Είχα πάντα την πεποίθηση (ίσως εξαιτίας του οτι έζησα στην Αγγλία μικρή, και έτσι το θυμάμαι από τότε) οτι η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου δεν είναι απαραίτητα ημέρα των ερωτευμένων, αλλά ημέρα της αγάπης... Παλιότερα, στις 14 Φεβρουαρίου έβγαινα με τις φίλες μου, ή άναβα κεράκια ρεσώ σε σχήμα καρδιάς και καθόμουν να σκεφτώ τους αγαπημένους μου ανθρώπους...
Πριν τρία χρόνια αποφασίσαμε με τα παιδιά να ζωγραφίσουμε και να κάνουμε κολλάζ με θέμα την καρδιά, και να αναρτήσουμε τα έργα μας στο σπίτι, προκειμένου να θυμόμαστε να καλωσορίζουμε πάντα την αγάπη στην καρδιά μας. Φέτος είπαμε να κάνουμε κάτι παρόμοιο: να ζωγραφίσουμε την αγάπη ανάμεσά μας, πώς τη νιώθουμε, πώς τη θέλουμε, πώς τη βλέπουμε. Καθίσαμε λοιπόν γύρω από το τζάκι, με μπλόκ και μπογιές, όλοι μαζί, και το καταχαρήκαμε! Φτιάξαμε από 2-3 σχέδια ο καθένας μέχρι να έρθει η ώρα του ύπνου (πώς γίνεται πάντα και έρχεται τόοοοσο νωρίς; πώς γίνεται πάντα να θέλουμε να μείνουμε κι άλλο; και πόσο μου τη δίνει που πρέπει να είμαι εγώ η κακιά που βάζει τα όρια και τις φωνές για να πάμε όλοι στα κρεββάτια μας...)Στο τελευταίο της σχέδιο, το καλικαντζαράκι μου το ξανασκέφτηκε:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου