Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Παιχνίδια με φίλους

"Εγώ δεν μπορώ να καλέσω σπίτι τους φίλους μου!" μου λέει ο 10χρονος γιός μου σήμερα, μετά από εκτενή κουβέντα σχετικά με το γιατί προτιμά να παίζει με τους φίλους του στα δικά τους σπίτια και όχι στο δικό μας. 
Σοκ και δέος στο ακροατήριο. Μετά τις δικές μου εμπειρίες ως παιδί, που δεν επιτρεπόταν να καλέσω φίλους στο σπίτι εάν δεν ήταν (το σπίτι) σε κατάσταση να δεχτεί τουλάχιστον τον πρόεδρο της δημοκρατίας (που ποτέ δεν ήταν, με δύο ατίθασα παιδιά και δύο γονείς που εργάζονταν πολλές ώρες), φροντίζω να μην αρνούμαι ποτέ τις προτάσεις των παιδιών μου να φέρουν φίλους στο σπίτι κι ας μην είναι το τελειότερο σπίτι από άποψη τάξης ή  καθαριότητας. Η αλήθεια είναι πως το σπίτι μας είναι μονίμως σε μια κατάσταση δημιουργικού χάους, αλλά πάντα βρίσκεις χώρο να καθίσεις (εάν είσαι μεγάλος) ή/και να παίξεις (εάν είσαι παιδί), πάντα υπάρχουν τσάγια, μια πίτα ή κάποιο κέρασμα διαθέσιμα. Από παιχνίδια, δε, άλλο τίποτα (δεν χωράμε πια εδωμέσα).
"Μα γιατί;" Δεν ήθελε αρχικά να μου πει. Αλλη τόση κουβέντα. Με τα πολλά, το ξεφούρνισε. "Είμαι ο μόνος που δεν έχω ηλεκτρονικά παιχνίδια, και τι να παίξω με τους φίλους μου; Ο κήπος μας είναι φυτεμένος, δεν έχουμε χώρο ούτε για μπάλα να παίξουμε." Λέγκο; Κατασκευές; "Οι φίλοι μου δεν έχουν δημιουργικότητα, και βαριούνται με τέτοια, ποιός παίζει με τέτοια ρε μαμά; Μόνο εγώ" Ταινίες;  "αυτοί βλέπουν κάτι μεταγλωττισμένα παιδικά, δεν προλαβαίνουν να διαβάζουν τους υπότιτλους" Επιτραπέζια; "Βαριούνται, σου λέω". 
Πάνε 3-4 χρόνια που απαγόρευσα "δια ροπάλου" στους γονείς μου να αγοράζουν ηλεκτρονικά παιχνιδογκατζετάκια στα παιδιά μου, γιατί τα έβλεπα απορροφημένα με τις ώρες σε κάτι που μου φαινόταν επικίνδυνα μαλθακό για το μυαλό και το σώμα τους. "Μα αυτά μας ζήτησαν για τα γενέθλιά τους", έλεγαν και οι δύο (χαζοπαπούς - χαζογιαγιά) "θα τους χαλάσουμε το χατήρι;" Και γινόμουν, φυσικά, έξαλλη με το επιχείρημα. "Δηλαδή εάν σας ζητούσαν ναρκωτικά, εσείς θα τους τα παίρνατε για να μην τους χαλάσετε το χατήρι;" έλεγα. Και με κοιτούσαν εμβρόντητοι, γιατί με το μυαλό της προηγούμενης γενιάς που κάθε τι τεχνολογικό σήμαινε και πρόοδο, δεν μπορούσαν να κάνουν τη σύνδεση. Εξάλλου, τα ηλεκτρονικά παιχνίδια κρατούν τα παιδιά σε μια ησυχία - ούτε φωνάζουν, ούτε μαλώνουν (ειδικά εάν έχει το καθένα το δικό του), ούτε καταστρέφουν το σπίτι, ούτε τραβάνε τα μουστάκια του γάτου, ούτε ερωτήσεις κάνουν, ούτε τους τοίχους χρωματίζουν, ούτε πασπατεύουν τα γεννητικά τους όργανα, ούτε μετατρέπουν το δωμάτιο σε ημι-βομβαρδισμένο τοπίο, ούτε ζητάνε βόλτες κάθε τρείς και πέντε. Μια χαρά. Ησυχα, διαχειρίσιμα, και βολικά. Οπως μπροστά στην τηλεόραση.
Και καλά, τα κοριτσάκια, έχουν και το επικοινωνιακό: ακόμα και χωρίς ηλεκτρονικά στα χέρια, βρίσκουν τι να κάνουν. Μιλάνε. Λένε, λένε, και τι δε λένε, ιστορίες κι ιστορίες. Κουτσομπολιό. Μεγάλη επικοινωνιακή δεξιότητα το κουτσομπολιό, κι ας το περιφρονούμε. Τα κοριτσάκια σπάνια βαριούνται όταν βρίσκονται μεταξύ τους, ακόμα και χωρίς χειροπιαστό αντικείμενο παιχνιδιού. Τα αγοράκια, όμως;
Μια φίλη μου περιέγραψε τα παιχνίδια του 15χρονου γιού της με το φίλο του (τον οποίο φιλοξενούσαν για τις διακοπές των Χριστουγέννων) "καθόντουσαν στον ίδιο χώρο, ο καθένας μπροστά σε μια οθόνη, και κάθε μία μιάμιση ώρα σηκώνονταν, πιάνονταν στα χέρια, πάλευαν λιγάκι βγάζοντας γενικά κάτι άναρθρους ήχους, και άλλαζαν οθόνη". Σκέφτομαι και ένα αγοράκι που είχε έρθει την Πρωτομαγιά στον Αστικό Αγρό, σε ώρα που υπήρχαν παιδιά όλων των ηλικιών, και των δύο φύλων, σε διάφορες φάσεις παιχνιδιού ή αράγματος και γενικής σαχλαμάρας, κι αυτό είχε καθίσει σε μία καρέκλα και ασχολιόταν με το άι-παντ. Κάποια παιδιά τον πλησίασαν, χάζεψαν το νέο παιχνίδι, 1-2 "κόλλησαν", αλλά σύντομα και αυτά τα τράβηξε το γενικό κλίμα της ανοιξιάτικης γιορτής (ο μικρός, εξάλλου, σύντομα έφυγε). Στην "κατασκήνωση Ιασώ" που πήγαμε φέτος στον Ολυμπο, απαγορεύονταν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Κάποια παιδιά (δυό αδέλφια, 9 και 11 ετών) είχαν φέρει, και είχαν κάνει μία μικρή φράξια σε μια σκηνή, όπου είχαν κλειστεί κι έπαιζαν κάποιες ώρες πριν τα ανακαλύψουμε. Φυσικά είχαν παρασύρει και τον δικό μου μαζί με τους φίλους του. Η μαμά τους θεώρησε φυσιολογικό να τους επιτρέψει να τα φέρουν μαζί τους, επειδή "βαριούνται στη διαδρομή, κι όταν βαριούνται τσακώνονται, και τι να κάνουν τα καημένα ολόκληρο ταξίδι" (Θεσσαλονίκη - Καλλιπεύκη, 2μιση ώρες). Τα δυό αδέλφια ήταν εξαιρετικά επιθετικά απέναντι στους  υπεύθυνους ενήλικες της κατασκήνωσης, και στην αρχή μάλιστα δεν μας έλεγαν ούτε τα ονόματά τους, ούτε ποιά ήταν η μαμά τους! Προτείναμε εξερεύνηση στο δάσος, κυνήγι σκαθαριών και άλλων ζουζουνιών, μπάλα, πινγκ-πονγκ, κατασκευές (όλες αυτές οι δραστηριότητες ήταν σε εξέλιξη την ώρα που γινόταν η κουβέντα), αλλά με τίποτα δεν άλλαζαν τα "παιχνίδια πολέμου" που είχαν στα ηλεκτρονικά τους... "βαριέμαι" ήταν η μόνιμη επωδός.
Φυσικά κάθε παιδί (όπως και κάθε ανθρώπινο όν επάνω στον πλανήτη) είναι διαφορετικό, με διαφορετικές ανάγκες, χαρίσματα, δεξιότητες, προτιμήσεις και δυσκολίες. Το δικό μου παιδί ντρέπεται που διαφέρει από τους φίλους του  στο σχολείο (διαθέτει μόνο δύο εμ-πι-θρί), στενοχωριέται που στο σπίτι του "η μαμά δεν μαζεύει το χαμό που άφησαν πίσω τους τα παιδιά", τον ενοχλεί που ο κήπος μας δεν είναι πυλωτή πολυκατοικίας ή γκαζόν (έχει 10 είδη βοτάνων, λαχανικά, θάμνους, σπορεία, κομπόστ) και δεν μπορεί να παίξει με τους φίλους του ποδόσφαιρο... "και τι άλλο να κάνω με τους φίλους μου ρε μαμά, αφού κανένας δεν κάνει κατασκευές και δεν παίζει επιτραπέζια".
Η ερώτηση παραμένει. Και περιμένει διερεύνηση, εάν όλα αυτά τα σούπερ-ταλαντούχα αγοράκια για τα οποία καυχιώνται οι μαμάδες των φίλων του γιού μου παίζουν κάτι άλλο στο σπίτι τους εκτός από ηλεκτρονικά... 

11 σχόλια:

  1. Μακάρι να προσπαθούσαν όλοι οι γονείς να μεγαλώσουν έτσι τα παιδιά τους...Μακριά από την τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά!
    Εγώ δεν έχω ακόμα παιδάκι, είμαι έγκυος στο κοριτσάκι μου, και ελπίζω να καταφέρουμε να τη μεγαλώσουμε κάπως αντισυμβατικά (κατασκήνωση, εκδρομες, κατασκευές, ζωγραφική κλπ κλπ..).
    Μην ντρέπεσαι καθόλου για όλα αυτά, αυτά να είναι τα φυσιολογικά...

    Τρελοτουρίστρια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εγώ δεν ντρέπομαι, επιλογές μου είναι ως μαμά. Το παιδί μου, όμως, δεν νιώθει καλά με αυτό, και πρέπει να δουλέψω μαζί του με κάποιο τρόπο έτσι ώστε οι διαφορές του από τους φίλους του να μην είναι αιτία στενοχώριας, αλλά ευκαιρία ίσως εμπλουτισμού και των άλλων παιδιών με διαφορετικές εμπειρίες... Δεν μπορεί ένα παιδί να είναι αποκομμένο από την εποχή του αφενός, αλλά όχι και να το καταπίνει "ο συρμός" αφετέρου(σκέφτομαι). Αυτά και για τους μεγάλους είναι λεπτές και δυσεύρετες ισορροπίες, πόσο μάλλον για τα 10χρονα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Θυμάμαι, όταν αγοράσαμε το πρώτο μας PC (24 χρόνια πριν), τον Commodore 64, την πρώτη μέρα κάθισα μπροστά στην οθόνη μαζί με τον αδερφό μου και παίζαμε ένα παιχνίδι με πίστες (ούτε θυμάμαι πώς το λέγανε), επί 10 ολόκληρες ώρες!!!
    Μετά μου πέρασε. Αλλά δεν περνάει σε όλους έτσι εύκολα.

    Είναι εξαιρετικά εθιστικά τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Δυστυχώς όμως το κακό παράδειγμα του φίλου που έχει σπίτι του και παίζει με τις ώρες, εξακολουθεί να υπάρχει και θα υπάρχει. Το θέμα είναι πώς θα καταφέρουμε να επικεντρώσουμε το ενδιαφέρον των παιδιών μας σε δημιουργικές δραστηριότητες μακριά από Playstation, PC (look who's talking) και TV.

    Προχθές είχα πάει σε γνωστή αλυσίδα ηλεκτρονικών & γραφικής ύλης και όπως περίμενα στην ουρά του ταμείου, πίσω μου ένας μπαμπάς (από αυτούς που φαίνονται ότι δεν ασχολούνται και πολύ με τα παιδιά τους - δεν ξέρω, αλλά τους "κόβω" με το μάτι αυτούς) και ένα κοριτσάκι με κόκκινα μάτια και γυαλιά, που φαινόταν σαν αποβλακωμένο (δεν κοροιδεύω - περιγράφω) και κρατούσε στο χέρι ένα νέο παιχνίδι για το Playstation της. Τι κρίμα! Πόσα χάνει αυτό το κοριτσάκι! Προφανώς οι γονείς της βολεύονται να την έχουν όλη μέρα μπροστά σε μία οθόνη! Και να πω ότι ήταν αγοράκι!!! Κοριτσάκι ήταν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. να μια απόδειξη οτι η αποβλάκωση δεν έχει φύλο!!!
      φυσικά ποτέ δεν ξέρουμε στην πραγματικότητα πώς ακριβώς θα εξελιχθεί ένας άνθρωπος... και γι αυτό είμαι γενικά αισιόδοξη, γι αυτό το "ποτέ δεν ξέρεις"...

      Διαγραφή
  4. Ο εχθρός της διαπαιδαγώγησης είναι η μάζα, τόσο των ίδιων των παιδιών όσο και η δική μας. Κάνουμε αυτό που ορίζει η καρδιά, ο νους, η ψυχή μας ή αυτό που κάνουν οι περισσότεροι ακολουθόντας το ρεύμα;
    Ότι κι αν επιλέξουμε θα έχει ένα κόστος. Προσωπικά θεωρώ πως το κόστος του να ακολουθούμε αυτά που ορίζει η ψυχή μας, τουλάχιστον αξίζει να το πληρώσουμε παρά να είμαστε, "ένας απο τη μάζα".
    Όσο "σκληρό" κι αν είναι, πιστεύω πως κάποια στιγμή ο γιος σου θα εκτιμήσει το γεγονός ότι εξελίχτηκε σε έναν σκεπτόμενο άνθρωπο, με ουσιαστικά παιδικά χρόνια και διαδραστικές αναμνήσεις, παρά να γίνει αποκορωμένος ενήλικας που θα ακολουθεί σα πρόβατο τους άλλους.
    Άτιμη εφηβεία!
    Καλό κουράγιο Ξωτικό, σε θαυμάζω!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. εμ, η μάζα είναι το μέτρο της αδράνειας, δεν μας έλεγαν και στη φυσική; (μάθαμε και κάτι της προκοπής στο σχολείο!)
      ...ένα ξωτικό δεν είναι άξιο θαυμασμού επειδή ακολουθεί τη φύση του και αγαπά το δάσος, ούτε μια μαμά επειδή αγαπά το παιδί της!!! χιχιχι

      Διαγραφή
  5. Πω πω ναι, το παιδί γράφεις ότι ντρέπεται...Λάθος διάβασα...
    Τι να πω, είμαι πολύ έξω από το χορό, αλλά αν δοκίμαζε να καλέσει τους φίλους του, ίσως στην αρχή να ήταν αμήχανοι, αλλά πιστεύω ότι τελικά θα πέρναγαν καλά...
    Δύσκολες οι ισορροπίες πάντως, έχεις απόλυτο δίκιο!
    Καλή τύχη!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Aααχ τι μου θυμίζεις ...

    Μαμά γιατί όλα τα παιδιά βλέπουν το καφέ της χαράς κι εσύ δεν μ'αφήνεις;....Α΄Δημοτικού.

    Μαμά απ'όλους τους γονείς που ξέρω ,
    και πίστεψέ με ξέρω πολλούς ,είσαι η καλύτερη !!! Α' Λυκείου.

    (και ας μην έχει ακόμα δικό της pc(απο επιλογή μου) ούτε φέισμπουκ (απο επιλογή της)ή κινητό νέας γενιάς (μαμά το δικό μου κινητό δεν θέλει να μου το κλέψει κανείς μην ανυσηχείς :-))

    Προχώρα και μη φοβάσαι συνονόματο ,με πολύ δουλειά και την ψυχή σου οδηγό θα νικήσεις τα σκοτάδια είναι βέβαιο !!!

    Καλή χρονιά !!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. σας ευχαριστώ από καρδιάς για τα γλυκά και ενθαρρυντικά σας λόγια (οι μαμάδες τυχαίνει να είναι από εύτηκτο υλικό, όπως ξέρετε)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. συμφωνώ και εγώ μαζί σου σχεδόν σε όλα εκτός από το ότι ο κήπος σας δεν είναι διαμορφωμένος και για παιχνίδι(μπάλα τρέξιμο κτλ). Τα παιδιά πρέπει να εκτονώνουν την ενέργειά τους. Μόνο τα "ήσυχα" παιχνίδια δεν φτάνουν και επίσης μόνο το υλικό φαγητό(καλά δεν λέω όλα αυτά τα βιολογικά)δεν φτάνει. Να φανταστείς δέχτηκα να μετακομίσω στο σπίτι της πεθεράς μου μόνο για το λόγο ότι είχε αυλή και θα μπορούν τα αγόρια μου να παίζουν έξω και όπως επίσης να φέρνουν και τους φίλους τους και να ξεδίνουν. Και ας κάνουν και φασαρία.
    Να είσαι καλά και να προχωράς δυναμικά όσο για τις ισορροπίες μαμά είσαι και θα τις βρεις όπως κάθε μία από μας

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. δεν καλούμαστε να συμφωνήσουμε ή να διαφωνήσουμε με τις επιλογές του άλλου, φυσικά...
    ο καθένας μας κάνει τις επιλογές που του ταιριάζουν, ταιριάζουν στη ζωή και στην κοσμοθεωρία και στην ιδιοσυγκρασία του, και δεν μπορούμε να έχουμε άποψη, ουσιαστικά ... εγώ προβληματισμούς θέτω, τους δικούς μου προβληματισμούς...
    στα αεροπλάνα σου λένε πρώτα να βάλεις τη δική σου μάσκα οξυγόνου, και μετά του παιδιού σου, κι αυτό είναι πολύ σοφό: αν δεν κοιτάξεις να δώσεις πρώτα στον εαυτό σου, το παιδί σου δεν θα έχει τίποτα να πάρει από σένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή