Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

Μία φορά το μήνα


Πέφτοντας για ύπνο, μου πέταξε με ύφος: μου έρχεται περίοδος, προετοιμάσου για νεύρα! Ναι, δεν το καταλάβαμε καθόοολου, της είπα. Ολο το απόγευμα έκανε πικρόχολα και χαιρέκακα σχόλια στ’ αδέλφια της, ήταν όλο φωνές με το παραμικρό, όλο άρνηση. Γελάσαμε με νόημα κι οι δυό μας, της πέταξα ένα φιλί καληνύχτας, κι έκλεισα την πόρτα.


Η κορούλα μου, το χτεσινό μωρό, έχει περίοδο από πρόπερσι.

Το σώμα της είχε αρχίσει να δείχνει τα πρώτα σημάδια αλλαγής ένα χρόνο νωρίτερα. Σε κάποιες φιλενάδες της είχε ήδη αρχίσει η περίοδος, κι εκείνη ζήλευε κι αναρωτιόταν πότε θα της έρθει κι εκείνης, «πότε θα μεγαλώσει». Κι ας μην είχε πολύ σαφή ιδέα τι ακριβώς σήμαινε η περίοδος, το μεγάλωμα αυτό. Ηξερε μόνο ότι «τα μεγάλα κορίτσια έχουν περίοδο», και όταν είχε περίοδο η μαμά είχε ανάγκη από ξεκούραση, ησυχία, και αρπαζόταν με το τίποτα.

Λίγα χρόνια νωρίτερα σκόνταψα πάνω σε μία παλιά ινδιάνικη ιστορία για το πώς ήρθε η περίοδος στις γυναίκες. Για το πώς, κουρασμένη από τις πολλές φροντίδες, μία γυναίκα μπήκε στο δάσος θλιμένη, και η Μαμά Γερακίνα τη ρώτησε τι είχε. Δίνω όλη μου την αγάπη και όλη μου την ενέργεια στο σύντροφο και στα παιδιά μου, από την καρδιά μου, αλλά είναι μέρες που οι φροντίδες με βαραίνουν πολύ, και δεν αντέχω άλλο, νιώθω ότι θα σπάσω. Η Μαμά Γερακίνα την άκουσε, και πέταξε μακριά να βρεί τη Γιαγιά Σελήνη και τη Γιαγιά Θάλασσα, που ήταν οι Μεγάλες Γερόντισσες της φυλής των ανθρώπων. Μετά από πολλή σκέψη και κουβέντα, οι δύο τους αποφάσισαν να βοηθήσουν τις γυναίκες η καθεμία με τη δική της δύναμη. Η Σελήνη θα έβαζε το ρυθμό και η Θάλασσα το υγρό στοιχείο. Και έτσι, μία φορά το μήνα, οι γυναίκες θα «ξεπλένονταν» από τα βάρη και τις φροντίδες, υλικές και ψυχικές, γιατί από μέσα τους θα έρεε η δύναμη της θάλασσας – στο αίμα τους. Ετσι, κάθε που ερχόταν το αίμα στις γυναίκες, αποσύρονταν από το σπίτι και τις φροντίδες της οικογένειας (άφηναν στο πόδι τους τους άντρες κκαι τις μικρότερες ή μεγαλύτερες γυναίκες της οικογένειας), και πήγαιναν σε ένα σπιτάκι ιδιαίτερο στην άκρη του χωριού για να μπορούν να συγκεντρωθούν, να κοιμηθούν και να ονειρευτούν, προκειμένου να ξεπλυθούν ψυχή τε και σώματι από τα βάρη που είχαν επικαθίσει επάνω τους κατά τη διάρκεια του μηνός…

Αυτή λοιπόν την ιστορία διάλεξα να πω στις κόρες μου, προκειμένου να εξηγήσω το τι είναι η εμμηνορυσία. Τους άρεσε, και τους την είχα πει αρκετές φορές ώσπου να έρθει περίοδος στην πρώτη. Και κάποια στιγμή, που την έπιασε η περιέργεια για το βιολογικό κομμάτι, της μίλησα και γι αυτό. Οπότε ήξερε.

Της ήρθε ένα βράδυ στα μέσα του Ιούλη. Είμαστε στην Αθήνα, καθόμαστε στη βεράντα, είχαν προηγηθεί πονάκια στην κοιλιά και δυσθυμίες (που θα μπορούσαν να οφείλονται σε οτιδήποτε, εδώ που τα λέμε) είχαμε ανάψει κεράκια, και μιλάγαμε ήσυχα (πιθανόν και να σιγοτραγουδάγαμε). Γυρνώντας από την τουαλέτα, είπε όλο καμάρι «μου ήρθε περίοδος!» και πήγε κι έφερε ένα τετράδιο που έγραφε διάφορες σημειώσεις της προσωπικές. «Μαμά λέγε, τώρα τι κάνω!» «Καλά, παιδάκι μου, κάτσε λίγο να το χωνέψουμε! Κάτσε να το γιορτάσουμε λιγάκι!» Τη φίλησα, την κράτησα στην αγκαλιά μου. Για κάποιο λόγο συγκινήθηκα πολύ βαθιά. Εκείνη χάρηκε (δεν περίμενε τέτοια αντίδραση) αλλά είχε μία αγωνία «τι γίνεται τώρα». Της μίλησα για την ξεκούραση, τη δυσθυμία, την αυξημένη ανάγκη του σώματος για σίδηρο και μαγνήσιο, το λάδι από νυχτολούλουδο που βοηθά στα ορμονικά, της έδειξα 2-3 είδη σερβιέτας που είχα στο σπίτι… Εκείνη κατέγραφε! Και πού το βρίσκουμε το σίδηρο και το μαγνήσιο; Αντε και το μάθημα διατροφολογίας…

Και σκέφτηκα, κάπως να το γιορτάσουμε. Της λέω, περίμενε. Θα πάω να φέρω την πιο νόστιμη πηγή σιδήρου και μαγνησίου (και άλλων πολλών στοιχείων!). Ετρεξα στο κοντινότερο ανοιχτό ζαχαροπλαστείο, κι αγόρασα μία σοκολατόπιττα. Γιορτή ή γενέθλια; Με ρώτησε ο ζαχαροπλάστης. Εμμηναρχή, του λέω. Τι; Ερχεται και η γυναίκα του. Εμμηναρχή, επαναλαμβάνω. Ηρθε περίοδος στην κόρη μου, και το γιορτάζουμε. Ο ζαχαροπλάστης απομακρύνθηκε προς το ταμείο. Η γυναίκα του χαμογέλασε. Εμείς παλιά ντρεπόμαστε, τώρα… Τώρα εμείς το γιορτάζουμε για να μην το ντρεπόμαστε, της λέω.

Την ώρα που τα παιδιά μου καταβρόχθιζαν τη σοκολατόπιττα μες στην καλή χαρά, εγώ έστελνα μηνύματα στις φίλες και τους φίλους μου για να αναγγείλω το γεγονός. Ηταν δυστυχώς πολύ αργά για να καλέσουμε οποιονδήποτε, άσε που οι περισσότεροι ήταν διακοπές. Εγινε ένα μικρό τηλεφωνικό πάρτυ, με ευχές, αστεία, γέλια. Μετά τραγουδήσαμε, όπως κάναμε όλα τα βραδάκια του καλοκαιριού στη βεράντα ή στην ταράτσα μας, με κεράκια και κρύο χυμό ή τσάι…

Σαν όλες τις μαμάδες, με  τις κόρες μου θέλω να ζήσω τα οράματά μου. Εγώ ντρεπόμουν για την περίοδό μου, και κρυβόμουν από την οικογένειά μου και απ' όλους, να μην φανεί, να μην το μάθει κανείς. Στην Αγγλία, που πέρασα μέρος της εφηβείας μου, η περίοδος λεγόταν "the curse" η κατάρα... Επρεπε να περάσουν πολλά  χρόνια και πολλές αναζητήσεις και συνειδητοποιήσεις για να φτάσω στη σημερινή μου πρακτική να φοράω  επάνω μου κάτι κόκκινο όταν έχω περίοδο "για να τιμώ το αίμα μου", για να διεκδικώ χρόνο για τον εαυτό μου (ακολουθώντας το παράδειγμα των ινδιάνων γυναικών) και να γιορτάζω την εμμηναρχή της κόρης μου. Δεν ξέρω πώς θα βλέπει την εμμηνορυσία η κοινωνία στην οποία θα συμμετέχουν τα παιδιά μου, αλλά τουλάχιστον θέλω να τους έχω δώσει την ευκαιρία να εορτάζουν και να σέβονται τους ρυθμούς του σώματός τους, να μην το βρούνε μέσα τους να ντρέπονται, όπως κάποτε εγώ...

Και το αγόρι; Ρωτούν οι φίλες μου ανήσυχες. Γιατί πρέπει να τα μαθαίνει όλα αυτά το αγόρι; Λες και αυτή είναι μία γνώση απόκρυφη ή βλαπτική για το αντρικό φύλο. Μία μέρα θα έχει σύντροφο, σύζυγο, δεν θα έχει; Λέμε τώρα. Να μην ξέρει, να μην καταλαβαίνει, να μην συμπονά στις δύσκολες ώρες; Οι φίλες μου κουνούν τα κεφάλια τους αμφίθυμες, μη μπορώντας να αντιτάξουν λογικά επιχειρήματα, νιώθοντας όμως οτι κάπου κάπως αυτό "δεν είναι καθώς-πρέπει"...


2 σχόλια:

  1. wraia 8a perasate ekeino to vradu ! tin istoria den tin exw 3anakousei... foveri i idea me tin sokolatopita, omws ektos apo sidiro kai magnisio, exei kai polles 8ermides !!! kata ta alla, kala kaneis pou xairesai, giati na ntrepomaste etsi ki alliws gia kati pou einai apoluta fusiologiko??? kai ase pou ta agoria pia den apoteloun pia tin dikiologia, mias kai ta perissotera, ite exoun aderfi kai ta ma8ainoun pio nwris auta ta pragmata, ite ta ma8ainoun apo allous/filous/files/sxoleio... opote kalitera na tous ta ma8ainoun oi goneis giati otan ta akousoune apo allous isws niwsoune avola...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Επιτέλους και μια φωνή απαλλαγμένη από τις παράνοιες των θρησκευτικών ιερατείων και από την εξουσία της ανδροκρατίας, που κατάντησαν μια φυσική λειτουργία να μη συζητιέται από ντροπή.
    Θα μου επιτρέψεις εμένα τον άντρα να περιγράψω δυο σκηνές.
    Η πρώτη: Ήταν σεμινάριο πνευματικών (;) ανθρώπων και ένας άντρας - δίπλα η γυναίκα του – ήθελε να πληροφορηθεί, αν τις μέρες της εμμηνορρυσίας μπορεί η γυναίκα να συμμετέχει σε κάποιες πνευματικές ασκήσεις, επειδή είχε το δεδομένο, ότι δεν της επιτρέπεται αυτές τις μέρες να κοινωνήσει.
    Αναφερόταν, μάλιστα, σε δρώμενα εσωτερικής σχολής την οποίαν είχε ιδρύσει γυναίκα.
    Το άλλο γιορτινή συνάντηση ανδροκρατούμενου μυητικού (;) ιδρύματος και: «εμείς που γνωρίσαμε την αλήθεια έχουμε ανοιχτό το δρόμο της σωτηρίας κλπ». Οποία αυταρέσκεια και πλάνη. Δίπλα και οι γυναίκες όλων τους.
    Δηλαδή: Δε βαριέσαι, γυναίκες είναι, ας πάνε και στην κόλαση∙ αρκεί που εμείς έχουμε εξασφαλίσει τον παράδεισο, με μια αίτηση, λίγα χρήματα, με κάποια συμμετοχή στον απόηχο προαιώνιων σημαντικών – τότε – δρώμενων και κάποια κοινά γεύματα.

    Τα ιερατεία των θρησκειών σε άριστη συνεργασία με τις διάφορες εξουσίες έχουν καθιερώσει νομοθετημένα για τη γυναίκα μειωμένα δικαιώματα, ανάλογα με το μέγεθος και την ουσία της παρουσίας της στην ανθρώπινη κοινωνία. Και παρά την αναφερόμενη ισότητα των φύλων η κοινή γνώμη λίγο απέχει από το να θεωρεί τη γυναίκα άτομο ειδικών αναγκών.
    Ο άντρας, ο αιώνιος άντρας, που χρησιμοποιεί την υποτίμηση της γυναίκας για να αναδείξει τον λεγόμενο «ανδρισμό» του. Μακάρι να αναγνώριζε, κάποτε, ότι η δύναμή του είναι η ψυχή της γυναίκας που στέκεται δίπλα του. Ότι εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα τον αναδείξουν πραγματικό άντρα θα έπρεπε να είναι η τρυφερότητα και η κίνηση προστασίας και η μεγάλη αγκαλιά. Και η συμπαράστασή του στις λίγες μέρες του μήνα, που η Φύση χαρίζει μόνο στη γυναίκα την ευκαιρία του καθαρμού, ώστε να λαμπρυνθεί και πάλι το πρόσωπό της και η ψυχή της να αναλάβει τον μεγάλο ρόλο της στην κοινωνία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή