Δευτέρα 7 Δεκεμβρίου 2009

Για πού το βάλατε, κορίτσια;

Μετά τη βαρβαρότητα του αξημέρωτου ξυπνήματος για να πάω την πριγκηπέσσα στο σχολείο της, μάζευα τα πράγματα και το μυαλό μου για να πάω στο γραφείο, όταν χτύπησε το τηλέφωνο. Αγνωστο κινητό, και η φωνή της κόρης μου «μαμά, θα κάνουμε πορεία, να πάω;» Με πιάνει εξαπίνης, και επαναλαμβάνω «πορεία;» Κοριτσίστικες φωνές εν χορώ «ειρηνική πορεία, ειρηνική» «Πού θα κάνετε πορεία;» «στα προπύλαια» «κοριτσάκι μου τα προπύλαια είναι 25 χιλιόμετρα μακριά και βάλε, πάνω από μισός μαραθώνιος, πώς θα πάτε εκεί;» «ε, όχι στα προπύλαια, μέχρι τη Μαραθώνος θα πάμε», διορθώνει. «Θα πάει όλη σου η τάξη;» «ναι». Και κλείνει.


Για μια στιγμή περνούν από το νου μου εικόνες – το πώς παρέσυρα την τάξη μου και άλλες φρόνιμες αρσακειάδες να πάμε στην πορεία του πολυτεχνείου το 1980 και να καταθέσουμε και στεφάνι, πορείες πολυτεχνείου, πορείες αντιπολεμικές, μαθητικά συλλαλητήρια με πανώ, πορείες κατά των πυρηνικών και του απαρτχάιντ στο Λονδίνο, αγωνιστική έξαψη, κλεισμένη φωνή την επομένη…

Και προχωρώ. Και το ξεχνώ. Και πάω στη δουλειά με άλλες σκέψεις, ήσυχη ότι τα παιδάκια μου είναι στα σχολειά τους ασφαλή… Εφτασα στο γραφείο κάπως αργοπορημένη, έχοντας κάνει στάση να πετάξω σκουπίδια κι ανακύκλωση (οι ώρες, τα λεπτά, τα δευτερόλεπτα είναι μετρημένα, ένα πράγμα να γίνει αλλιώτικα ή να προστεθεί, πάει όλο ντόμινο). Πριν προλάβω να δω τις εκκρεμότητες και το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο χτυπά το κινητό, και είναι το σχολείο της μεγάλης. «Είστε η κυρία …;» μια γυναικεία φωνή λέει το επώνυμο της κόρης μου, κάτι που με εκνευρίζει, μια που πάντα με το δικό μου υπογράφω. Τη διορθώνω, και προχωρεί «η κόρη σας θέλει να πάει στη μαθητική πορεία, αλλά δεν μπορούμε να της επιτρέψουμε να βγεί απ’ το σχολείο χωρίς τη δική σας συγκατάθεση» Για δημόσιο σχολείο, που όλοι πια λένε ότι έχει γίνει μπάχαλο, τούτο εδώ είναι ασυνήθιστα σοβαρό και οργανωμένο. «Η πορεία θα είναι στη Μαραθώνος μέχρι το καρφούρ». Δεν ξέρω τι να πω. «Θα πάνε όλα τα παιδιά της τάξης;» «Όχι όλα, μόνο κάποια» Δυσκολεύομαι, σκέφτομαι και τις απουσίες, ζητάω να μιλήσω στην ίδια. Με παρακαλεί έντονα. Και εκεί ξυπνάει μέσα μου η παλιά ακτιβίστρια «δε μου λες, η πορεία αυτή τι σημαίνει για σένα; Έχεις κάποιο συγκεκριμένο μήνυμα να δώσεις στο σχολείο σου ή στην κοινωνία με την πορεία αυτή;» «Εεεε…» «Εχει κάποιο νόημα αυτή η πορεία για σένα, ή πας για το χαβαλέ;» «Το δεύτερο».

Ουφ. Ο κύβος ερρίφθη. Δεν της επιτρέπω να πάει στην πορεία, και το δηλώνω στο σχολείο. Δεν θέλω να χρησιμοποιήσει τον Αλέξη ως άλλοθι για κοπάνα. Ας κάνει κοπάνα σκέτη, άμα θέλει. Καλύτερα θα μου ‘ρθει.

Για μια στιγμή περνά απ’ το νου μου η θλιβερή σκέψη, πω πω, η κόρη μου δεν έχει κοινωνική συνείδηση. Και μετά σκέφτομαι, τι λέω… Στα 12 (και μισό!) τα κοριτσάκια έχουν να διαχειριστούν τόσα πράγματα: το σώμα που αλλάζει, τη σεξουαλικότητα που αναδύεται, τις μεταπτώσεις των διαθέσεων, τις φιλίες που αλλάζουν κι αυτές, τη μετάβαση από τη μία εκπαιδευτική βαθμίδα στην άλλη, πού χρόνος και ενέργεια για κοινωνικές επαναστάσεις! Τώρα ξέρω, πιθανόν να μου κακιώσει, να μου θυμώσει, να κλειστεί στον εαυτό της και να το κρατάει μανιάτικο για μέρες. Κι εγώ θα στεναχωρηθώ, θα της εξηγήσω, θα κλάψω ίσως μυστικά, αλλά θα παραμείνω σταθερή. Και δεν θα μάθω ποτέ τελικά αν έκανα ή όχι το σωστό …

Και όμως, κάτι μέσα μου το καμαρώνει το εφηβάκι που μεγάλωσε - και έχει το θάρρος να πει την αλήθεια, ότι ναι, για το χαβαλέ θέλει να διαδηλώσει. Κι ας ξέρει (που είμαι σίγουρη ότι μέσα της το ήξερε ότι εγώ δεν θα συμφωνούσα), ότι η αλήθεια μπορεί να είναι σε βάρος της δικής της ευχαρίστησης…

1 σχόλιο:

  1. egw pisteuw oti EPREPE NA THN AFISEIS NA PAEI!!!!!!!!!!!!!!! etsi k alliws fadazomai oti k ta perissotera paidia pou pigan, pigan gia ton xavale tis upo8esis. afou omws sou eipe kai tin ali8eia eprepe na tin afiseis!!! ta perissotera paidia 8a legane yemata se auti tin periptwsi. opote tin epomeni fora as'tin na paei na perpatisei se mia poreia, estw kai 1 fora gia na dei pws einai... xD

    ΑπάντησηΔιαγραφή