Το αγόρι που κοιμόταν με το γάτο

Εντεκα φορές έκανε η γη τη βόλτα της γύρω από τον ήλιο από τότε που γεννήθηκε "το τρίτο μωρό" της οικογένειας. Το χρόνο τον μετράς τα πρώτα χρόνια ενός παιδιού, που οι αλλαγές είναι μεγάλες. Μετά κάπου το χάνεις, μέσα στη συνήθεια της καθημερινότητας. Μόνο κάποιες ώρες το συνειδητοποιείς, όταν αφεθείς να χαθείς λιγάκι στους τόπους της καρδιάς, και ξαναβλέπεις τον μικρό ντράμερ/ποδοσφαιριστή/ακροβάτη να μασουλάει την ουρά της μπάρμπι-γοργόνας των αδελφών του, ή τον ξανθό μπάμπουρα τυλιγμένο σαν πιροσκί να περπατά γύρω από το Στόουνχέντζ.

Από χτες το βράδυ φρόντισε τα γλυκάκια που θα έπαιρνε σήμερα στο σχολείο του (τελευταία έχει τρελλαθεί με τα ντόνατ), και κανόνισε με την κολλητή της αδελφής του να ξυπνήσει νωρίτερα για να του φτιάξει τα μαλλιά με ζελέ. Τα κοριτσάκια, μη έχοντας να πάνε σχολείο σήμερα, αφιερώνουν το πρωινό τους να του φτιάξουν τούρτα και cookies - έκαναν την ιντερνετική τους έρευνα, αποφάσισαν, και πάνε να ψωνίσουν τα υλικά, έχοντάς με προειδοποιήσει οτι μόλις γυρίσουν θα με διώξουν από την κουζίνα "για καλό σκοπό".

Τα πρωινά περπατάμε παρέα για το σχολείο του, το μεσημέρι γυρνάει μόνος. Τα πρωινά συζητάμε, κάνω πρακτική τα ισπανικά μου διδάσκοντάς του όσα ξέρω, ή χαζεύουμε τα δέντρα, τα σύννεφα, και λέμε διάφορα. Οταν τον πάω με το αυτοκίνητο, φτάνοντας στο σχολείο πετάγεται σαν ελατήριο από πίσω με ένα "γειάαα", αλλά ποτέ δεν κοπανάει την πόρτα. Καμιά φορά σχολιάζουμε τις οικογένειες των μπροστινών μας αυτοκινήτων: σταματάει το αυτοκίνητο στη μέση του στενού δρόμου, ανοίγει ο γονέας την πόρτα. Βγαίνει. Ανοίγει την πίσω πόρτα, βγαίνει το παιδί. Το πάει ο γονέας δύο βήματα ως το πεζοδρόμιο. Ξαναγυρνάει, ανοίγει το πορτ-μπαγκάζ, βγάζει την τσάντα. Κλείνει το πορτ-μπαγκάζ, δίνει την τσάντα στο παιδί, το πάει μέχρι την πόρτα (άλλα 3 βήματα). Γυρνάει στο αυτοκίνητο, ανοίγει την πόρτα του οδηγού, μπαίνει μέσα, βάζει μπρος τη μηχανή, και ψάχνει να το παρκάρει, για να παρακολουθήσει την προσευχή του σχολείου. Εμείς γελάμε με την ψυχή μας! Κάποτε του είπα οτι αυτό μου θύμισε ένα διήγημα, που ένας τύπος παρακολουθούσε μια γυναίκα στο λεωφορείο που "ανοίγει τη μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει τη μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσαντάκι, βγάζει..." (το γνωστό του Ψαθά από το "η Θέμις έχει νεύρα") Και γελάμε ακόμα περισσότερο! Με τον σύντροφό μου  (που είναι πιο σοβαρός τύπος) με τα ίδια ερεθίσματα, παίρνουν αφορμές για κοινωνιολογικές αναλύσεις!

Μεγαλώνω ένα παιδί που με εκπλήσσει γλυκά σχεδόν κάθε μέρα. Θαυμάζω τη μαθηματική του ικανότητα, που του βγαίνει αυθόρμητα μέσα στην καθημερινότητα, θαυμάζω και την ωριμότητα της προσωπικότητας που είναι σε θέση να γνωρίζει τι θέλει και να το διεκδικεί με σταθερότητα και ευγένεια. Σταμάτησε το ποδόσφαιρο πολύ συνειδητά, όταν, μεταξύ άλλων, έπαψε να είναι παιχνίδι και έγινε "κάτι πιο σοβαρό". "Εγώ θέλω να παίζω ποδόσφαιρο, θέλω να παίζω για το παιχνίδι, δεν θέλω να πιέζομαι". Μάταια προσπάθησα να το εξηγήσω  αυτό στον προπονητή του, καθώς με βομβάρδιζε με θεωρίες οτι τα παιδιά δεν πρέπει να έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο πρέπει να "μπαίνουν σε σειρά", κτλ κτλ. "Το παιδί και το παιχνίδι έχουν την ίδια ρίζα", του έλεγα εγώ. "Αμα δεν παίξει τώρα, πότε θα παίξει;" Και τέτοια. Ο νεαρός αποφάσισε οτι θέλει να γυμνάζεται αλλιώς. Δοκίμασε το τσίρκο.Του αρέσουν τα ακροβατικά (αυτά θέλει), αλλά όχι οι άλλες "τέχνες του τσίρκου". Του έδειξα κι ένα παλιό βιβλίο με γιόγκικες στάσεις, και ενθουσιάστηκε. "Αυτό αυτό!" ... και νά σου τα στρωματάκια στο σαλόνι μας, για τα ακροβατικά του! (ψάξε βρες τώρα καλή μου μαμά γιόγκα για παιδιά στην προεφηβεία)

Τελευταία προβληματίζεται αρκετά σχετικά με το σχολείο. Μπαίνει στην προεφηβεία, άρχισε να "βαριέται", και δυσκολεύεται να ξυπνήσει καθώς σιγά-σιγά αλλάζουν οι βιορυθμοί του. Θέλει ν' αλλάξει το σχολείο, ή, όπως λέει, να το καταργήσει! Θα προτιμούσε, λέει, να κάθεται σπίτι και να κάνει πειράματα με τις φωτιές και τα νερά (ωχ, επικίνδυνος μας βγαίνει τούτος). Είναι μάλλον από αυτούς που βαριούνται να μαθαίνουν από βιβλία, αν και διαβάζει πολύ (κόμικς και λογοτεχνία).

Και κάθε βράδυ, όταν ο γάτος δεν νυχτοπερπατά, θέλει να κοιμάται πλάι του, στην αγκαλιά του. Οπου και αν τον έχει πάρει ο ύπνος.