Εδώ και δυόμιση χρόνια στην Ελλάδα "βρέχει φόβο". Οσοι έχουν την ατυχία να παρακολουθούν τηλεόραση έχουν εμποτιστεί για τα καλά με το συναίσθημα αυτό... Η κοινωνία που ζούμε "περνάει κρίση", και αυτό καθρεφτίζεται ολοκάθαρα στις αλλαγές που συμβαίνουν: άνθρωποι χάνουν εισοδήματα και πόρους επιβίωσης, εργασία, πατρίδα, και μαζί μ' αυτά την αυτοεκτίμησή τους, την πίστη τους, τη χαρά τους. Και τα παιδιά δεν μένουν αμέτοχα. Στο παρακάτω ταινιάκι τα παιδιά μίας έκτης δημοτικού μιλούν για τους φόβους τους - οι περισσότεροι έχουν να κάνουν με την "κρίση" και την επιβίωση, με την προσαρμογή στις νέες συνθήκες.
Πάντα μου αρέσουν οι ταινίες που βγαίνουν από τα χέρια των παιδιών, όταν τα παιδιά παίρνουν την κάμερα και το μικρόφωνο και μιλούν με τη δική τους (αυθεντική και αληθή) φωνή. Αφενός είναι εμψυχωτικό για τα ίδια, αφετέρου είναι εκπαιδευτικό για τους (λεγόμενους) μεγάλους - εμάς δηλαδή.
Απολαύστε την!
Πόσο κρίμα, που μεγαλώνοντας σκοτώνουμε το παιδί που έχουμε μέσα μας και ξεχνάμε να βλέπουμε τη ζωή με τα μάτια ενός παιδιού. Η ζωή μας θα ήταν πολύ πιο απλή και ευχάριστη αν μπορούσαμε να βλέπουμε τα πράγματα όπως αυτά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι, άλλο πράγμα το καθαρό βλέμμα ενός νέου ανθρώπου, ενός παιδιού! Κάπου μας παίρνει η μπάλλα και το χάνουμε, καθώς μεγαλώνουμε, και κάνουμε αμάν να το ξαναβρούμε... (άμα θέλουμε το ξαναβρίσκουμε όμως, αλήθεια!)
ΑπάντησηΔιαγραφή