Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Στιγμιότυπα από τον πρώτο καιρό

Οι διαφορετικοί ήχοι του νερού: στάλες, η βρύση να τρέχει στο φουλ, καυτό τσάι από την τσαγέρα στο φλυτζάνι, τα μικρούτσικα χεράκια της να χτυπάνε και να πιτσιλάνε στη λιλιπούτεια μπανιέρα της, η πολυφωνική θάλασσα πανταχού παρούσα μες στ’ αυτιά μας. Η κόρη μου φαίνεται ν’ αγαπάει το Σοπέν.


Αναψα το τζάκι. Είναι βράδυ νωρίς, έξω σκοτάδι. Άλλο στοιχείο τούτο, η φωτιά, εξίσου, ίσως και πιο μαγικό, μιλάει με τους δικούς της ήχους, τη δική της γλώσσα, λόγια που σχεδόν ακούω. Και οι λέξεις οι δικές μου ξανάρχισαν να ρέεουν, να φλέγομαι ξανά να εκφραστώ.

Εκείνη βγάζει τους δικούς της ήχους, διαφορετικούς κάθε βδομάδα που περνάει. Σε λίγο θα μιλά τη γλώσσα που όλοι καταλαβαίνουμε… Ο σκύλος περπατάει πέρα-δώθε, περνά και της γλύφει το πρόσωπο, αυτή τραβιέται και σκάει στα γέλια, χτυπάει παλαμάκια. Είναι το δικό τους παιχνίδι.

Και ξανά, οι υπέροχοι ήχοι της. Ενας κόσμος από ήχους. Είμαι όλη αυτιά. Το παχουλό κεραμεικό τουμπελέκι από τη Χίο που αγαπά, το νερό, το ξύλο που καίγεται, φωνές, φωνές που σιγοτραγουδούν, ο συριγμός και το κόχλασμα του νερού στο βραστήρα.

Μέσα σ’ ένα απόγευμα που το περάσαμε μόνες οι δυό μας.

(1998)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου