηγή μου θα πηγαίνω να του φέρνω το νερό
Και το δέντρο θα ποτίζω με τα χέρια μου εγώ
Κι όσο εγώ θα το ποτίζω αυτό θα γίνεται γερό
Κι όταν άνθη θα γεμίσει τότε εγώ θα το χαρώ
Κι όταν η χαρά  καρπίσει τότε θα τη μοιραστώ"

Θεωρώ από τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής μου τις φορές που η Νικολέττα μου έκανε την τιμή να τραγουδήσω μαζί της. Την πρώτη φορά μάλιστα, ήταν σε μια γιορτή του Πελίτι! Εσπειρε μέσα μου σπόρους που τώρα βλέπω σιγά-σιγά βλασταίνουν...

Αλλες ιστορίες για σπόρους, που σιγά-σιγά σπέρνονται και βλασταίνουν
Το Πελίτι

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου