Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

Καλοκαιρινά παραμύθια



Μια φορά κι έναν καιρό ήτανε μια οικογένεια που δεν έμοιαζε με τις άλλες. Δεν θα μπώ σε άλλες λεπτομέρειες, αν και πάντα έχουν ίσως το ενδιαφέρον τους, μόνο θα περιγράψω ένα απ' τα καλοκαίρια τους.
Ζούσανε, λοιπόν, μαμά, κουτσούβελα, σκυλιά, δέντρα, λουλούδια, γατιά, βατόμουρα, συκιές, χελώνες, μπανανιές, μπουκαμβίλιες, φιλενάδες και κουτσούβελα φιλενάδων σε ένα σπίτι κάπου στο νότο - σε ένα σπίτι ανάμεσα στους κόσμους. Αυτό το σπίτι ήταν στα σύνορα, αποτελούσε το όριο: 
Ανάμεσα στον κόσμο που γνωρίζουμε, και στον κόσμο των νεράιδων. 
Ανάμεσα στον σκληρό κόσμο των διεκδικήσεων γης και περιουσίας και τον τρυφερό κόσμο της αληθινής φιλίας. 
Ανάμεσα  στον κόσμο της καθημερινής ψευτιάς και τον κόσμο της υπερφυσικής αλήθειας. 
Ανάμεσα  στη θάλασσα και στη στεριά.
Ανάμεσα στο χωριό και στα περίχωρά του.
Ανάμεσα στην ανατολή του ήλιου και στην ανατολή  του φεγγαριού. 
Ανάμεσα  στα τραγούδια και στα χωριάτικα κουτσομπολιά.

Τα καλοκαίρια ζούσαν εκεί τρία κοριτσάκια, ένα μεγαλύτερο σοβαρό, ένα πολύ μικρό αγόρι, και οι μαμάδες τους. Η μία οικογένεια τυπικά ζούσε σε άλλο σπίτι, δεν κοιμόταν στο θαλασσινό, αλλά για τις ανάγκες της ιστορίας (και όλων των συμμετεχουσών σε αυτήν), περνούσαν όλες σχεδόν τις ώρες τους μαζί.

Οι δυό μαμάδες έπιναν τσάι τα απογεύματα στη βεράντα, και κουβέντιαζαν. Οραματίζονταν τα γεράματά τους, χωρίς τις υποχρεώσεις των παιδιών, με άσπρα μαλλιά και μπαστουνάκια η καθεμία, να συνεχίζουν να πίνουν τσάι στην ίδια βεράντα, μιλώντας για τις παιδικές τους αναμνήσεις, για τα θαύματα, για τα παιδιά τους, για το σεξ, για το Θεό, για το θάνατο. Οι δυό μαμάδες πήγαιναν και βόλτες: κάποτε με μωρά και ένα καρότσι η καθεμία, στους μικρούς κατάφυτους επαρχιακούς δρόμους όπου δεν σύχναζαν αυτοκίνητα την ώρα που έπεφτε το φως, κάποτε σε κάτι ξωκλήσια χαμένα μέσα στους ελαιώνες και τ' αμπέλια. Αλλοτε πήγαιναν για μπάνιο απογευματινό στην κοντινή παραλία, όπου τα παιδιά μπορούσαν να παίξουν άφοβα στις καλαμιές και στο ποτάμι και να δουν το ηλιοβασίλεμα πέρα από κεί που χαμήλωναν οι λόφοι. Και μετά, πάλι, κάθε βράδυ μέχρι αργά, στη βεράντα με τσάι και κουβέντα μαζί με τα παιδιά... 

Το σπίτι ήτανε γεμάτο με φως, μπογιές, ζωγραφιές, παιχνίδια, κλωστές, κοχύλια, πέτρες, βιβλία, και μουσικά όργανα. Χρώματα πολλά και ήχους από παντού. Η μια μαμά ξυπνούσε πολύ-πολύ πρωί, έβλεπε τον ήλιο να σηκώνεται πέρα από τη θάλασσα και πίσω από το μεγάλο βουνό, και μετά πότιζε τον κήπο. Ο κήπος ήτανε μικρός, σκιερός, σχεδόν μυστικός, με λουλούδια και βοτάνια άγρια και ήμερα, και λίγα καρποφόρα δέντρα. Τα παιδιά έφτιαχναν χάρτινα στολίδια που ανέμιζαν όταν κρέμονταν από τα δέντρα, και τα βράδια άναβαν μικρά γυάλινα φαναράκια - βαζάκια που ζωγράφιζαν τα παιδιά κι έβαζαν μέσα μικρά κεράκια. Το σπίτι ήταν ζωντανό φωτεινό και αεράτο: λάμψεις μαγικές που ξέφευγαν από τα μάτια, το γέλιο, την αντανάκλαση του ήλιου πάνω  στη θάλασσα το πρωί, την αγάπη, τη χαρά προσέλκυαν τα πνεύματα της φύσης, αυτούς τους "ελάσσονες αγγέλους" που λέει ο Διονύσιος και που τα παλιά τα χρόνια ονόμαζαν νεράιδες ή καλοκυράδες.

Χωρίς να τις βλέπουν τα παιδιά τις ένιωθαν, έπαιζαν μαζί τους, κι εκείνες περιχαρείς (οι άγγελοι πάντα χαίρονται με τη χαρά των παιδιών) τα έλουζαν με περισσότερη αγάπη και ζωντάνια. Κάθε πρωί και κάθε βράδυ στον κήπο η μαμά τις άκουγε να μιλούν, να γελούν, και να τραγουδούν, όπως ακριβώς και τα παιδιά της, και αποφάσισε να πιάσει φιλία μαζί τους. Και έτσι βρέθηκε ένα ωραίο παραμύθι στο σπίτι, για ένα κοριτσάκι που έγραφε και λάμβανε γράμματα από τις νεράιδες του κήπου, και τα παιχνιδιάρικα κοριτσάκια ρώτησαν: μαμά, υπάρχουν στ' αλήθεια νεράιδες; Κι εκείνη απάντησε: γράψτε τους ένα γράμμα για να το διαπιστώσετε, τι να σας πω εγώ;



Ετσι ξεκίνησε η μαγική αλληλογραφία. Κάθε βράδυ οι μικρούλες έγραφαν από ένα μικρό γραμματάκι, το άφηναν στην κουφάλα ενός δέντρου ή πίσω από κανένα μεγάλο φύλλο, και το πρωί έψαχναν εξονυχιστικά τον κήπο για να βρούν την απάντηση. Και πάντα την έβρισκαν. Γραμμένη με περίτεχνη γραφή, μεγάλα γράμματα όλο καμπύλες και σχεδιάκια, τρυφερή και παραμυθένια, πότε σε λεπτό τσιγαρόχαρτο, πότε μέσα σε ροζουλί φάκελλο με ζωγραφιστά βατόμουρα και άνθη φραουλιάς. Τα κορίτσια μάθαιναν για τη φύση, για την αγάπη, για  τον κόσμο που δεν φαίνεται στα υλικά μας μάτια. Και κάθε βράδυ που αποκοιμιόνταν, η μαμά έτρεχε στον κήπο να βρεί το γραμματάκι που είχαν αφήσει τα κοριτσάκια, να το διαβάσει, να το σκεφτεί και να συσκεφθεί με τις νεράιδες, και μεταμεσονυκτίως να γράψει με την ιδιαίτερη πένα που είχε κι εκείνη από παιδί, την απάντηση. Και να την κρύψει στον κήπο, για να τη βρούν τα παιδιά...


Ετσι πέρασε ένα καλοκαίρι, και ένα ακόμα.
Πολύ αργότερα η μία κόρη ανακάλυψε ένα από τα γράμματα που είχε γράψει μαζί με τη φιλενάδα της προς τις νεράιδες του κήπου, μέσα στο πορτοφόλι της μαμάς, και θύμωσε. "Εσύ  τα έγραφες, τόσον καιρό, και μας παραμύθιαζες; Τι εμπιστοσύνη να σου έχω εγώ τώρα;" Μάταια προσπάθησε να της εξηγήσει, η μικρή είχε ήδη μπεί στην ηλικία της αμφισβήτησης, ολόκληρη πέμπτη δημοτικού, και οτιδήποτε παρέπεμπε σε πραγματικότητες έξω από αυτές του σχολείου δεν μπορούσε να γίνει δεκτό. Πληγώθηκε η κόρη, πληγώθηκε κι η μαμά.

Αλλά οι ιστορίες δεν είναι καλό να έχουν στενόχωρο τέλος. Η ζωή διδάσκει τις μαμάδες την υπομονή, κι αλλοίμονο αν δεν γίνουνε καλές μαθήτριες! Μια μέρα τα παιδιά θα μεγαλώσουν τόσο (ίσως σιγά-σιγά να συμβαίνει, ποιός το ξέρει;) που να ξαναγυρίσουνε πάλι στα παιδικά τους παραμύθια. Θα ξαναβρούν τον πλούτο και τη μαγεία, και ίσως κάποτε κι αυτά συνομιλήσουνε με τις νεράιδες του κήπου τους.





(αφιερωμένο στην παρέα του Κορωνέικου καλοκαιριού)

3 σχόλια:

  1. Με παρέσυρε σε έναν άλλο κόσμο που θα ήθελα να πιστεύω ότι υπάρχει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. ...μια βόλτα στο δάσος ή σ' έναν κήπο που διατηρεί κάτι από άγρια φύση (αυτοφυή αγριολούλουδα, καμιά ξέμπαρκη χελώνα ή σκαντζόχοιρο, φωλιές πουλιών, κτλ) με τα μάτια και τ' αυτιά ανοιχτά (αλλά χωρίς προσδοκίες), με ευγνωμοσύνη και σεβασμό, θα σε πείσει οτι αυτός ο κόσμος όντως υπάρχει - όσο κι αν τον εξοστρακίζουμε από την ορθολογιστική υλιστική αστική ζωή μας!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. καλως σε βρήκα στο blogospito σου , σε περιμένω και στο δικό μου 4lifeidea.blogspot.gr

    ΑπάντησηΔιαγραφή