Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Οι πρώτες αγάπες


(η φωτογραφία είναι κλεμένη απ' αλλού)

Νομίζω πως ο παράδεισος των πρώτων ερώτων είναι ο πιο πολυπληθής, ο πιο γεμάτος.

Οι περισσότεροι δεν τους θυμόμαστε καν, εννοώ τους πρώτους-πρώτους, αλλά υπάρχουν, μνημεία γλυκών συναισθημάτων γεμάτα από τρυφερές ματιές, την αίσθηση της οικειότητας και της συντροφικότητας χωρίς ναι μεν αλλά, πολλά γέλια, πολλά κλάματα, πολλή κουβέντα για άσχετα πράγματα, και φυσικά τις ποικίλες (και συνήθως χαζές) αντιδράσεις των «μεγάλων».

Ο έρωτας ξεκινά από το νηπιαγωγείο (κάποτε κι από τον παιδικό σταθμό!). Δεν θα ξεχάσω μία νηπιαγωγό, ένα μεσημέρι, που είπε ξεφυσώντας, μισογελώντας, και σηκώνοντας τα μάτια ψηλά «αυτή δεν είναι τάξη νηπιαγωγείου, το χρυσό κουφέτο είναι! Η μικρή σας, όμως, τι να πω – βράχος ηθικής!» Γιατί η δική μου κόρη ήταν ερωτευμένη με ένα αγοράκι στη διπλανή  τάξη.

Τεσσάρων ετών και τα δύο, εσωστρεφή, συναντιόντουσαν στα διαλείμματα και την ώρα του φαγητού, και μιλούσαν χαμηλόφωνα, ή απλά κάθονταν μαζί, πλάι-πλάι. Σιωπηλά. Κανείς ποτέ κατάφερε ν’ ακούσει τι λέγανε. Ηταν ο μοναδικός «έγχρωμος» του σχολείου, με πατέρα ημεδαπό και μητέρα μία καλλονή εξ Αιθιοπίας. Δύο χρόνια αργότερα, σε άλλο σχολείο, ο ιδιαίτερος φίλος της ήταν το μοναδικό (και μοναχικό) παιδί από την Αλβανία. Και πάλι, ποτέ κανείς δεν έμαθε τι συζητούσαν τόση ώρα οι δυό τους, καθισμένοι στα σκαλάκια της εισόδου, ή στριμωγμένοι παγκάκι. Κατεβασμένα κεφαλάκια, σοβαρά, ήσυχα, μπορεί να αντάλλαζαν ένα-δυό βλέμματα εύγλωττης τρυφερότητας. Από διακριτικότητα, δεν την ρώτησα ποτέ τίποτα. Δασκάλες και μαμάδες χαζογέλαγαν ημι-πονηρά, μιλώντας για έρωτες και «φτιαξίματα». Οφείλω να ομολογήσω ότι η εξ Αιθιοπίας μαμά ουδέποτε έκανε κάποιο σχόλιο, ήταν μία αιθέρια, ευγενής, σοβαρή ύπαρξη.

Η άλλη κόρη, πάλι, είχε μια ουρά από θαυμαστές (μου έλεγαν οι δασκάλες). Εκείνη καταδεχόταν μόνο τον Αλκίνοο, κι αυτός, σε απόδειξη της αποκλειστικής του αγάπης,  στα πάρτυ του καλούσε μόνο ένα παιδάκι: εκείνη («αυτό δεν είναι πάρτυ, είναι ραντεβού» έλεγε η δασκάλα τους). Οι γονείς, σπάνιες υπάρξεις κι αυτοί, μεγάλωναν τρία αγόρια, είχαν πείρα απ’ αυτά, και σέβονταν τις επιλογές του μικρού τους απολύτως χωρίς τα συνήθη ημι-χυδαία υπονοούμενα.

Οι ίδιες δεν θυμούνται πια τις πρώτες τους αγάπες. Σήμερα, έφηβες και οι δύο, έχουν να μου πουν ότι το δημοτικό το θυμούνται σαν μία σειρά από ανεκπλήρωτους «έρωτες», μια που σ’ αυτές τις ηλικίες τα ενδιαφέροντα και η συναισθηματική ανάπτυξη αγοριών και κοριτσιών διαφέρουν παρασάγγας. «Θυμάμαι τα μαθηματικά που κάναμε όταν εμένα μ’ άρεσε ο τάδε». «Θυμάμαι την ιστορία που κάναμε την εποχή που μ’ άρεσε ο δείνα». Μόνο που ο τάδε και ο δείνα (κι ήταν αρκετοί!) ήταν σε άλλο μήκος κύματος!

Το βλέπω στο μικρό ξωτικό: στο νηπιαγωγείο είχε μία τρυφερή φιλία με ένα κοριτσάκι, και συζητούσαν με τις ώρες για τους γονείς τους (η δασκάλα έστηνε αυτί, κανονικά) συγκρίνοντας κι αποτιμώντας καταστάσεις, μια που και τα δύο ζευγάρια γονέων είχαν σχετικά πρόσφατα χωρίσει. Καθόντουσαν μαζί, έτρωγαν μαζί, μιλούσαν, έπαιζαν με τα ίδια παιχνίδια. Το κοριτσάκι άλλαξε σχολείο, άλλαξε και γειτονιά. Ο νεαρός απέκτησε έναν κολλητό με τον οποίο έκαναν όλες τις σκανταλιές του κόσμου. Αγορίστικα πράγματα. Στο δημοτικό είναι ενήμερος για τον έρωτα που τρέφουν γι αυτόν κάποιες από τις συμμαθήτριές του αλλά είναι αλλού: «δεν τα μπορώ αυτά, βαριέμαι» λέει αναστενάζοντας - και πάει να παίξει ποδόσφαιρο ή να κάνει τις περίεργες κατασκευές του.

Σαν να θυμάμαι κάτι καλοκαίρια, με την κορούλα της δικής μου πρώτης αγάπης, ένα χρόνο μεγαλύτερη απ' αυτόν, που έπαιζαν στη θάλασσα, και αναπτύχθηκε έρως σφοδρός. Στα τρία του χρόνια (εκείνη τέσσερα) την κοίταζε στα μάτια, κοιμόνταν κάτι βράδια αγκαλίτσα, και ένα απόγευμα αποφάσισαν να αρραβωνιαστούν. Μια αγάπη για δυό καλοκαίρια ήταν αυτή, γιατί στο τρίτο καλοκαίρι η Κατερινούλα προτίμησε για άντρα της τον Βασιλάκη, κι έγινε η αφορμή να τσακωθούν τα δυό αγόρια για τα μάτια της. Μικρά δράματα που κάποτε ξεπερνιούνται με το τέλος των διακοπών. Ο έρως μου για το μπαμπά της, κάποτε, ούτε τόσο δεν είχε κρατήσει!

Μεγαλώνοντας τα μικρά πλάσματα, γίνομαι κοινωνός πολλών σχολίων, εξομολογήσεων, και ιστοριών ερωτικών εξερευνήσεων (που θα έκαναν πολλούς γονείς να φρικάρουν δεόντως, είμαι σίγουρη!). Στέκομαι πάντα με δέος μπροστά στον έρωτα, όποια μορφή κι αν παίρνει. Συχνά με ρωτούν για τους δικούς μου πρώτους έρωτες (και δεν μπορώ ποτέ να ανατρέξω παλαιότερα από την πρώιμη εφηβεία μου), και το τελευταίο τους «εύρημα» που πολύ συζητήθηκε ήταν ο πρώτος έρωτας του συντρόφου μου, κάπου στα 17, με μια συμμαθήτρια ονόματι Φρόσω…


Λέμε ιστορίες για το πώς ήταν τα μάτια του, τα μάτια της, αν βγαίναμε μόνοι, αν φιληθήκαμε… Αλλά είναι δύσκολο να μιλάς για τα μεγάλα μυστήρια της ζωής: εδώ πιο πολλά λένε τα μάτια, τα ντροπαλά χαμόγελα που αναπολούν, και το γέλιο.



Αυτή η ανάρτηση είναι μέρος ενός διαδικτυακού αφιερώματος. Ιδού οι υπόλοιπες συμμετοχές:
http://pollyannasdays.blogspot.gr/2013/09/blog-post.html?spref=fb
http://tsalapetinos.blogspot.co.uk/2013/09/blog-post_27.html#sthash.ZZMe5WYh.gbpl

9 σχόλια:

  1. Πόσο μ'αρέσει να χάνομαι κάθε φορά σε αυτά που γράφεις.
    Μου βγάζει μια γαλήνη η γραφή σου ,που με μαγνητίζει απίστευτα. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. "Αλλά είναι δύσκολο να μιλάς για τα μεγάλα μυστήρια της ζωής: εδώ πιο πολλά λένε τα μάτια, τα ντροπαλά χαμόγελα που αναπολούν, και το γέλιο" - Αυτό, αυτό το χαζό φαινομενικά χαμόγελο που κρύβει όμως τόσα από πίσω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Διαβάζοντας όλα τα -πολύ όμορφα είν' αλήθεια- ποστ του αφιερώματος, βλέπω πως έρωτες που θεωρούσαμε μεγάλους, τους ψιλοξεχνάμε, αλλά θυμόμαστε με τόσες λεπτομέρειες και με περισσότερη γλυκύτητα προσεγγίζουμε τους έρωτες των παιδιών μας. Λες κι είναι μια δεύτερη ευξαιρία, για μας τους γονείς να ξαναζήσουμε μια πιο όμορφη παιδική ηλικία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Πολύ όμορφο και γαλήνιο! Ιδιαιτέρως στέκομαι στη στάση των μεγάλων, που αφήνουν ανόθευτη την ομορφιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. εγώ μεγάλωσα με πολύ αλλιώτικη στάση από τους μεγάλους - ήταν όλοι έτοιμοι να φαντασιωθούν παιδικά όργια ή άλλα τερατώδη - και έτσι εκτιμώ κι εγώ τους "μεγάλους" που αφήνουν ήσυχα τα παιδιά...

      Διαγραφή
  5. Νομίζω πως οι μικρές αυτές εκρήξεις ερωτισμού είναι και οι πιο ακριβές

    ΑπάντησηΔιαγραφή