Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010

Πρωινό ξύπνημα

Εξι και μισή ακριβώς χτυπά το άτιμο.


Αλλά όχι, πρέπει ν’ αρχίσω από το βράδυ. Σαν κλασική μαμά που τα έχει πει όλα, πλέον, έχω αποκτήσει στερεότυπες φράσεις-κλειδιά για διάφορες διαδικασίες. Γύρω στις 9 παρά κάτι, λοιπόν, λέω συνήθως (κοιτώντας το ρολόι) «νομίζω πως είναι καλή ώρα να».. αλλά τώρα πια δεν καταφέρνω ποτέ να αποσώσω τη φράση μου, γιατί ακούγεται εν χορώ «όχι, δεν είναι καθόλου καλή ώρα!!!» Γιατί «θέλω να κοιτάξεις τα αγγλικά μου» και «έχουμε καιρό να δούμε ντιβιντί» και «θέλω να μιλήσουμε οι δυό μας, χωρίς να είναι μπροστά τα μικρά» (αυτό το «τα μικρά» με ελαφρά περιφρόνηση). Η «καλή ώρα» έρχεται μετά από διαπραγματεύσεις, εξηγήσεις («πώς θα σηκωθείτε αύριο;»), υποσχέσεις για μια «καλύτερη ώρα», κτλ. Ο νεαρός κοιμάται απλά και εύκολα, όπως κοιμόταν από μωρό. Οι άλλες δύο έχουν μία τάση για ξενύχτι (η μεγάλη έως και άγριο ξενύχτι! Που επίσης της έχει μείνει από βρέφος) και ενώ έχω δώσει τα σχετικά φιλάκια, αγκαλίτσες, ευχές για γλυκά όνειρα κτλ κτλ, και έχω κλείσει το φως, αυτές είτε πιάνουν την κουβέντα ψου-ψου-ψου στο κρεβάτι, είτε διαβάζουν με φακό κάτω από τα σκεπάσματα τα διάφορά τους (Χάρυ Πότερ μέχρι πρότινος, διάφορα προ-εφηβικά και δρακουλιάρικα τώρα). Πού και πού βάζω καμιά αγριοφωνάρα μέσα στη νύχτα (που ακυρώνει όλα τα φιλάκια, όνειρα γλυκά κτλ που προηγήθηκαν, φυσικά!) αλλά δεν αντέχω να κάνω διαρκώς και το χωροφύλακα!

Το πρωί, όταν ήτανε μικρότερα, ξυπνάγαμε με το ραδιοφωνικό σταθμό «Κόσμος» που την ώρα εκείνη έπαιζε λάτιν. Μια χαρά για πρωινό ξύπνημα. Τότε ήταν αλλιώτικα και τα ωράρια – στις 8, που ξέραμε ότι έπρεπε να εξαφανιστούμε πάραυτα από το σπίτι, έπαιζε ένα συγκεκριμένο τραγούδι πάντα (“always look on the bright side of life” από τη σκηνή της σταύρωσης σε μία ταινία των Monty Pythons) και ήταν το σύνθημά μας να βγούμε από το σπίτι για να τρέξουμε στο σχολείο! Τώρα, τα μουσικά γούστα έχουν αλλάξει, και θέλουνε χάβι μέταλ οι νεαρές, κι εγώ εκνευρίζομαι πρωινιάτικα, οπότε η μουσική ΔΕΝ παίζει…

«Ξυπνήστε!» Φωνάζω τα ονόματά τους, προσπαθώντας συγχρόνως να πλυθώ, να ντυθώ, να φτιάξω πρωινό και κολατσιό για το σχολείο, ρίχνοντας κανένα βλέφαρο να βεβαιωθώ ότι έχουν ανοίξει μάτια, έχουν σηκωθεί, κτλ κτλ, και μετά έρχεται το δράμα του ντυσίματος. Αυτή η μπλούζα ταιριάζει; Θα μου φτιάξεις κοτσιδάκια;Εκατσε επάνω στο παντελόνι μου επίτηδες και δεν μπορώ να το βάλω. Εγώ δεν θέλω ΤΕΤΟΙΟ γάλα! Κρουασάν δεν έχουμε; Τελείωσαν. Να πάρεις φρούτα. Δεν παίρνω! Γιατί; Θα με κοροϊδεύουν (το έχω ακούσει κι αυτό, ναι!) Εγώ δεν πάω σήμερα σχολείο. Αμα δεν πάει αυτή δεν πάω ούτε εγώ. Ολο την άρρωστη κάνει επειδή δεν χωνεύει τη δασκάλα της. Κάθε που έχει ιστορία την πονάει η κοιλιά της (απαλλαγήκαμε πανηγυρικά από τα θρησκευτικά, δέχομαι τώρα πιέσεις για την ιστορία, αλλά αυτό δεν παίζει!) Ξέχασα μία φωτοτυπία. Μου έχει πάρει τη μισή μου κασσετίνα. Χρειάζομαι ένα καινούργιο τετράδιο. Δεν βρίσκω την τσάντα μου. Δεν βρίσκω το βιβλίο των μαθηματικών. Πού πας χωρίς μπουφάν; (η θερμοκρασία έξω πλησιάζει τους 8 βαθμούς και η νεαρά θεωρεί δικαίωμά της να βγαίνει έξω με το μακώ) Σε κάποιο σημείο εκνευρίζομαι και φωνάζω, και μεταμορφώνομαι σε μετενσάρκωση του Χίτλερ (κανένας δεν με αντέχει σε αυτή τη φάση, ούτε εγώ τον εαυτό μου, εννοείται) και πάει το καλό κλίμα της ημέρας!

Όλα αυτά – και άλλα, που δεν μου ‘ρχονται τώρα – μεταξύ 7 παρά τέταρτο και 7μιση, άντε 8 παρά. Οπου υποτίθεται εχουν βρεί τα ρούχα τους και έχουν φτιάξει την τσάντα από το βράδυ, φυσικά. Εννοείται πώς δεν τα ελέγχω, αφενός για να εξοικειωθούν με την έννοια της ευθύνης, αφετέρου γιατί εμένα δεν μου άρεσε αυτό ως παιδί. Και κάθε πρωί, φυσικά το μετανιώνω, αλλά δεν υπάρχει ο χρόνος, άσε που τα κεκτημένα δικαιώματα… Αχ. Μόνη μου σκάβω το λάκκο της ψυχικής μου υγείας, αλλά τι να κάνω!

Στις 8 και τέταρτο όλα έχουν τελειώσει, τα παιδιά έχουν φύγει, και επικρατεί σιωπή – η ηρεμία μετά την καταιγίδα, που λένε. Χάος στο παιδικό δωμάτιο, χάος στην κουζίνα, χάος και στο δικό μου δωμάτιο, χάος και στο μπάνιο (από τη βιασύνη της τελευταίας στιγμής πέφτουν κάτω σαπούνια, πετσέτες, τελευταία που παίζει και αφρός μαλλιών βρίσκεται ξεκαπακωμένος σε κάποιο άσχετο σημείο… Δεν είμαι σπαστική με την τάξη, ποτέ δεν ήμουν. Ημουν πάντα ακατάστατη, ανεπρόκοπη («πως θα κάνεις εσύ σπίτι;») και χαλαρή. Πώς έχω μεταμορφωθεί σε τέρας τάξεως εγώ σήμερα, το θεωρώ μυστήριο (να τα μυστήρια του σύμπαντος! Γιατί σ’ αυτό το σπίτι τα ούφο έχουν περισσότερες πιθανότητες λογικής ερμηνείας).

Στην αρχή έριχνα μια ματιά, και έφευγα τρέχοντας για το γραφείο. Το μεσημέρι όμως με περίμενε το χάος (είναι επίμονο το άτιμο), και κουρασμένη όπως ήμουν δεν το άντεχε η ψυχή μου. Οπότε τώρα παίρνω λίγο χρόνο, πίνοντας ήσυχα τον καφέ μου, και μαζεύω. Τόσα, όσα να μη με εκνευρίσουν το μεσημέρι. Να η δια βίου μάθηση! Τον εαυτό μας μαθαίνουμε καθημερινά – πόσο αντέχουμε αυτό ή εκείνο, πόσο χαρά μας δίνει εκείνο ή το άλλο, τέτοια… Αργώ στο γραφείο, ενίοτε, όπως θ’ αργήσω και σήμερα γράφοντας αυτό.

Σήμερα όμως είναι Παρασκευή, τα πράγματα κύλησαν ομαλά (πρώτη μέρα μετά από διακοπές) χωρίς φωνές, με αγκαλίτσες, με γέλια και αστεία, με την προοπτική ότι απόψε θα πάμε σινεμά, θα δούμε τους φίλους μας, και αύριο ξυπνάμε ότι ώρα θέλουμε!
Και θα πάρω και δουλειά στο σπίτι...

1 σχόλιο:

  1. αυτό ακριβώς ειναι και το δικό μου πρωινό ξύπνημα...μονο που πρέπει 7.25 να ειμαι ήδη στο γραφείο...οπότε το χαος...απλά με περιμένει να επιστρέψω!!!!!!
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή